Μία φορά πριν χρόνια είχα δει ένα συνοικιακό γκρουπάκι που ο μπασίστας είχε το μπάσο στο πηγούνι. Πεντάχορδο νομίζω. Ο τύπος ήταν ολόκληρη η μπάντα. Έπαιζε τις συγχορδίες (όχι όπως στην κιθάρα εννοείται), μελωδίες, περάσματα, γεμίσματα ό,τι μπορείτε να φανταστείτε. Είχα μείνει άφωνος! Δεν είχα ποτέ αμφισβητήσει βέβαια τους μπασίστες, άλλο όμως είναι να το βλέπεις μπροστά σου. Και εγώ παίζω μπάσο σε μια μπάντα, αυτός όμως ήταν μπασίστας. Σκεφτόταν δηλαδή σαν μπασίστας και ήξερε να στηρίζει όλη την μπάντα όπως πρέπει.
Η κοπέλα στην κιθάρα ήταν η ακινησία η ίδια, μπροστά στον ξέφρενο χορό των δακτύλων του τύπου εκείνου. Βλέποντας και άλλους στο YouTube καταλαβαίνω πως, το να παίζω τα ριφάκια της κιθάρας, δεν είναι μπάσο ακριβώς. Μου αρέσει, αλλά ένας κανονικός μπασίστας θα κένταγε. Στην ροκ δεν έχει και πολύ ενδιαφέρον (όχι πάντα), στις άλλες μουσικές όμως πρέπει να φτύσεις αίμα για να παίξεις μπάσο μπάσο.