The Genius Loci

Φίλε gdevelek δυστυχώς δεν μπορεί να κάνει κάποιος συζήτηση μαζί σου. :-\ Όπως βλέπεις, η αποψή σου, το να παίζεις δηλαδή με φτηνά όργανα και αυτό να είναι αρκετό για σένα, είναι σεβαστή από όλους. Εσύ όμως αδυνατείς να δείξεις σεβασμό στην αντίθετη άποψη, που λέει ότι για κάποιους άλλους ένα ακριβό (ή ακριβότερο) όργανο είναι αυτό που θέλουν και αποζητούν. @ evris Κακώς παρεξηγήθηκες, και θα σε παρακαλούσα να μου πεις τη γνώμη σου για το ποιος δείχνει μεγαλύτερο "θρησκευτικό ζήλο" και εμμονή σε δογματικές απόψεις στις τελευταίες σελίδες του θέματος.

Και εγώ διαφωνώ. Μια καλή κιθάρα που θα σου κάνει στο στυλ που θέλεις να παίξεις πάντα θα σε βοηθάει να εκφραστείς καλύτερα. Φίλε gdevelek, χωρίς ίχνος ειρωνίας, έχεις παίξει για αρκετό καιρό με κάποια από τις λεγόμενες "ακριβές" κιθάρες? Ειδικά ερχόμενος από ένα πιο φτηνό όργανο?

To EHX έχει έναν ιδιαίτερο δικό του ήχο, με μικρά περιθώρια ρυθμίσεων. Εμένα είναι ένας από τους αγαπημένους μου chorus ήχους αλλά τσέκαρέ το οπωσδήποτε ο ίδιος. Συμφωνώ για το DD3. Και τα δύο βέβαια τα βρίσκεις άνετα μεταχειρισμένα, σε πολύ καλή κατάσταση (τι να πάθουν εξάλλου?). Επειδή γράφεις στο αρχικό σου post ότι έχεις και ένα MultiFX (?), σε ενδιαφέρει να χρησιμοποιείς περιστασιακά και άλλα πετάλια, π.χ. tremolo, phaser, flanger, κλπ? Διότι σ'αυτή την περίπτωση, ίσως θα πρέπει να κοιτάξεις και για κάποιο πολυεφφέ.

+2 Και για μένα αυτό ακριβώς είναι το νόημα, για όποιον μπορεί να το καταλάβει. Και για να το κάνω και λίγο πιο... προκλητικό, δεν πρόκειται μόνο για απαξίωση, αλλά πολλές φορές και για... κουτοπονηριά. ;) Και κάτι άλλο: Σε φιλικές συζητήσεις, όταν άρχισε όλο αυτό το σήριαλ της οικονομικής κρίσης, έλεγα ότι ήλπιζα ο Έλληνας θα καταλάβαινε πλέον ότι το γνωμικό "η φτήνια τρώει τον παρά", εμπεριέχει μεγάλη αλήθεια και ουσία. Τα τελευταία 5-6 χρόνια, με την ποικιλία και τις τιμές από τα (γερμανικά κυρίως) online shops, και την "σιγουριά" της πιστωτικής κάρτας ::) σχεδόν όλοι οι ερασιτέχνες μουσικοί που ξέρω έπεσαν στην παγίδα του να βρεθούν με... 11 φτηνές κιθάρες, 5 φτηνούς ενισχυτές και... 256 φτηνά πεταλάκια. ::) Σε αντίθεση, σχεδόν κανείς από τους επαγγελματίες ή, τουλάχιστον, πιο "σοβαρούς" στο άθλημα μουσικούς που γνωρίζω δεν το έκανε... Ο ορισμός "ακριβή κιθάρα" πρέπει κατά τη γνώμη μου να μπαίνει σε εισαγωγικά, μιας και δεν υπάρχει σχετιικό αντικειμενικό κριτήριο. Προσωπικά, και αφού την έχω πατήσει και εγώ στο παρελθόν, θα συμβούλευα ακόμα και κιθαρίστες που αισθάνονται ότι δεν βρίσκονται σε κάποιο "υψηλό" επίπεδο, να αποκτήσουν την πιο "ακριβή" κιθάρα που μπορούν να αντέξουν οικονομικά... και να αποκτήσουν ΜΙΑ αντί με τα ίδια λεφτά να πάρουν τρεις, και μετά να ακουμπήσουν άλλα τόσα σε μαγνήτες, γέφυρες, κλειδιά κλπ.

A γεια σου!!! ;) Ένα (student) όμποε που θέλω για την κόρη μου, πάει περίπου ένα διχίλιαρο. Και βάλε και τα εξωφρενικά ποσά για σέρβις κάθε χρόνο. Οι κιθαρίστες θέλουμε βασικά χορδές, κανένα καθαριστικό, ένα fret dress μια φορά το χρόνο (και αν) και τάστα κάθε 2-3 χρόνια. Peanuts. Πραγματικά είμαστε πολύ τυχεροί, αλλά βέβαια, το όργανο έχει γίνει ευρείας παραγωγής. Αναρωτιέμαι γιατί οι πληκτράδες δεν σκοτώνονται για χειροποίητα synths, χμμμ.... Μήπως γιατί εκεί πλέον η... πγιότητα είναι πλέον ευδιάκριτη και δεδομένη? Μήπως γιατί τα synths συγκαταλέγονται μέσα στα πολλά ηλεκτρονικά που πλέον έχουμε "μάθει" να ξεχωρίζουμε την ποιότητά τους? Ενώ οι κιθάρες γίνανε (πραγματικά) ευρείας παραγωγής μόνο όταν μπήκαν οι Απωανατολίτες στο παιχνίδι. Σωστός ο δάσκαλος. Δεν μπορώ να το βρω τώρα, αλλά ο Ron Kirn είχε γράψει κάτι πολύ βαθύ σχετικά με την εσωτερική ανάγκη του μουσικού να εκφραστεί μέσα από το όργανο που παίζει, και, σ'αυτή τη διαδικασία, το απολύτως τελευταίο πράγμα που μετράει, είναι το price tag. ;)

Συμφωνώ. Με μια διαφορά όμως: αυτοί οι κατασκευαστές, έχουν τη δυνατότητα ευρείας παραγωγής (όχι "μαζικής" αλλά σίγουρα δεν φτιάχνουν ένα σώμα και ένα μπράτσο, και προσπαθούν να τα ταιριάξουν μεταξύ τους) και άρα και επιλογής. Με την εμπειρία και το ταλέντο τους λοιπόν μπορούν να παραδώσουν μια κιθάρα που θα αποτελεί τον ιδανικό συνδιασμό ανάμεσα στα κομμάτια. Μην ξεχνάς επίσης ότι φτιάχνουν με δικές τους προδιαγραφές μαγνήτες, άσχετα αν, ελέω κατάστασης στην αγορά, κυκλοφορούν και μεμονωμένα αυτοί, και άρα μπορεί να τους αγοράσει οποιοσδήποτε. Επίσης κάποιες λεπτομέρειες, όπως ας πούμε το neck pocket σε κάποιες Anderson, δεν μπορείς να τις αντιγράψεις, εκτός αν διαθέτεις ακριβό εξοπλισμό, ή/και φτιάξεις κάτι από το μηδέν. Τέλος το κόστος €1500 για μια custom κιθάρα, όταν πιθανότατα με λίγο ψάξιμο μπορείς να βρεις μια ανεπαίσθητα μεταχειρισμένη αντίστοιχη Suhr ή Anderson με τα ίδια ή ελάχιστα παραπάνω, δεν αποτελεί σοφή επιλογή κατ'εμέ. Φυσικά, αν θέλεις (και ξέρεις τι θέλεις) την απόλυτη καστομιά, τότε όχι 1500 αλλά και 15000 ευρώ μπορεί να είναι "λογικά".

