TamTam

Δεν ξέρω για τον Γιώργο Νταλάρα που τον έκραζε ο Πανούσης, η προσωπική μου εμπειρία πάντως από τέτοιες συναυλίες που έπαιζα, είναι ότι πληρώνονται οι τεχνικοί και τα ηχητικά (πάντα) και όσοι επαγγελματίες μουσικοί δηλώσουν ότι το επιθυμούν. Θυμάμαι λόγου χάρη ότι Αρλέτα, Μιχάλης Ρακιτζής, Ελένη Δήμου, Παπακωνσταντίνου κλπ, δεν έπαιρναν αμοιβή αλλά οι μουσικοί τους (κάποιοι, όχι όλοι) έπαιρναν μεροκάματο για να παίξουν π.χ. στη συναυλία της οικολογίας στο Σπόρτινγκ.

Δεν είναι όλες οι ανθρωπιστικές κινήσεις αλληλεγγύης , διαμαρτυρίας, κλπ, φιλανθρωπικά έργα πλουσίων, όπως αναφέρετε. Αυτό είναι τρισμέγιστο τσουβάλιασμα. Το πρώτο παράδειγμα που μου ήρθε στο μυαλό ήταν αυτό: https://antifaperformingarts.wordpress.com/programma/ Η Εναλλακτική Κουζίνα "Ο ¨αλλος άνθρωπος" που μαγειρεύει δωρεάν γαι τους πρόσφυγες/αστεγους, το μητροπολιτικό Ιατρείο ελληνικού που έχει σώσει κόσμο και κοσμάκη τα χρόνια της κρίσης, ο φούρναρης της Λέσβου που μόιραζει το ψωμί στους πρόσφυγες πολέμου, τα καταφύγια αδέσποτών ζώων, τόσος και τόσος κόσμος που βασίζεται στις συνεισφορές όλων των άλλων εμάς, ανώνυμων πολιτών, δεν εχουν κανένα μεγιστάνα για χρηματοδότη. Ναι, κάνουν και τα κανάλια "μαραθώνιους αγάπης" μια φορά το χρόνο, όμως αυτά που αναφέρω παραπάνω (google them) είναι εξακολουθητικά και διαρκή. Μην τα ακυρώνετε έτσι. Τα χρόνια του πολέμου ολόγυρά μας και της οικονομικής κρίσης, ανέδειξαν ότι οι ¨Ελληνες στο συνολό μας (πλην μειοψηφικών ακροδεξιών εξαιρέσεων και παπάδων φυσικά) αντιμετωπίσαμε με ανθρωπισμό και γενναιοδωρία τους κατατρεγμένους και τις προσφυγικές ροές. Θα πρεπε να ξέρετε καλύτερα... αφού σε αντίθεση με μένα εσείς ζείτε και στην Ελλάδα. Επίσης, το γεγονός ότι κάποιος μπροεί να χρησιμοποιεί εφέ made in China ή επαγγελματικά καλώδια που έχει φτιάξει κάποια "πολυεθνική", δεν ακυρώνει το καλλιτεχνικό του έργο και την κοινωνική του προσφορά. (άλλο ένα τσουβάλιασμα που είχα να ακούσω από τη δεκαετία του '80, ότι για να θεωρείται κανείς αριστερός, δεν πρέπει να έχει ξερω γω ακριβό αυτόκινητο - κιθάρα - ή σπίτι. Ορισμένοι θέλετε να κρυφτείτε και η ... χαρά δεν σας αφήνει.

