trolley

zephyrous7, με παρεξήγησες εντελώς. Η αναφορά μου σε "νέους" δεν έχει καμία σχέση με την στρατιωτική ορολογία. Σε όλες τις παρέες, ένας νεοφερμένος έχει λιγότερα περιθώρια για χιούμορ από κάποιο παλιότερο μέλος της παρέας, διότι μέχρι να μάθουν οι άλλοι τα φερσίματα και τα χούγια του, υπάρχει πάντα ο κινδυνος να παρεξηγηθεί. Ορισμένοι δεν ενδιαφέρονται πάντως και κάνουν πλάκα ούτως ή άλλως. Όπως είδες, δεν τους πετάμε έξω, απλά ανταποδίδουμε τη πλάκα (και μερικές φορές δεν τους αρέσει). :)

Είναι μία καλή επιλογή και δεν θα το μετανιώσεις. Πρέπει όμως να προσέξεις το εξής σημείο: πολλοί σύγχρονοι iMac έχουν ένα σημαντικό πρόβλημα ασυμβατότητας με διάφορες (ίσως όλες) τις κάρτες ήχου τύπου firewire. Μπορείς να αποφύγεις το πρόβλημα, είτε χρησιμοποιώντας κάποια κάρτα με συνδεσμολογία USB, είτε ζητώντας από τον προμηθευτή σου (το κατάστημα από το οποίο θα αγοράσεις την κάρτα ήχου) να σε διαβεβαιώσει ότι δεν θα έχεις κανένα πρόβλημα με αυτό που σου πουλάει.