Διαβάζοντας το αρχικό post του φίλτατου Τόλη παρατηρώ τρεις ξεχωριστές ενότητες: 1) Μια ρεαλιστική αντιμετώπιση του θέματος "μουσικό όργανο για μουσικούς" (και όχι συλλέκτες, χομπίστες, κλπ). 2) Μια συναισθηματική θεώρηση του μουσικού οργάνου σαν κάτι προσωπικό και με ψυχή. 3) Ένα ανέκδοτο, ξέρετε, εκεί που λέει ότι μπορεί και να είναι κουφός, αλλά έτσι είναι ο χαρακτήρας του. :P :P ;D ;D Πιο σοβαρά τώρα, στο (1) δεν θα μπορούσα να συμφωνήσω περισσότερο. Με αντικειμενικά κριτήρια, δεν κρίνεται ένα όργανο όταν παίζουμε μισή ώρα την ημέρα μόνοι στο σπίτι, και μετά το βάζουμε στη θήκη. Επίσης κάποιο φτηνό όργανο μπορεί να είναι good enough αν παίζεις μερικά ακκόρντα και μπαρέ στα πρώτα 7 τάστα, αλλά... Έχει δίκιο ο Δημήτρης (mij) για το Matiz (αν και σιχαίνομαι τις Merc :P). Συμπτωματικά πριν από καιρό μια φίλη με είχε ζαλίσει για το πόσο καλό στο δρόμο ήταν το (κορεάτικο) σουπερμίνι της. Όχι της είπα, είναι καλό για τον τρόπο που οδηγείς, που δεν εξαντλεί ούτε το 10% των δυνατοτήτων του. Με πίστεψε μόνο μετά από μια καταστροφική για τα λάστιχα και τα νεύρα της βόλτα στο Σούνιο: καλό για έναν μέτριο οδηγό, αλλά ούτε "σπορ" όπως φαντασιωνόταν, ούτε με "χαρακτήρα" που θα σε εξιτάριζε. ;) Αυτός είναι ο λόγος που στραβομουτσουνιάζω όταν διαβάζω για partcasters που ρίχνουν στ'αυτιά σε Suhr και Anderson. Σίγουρα, με πολλή δουλειά και πολλά έξοδα (trust me, το έχω περάσει) μπορεί να γίνει μια τέτοια κιθάρα αντίστοιχη με κορυφαίες, αλλά αξίζει τον κόπο? Μάλλον, αξίζει τον κόπο για κάποιον που θέλει να παίζει και μάλιστα βγάζει το ψωμί του έτσι? Γιατί αν το κάνουμε για την εμπειρία και την ευχαρίστηση του να φτιάξουμε κάτι καλό, τότε πάσο, αλλά είναι άλλο πράγμα. Και φυσικά η μεταπωλητική αξία επιβεβαιώνει την παραπάνω λογική. Για το mojo (ενότητα 2), το καταλαβαίνω απόλυτα, το νοιώθω, αλλά δεν μπορώ να το παραδεχτώ ρεαλιστικά, και ούτε είναι αυτό το νόημα. Αν κάτι σε κάνει να παίζεις καλύτερα και αυτό το κάτι είναι ένα σηματάκι στο headstock, be my guest. Ας μην ξεχνάμε ότι οι καλές κιθάρες, ενισχυτές, πετάλια, πένες, καλώδια κλπ, είναι μόνο για να μας εμπνέουν ώστε να φτιάχνουμε καλύτερη μουσική και να βγάζουμε αυτό που έχουμε μέσα μας. Oι Hagstrom πάντως φίλε Τόλη είναι πλέον κινέζικες και ΠΟΛΥ καλύτερες από τις παλιές Σουηδικές. Και δημιουργούν πλέον το δικό τους mojo, ανεξάρτητα από την χώρα προέλευσης. Επίσης ούτε οι Σουηδοί είχαν ποτέ παράδοση στην οργανοποιία, αλλά τις κιθάρες του Gustavsson τις αγοράζουν οι Αμερικάνοι όσο και ένα οικόπεδο... Ούτε οι Γερμανοί είχαν ποτέ παράδοση (τουλάχιστον στη χώρα τους, δεν εννοώ τους μετανάστες σαν τον Martin) και οι Huber έχουν mojo μέχρι θανάτου. Ούτε οι Φινλανδοί, αλλά οι Flaxwood έχουν αρχίσει να αποκτούν cult following. Ας μην πιστεύουμε λοιπόν (λέω εγώ) ούτε σε μαγικά φυλακτά, αλλά ούτε να τα ισοπεδώνουμε όλα, βάσει των δικών μας απαιτήσεων και περιορισμών. ;)