Καίριες ερωτήσεις και στη σωστή κατεύθυνση! Προσωπικά, ΔΕΝ θα συμμετείχα σε στρατευμένο μουσικό έργο ούτε ανθρώπου με τον οποίο θα συμφωνούσα πολιτικά ή ηθικά. Και ο λόγος είναι ότι θεωρώ ότι ο κόσμος δεν χρειάζεται περισσότερη καθοδήγηση αλλά περισσότερη ελευθερία και παιδεία. Δεν θα συμμετείχα επίσης σε φεστιβάλ πολιτικού κόμματος με το οποίο μας χωρίζει αξιακή άβυσσος. Θα το σκεφτόμουν πάααρα πολύ να ξανασυμμετάσχω σε φεστιβάλ πολιτικής νεολαίας ή κόμματος όπως κάναμε στα 90s (αν και τότε ήταν διαφορετικά, διότι σε ένα συγκρότημα, δεν αποφασίζεις μόνος, αλλά οι αποφάσεις είναι συλλογικές και πάντα θα υπάρχουν εκείνοι που υποστηρίζουν ότι "κάθε προβολή και δημοσιότητα είναι καλό πράγμα") Θα συμμετέχω όμως για πάντα σε συναυλίες που δεν είναι καπελωμένες από πολιτικά κόμματα π.χ. σε μια αντιρατσιστική συναυλία ή σεμια συναυλία αλληλεγγύης προς τους αδύναμους άστεγους, πρόσφυγες κ.ο.κ. Θα μου πεις ότι κι εκεί, περιμένεις να δεις ανθρώπους από συγκεκριμένους πολιτικούς χώρους και σίγουρα όχι από το χώρο των συντηρητικών ή των νεοδεξιών, αλλά ΟΚ, όσο οι πρώτοι δεν καπελώνουν το event με καμία κομματική σημαία, δεν θα είχα πρόβλημα. Ένα παράδειγμα: είμαι βαθειά άθεος και αγνωστικιστής. Εδώ που βρίσκομαι όμως, έχω παίξει ουκ ολίγες φορές μέσα σε εκκλησίες, με δυο διαφορετικά μάλιστα συγκροτήματα ρεγκε που τραγουδάνε για τον Τζίζους-Τζα (αλλά ευτυχώς όχι μόνο). Ο λόγος; α) δεν τους συγκαταλέγω στην στρατευμένη τέχνη διότι το συγκεκριμένο ιδίωμα είναι συνυφασμένο με τη θρησκευτικότητα της reggae roots β) οι τύποι δεν προσπάθουν να προσυλητίσουν κανέναν γ) είναι on the good side - συμμετέχουν σε events που διοργανώνονται για να συγκεντρωθούν χρήματα και υλικά για τους πρόσφυγες, για τους άστεγους κλπ, In fact τα mini concerts που κάναμε μέσα στους γοτθικούς ναούς ήταν επειδή οι εκκλησίες εδώ έδωσαν στέγη σε πρόσφυγες - μιλάμε για αντίσκηνα στημένα μέσα στους ναούς, κάτι αδιανόητο για τα δικά μας, ελληνικά δεδομένα. Συνεπώς - επειδή αναφέρθηκε νωρίτερα- όχι δεν χρειάζεται να είσαι χριστιανός για να ακούσεις Μπαχ. Από κει και πέρα, ένα μπράβο στον Ηλία Ζάικο και στον κάθε άνθρωπο που δεν τρέχει πίσω από τα φράγκα κάνοντας την τέχνη και την αξιοπρέπειά του κουρελόχαρτο για ένα πακετο 50ευρα όπως ειπώθηκε. Ούτε εγώ το έκανα ποτέ, ειδικά την εποχή που πεινούσα, και ξέρω το κόστος. Δεν κομπάζω, γνωρίζω από κοντινούς μου ανθρώπους ότι τα πράγματα ζορίζουν σημαντικά έτσι και εξαρτώνται αλλοι από εσένα. Και ότι εκεί οι επιλογές στενεύουν αδυσώπητα. Η τελευταία μου λύση όμως, πριν αποτυγχανε οτιδήποτε άλλο, θα ήταν να πάω να παίξω σε σκυλάδικο. >> Και μια διευκρίνηση: όταν έγραψα ότι "δεν μπορώ να βρω εύκολα κάποιον που να εκτιμώ τη δουλειά του, την... κιθάρα του ή την κόμμωσή του ;D και να είναι "αντίθετος στα ιδανικά μου" (όπως λέει ο τίτλος), εννοούσα ότι κατά ένα μυστήριο (not) τρόπο, αυτά τα δυο σκέλη τείνουν να ταυτίζονται στην εξίσωση. Παράδειγμα: οι Cure είναι από τις αγαπημένες μου μπάντες και ο Smith από τους αγαπημένους καλλιτέχνες / κιθαρίστες κλπ. Όταν πρωτοέσκασαν δεν τους άκουσα - έβρισκα τόσο απεχθές το βίντεο κλιπ του Forest και τα σακάκια με βάτα που φόραγε τότε, όσο και το ηλεκτρονικό beat (στο Forest πάντα) . Δυσκολεύτηκα πολύ από τους Led Zeppelin να πάω στους Cure και οι λόγοι ήταν καθαρά αισθητικοί. Όταν παίξαν όμως στην Αθήνα τo Α Forest, ήταν από τις καλύτερες στιγμές της ζωής μου. Αυτό, επειδή κάποιος μου σχολίασε πως η αντιστοιχία ιδανικών και αγαπημένης μουσικής όπως την περιέγραψα, είναι "ο ορισμός της στρατευμένης τέχνης". Δεν είναι φίλε μου, απλά όταν συμβαίνει αυτή η αντιστοιχία (να οσυ αρέσουν τα πάντα δηλαδή από έναν καλλιτέχνη ή σχήμα, τότε είναι ευτυχία! :) Επίσης, υπάρχουν πολλά συγκροτήματα και καλλιτέχνες που δεν μου αρέσει η μουσική τους ή δεν τους ακούω, αλλά τυχαίνει να εκτιμώ τη στάση τους σε διάφορα ζητήματα. That said, έτσι και κάποιο από τα λαμόγια που γουστάρω, αποδειχθεί κατώτερο των περιστάσεων, Αλαίν Ντελόν και Μπράιαν Φέρι κλπ, δεν έχω κανένα πρόβλημα να βάλω τα δισκάκια και τις ταινίες του σε ένα σκοτεινό σημείο των ραφιών μου και να μην ξανασχοληθώ. Δεν είναι καινοφανές, στον περισσότερο "φυσιολογικό" κόσμο συμβαίνει : η απέχθεια να τον οδηγήσει να στραφεί μακριά από το καλλιτεχνικό έργο ανθρώπων που άλλοτε θαύμαζε, ανακαλύπτοντας τι κρύβεται κάτω από το χαλί. Και ένα ηθικοπλαστικό βιντεάκι που ελπίζω να μην κόψουν οι moderators: τα "αστεία" του είναι πολύ σοβαρή υπόθεση (με αφορμη τα ναρκωτικά, αλλά και ειδικότερα για την εμπορευματοποίηση). https://youtu.be/zmNEIwTxoP8