Marathon απορρίπτω συλλήβδην την άποψή σου για μερικούς πολύ σοβαρούς λόγους, εκ' των οποίων ο σημαντικότερος είναι ότι εδώ πέρα συζητάμε για τη διαφήμιση και τη χρήση ενός παλιού ροκ κοματιού. Είναι αυτονόητο (και απόλυτα προβλέψιμο, όπως θα παρατήρησες) ότι θα σπεύσεις να υπερασπιστείς τα κλαδικά σου συμφέροντα και το κλαδικό σου κύρος, πόσω μάλλον όταν πολλές φορές έχεις αναφερθεί στο υψηλό σου εισόδημα και στον άνετο τρόπο ζωής που σου έχει εξασφαλίσει η διαφήμιση. Όπως καταλαβαίνεις, είσαι απόλυτα ύποπτος για να διατυπώσεις μία άκυρη άποψη. Και το κάνεις, ξεκινώντας από το δόρυ της άποψής σου: Σε αυτή τη παράγραφο κάνεις το απόλυτο ατόπημα, πρώτον διότι νομίζεις ότι θίγεις κάποια ευαίσθητη χορδή (ενώ δεν θίγεις διότι εγώ δεν έχω κλαδική συνείδηση σαν εσένα) και δεύτερον διότι ξεχνάς (ή μάλλον αγνοείς) ότι ο κόσμος των ελλήνων προγραμματιστών απαρτίζεται κυρίως από εξαιρετικά ταπεινούς και αφανείς ανθρώπους - ήτοι καμία σχέση με το χλεχλέδικο ζουζούνισμα του συναφιού σου, το οποίο μας σπάει τα "άσπαστα" εδώ και τρεις δεκαετίες με τις τηλεοπτικού τύπου εμφανίσεις του στο δημόσιο βίο και την γενικότερα LOUD συμπεριφορά του. Και αν τη χώρα την θεωρούν κάποιοι Νιγηρία, οκ.. ας δεχτούν και οι προγραμματιστές (μέσος όρος ηλικίας τα 22) το μερίδιο ευθύνης που τους ανήκει, και ας δεχτούν και τα μεγαλοστελέχη διαφημιστικών εταιρειών (μέσος όρος ηλικίας τα 52;) το δικό τους... πολύ μεγαλύτερο μερίδιο ευθύνης. Συνεχίζεις όμως την αήθη επίθεση με κάτι αστεία επιχειρήματα όπως: Τι σχέση έχουν αυτοί οι άνθρωποι μεταξύ τους; Το έχετε καταλάβει ότι θεωρείτε οτιδήποτε ηχογραφήθηκε ή γράφτηκε ή φωτογραφήθηκε σαν τσιφλίκι σας, σαν asset, σαν clipart που το χρησιμοποιείτε κατά το δοκούν; Ότι βάζετε ανθρώπους να γράψουν μουσικές μέσα σε 12 ώρες για να τις πετάξετε και να βάλετε μία λουπίτσα στη θέση τους ή (ακόμη χειρότερα) μουσική που σας δόθηκε από ΞΕΝΗ διαφημιστική εταιρεία για ΑΛΛΟ σκοπό; Που σε ολόκληρη τη χώρα υπάρχει μεγαλύτερη αλαζονεία στη διαχείριση δημιουργικού υλικού; Και γιατί δε λες πόσες δεκάδες φορές, οι καλύτερες από τις ελληνικές διαφημιστικές ΠΑΤΩΝΟΥΝ σε διεθνείς διαγωνισμούς; Γιατί δε λες για τη φάση που λόγω ΑΓΩΓΗΣ είχατε αλλάξει τη μουσική του Peter Gabriel στη διαφήμιση της Bravo με μία άλλη που "έμοιαζε"; Είσαι πραγματικά ΣΙΓΟΥΡΟΣ ότι στη συγκεκριμένη περίπτωση έχει δοθεί ΑΔΕΙΑ ΧΡΗΣΗΣ για τη μουσική του Lee; Δεν παίρνεις κανά τηλέφωνο να ρωτήσεις τον υπεύθυνο συνάδελφό σου να γελάσουμε; Οι προγραμματιστές (τι είναι οι προγραμματιστές-μουσικοί δεν κατέχω) δεν ασχολούνται με τίποτε από τα παραπάνω εκ' των πραγμάτων, αλλά αφού επιμένεις να τους θεωρείς συνυπεύθυνους για τα χάλια της χώρας, δες την προηγούμενη παράγραφό μου για την κατανομή μεριδίου ευθύνης. Και βέβαια, το πραγματικά εξοργιστικό είναι αυτό: Σοβαρά μιλάς; Αφού δεν τους ρωτάτε καν τους ανθρώπους. Θα διαψεύσεις αυτό που έγραψα για τον Gabriel; Θα διαψεύσεις αυτό που έγραψα για μουσική που είχε σταλεί για