The Genius Loci

Έτσι είναι, ωστόσο δεν είναι τόσο τραγικά όσο φαίνονται τα πράγματα. Ακόμα και οι τρύπες για pickguard κλπ, μπορούν να κλείσουν προσωρινά και στεγανά. Επίσης το αρχικό στρώμα/αστάρι, προστατεύει μια χαρά το σώμα από υγρασία, μην είμαστε υπερβολικοί. Να σημειώσω για κάποιους που μπορεί να μπερδευτούν (έχω διαβάσει αυτή την παρανόηση σε 2-3 ξένα fora), ότι αυτά τα φινιρίσματα ουδεμία σχέση έχουν με τα τύπου shmear που κάνει ο Tyler. Εκείνα είναι ΠΟΛΥ πιο δύσκολα (και πολύ πιο όμορφα, ΚΤΤΜΓ) μπορείς δε να ελέγξεις ακριβώς τι θα γίνει (ενώ εδώ είναι στο γάμο του καραγκιόζη).

Το απλό χαρτί, ακόμα και το λεπτότερο, έχει πάχος περίπου 5-6 φορές όσο το ριζόχαρτο. Εκτός αυτού, το συνήθως ανακυκλωμένο φτηνό χαρτί που χρησιμοποιούμε σε εκτυπώσεις, έχει μεγάλη ποσότητα από ίνες στην επιφάνεια, που θα αποροφήσουν την κόλλα και θα φουσκώσουν. Κατά τη γνώμη μου, όχι καλή ιδέα... Πιθανώς πάντως, παλιό λεπτό χαρτί να είναι μια χαρά. Να δώσω και ένα link για online μαγαζί με μεγάλη ποικιλία decoupage papers: http://blackberrydesigns.com/Decoupage%20Paper%20Main%20Pages/Decoupage%20Paper%20HomePage.htm

1) Ποια φωτογραφία; 2) Μήπως η κάρτα είναι PCI και το slot PCI Express, ή το αντίστροφο;

Ωραίες είναι... Αλλά να σου πω την αλήθεια, θα προτιμούσα να φτιάξω μία με Warmoth parts, για να έχω επιλογή επιμέρους χαρακτηριστικών. ;) Και μην μπερδεύεσαι με το "90" στο L-90 του Lawrence. Δεν είναι P-90s, είναι πραγματικοί humbuckers (με ιδιαίτερο tonality βέβαια). Πρόκειται για αυτούς εδώ: http://www.billlawrencereview.com/sites/default/files/pics/L-90_LSR.jpeg