Ανασταίνω αυτό το thread, γιατί στο τρέχον online τεύχος του Premier Guitar, δημοσιεύονται reviews για 3 πετάλια του Χρήστου: Black Magic, Starlight και Ziggy! http://digital.premierguitar.com/premierguitar/200908_1/?u1=texterity Στη βαθμολογία πιστεύω ότι είναι ανεξήγητα αυστηροί, δεδομένου ότι στο κείμενο εκφράζονται ιδαιτέρως θετικά για τα πετάλια. Πρόκειται πιστεύω για μια από τις πολύ σπάνιες περιπτώσεις που ένας Έλληνας κατασκευαστής προβάλλεται σε τέτοιο βαθμό, γεγονός που θα πρέπει να μας χαροποιεί όλους, ακόμα περισσότερο μιας και ο Electrictabs είναι συνφορουμίτης και φίλος με πολλούς εδώ μέσα. ;) Χρήστο μπράβο, και εις ανώτερα! :)

+1000 για τους... ποδοπατητές! ::) Στα δικά μου αυτιά, αλλά και διασταυρώνοντας γνώμες από αρκετούς μουσικούς των οποίων εμπιστεύομαι την εμπειρία, τα GL είναι... ο μπούσουλας για να μετρηθεί η ακουστική συμπεριφορά καλωδίων. Με άλλα λόγια νομίζω ότι είναι αυτά που αφήνουν όσο πιο φυσικά επιτρέπει... η Φυσική, να περάσει το σήμα της κιθάρας. Έχει τύχει να δοκιμάσω σε Α/Β (C/D etc...) test μια σειρά από αρκετά ακριβά και επώνυμα καλώδια, σε αρκετά ελεγχόμενες συνθήκες και μαζί με μουσικούς σαν αυτούς που ανέφερα παραπάνω. Το αποτέλεσμα, λαμβάνοντας υπόψιν τη σχέση τιμής/απόδοσης, ήταν πάντα υπέρ των GL. That said, σε συνθήκες practice ή γενικώς ξεχαρμανιάσματος στο σπίτι, με ένα καλώδια 3 μέτρα καρφί στον ενισχυτή, ανάθεμά με αν ακούω την παραμικρή διαφορά με σχεδόν οποιοδήποτε "αξιοπρεπές" καλώδιο της σειράς. Παλιότερα χρησιμοποιούσα μια πεταλιέρα με 12+ πετάλια και πάνω από 3 μέτρα "ενδιάμεσα" καλώδια και βύσματα. Αν βάλεις ακόμα 4-5 μέτρα minimum για κιθάρα/ενισχυτή, τότε οι διαφορές φτηνών καλωδίων με τα GL ήταν εμφανείς έως ενοχλητικές. Να σημειώσω ότι κάποια από τα πετάλια μου διέθεταν buffer. Τώρα χρησιμοποιώ κατά κανόνα την Μ13 με 2-3 πετάλια, και οι διαφορές δεν είναι το ίδιο μεγάλες. Κατανοώ την φιλοσοφία επιλογής καλωδίου, ώστε να προσαρμόσει κάποιος τον ήχο του ανάλογα, βλέπε και αυτό που αναφέρθηκε παραπάνω από τον SF για high gain παίκτες. Ωστόσο προτιμώ να μην μπω σ'αυτό το παιχνίδι γιατί θεωρώ ότι, για μένα και τον ήχο που θέλω να έχω, αυτό εισάγει έναν ακόμα "μπελά". Αυτός είναι ο λόγος που μένω στα GL, τα οποία εξάλλου είναι και οικονομικότατα αν λάβουμε υπόψιν και την δυνατότητα να προσαρμόζουμε το μήκος τους κατά βούληση.

Ναι αμέ! ;D Αν δεν έχεις πρόβλημα με τα μεταχειρισμένα, να κοιτάξεις στο ebay. Βρίσκεις Stingray άνετα κάτω από χιλιάρικο. ;) Ακόμα και καινούργια, θα σου πάνε λιγώτερο από €1500 με μεταφορικά. Η άλλη λύση βεβαίως είναι να ψωνίσεις από την ελληνική αγορά, και να ζητήσεις κάποιο διακανονισμό που να σε βολεύει. Σχεδόν όλα τα μαγαζιά κάνουν δόσεις με πιστωτική.

To zero fret πάντως θα κάνει διαφορά μόνο στις ανοιχτές χορδές (όπως θα περιμέναμε άλλωστε). Στις gypsy κιθάρες είναι και λίγο "παράδοση", λόγω Selmer.