άλλο σκοπό και χρησιμοποιήθηκε για κάτι άλλο; Θα πάρεις τηλέφωνο να μάθεις αν είχε ο δικός σου άδεια για τη μουσική του Lee; Θες να σου γνωρίσω φωτογράφους των οποίων η εργασία απλά εκλάπει; Άστα Marathon.... όποιος ξέρει.. καταλαβαίνει, και ας ξεκινάς με το απαξιωτικό... Δεν αποδέχομαι ότι υπάρχει κανένα παραλήρημα, εκτός αν υποπτεύεσαι ότι τσιρίζω την ώρα που γράφω τα ποστ, το οποίο ΔΕΝ συμβαίνει καθόλου, διότι αυτά που γράφω είναι γνωστά και χαρτογραφημένα στο νου μου εδώ και είκοσι χρόνια. Απ' ότι βλέπω χρειάζεσαι και εσύ μερικές διευκρινήσεις. Εγώ δε βρίσκομαι εδώ για κάνω φίλους ή φίλες ή κολεγιές. Έχεις τον απόλυτο σεβασμό μου σαν μέλος του φόρουμ και σαν μουσικός. Αλλά αυτή η ευγένεια δεν προεκτείνεται σε καμία περίπτωση και στην επαγγελματική ιδιότητα οποιουδήποτε - αυτός άλλωστε είναι ο λόγος που εγώ ποτέ δεν προβάλλω τη δική μου επαγγελματική ιδιότητα στο φόρουμ. Σαν μουσικός χαίρεις σεβασμού. Σαν διαφημιστής δεν χαίρεις από εμένα, διότι θεωρώ όλο το συνάφι σου ως θλιβερό υπόλοιπο της προ-πασοκικής οικονομίας, παρωχημένη ομάδα επαγγελματιών που εξακολουθεί να υπάρχει στο περιθώριο της ελληνικής τεχνοφοβίας, μόνιμους υπερασπιστές οποιουδήποτε επικοινωνιακού αναχρονισμού και κατασκευαστές εξαιρετικά μέτριων προϊόντων που μου χαλάνε την αισθητική από τότε που αγοράζω περιοδικά ή βλέπω τηλεόραση. Από εκεί και πέρα, το θέμα που άνοιξε σε αυτό το thread μπορούσες να το δεις σαν διαφημιστής (όπως δυστυχώς έπραξες) ή μπορούσες να το δεις σαν μουσικός ή σαν πατέρας ή σαν πολίτης ή σαν ότι θέλεις. Αλλά είσαι τόσο ταυτισμένος με τον επαγγελματικό σου ρόλο που οργίζεσαι επειδή κάποιος θυμίζει στους αναγνώστες ότι στο δικό σου κόσμο όλα γίνονται για το χρήμα. Το είχα προβλέψει με εξαιρετική ακρίβεια ότι θα τα πάρεις στο κρανίο, τίποτε απ' ότι συμβαίνει δεν με εκπλήσσει και δεν οφείλεται σε καμία μαντική ικανότητα, διότι είσαι εξαιρετικά ευπρόβλεπτος. Και δεν θα σου απαντούσα δημόσια, αλλά στην προσπάθειά σου να πείσεις τον εαυτό σου (ποιον άλλο;)) ότι κάνω λάθος, μου επιτίθεσαι προσπαθώντας να μειώσεις το κύρος μου στο φόρουμ και προσπαθώντας να με παρουσιάσεις ως γραφικό. Για τον ίδιο λόγο (ότι δηλαδή δεν έχεις το δικαίωμα να εγκαινιάζεις ένα τέτοιο καυγά) υπόκεισαι και στις προβλεπόμενες πειθαρχικές ποινές. Υ.Γ. Διευκρινίζω ότι τα σχόλιά μου για το "συνάφι" των διαφημιστών δεν αφορούν ειδικά τον marathon ή την επιχείρηση στην οποία απασχολείται, για την οποία άλλωστε δεν γνωρίζω απολύτως τίποτε. Ή άποψη που διατυπώνω αποτελεί προϊόν της εμπειρίας μου με ελληνικές διαφημιστικές και εκδοτικές εταιρείες τα τελευταία είκοσι χρόνια, των οποίων όμως οι πρακτικές και συνήθειες δεν είναι βέβαιο ότι έχουν το αντίστοιχό τους στην επαγγελματική ζωή του marathon. Εν' τούτοις, είμαι υποχρεωμένος να κατηγορώ σε γενική βάση, ακριβώς όπως ο marathon επέλεξε να υπερασπιστεί σε γενική βάση. Και βέβαια (disclaimer) οι απόψεις μου δεν απηχούν απαραιτήτως τις απόψεις της διεύθυνσης του φόρουμ.