Δεν έχει και πολλά να περιγράψεις... αλλά έχει αρκετά να προσέξεις. 1) Καθαριότητα και γενικά καθαρό περιβάλλον από σκόνες, κλπ. Προτείνεται η χρήση χειρουργικών γαντιών, για να μην αφήνουμε... δακτυλικά αποτυπώματα. ;) 2) Πωλούνται διάφορες κόλλες στην αγορά, αλλά κατά τη γνώμη μου η κλασσική, αραιωμένη ατλακόλ κάνει μια χαρά. 3) Η τεχνική είναι απλή: κόβεις τα χαρτιά και εν συνεχεία τα εμβαπτίζεις σε ένα λεκανάκι με την ατλακόλ. Όσο πιο γρήγορα γίνεται τοποθετείς στο σώμα, και φροντίζεις να τεντωθεί καλά το χαρτί, ακολουθώντας τις καμπύλες. Μπορείς να προσθέσεις και λίγη υγρή ατλακόλ από πάνω. Αφαιρείς με ένα μαλακό χαρτί, ευγενικά, ό,τι κόλλα περισσεύει και έχει τρέξει. 4) Θέλει υπομονή. Μην κολλάς δεύτερο κομμάτι κοντά στο προηγούμενο, αν δεν έχει στεγνώσει το πρώτο αρκετά. 5) Γενικά δεν υπάρχει πρόβλημα να είναι overlapping τα κομμάτια (μάλιστα, είναι απαραίτητο), αλλά ας μην το παρακάνουμε. Είναι πολύ λεπτό το χαρτί, αλλά αν βάλεις 10 κομμάτια το ένα πάνω στο άλλο... Άσε που θα υπάρχει πρόβλημα και στην κόλληση. 6) Κάποια σημεία θα έχουν ζάρες ό,τι και να κάνεις, αν μιλάμε για τύπου Strat σώμα. Μια τεχνική είναι να περνάς με πιστολάκι για τα μαλλιά τα προβληματικά σημεία, προσπαθώντας να τεντώσεις το χαρτί. 7) Αφού ολοκληρωθεί η δουλειά, και στεγνώσει καλά, το στάδιο της προστασίας είναι σημαντικό. Οι εναλλακτικές είναι, είτε σπρέυ, είτε πινέλο. ΠΡΟΣΟΧΗ! ΔΕΝ μπορεί να χρησιμοποιηθεί βερνίκι νίτρο, ή ο,τιδήποτε άλλο μπορεί να αντιδράσει με το ξύλο. Γιατί το ριζόχαρτο ΕΙΝΑΙ προϊόν ξύλου, και το τελευταίο που θέλουμε είναι να το λιώσουμε. ;) 8) Εγώ αν το ξαναέκανα (που δεν βλέπω να το γλυτώνω...) θα περνούσα αρχικά 5-6 λεπτά χέρια ακρυλικού καθαρού βερνικού σε σπρέυ (ταχυστέγνωτο), χρησιμοποιώντας τεχνική dusting. Αυτό θα "έδενε" την επιφάνεια, δημιουργώντας ένα στρώμα προστασίας. Ακολούθως θα περνούσα με πινέλο, 3-4 χέρια ακρυλικό βερνίκι, δημιουργώντας ένα κάπως παχύ στρώμα. Αφού στέγνωνε τελείως, στη συνέχεια θα το περνούσα με υγρό ντουκόχαρτο 600-800-1000 βαθμών, συν ίσως αλοιφή για γυάλισμα, ανάλογα αν το ήθελα γυαλιστερό, σατινέ ή ματ. Με το πινέλο θέλει προσοχή να μην παγιδεύεται αέρας, οπότε η ποιότητα της τρίχας παίζει ρόλο. Μην χρησιμοποιείτε τσίπικα πινέλα, και θα χρειαστούν και 1-2 πιο λεπτά για εσοχές. Αυτή είναι σε γενικές γραμμές η διαδικασία... Δεν είναι δύσκολη νομίζω. Σημασία έχουν βέβαια και τα υλικά. Αλλιώς δουλεύεται το κλασσικό χαρτί ντεκαπάζ, αλλιώς ένα χαρτί εφημερίδας, αλλιώς οι.... ετικέτες από μπύρες. Για κάποιον που ενδιαφέρεται, θα πρότεινα να δοκιμάσει πρώτα σε ένα απλό βαμμένο κομμάτι ξύλο πριν διαλύσει την κιθάρα του. Ωστόσο το αποτέλεσμα είναι πραγματικά μοναδικό, πρωτότυπο και πολύ όμορφο. Οι περισσότεροι που θα σας δουν σε live με τέτοια κιθάρα θα γουρλώσουν τα μάτια και, από απόσταση >1 μέτρου φαίνεται σαν βαμμένη. ;)

Δεν το κατάλαβα αυτό... Τι σχέση έχει αν είναι μονοκάναλος ή μη ο ενισχυτής;; Αυτό που έχει σημασία είναι αν έχει master volume ή όχι. Αν ΔΕΝ έχει, τότε "τσιτώνονται" και ο προ- και ο τελικός. Παρεμπιπτόντως, ο 12/20 είναι "κανονικός" ενισχυτής, έχει και προενίσχυση (επίτηδες πολύ "καθαρή", πράγμα που ρυθμίζεται βέβαια σε οποιονδήποτε ενισχυτή με τις κατάλληλες λυχνίες). Δεν είναι κάτι σαν Power Engine με λάμπες δηλαδή.