Κάντε την και μούμια . Το θέμα μας δεν είναι αυτή, αλλά οι Clash, οι Pistols και τα άλλα τα παιδιά. Σε λίγο θα μας πείτε ότι η βασίλισσα "δεν είχε πρόβλημα" no problem κι έτσ', να ακούει Clash και Pistols. Κάπως σαν κι αυτό που λεέι ο Σουπερφανκ δηλ. "δεν με νοιάζει που τα τραγούδια του με ξεσκίζουν (σχήμα λόγου), αφού παίζει καλή κιθάρα"! ;D Άλλη μια κατάκτηση της νεάς εποχής, όπου όλοι είναι ανετούτσικοι και χωρίς κανένα πρόμπλεμ.

Και το ουίσκι τους αρέσει, αυτό δε σημαίνει τίποτα όμως για το γεγονός ότι δεν υπήρξε ούτε ένα συγκρότημα υπέρ της Θάτσερ ή ότι δεν έκαναν πα΄ρτι όταν πέθανε. Μάλλον τσούζει πολύ η αλήθεια. Οπότε έχε υπόψη σου ότι ούτε εγώ σκοτίζομαι ποσώς για την πολιτική κατάσταση στην Αγγλία οπότε αυτό που έγραψες, ούτε μου αρέσει, ούτε δεν μου αρέσει... απλώς δεν με ενδιαφέρει. Έχει πολλές κερδίκες, συνέχισε να σουτάρεις. Τώρα είδα το δεύτερο σερί παραλήρημά σου... χα χαααα Ντάξει το τερμάτισες. Παίξε μόνος σου φίλε χαααχ

Ο ορισμός του Ο,τινανισμού. Το γραψα εξάλλου ότι "δεν θα αρέσει αυτό που θα γράψω" αλλά δεν περίμενα τόσο γρήγορα αντί για μπάλα να κλωτσήσετε αέρα κάποιοι.

1) Πάντως όσο κι αν προσπαθώ, δεν μπορώ να βρω εύκολα κάποιον που να εκτιμώ τη δουλειά του, την... κιθάρα του ή την κόμμωσή του ;D και να είναι "αντίθετος στα ιδανικά μου" (όπως λέει ο τίτλος). 2) Επίσης, υπάρχουν πολλά συγκροτήματα και καλλιτέχνες που δεν μου αρέσει η μουσική τους ή δεν τους ακούω, αλλά τυχαίνει να εκτιμώ τη στάση τους σε διάφορα ζητήματα. Πάω στοίχημα ότι στον περισσότερο "φυσιολογικό" κόσμο συμβαίνουν και τα δυο αυτά που αναφέρω. #analyse this! @Σούπeρφανκ: Σε ένα ακραίο παράδειγμα, αυτό που περιγράφεις είnai σα να ακούς την ορχήστρα του κόκκινου στρατού και να είσαι σφόδρα αντικομμουνιστής! Μπορεί να ακούγεται κουλ αλλά τα τραγούδια τους μιλάνε για το υποβρύχιο θωρηκτό Varyag - πώς μπορείς να το αγνοήσεις αυτό; Προσωπικά, θεωρώ ένα έργο τέχνης στο όλον του, ως αποτέλεσμα αυτού που παρουσιάζει ο καλλιτέχνης, δεν μπορώ να το κατακερματίσω και να πω, "α, ωραία μουσική, τι κρίμα που ευαγγελίζεται την έλευση του σατανά". Αν κάτι "κλωτσάει" στο όλον , μάλλον αυτό που κάνουν οι συγκεκριμένοι καλλιτέχνες δεν είναι για μένα. Σημαίνει αυτό ότι "έχω ατζέντα"; Ένας πανηλίθιος θα έλεγε "ναι". Επί της ουσίας: Θα μπορούσαν (και έχουν γραφτεί) σελίδες, για το πώς οι γιάπηδες αποενοχοποίησαν μια σειρά από πράγματα που άλλοτε νοηματοδοτούσαν εναλλακτικές κουλτούρες και αντι-μόδες , εν ολίγοις ιδεολογίες αλλότριες προς αυτούς: τα τατουάζ έπαψαν να έχουν ας πούμε τη ροκ σημασία που είχαν άλλοτε, από τη στιγμή που άρχισε να έχει τατού και ο ... προϊστάμενος. Το ίδιο παλιότερα τα μακριά μαλλιά, τα μούσια ή κάποια είδη ντυσίματος (σε αυτό δεν είμαι ειδικός). Επίσης, άλλαξαν οι εποχές - πολλοί φανς των τότε συγκροτημάτων μεγάλωσαν σε ηλικία με ό,τι συνεπάγεται αυτό - συντηρητικοποίηση στο ντύσιμο και τον τρόπο ζωής κλπ - ίσως αυτό να εξηγεί και το γιατι όπως γράφει ο Σουπερφανκ στη συναυλία των Κλας είχε δει αστούς και εν πάσει περιπτώσει όχι οργισμένους νεολαίους αλλά κάτι άλλο από αυτό που θα περίμενε κανείς (αν κατάλαβα σωστά ). Από κει και πέρα, λυπάμαι που δεν θα αρέσει αυτό, αλλά υπήρξαν πολλά συγκροτήματα ενάντια στην Θάτσερ, αλλά μάλλον κανένα υπέρ της. Αυτό ίσως εξηγεί και το γιατι ο κόσμος έκανε παρτυ όταν πέθανε η 'σιδηρά κυρία". [ Αν θελήσει κανείς να σχολιάσει/συζητήσει κάτι από τα παραπάνω, ας προσπαθήσει παρακαλώ να το κάνει χωρίς προσβολές - προς καμία κατεύθυνση. ]