DG, σε ενημερώνω ότι δεν ξέρεις τι λες. Και κυριολεκτικά, και μεταφορικά. Διαβάστε τα προηγούμενα ποστ πριν ρίξετε την πορδή σας.

Κρίμα που κάποιοι φίλοι βιάστηκαν να το ρίξουν στη πλάκα: αυτό το θέμα έχει ζουμάκι, όχι βέβαια στην υπερφίαλη προσέγγιση του "γιατί να μην προσέχουμε το αριστούργημα όταν έχουμε τη τσίμπλα στο μάτι", αλλά σε πιο ουσιαστικές απορίες όπως το "αν η μουσική έχει φυσικό χώρο ύπαρξης", ιδέα που ευδοκιμεί από την αρχή της ιστορίας της μουσικής και εξακολουθεί να έχει ισχύ μέχρι τις μέρες μας. :)

Πολύ ενδιαφέρον το θέμα που συζητάτε. Πιστεύω ότι η διαφήμιση είναι μακράν ο χειρότερος τρόπος για να γνωρίσεις οτιδήποτε, ακριβώς για τον ίδιο λόγο όπου ένα πορνείο είναι μακράν ο χειρότερος τρόπος για να γνωρίσεις το σεξ. Οι διαφημιστές έχουν μία αδιανόητα ρηχή σχέση με θέματα τέχνης και κουλτούρας, κάτι που (ειδικά στον ελληνικό χώρο) έχει επιβεβαιωθεί δεκάδες φορές μέσα από αδόκιμες εφαρμογές σεναρίων, μουσικοηχητικών επενδύσεων, επιλογής ηθοποιών κλπ. Παρ' ότι θα τα πάρει ο marathon, η αλήθεια είναι ότι η ελληνική διαφήμιση θεωρείται ανέκδοτο στο εξωτερικό και το γεγονός ότι το συγκεκριμένο φιλμάκι είναι τεχνικά άρτιο, αυτό δεν το κάνει λιγότερο ηλίθιο, ούτε το δικαιοδοτεί να καπηλεύεται μουσικές που για κάποιους έχουν μείζονα συναισθηματική σπουδαιότητα. Πολύ απλά, ας θυμήσω με πόση λύσσα είχε αντισταθεί ο Τζιμ Μόρισον στην προσπάθεια που γινόταν από κάποιους να δοθεί η άδεια για χρήση των τραγουδιών των Doors σε τηλεοπτικά σποτ (κάτι που τελικά έγινε προς μεγάλη απογοήτευσή του). Πιστεύω ότι ο Lee δεν θα ήταν λιγότερο ευαίσθητος αν βέβαια τον ρώταγε κάποιος τη γνώμη του. Επίσης διαφωνώ με τη τοποθέτηση ότι σήμερα όλες οι μουσικές είναι ένα κλικ μακρυά: ειδικά διαφωνώ με το "όλες" - μόνο οι γελοίες μουσικές του συρμού είναι ένα κλικ μακρυά. Οι πιο ενδιαφέρουσες είναι περισσότερα κλικ μακρυά και μάλιστα υπάρχουν πολλές οι οποίες δεν είναι προσεγγίσιμες μέσω κανενός κλικ. Αυτές τις μουσικές οι διαφημιστές δεν τις ανακάλυψαν ποτέ (από τη δεκαετία του 80 π.χ.) και εννοείται ότι ποτέ δε θα χρησιμοποιηθούν για επένδυση σε διαφημιστικά σποτ. Επί τη ευκαιρία, λέτε να γλυτώσαμε από τον Χατζηκλάνη;

ΟΥΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΧΧΧΧΧΧΧΧΧΧΧΧΧΧΧΧΧΧΧΧΧΧΧΧΧΧΧΧΧΧΧ (Βαθύ χασμουρητό)

Θα τη χρησιμοποιήσεις για εγχείρηση αλλαγής εγκεφάλου; Καλή επιτυχία.

Μα.. και εσύ blue, επέλεξες να αυτο-υποβαθμίσεις την αξία του ίδιου σου του ερωτήματος... βάζοντας ως τίτλο "αμπελοφιλοσοφίες", ενώ θα μπορούσες να επιλέξεις το "σκέψεις" ή "απόψεις" ή "ιδέες". Διαφωνώ με τον yameth, διότι η θέση του παραγνωρίζει το ότι ΟΛΟΙ έχουν κάποια εικόνα για τον εαυτό τους και ΟΛΟΙ υποκείμεθα στα προβλήματα αυτής της εικόνας, όχι μόνο οι επιτυχημένοι. Το να πιστεύεις στον εαυτό σου δεν σε καθιστά "ψώνιο", το να ΜΗΝ πιστεύεις σε καθιστά "ψώνιο", διότι ΟΥΤΩΣ ή ΑΛΛΩΣ κάπου πιστεύεις. Πιο αντρίκια μιλώντας, δεν υπάρχει καμία δικαιολογία για την αποτυχία. Άμα κάτι δεν τραβάει, ο συνετός άνθρωπος το αφήνει στην άκρη και περνάει στην επόμενη φάση. Είναι η αποτυχία κάποιου να το κάνει αυτό που οδηγεί στην μετριότητα (νοητή ή πραγματική).

Απ' ότι φαίνεται (επαγωγικά, όχι διότι το λες) θεωρείς ότι η εμπειρία της μουσικής δεν χρήζει περαιτέρω διανοητικής ανάλυσης. Υπάρχουν πολλοί που συμφωνούν μαζί σου - χαρακτηρίζονται συχνά ως "συναισθηματικοί τύποι" και συνήθως καταλήγουν σε αποφθέγματα τύπου "συναίσθημα είναι όλα". Δέξου πάντως, ότι υπάρχουν και άλλες αφετηρίες για την απόλαυση οποιουδήποτε καλλιτεχνικού προϊόντος, και (βεβαίως-βεβαίως) της μουσικής. Η λέξη "φιλοσοφία" δεν είναι βρισιά, σε ορισμένους αρέσει. :)

Και βέβαια έφταιγε ο κορίτσαρος + άλλα 500 άτομα που ήταν εκεί. Αυτό λέω. (όχι ότι δεν κατάλαβα τον υπαινιγμό ότι "ήσουν με το λάθος κορίτσαρο")...:) Σιγά μη και ΔΕΝ σου είχε συμβεί... σα να σε βλέπω από μία γωνιά... Θέλεις να συναντηθούμε να ακούσουμε Στοκχάουζεν μαζί; Θα έρθει και ο playloud.