Βρε αρχηγέ μου, καλά και άγια αυτά που παραθέτεις παραπάνω, όμως το πρόβλημα παραμένει: από που θα πάρεις τις πηγές? Εννοείς ότι θα βάλεις έξτρα μικρόφωνα/line outs, εκτός αυτών που θα πηγαίνουν στο ΡΑ? Ή ότι σκοπεύεις να κάνεις τις μίξεις στα live μόνος σου και να δίνεις ένα stereo mix στο PA του μαγαζιού? Η πρόταση για portable recorders είναι στη φιλοσοφία "πάω για live και δεν ξέρω τι θα συναντήσω". ;) Αν είναι πλήρως ελεγχόμενο το περιβάλλον, σαφώς θα δουλέψουν και άλλες επιλογές. Επειδή όμως σε βλέπω ότι ψήνεσαι για πολυκάναλες, δες και αυτή την περίπτωση: http://www.thomann.de/gr/zoom_hd16cd.htm Φορητό recorder, το οποίο μπορεί να χρησιμοποιηθεί ΚΑΙ σαν κάρτα ήχου ΚΑΙ σαν controller. Και έχει και phantom power για πυκνωτικά. Άντε, μεγειά! ;D

Θα συμφωνήσω. Η πολυκάναλη ηχογράφηση live με DAW και κατάλληλο interface, είναι... επικίνδυνο σπόρ... ;D Πολλά πράγματα που μπορούν να πάνε στραβά. Πρακτικά τώρα, στα ελληνικά liveάδικα τουλάχιστον, δεν νομίζω να παίζει κονσόλα με αρκετά sends για να γράψεις, ας πούμε, 8 κανάλια... Καλά, για direct outs το ξεχνάς. :-\ Τα portables από την άλλη, ειδικά αυτά που έχουν πάνω πυκνωτικά μικρόφωνα, είναι ιδανικά για πρόχειρες (αλλά καλής ποιότητας γενικά) ηχογραφήσεις πρόβας και live. Το κόστος δεν είναι ευκαταφρόνητο βέβαια...

Όχι. ;) Είναι ένα (εξελιγμένο) true bypass strip, στην πραγματικότητα πάλι το wet signal είναι "μπροστά" από τον ενισχυτή. Ωραία ιδέα το dry/wet mix. Αντίστοιχο πετάλι: http://www.tonebone.com/tb-loopbone.htm Διάβασε και αυτό το θέμα: http://www.noiz.gr/index.php?topic=164882.0

Πάντως τον έχουμε βοηθήσει πολύ τον άνθρωπο... ήταν και σε δίλλημα, τον ξεκάναμε. 8)

Αν δεν κάνω λάθος είναι το ίδιο εργαλείο και γι'αυτές με τις... σουφρίτσες (γ@μώ τις εκφράσεις!! :D :D). Και είναι μακρύτερο από τα κλασσικά Allen έτσι κι'αλλιώς. Οπωσδήποτε να πάρει το αλλενάκι, ειδικά αν την αγόρασε καινούργια, είναι απαράδεκτο να μη του δώσανε μαζί. >:(

To truss rod ρυθμίζεται από το soundhole? Αν είναι σαν τις USA Ovation, πρέπει να είναι 3/16", δηλαδή μικρότερο από 5mm. Δεν πήρε μαζί με την κιθάρα το εργαλείο? :-\

Longshadow συγχαρητήρια και από μένα για το παίξιμο αλλά και τον κόπο που έκανες στο demo. ;) :) Με την αυστηρή προϋπόθεση και τα τρία μέρη να γράφτηκαν με τις ίδιες ρυθμίσεις στην κιθάρα και τον ενισχυτή και με "παρεμφερείς" ρυθμίσεις στα πετάλια, προτιμώ το 3. Νομίζω ότι δίνει περισσότερες "εκφραστικές" δυνατότητες στο παίξιμο, τουλάχιστον στο context του jam που έπαιξες. Ακολουθούν με μικρή διαφορά μεταξύ τους τα 2 και 1.