Θα πρότεινα κάποιος mod να διαχωρίσει το θέμα, για να το συνεχίζουμε εκεί. Υπάρχουν στο παρόν αρκετά post που μπορούν να μεταφερθούν και να βγαίνει νόημα. ;)

Κι εγώ την έχω πάνω από 6 χρόνια. Έχει παίξει σε αρκετά live (κάποια στιγμή ήταν η MIDI enabled κιθάρα μου...) και βέβαια δεν την... λυπήθηκα ποτέ! Αλλά better safe than sorry...

Μωρέ με χίλιους δυο τρόπους γίνεται... ένας σε ξένο φόρουμ είχε κάνει το αντίστοιχο με... ετικέτες από μπύρες (!!!!!). Για πλήρη σιγουριά κατά της κακομεταχείρησης πάντως, το βερνίκι από πάνω συνιστάται... Μάλιστα, είναι πολύ προτιμότερο (κατά τη δική μου εμπειρία), να περάσεις ένα βερνίκι ξύλου με πινέλο, δηλαδή παχύ στρώμα, και αφού στεγνώσει πλήρως να το τρίψεις/γυαλίσεις. Σε περίπτωση που δεις τίποτε περίεργες φθορές, δεν χάνεις τίποτα να το δοκιμάσεις. ;)

Ίσα ίσα, ΔΕΝ πρέπει να το βγάλεις. Δεν ξέρω πως το έκανε ο φίλος Roger (αν δηλαδή ήταν αυτοκόλλητα τα χαρτιά ή όχι), αλλά με τον τρόπο που το έκανα εγώ (και νομίζω και ο Deadendmind) το να υπάρχει βερνίκι βοηθάει στην τοποθέτηση. Εγώ χρησιμοποίησα φύλλα decoupage (φαντάσου πολύ λεπτό ριζόχαρτο) και ατλακόλ. Το βασικό θέμα σε τέτοιες δουλειές, είναι το βερνίκι που θα περάσεις ΜΕΤΑ, ώστε να "θωρακιστεί" το αποτέλεσμα.

$550/$500 combo/head αντίστοιχα. Άρα υπολόγιζε κοντά στο 500άρικο στην Ευρώπη. Σημειωτέον πως έχει universal power για όποιον θα έμπαινε στον κόπο να τον φέρει κατευθείαν. Η αλήθεια είναι πως, τουλάχιστον για να μιλήσω για τον εαυτό μου, ο Velocity καλύπτει τις ανάγκες αν θέλουμε, τελικό μόνο (και έχουμε και καμπίνες, κλπ). Κυρίως γιατί έχει "κιθαριστική" φιλοσοφία. Έχω ξαναπεί ότι, κατά την ταπεινή μου γνώμη, για model-o-μηχανήματα, ένας solid state rack τελικός είναι πολύ καλή και καθαρή λύση. Ειδικά αν είναι rack το modeler, που βολεύει και χωροταξικά. Πλην όμως: 1) Υπάρχει η προτίμηση στις λάμπες... δεκτόν, όμως οι rack τελικοί λαμπάτοι είναι ακριβοί και μη-βολικοί. Δεν έχουν δε δυνατότητες επιλογής λυχνιών συνήθως, και πολλές φορές είναι γαϊδούρια από άποψης βάρους και watt. 2) Δεν είναι μόνο τα rack/pedalboard modelers. Ας μη μας διαφεύγει ότι πάρα πολλοί κιθαρίστες χρησιμοποιούν πετάλια τύπου "preamp". Κι επειδή ο όρος έχει παρεξηγηθεί, να δώσω μερικά παραδείγματα: α) Αυτό που έχω τώρα εδώ μπροστά μου (με τα πολλά κουμπάκια, ξέρεις εσύ Octapus :P :P :P). Με 6L6 τελικές και ένα καλό γαϊδουρομεγάφωνο, who needs a fuckin' D*****. 8) β) Όλα της σειράς Character της Tech21 και διάφορα τύπου Sansamp. γ) Διάφορα, λαμπάτα και μη, πετάλια με ιδιαίτερο τόνο, ή φτιαγμένα για να μιμούνται το preamp section ενισχυτών. Άπειρα τα παραδείγματα: Tonebone (Classic, Plexitube), BB Preamp+, Budda Phatman, Carl Martin Plexitone, T-Rex Spin Doctor, και δεκάδες άλλα. Ξαναματαλέω ότι η "μαγκιά" του συγκεκριμένου concept είναι ο έλεγχος στο "FX Loop". Στην πραγματικότητα τα περισσότερα FX Loops, εκτός αν μιλάμε για custom ή πολύ ακριβούς ενισχυτές, είναι του πρωκτού, και συγγνώμη που σας χαλάω τις αυταπάτες (πιθανώς) για τον ενισχυτή σας. Αν θέλει κάποιος πραγματικό έλεγχο στο FX Loop του (και τη δυνατότητα να χρησιμοποιεί και instrument και line level εφφέ), χρειάζεται κάτι τέτοιο: http://ceriatone.com/productSubPages/Klein-ulator/Klien-ulator.htm ή το αντίστοιχο με λυχνίες: http://ceriatone.com/productSubPages/C-lator/C-lator.htm ή κάτι τέτοιο: http://www.glab.com.pl/ala-1_en ή, εν πάσει περιπτώσει κάτι που θα φτιάξει από κιτ: http://www.londonpower.com/catalog/product_info.php?cPath=6&products_id=24