Μάλλον παρεξηγήθηκε η αρχική μου τοποθέτηση. Εγώ δεν ισχυρίζομαι ότι τα "κάλπικα" (όπως τα αποκάλεσα) συναισθήματα, οφείλονται στην αξία ή την μη-αξία του καλλιτέχνη. Οφείλονται στην ειδική ψυχολογία που διαμορφώνεται οπουδήποτε μαζεύονται πολλοί άνθρωποι: διαδήλωση, κινηματογραφική αίθουσα, συναυλιακός χώρος κλπ. Επειδή οι άνθρωποι έχουν μιμητικές τάσεις, μικρά ψίγματα γνήσιου ενθουσιασμού (ή απογοήτευσης) μεγεθύνονται σε ακραίο βαθμό, με αποτέλεσμα να δημιουργείται μία ατμόσφαιρα που δεν θα δημιουργείτο ποτέ κάτω από άλλες συνθήκες. Αυτό που λέω, το ξέρετε όλοι: πόσες φορές πάει κάποιος σινεμά και πέφτει σε μία ταινία ψιλομάπα; Ε, παρ' ότι είναι ψιλομάπα, σπανίως σηκώνεται να φύγει. Όταν όμως είναι στο σπίτι του και νοικιάσει μία ταινία που να είναι ψιλομάπα, σπανίως κάθεται να τη δει ολόκληρη, ή (στη καλύτερη περίπτωση) την αφήνει να παίζει ενώ κάνει και κάτι άλλο. Εκτιμώ, ότι αυτή η δεύτερη κατάσταση είναι πολύ πιο ειλικρινής: υπαινίσσομαι ότι η σχέση που έχει κάποιος με τους δίσκους του είναι πολύ βαθύτερη και πολύ ουσιαστικότερη από οποιαδήποτε συναυλιακή εμπειρία και μάλιστα θα εισάγω και δύο πιθανές αποδείξεις γι' αυτό τον ισχυρισμό: α) Τις περιπτώσεις όπου κάποιος/α καταλήγει να αγαπήσει ένα μουσικό έργο και ένα σύνολο μουσικών χωρίς ποτέ να έχει παρευρεθεί σε κάποιο ζωντανό δρώμενο (πόσοι αγαπούν τους Floyd χωρίς να υπάρχει ελπίδα να τους δουν ζωντανά;) β) Το γεγονός ότι στο παγκόσμιο στερέωμα, μεγάλες συναυλίες γίνονται πλέον από "φρούτα" του MTV και σε διάφορες περιστάσεις τύπου Live 8, όπου η ψυχολογία του μιμητισμού φτάνει να υποκαταστήσει ακόμη και τη κοινή λογική. Τι λέτε λοιπόν; Υ.Γ. Λίγο πριν ποστάρω βλέπω τις απαντήσεις του Ιχνηλάτη και του Superfunk. Προς τον Ιχνηλάτη, απαντώ ότι εγώ μίλησα για "κάλπικα" και όχι για "ψεύτικα" συναισθήματα. Προς τον Superfunk (που είναι και περσβύτερος τη τάξει) θα πω ότι είμαι βέβαιος πως ξέρει ότι το δύσκολο είναι να μην έχει κανείς κάλπικα συναισθήματα, για οποιοδήποτε θέμα, όχι το αντίθετο. Και αν το παράδειγμα με την υποθετική Ρουβίτσα φαντάζει λογικό, είναι διότι δεν το αντιστρέφεις: εμένα (π.χ.) πολλές φορές μου έχει τύχει (επαναλαμβάνω, με τον κατάλληλο κορίτσαρο αγκαλιά) να "περνάω πολύ ωραία" κάπου και μετά να θέλω όντως να γυρίσω σπίτι και ακούσω κάτι άλλο να την βρώ.

Άνοιξε ένα νέο thread να πορωθούμε. Θα ενδιαφερθούν και άλλοι.