Με κίνδυνο να ακουστώ... γκρινιάρης, νομίζω ότι αυτά περί "τόνου" είναι λίγο προφάσεις εν αμαρτία... (αυτό δεν πηγαίνει σε εσένα φίλε maze). Μια σωστή κιθάρα έχει φοβερό "τόνο" (που εξαρτάται και από χίλια μύρια άλλα πράγματα) ακόμα και με εξωφρενικά χαμηλό action. Είναι γεγονός ότι ακουστικά η ταλάντωση της χορδής σαφώς περιορίζεται, αλλά, επαναλαμβάνω, συνήθως το πρόβλημα είναι πως τα τάστα ΔΕΝ είναι τέλεια. Συνήθως. ;) Τώρα για το action που ρωτάς φίλε Μπίχλα, η καθαρά προσωπική μου προτίμηση/εκτίμηση (που προφανώς είναι άχρηστη για τους άλλους) είναι η εξής: 1) Η κιθάρα πρέπει να δίνει τουλάχιστον ενάμιση τόνο καθαρό bend στην Μι καντίνι, σε όλα τα τάστα, και περισσότερο βέβαια στις άλλες χορδές. Αλλιώς μου είναι άχρηστη. "Bends"... ημιτονίου, όπως λέει καλός φίλος, δεν είναι bends. Είναι vibrato. 8) ;D ;D 2) Είναι απολύτως αυτονόητο ότι σε οποιαδήποτε θέση η νότα θα πρέπει να καθαρή και με καλό ακουστικό sustain, χωρίς την παραμικρή υποψία τριξίματος. Εννοώ βέβαια, όταν ΔΕΝ την κοπανάς αλύπητα. 3) Με βάση τα παραπάνω, ένα action μεταξύ 3 και 4/64" στο 12ο τάστο είναι απόλυτα εφαρμόσιμο, σε κιθάρα με τέλεια τάστα, 9άρες ή 10άρες χορδές και radius από 9.5" και πάνω (που είναι οι δικές μου, μέχρι 12"). Το setup αυτό περιλαμβάνει ένα ελάχιστο relief και βέβαια προϋποθέτει ότι το nut είναι κομμένο ιδανικά. 4) Το μπάσσο μου, που είναι φτιαγμένο από κομμάτια, το έχω σεταρισμένο ακριβώς στις προδιαγραφές της Fender (μου αρκεί, μιας και είμαι ακόμα πιο κουλός σαν μπασσίστας). 5) Πάντοτε μιλάμε για στάνταρ κούρδισμα και scales 25" ή 25,5" στις κιθάρες. Ουσιαστικά νομίζω ότι δεν υπάρχει "αποδεκτό" στάνταρ, σε ό,τι αφορά στο action. Ένας μάστορας επιβάλλεται να σετάρει ένα όργανο στο χαμηλότερο δυνατό action που επιτρέπουν οι προδιαγραφές του και, από κει και πέρα, ο πελάτης μπορεί να προτιμήσει λίγο υψηλότερο, ή λίγο περισσότερο relief κλπ.

Φαντάζομαι μιλάς για κιθαρίστα που δεν κάνει ΚΑΘΟΛΟΥ bends έτσι? ;) :D

Ρίξε μια ματιά στα θέματα από κάτω. ;) Η καλύτερη Squier των τελευταίων ετών και (μερικοί λένε) μια από τις καλύτερες Tele που μπορείς να αγοράσεις, ανεξαρτήτως τιμής. Δες και άλλα καταστήματα πλην Θωμά, μπορεί να βρεις και καλύτερη τιμή. Επίσης, αν υπάρχει δυνατότητα, ζήτησε να σου στείλουν μια ελαφριά (γιατί έχουν κυκλοφορήσει και άγκυρες...).