Μη με αναγκάζεις να επαναλαμβάνεσαι. ::)

Μπράβο για τον τρόπο που σκέφτεσαι. Δεν κάνω πλάκα. :)

"...κατά τη γνώμη μου"

"...κατά τη γνώμη μου" "...κατά τη γνώμη μου"

Η βασική διαφοροποίηση είναι το leveling στο (tube driven) effects loop και το EQ που είναι POST loop. Το πρώτο είναι κάτι που μπορείς να βρεις σε (ακριβούς) ενισχυτές, ή με κάποιο εξωτερικό εργαλείο. Το δεύτερο είναι αρκετά πρωτότυπο. Άρα, όχι, εδώ και 50 χρόνια δεν υπάρχουν "ειδικοί" ενισχυτές για πετάλια, με την παραπάνω έννοια. Επίσης θεωρώ καλή ιδέα το power scaling σε συνδιασμό με τις επιλογές τελικών λυχνιών. Και βέβαια σίγουρα είναι θετικό ότι προέρχεται από την VHT, που το έχει "πιάσει" καλά το θέμα με το κινέζικο handwiring. ;)

Πράγμα που ισχύει για τα πανταόλα. Για να δούμε αν είναι η απάντηση στο "βάλε την πεταλιέρα σου στο input" ή "χρησιμοποίησε το return του ενισχυτή σου", για όσους χρήστες GT-8/10, POD, RP, G9, κλπ ρωτάνε σχετικά.

Πολύ ωραία ιδέα όντως! ;) Ψήνομαι να κάνω άλλη μία παρόμοια...

Δεν ξέρω αν έχει ξανασυζητηθεί (πολύ πιθανόν) διότι η αναζήτηση μου λέει ότι δεν είμαι αρκετά σαφής. ::) Anyway, παρουσιάστηκε στο Summer NAMM και τώρα άρχισε να πωλείται (σύντομα στα γνωστά γερμανικά μαγαζιά, φαντάζομαι): http://vhtamp.com/avsp11220.html Τα χαρακτηριστικά του τον κάνουν μια καλή επιλογή για όποιον θέλει να τον χρησιμοποιήσει με πεταλάκια, δικές του προενισχύσεις, είτε αναλογικές είτε ψηφιακές, αλλά και για όποιον θέλει έναν "δύο σε ένα" ενισχυτή σε ό,τι αφορά στις εντάσεις και στο flavor του τελικού (επιλογή σε τελικές λυχνίες).