Αυτό το παράδειγμα με το "ας προσπαθήσουμε να κατασκευάσουμε έναν άνθρωπο", αποτελεί βαθύ σκοταδιστικό επιχείρημα εδώ και μερικές δεκαετίες. Η ιδέα είναι ότι "αφού ρε, δεν μπορείτε να φτιάξετε έναν άνθρωπο, άρα κάπου υπάρχει Θεός που γελάει με τις προσπάθειές σας, άρα καλά θα κάνετε να είσαστε φρόνιμοι". Καλώς. Μέχρι βέβαια να κοιτάξεις γύρω σου και να δεις τι ακριβώς γίνεται με τις διάφορες εκφυλίστικές παθήσεις, τους πολέμους, τη τρομοκρατία, τη παιδοφιλία, τα ναρκωτικά κλπ, οπότε αρχίζεις να έχεις (εύλογες) απορίες για το αν υπάρχει καν, αυτό που (και καλά) δεν μπορείς να φτιάξεις. Μέχρι να κοιτάξεις το ημερολόγιο και να θυμηθείς ότι όπου να'ναι (αν όχι ήδη) θα έχουν τη δυνατότητα να κλωνοποιούν ανθρώπινα πλάσματα, άλλωστε ήδη χρησιμοποιούν γενετικό υλικό για την αντιμετώπιση ασθενειών που δεν θα μπορούσαν να τιθασευθούν χωρίς αυτή την εξέλιξη. Και τι θα λέτε όταν όντως επιτευχθεί η κλωνοποίηση; Ότι "ναι, τελικά τα καταφέρατε, αλλά η ψυχή... τι θα κάνετε με την ψυχή...;" ---- Ιχνηλάτη, ο μόνος Θεός που αναγνωρίζω είναι ακριβώς αυτός που ήταν δίπλα μου ακριβώς την ώρα που "ανακάλυπτα" την sine κυμματομορφή που αυτός έχει κρύψει μέσα σε άλλα αινίγματα. Αν υπάρχει κάπου ένας Θεός που γελάει με αυτά που κάνω, τότε τον ενημερώνω ότι γελάω και εγώ μαζί του.

Η σχέση που καλιεργείται (ανάμεσα στον καλλιτέχνη και το κοινό) στα live είναι όντως μία σχέση (τι άλλο να την πεις;). Η σχέση που καλλιεργείται μέσω των δίσκων όμως είναι μία άλλη, επίσης σημαντική σχέση. Θυμάμαι κάποτε είχα παρευρεθεί (σαν φωτογράφος) σε μία συναυλία του Αλκίνου Ιωαννίδη και της Ελευθερίας Αρβανιτάκη στο Λυκαβητό. Βγαίνει λοιπόν ο Αλκίνοος και άρχισε να τραγουδάει "Στην αγορά του Αλ-Χα-Λίλι" οπότε μία μάζα εικοσάχρονων δροσερών κοριτσιών (που δεν είχαν την παραμικρή γαμημένη ιδέα τι είναι το Αλ-Χα-Λίλι, ή τι είναι "αγορά" με την έννοια που χρησιμοποιείται στο τραγούδι) άρχισε να πάλλεται ευτιχισμένη αναρρωτόμενη που θα ήταν καλύτερα να τους κάνεις τη μελανιά... Κάπου εκεί συνειδητοποίησα (εγώ που ασχολιόμουν αποκλειστικά με τον Cave) πόσο κάλπικη μπορεί να είναι αυτή η σχέση στις συναυλίες. Με δύο λόγια: με τη κατάλληλη ατμόσφαιρα, το κατάλληλο τσιγάρο (Μάρλμπορο) και τον κατάλληλο κορίτσαρο αγκαλιά... ακόμη και ο Ιωαννίδης μπορεί να φανεί σημαντικός καλλιτέχνης... βάλ' τον όμως στο πικάπ την ώρα που είσαι μόνος σου και θες να ακούσεις μουσική και θα θέλεις να πουλήσεις αυτόν στην αγορά της Βαρβακείου (οποία πεζότης).... Με αυτή την έννοια, ο Vangelis και ο Jarre δεν ήταν καθόλου βαρετοί για κάμποσους δίσκους... Υποθέτω ότι αναφέρεσαι σε εκείνη την εμφάνιση όπου τελείωσε παίζοντας τον εθνικό ύμνο...