Φίλε Guthrie :P ο προβληματισμός σου είναι πράγματι συνηθισμένος, νομίζω πάντως ότι τα πράγματα δεν είναι και τόσο δραματικά. Προσωπικά το κατάλαβα μετά από συζήτηση με γνωστό κιθαρίστα (και μέλος του φόρουμ) πριν χρόνια, όταν τον ρώτησα "πως παίζεις με διαφόρων τύπων [scale, radius, τάστα, back contour] κιθάρες?". Και αυτός μου απάντησε, "δεν το σκέφτομαι και προσαρμόζομαι αυτόματα". Και σύντομα κατάλαβα ότι το ίδιο έκανα για χρόνια κι'εγώ. :) Αν "δεν το σκέφτεσαι" και τόσο όταν παίζεις, και ρίχνεις το βάρος εκεί που πρέπει, δηλαδή στη μουσική, η προσαρμογή είναι αρκετά ανώδυνη. ;) Τώρα, στο τεχνικό του ζητήματος, υπάρχουν μπράτσα που πραγματικά βοηθάνε στο "πάντρεμα". Το αγαπημένο μου είναι αυτό των Axis/Axis Super Sport της EBMM. Όντας με ασύμμετρο προφίλ (δηλ. στις μπάσσες χορδές είναι πιο παχύ απ'ότι στα καντίνια), είναι ένας τέλειος συνδιασμός άνεσης στο κράτημα και ευκολίας στο παίξιμο. Προφανώς παίζει σοβαρό ρόλο και το τέλειο fretwork και το σετάρισμα, αλλά αυτό ισχύει για κάθε κιθάρα. Το μόνο "αρνητικό" για κάποιους σ'αυτό το μπράτσο, είναι το nut width (κλασσικό Fender) που για όσους έχουν συνηθίσει σε πλατιές Ibanez/Jackson ταστιέρες, θα φανεί στενό. Το compound radius σαφώς βοηθάει αλλά δεν είναι πανάκεια, άσε που δεν μπορείς να το συνδιάσεις με οποιουσδήποτε μαγνήτες, ειδικά αν είναι "ακραίο", τύπου Warmoth. Για τα ηλεκτρικά, γέφυρες, κλπ είναι καθαρά θέμα γούστου και στόχου. Ο κομπρεσσαρισμένος ήχος για κάποιους είναι σχεδόν αυτοσκοπός... Δυστυχώς μαγνήτες που να τα κάνουν όλα καλά, δεν υπάρχουν, οι μόνοι κατά την άποψή μου που φτάνουν κοντά είναι οι Bill Lawrence. Σε κάθε περίπτωση όμως δεν παίζουμε unplugged την κιθάρα, τα συστατικά της συνταγής που λείπουν, ίσως μπορούν να προστεθούν με εφφέ, ρυθμίσεις στον ενισχυτή, κλπ.

Ακόμα και αν έχει σπάσει η βέργα, το να αλλαχτεί είναι η καλύτερη λύση, και γίνεται από κάθε καλό μάστορα. Όπως και η επισκευή. Για αντικατάσταση του μπράτσου, δες και την usacustomguitars.com

Καλέ μου φίλε Κόρακα, μην τα χώνεις στην Fender. :D Οι διαφοροποιήσεις σε λεπτομέρειες των διάφορων μοντέλων δεν έχουν να κάνουν τόσο με μαρκετίστικα κόλπα. Για παράδειγμα, ένα πρόβλημα με το vintage trem είναι ότι οι χορδές δεν περνάνε "σωστά" πάνω από τα polepieces και στους 3 μαγνήτες. Οι Am. Std. έχουν 54mm spacing, και είναι κάπως καλύτερα τα πράγματα. Το tremolo που πήρες είναι ένα από τα καλύτερα (κατά τη γνώμη μου, μιας και το έχω τοποθετήσει σε 3 Strat) και σίγουρα απίστευτο για την τιμή του. Γνώμη μου, βγάλτο για πούλημα όσο το πήρες, μείον τα μεταφορικά, και θα το πουλήσεις εύκολα (θα ήταν χαζός κάποιος που χρειάζεται ένα τέτοιο, να μη το αγοράσει). Φυσικά μπορείς να το κρατήσεις για μια μελλοντική Japan Strat, η οποία έχει 56mm spacing. Παρεμπιπτόντως, εκτός από τον Jay, τα ίδια τρέμολο πουλάει στην Ευρώπη το AxesRus: http://axesrus.com/ Σε κάποιες περιπτώσεις (π.χ. ισοτιμία λίρας) συμφέρει να αγοράσεις από εκεί. Επίσης κυκλοφορεί και στο ebay.

Δυστυχώς δεν κάνει αυτό το τρέμολο για την κιθάρα σου. :-\ Αυτό είναι που χρειάζεσαι: http://store.guitarfetish.com/minmeimstupt.html Μέτρα το βέβαια κιόλας, πρέπει η απόσταση ανάμεσα στα κέντρα των εξωτερικών τρυπών να είναι 52.5mm. Αυτό που πήρες είναι 56mm. Μπορείς βέβαια να κλείσεις τις τρύπες με σφήνες από σκληρό ξύλο και να ανοίξεις πάλι τις τρύπες, αλλά είναι μπελάς.