Καταρχάς λέγεται Worm (ο Σκουλίκης). To είχα παλιότερα. Τουλάχιστον εκείνη η έκδοση, είχε πολύ θόρυβο. Αυτός ήταν ο βασικός λόγος που το έδωσα. Ηχητικά ήταν πολύ ενδιαφέρον.

A, τότε πάω πάσο... ποτέ δεν ήθελα να κάνω κουμάντο στα βίτσια των άλλων.

Δηλαδή είναι θρησκευτικοί οι λόγοι; Ιατρικοί; (κάποια αλλεργία ή κάτι τέτοιο; ) Ή απλά η αιώνια διαμάχη αν στα γεμιστά μπαίνει κιμάς ή όχι;

A, ξέχασα να γράψω για το review. Ήταν μια μαλακία και μισή. Μετά μας κατηγορούν γιατί τους αποκαλούμε τρελλές. Αυτά.

To αγαπημένο μου Flanger και ένα από τα ελάχιστα πετάλια που έχω κρατήσει. Αν και, αποκαλώντας το απλά "flanger" είναι μάλλον προσβολή, για το συγκεκριμένο...

Καταρχάς ΓΙΑ ΜΙΑ ΑΚΟΜΑ ΦΟΡΑ, φίλε Μπάμπη, αν ΔΕΝ σου έλεγαν ότι είναι Line6 ο ενισχυτής ΔΕΝ θα το καταλάβαινες. ;) Σε πάω ό,τι στοίχημα θέλεις, τις κιθάρες μας, τα σπίτια μας, τις γυναίκες μας, ό,τι γουστάρεις. :P :P Hint: ΜΗΝ το βάλεις, για το καλό σου. ;) 8) 8) Κατά δεύτερον, μια ρεαλιστική και μια τεχνική προσέγγιση επί του θέματος DT ενισχυτών: 1) Ο συγκεκριμένος ειδικά για χρήστες POD HD είναι μια εξαιρετική περίπτωση. Οι μεγάλοι DT είναι βαρείς, ασυμμάζευτοι στις εντάσεις τους, και πολύ ακριβοί για το κοινό που τελικά απευθύνονται. Αν δε, συνδιαστεί η χρήση τους εκτός από HD και με Tyler Variax (οι οποίες είναι ΑΦΑΝΤΕΣ στην Ευρώπη και η Line6 πραγματικά έκανα τεράστια πατάτα σ'αυτό τον τομέα), φτιάχνεται ένα κομψότατο all around rig, ειδικά για τον κιθαρίστα που παίζει covers. 2) Υπήρχε ένα βιντεάκι που ένας τύπος έκανε σύγκριση ανάμεσα σε παλιό Plexi και στην εξομοίωση μέσω DT. Βαριέμαι να το ψάξω, νομίζω ότι ήταν του Guitar Player Magazine (?). Εκεί αποδείχτηκε το προφανές, ότι δηλ. το καλύτερο αποτέλεσμα ερχόταν όταν χρησιμοποιούσε τον DT σαν "πραγματικό" ενισχυτή, δηλ. όχι μέσω direct out, σε χαμηλές εντάσεις, κλπ, αλλά μέσω πραγματικής καμπίνας (isolated), σε υψηλές εντάσεις. Όπως και στο πρωτότυπο. Πρόκειται για την φιλοσοφία της Line6 σ'αυτό το θέμα: αντί να προωθήσει FRFR λύσεις, κατάλαβε ότι οι περισσότεροι κιθαρίστες θέλουν έναν "πραγματικό ενισχυτή", με κουμπάκια, για να παίζουν. Τώρα για όσους δεν έχουν POD HD, δεν τους βρίσκω τους DT ως την πιο συμφέρουσα λύση. Υπάρχουν πολλές άλλες επιλογές (εννοώ, με τη φιλοσοφία της "ευελιξίας") σ'αυτή την κατηγορία τιμής, είτε σε συνδιασμό με modeling είτε όχι. Σαν γενικότερη ιδέα όμως είναι ομολογουμένως αξιομνημόνευτοι ενισχυτές. Και, όχι, δε με αφορά αν είναι "full tube ®" ή όχι.