Φίλοι Anon / Blue, σε σχέση με όσα συζητάτε, η προσωπική μου τοποθέτηση είναι ότι η τεχνολογία των υπολογιστών επέτρεψε σε πολλούς ανθρώπους να ασχολούνται χομπύστικα με αντικείμενα όπου κάποτε μπορούσαν να ασχοληθούν μόνο επαγγελματικά: φωτογραφία, μουσική, σύνθεση, γραφικά κλπ. Αυτή η πολυτέλεια έρχεται παρέα με τη σιωπηλή παραδοχή ότι "το μεγαλύτερο ποσοστό του παραγόμενου υλικού θα είναι σκουπίδια". Αμέσως μετά ακολουθεί η άλλη σιωπηλή παραδοχή, ότι "δεν πειράζει καθόλου", διότι είναι καλύτερα να έχεις χόμπυ από το να το ρίξεις στα ναρκωτικά (π.χ.) ή τον αλκοολισμό (π.χ.). Πιστεύω ότι όλοι χρειάζονται κάτι που να τους βγάζει (καθημερινά) από το τούνελ του "πως θα βγάλουμε περισσότερα χρήματα" και (μα το θεό) επειδή θυμάμαι πως ήταν τα πράγματα πριν τους υπολογιστές, είμαι μόνο ευγνώμων για την ύπαρξή τους. Τώρα, το τι απαιτείται ώστε ένας χομπύστας να παράγει κάτι αξιόλογο, εδώ οι απόψεις διαφέρουν: υπάρχουν άνθρωποι που ΔΕΝ παραδέχονται ότι κάτι τέτοιο είναι πιθανό, υπάρχουν άλλοι που παρακολουθούν τέτοιες προσπάθειες με ζήλο. Εγώ προσωπικά, έχω πάψει εδώ και χρόνια να απασχολούμαι με το ποιόν του εκάστοτε δημιουργού και (ναι, ας το πω) τα σημαντικότερα πράγματα που έχω ακούσει έρχονται από ανθρώπους της δεύτερης και όχι της πρώτης νοοτροπίας. Το οποίο (επιτέλους ρε), μας φέρνει και στο θέμα μας: ο Jarre και ο Vangelis είναι πλέον βαρετοί. Ο Βαγγέλης ήταν ωραίος τότε που την κοπάνησε και (με το πνεύμα του παθιασμένου) λύσαξε να προσπαθεί να γράψει τα πάντα μόνος του, από τύμπανα μέχρι καραμούζες. Τώρα που έχει εκατονταμελείς ορχήστρες υπό τις διαταγές του, γράφει αρλούμπες όπως το soundtrack για τον "Αλέξανδρο". Σε μία παλιά κριτική, ο Αργύρης Ζήλος (αναφερόμενος στους Stones, κάποιο μέτριο άλμπουμ) είχε πει ότι "η ανία δεν μπορεί να δημιουργήσει μεγάλη μουσική" - δήλωση με την οποία συμφωνώ απόλυτα. Αυτή η "ανία" λοιπόν είναι εχθρός και συναντιέται πιο συχνά στους "επαγγελματίες" παρά στους "χομπύστες". :)

