Εγώ πάντως παιδιά, θα σας πω την ιστορία μου. Δεκατέσσερα χρόνια δεν έβαλα να ακούσω τίποτε, ούτε ραδιόφωνο.
Πως περιμένεις την καλή σου να γυρίσει από επαγγελματικό ταξίδι και αρνείσαι έστω και την ιδέα του αυνανισμού προκειμένου να είσαι φρέσκος και ντούρος - έτσι ακριβώς και εγώ, κάθε φορά που βρισκόμουν σε περιβάλλον με μουσική έκλεινα τα αυτιά μου.
Μία φορά είχα πάει σε ένα πάρτυ και φόραγα κεριά στα αυτιά με σκοπό να μην μπορώ να ακούσω τίποτε. Η προσμονή με είχε κυριεύσει. Τα δύο πρώτα χρόνια νήστευα κιόλας, μετά αναγκάστηκα να αμαρτήσω τρώγοντας τέσσερα στραγάλια και ένα μήλο την εβδομάδα.
Σε μία φάση, ένας φίλος μου έφερε δώρο ένα cd.. "όξω διαβολεμένο κανέϊ του τρόμου" του ούρλιαξα, καθώς αυτός έκλαιγε. Ένα γείτονά μου που έβαζε μουσική, αναγκάστηκα να τον τρομοκρατήσω αφήνοντας έξω από την πόρτα του εξώφυλλα των Boney M, μέχρι που σταμάτησε να ακούει.
Το αποκορύφωμα ήταν όταν πήγα στην τελευταία συναυλία των Pink Floyd, όπου φορώντας πάντα τα κεριά έβλεπα τους άλλους να χαίρονται και να διασκεδάζουν με τη μουσική, αλλά εγώ μουρμούριζα χαμογελώντας σαρδόνεια και κοιτάζοντας προς τον Γκίλμουρ: "δεν με πείθετε κύριοι, πολλά μπορεί να είστε αλλά ΟΧΙ οι Guns and Roses...". Μάλιστα είμαι βέβαιος ότι με κοίταξε και στενοχωρέθηκε.
Κάποια στιγμή, ο μικρός μου αδερφός (χωρίς την έγκρισή μου) άλλαξε το ringtone στο κινητό μου και όταν αυτό κτύπησε, για μία μόνο στιγμή ξαφνιάστηκα. Αμέσως πήγα στο υπόγειο και πήρα τη βαριοπούλα. Ανέβηκα πάνω και άρχισα να το κτυπάω καθώς η εικόνα της Κλαίρης τρεμόπαιζε στην LCD οθόνη της συσκευής - σαν να προσπαθούσε να σωθεί από τη μανία μου. Μόνο όταν μπήκε μέσα μία γειτόνισσα συνηδειτοποίησα ότι είχα ξεσπάσει σε αθέλητα ουρλιαχτά "Σκάσε ρημάδι, βούλωστο" πάλι και πάλι.
Τελικά κατέφυγα στα μόνα μέρη όπου δεν υπάρχει μουσική: τα νεκροταφεία. Εκεί, στη γαλήνη και το αεράκι, έγραφα με ένα ξύλο στο γρασίδι τη φράση "Chinese Democracy", περιμένοντας....