Πολύ ενοχλητική τοποθέτηση ωρέ Ιχνηλάτη... Κάτσε να τα πάρουμε τα πράγματα από την αρχή... Εγώ γνωρίζω όσα γνωρίζω για την ηλεκτρονική μουσική (ή για οποιοδήποτε άλλο θέμα) έχοντας ξεσκιστεί στο διάβασμα και μέσω συμμετοχής σε ενεργά (ιντερνετικά και όχι) φόρα όπου υπάρχουν άνθρωποι που έχουν ζωντανή σχέση με το αντικείμενο. Όταν μιλάω, μεταφέρω αυτά που έχω μάθει. Είμαι βέβαιος ότι το ίδιο κάνει και ο OurDarkness, φαίνεται στον τρόπο του και επικυρώνεται από το ότι συμφωνούμε συχνά εγώ και αυτός. Εσύ Ιχνηλάτη, παίρνεις μία γομολάστιχα, διαγράφεις αυτά τα πράγματα και το έρεισμά σου είναι ότι κάπου-κάποτε-κάποιοι σε έπεισαν; Και για ποιο λόγο δεν κατονομάζεις αυτούς που σε έπεισαν ώστε να έχουμε και μία ευκαιρία να δούμε περί τίνος πρόκειται; Αν αποδειχθεί ότι μίλαγες με τον Θανάση Βέγγο για το DX7 μετά από τριάντα ρακές και "σε έπεισε", αυτό σημαίνει ότι πρέπει να προβάλεις το αποτέλεσμα αυτής της διαδικασίας σαν "άποψη"; Υπερβάλω (σκοπίμως) αλλά καταλαβαίνεις τι εννοώ, είμαι σίγουρος. Και... άντε... ας πούμε ότι έτσι γουστάρεις να σκέπτεσαι... Πως είσαι ΤΟΣΟ βέβαιος και μάλιστα ΠΡΟΚΑΤΑΒΟΛΙΚΑ ότι δεν μπορείς να ξανά-πεισθείς για κάτι άλλο; Δηλαδή εσύ ΜΙΑ φορά πείσθηκες (με προφήτη μίλαγες;) και μετά έσπασε το καλούπι; Αποκλείεται να ακούσεις κάτι άλλο που να σου φανεί πιο σωστό; Και... άντε... ας πούμε ότι αποκλείεται.... ΓΙΑΤΙ στην ευχή συμμετέχεις σε ένα φόρουμ που το μόνο πράγμα που παρέχει είναι ακριβώς η δυνατότητα να έρθει κάποιος σε έπαφή με τις αντιλήψεις άλλων και (ως εκ' τούτου) να μάθει κάτι καινούργιο και (ακριβώς) να πεισθεί; Είσαι σε κάποια εντεταλμένη υπηρεσία διασποράς ιδεολογιών για τις οποίες κάπου-κάποτε-κάποιος σε έπεισε; Έχεις πολύ ελεύθερο χρόνο και δεν έχεις τι να κάνεις; Δεν είναι κάθε μέρα Τσικνοπέμπτη; Εξήγησέ μας, σε παρακαλώ.

Δεν υπάρχουν απαντήσεις στις ερωτήσεις που κάνεις, διότι αυτές είναι ερωτήσεις απολογισμού, ενώ η μουσική είναι μία διαρκής εξελισσόμενη πραγματικότητα. Όμως, θα ήθελα να σου πω ότι η ηλεκτρονική μουσική έχει τις αρχές της στη δεκαετία του 50, και ότι η περίοδος στην οποία αναφέρθηκες (με Jarre, Vangelis κλπ) είναι απλώς μία μικρή παρένθεση, στη διάρκεια της οποίας υπήρχε κάποιο ενδιαφέρον από το πλατύ κοινό. Πρέπει να αναζητήσεις σύγχρονους συνθέτες (ή και παλαιότερους) ώστε να δεις την μεγάλη εικόνα. Μόνο βλέποντας την μεγάλη εικόνα θα κατανοήσεις ότι τίποτε δεν τελείωσε. :)

Ω.. ναι...

Νομίζω ότι τα πράγματα είναι απλούστατα: ο nikodemos δεν είχε λάβει κανένα απολύτως μέτρο προστασίας της περιουσίας του, εν' μέρει πιστεύοντας ότι "αυτά συμβαίνουν σε άλλους" και εν' μέρει πιστεύοντας ότι "τι διάολο, οι μουσικοί δεν κάνουν τέτοια πράγματα". Am i right? Από εκεί και μετά, η λήψη των μέτρων που προτείνετε, είναι μηδαμινής αξίας μπροστά στο αρχαίο ρητό που λέει ότι "πρέπει να προσέχεις ποιον βάζεις στο σπίτι σου και σε ποιον δείχνεις τη συλλογή με τις πεταλούδες".

Μήπως άμα βάζαμε GarageBand λυνόντουσαν τα προβλήματα;

Δεν μας δίνεις και κανένα link;

Έλα ντε... Και αν όντως ισχύει, αυτό δεν θα ήταν η μεγαλύτερη απόδειξη ότι είναι ξεφτίλες...;

Εταπώθημεν;

Ο mac pro (προς το παρόν) έχει το chipset της Texas Instruments, άρα αποκλείεται να έχεις πρόβλημα. Ο μόνος λόγος που γράφω "προς το παρόν" είναι διότι μπορεί κάποιος να δει το ποστ αρκετούς μήνες αργότερα, όταν (ίσως) έχει κάτι αλλάξει. :)