ακόμη πιο χαρακτηριστική είναι εκείνη η περίπτωση με τους Pantera. (αν και κάθε περίπτωση είναι διαφορετική, ειδικά όταν μιλάμε για καλές Τέχνες :)

Τις προσωπικές αιχμές τις παραβλέπω και δεν τις επιστρέφω, γιατί εκτιμώ τη δικτυακή σου παρουσία. Δικαίωμά σου να ακούς αφασικά τα πάντα απ' όπου κι αν προέρχονται φίλε μου. Το να εφευρίσκεις επίσης επιχειρήματα "αξιοπρέπειας" (ντάξ' τώρα, άλλο η μουσική, άλλο οι στίχοι, άλλο η κιθάρα κια άλλο τα πιστεύω μου κλπ) για να αντιπαρέλθεις το γεγονός οπως ο,τιδήποτε σου αρέσει ακυρώνει σχεδόν όλα όσα πιστεύεις αξιακά (βλέπει Clash VS Thatcher) δεν έχει να κάνει με κανέναν άλλον παρά μόνο με σένα. Μπορείς να ακούσεις λοιπόν, ένα nazi-punk group (το γκρουπ του Καιάδα ας πούμε) ή ένα γκρουπ που προμοτάρει τις δολοφονίες και τον ένοπλο αγώνα όπως οι RATM, αλλά να ισχυρίζεσαι ότι δεν είσαι ναζί ούτε ό,τιδήποτε άλλο, Αν νομίζεις ότι είναι άξιο εκτίμησης όλο αυτό, πάσο. Όττο, ακόμη μια φορά, συμφωνώ μέχρι κεραίας: Είδωλο είναι κάποιος με του οποίου τα πιστεύω/δράσεις/λόγο συμφωνώ. Αλλιώς τι είδωλο είναι? Είδωλο είναι αυτός που σε εμπνεει σε περισσότερα από ένα επίπεδα, που σε κάνει να θέλεις να του μοιάσεις.

Συμφωνώ και πουθενά δεν έγραψα ότι κάτι είναι υποχρεωτικό. Αυτό που επισημαίνω είναι ότι δεν μπορείς να διαχωρίσεις τη "μουσική" του ΤΜορέλο από το context του group. Δεν συνέθεσε πρελούδια ούτε instrumentals χωρίς στίχους ο άνθρωπος. Και το γεγονός ότι αυτό που κάνουν οι RATM έχει πολιτική χροιά, φαίνεται και από αυτό που αναφέρεις με την κιθάρα (btw δεν ξερω καν σε τι αναφέρεσαι γιατί δεν μoυ αρέσουν οι RATM). Αν πάλι αναφέρεσαι στην τεχνική του Morello ως κιθαρίστα, εκεί πάσο. Όντως, δεν έχει σημασία το τι είναι/πιστεύει κάποιος, για να τον παραδεχτείς ως δεξιοτέχνη, μουσικάρα, συνθέτη κλπ. Αν όμως σου αρέσουν τα τραγούδια αυτών των συγκροτημάτων, όπως λες, αν σου αρέσει π.χ. το Guns of brixton ας πούμε, δεν γίνεται να αγνοείς ότι τα τραγούδια αυτά μιλανε για κάτι πολύ συγκεκριμένο, όπως ο ένοπλος αγώνας ή το αντάρτικο πόλεων (που απ' όσο έχω καταλάβει δεν είναι και πολύ του γούστου σου :) Είναι σα να λεω εγώ ότι π.χ. μου αρέσει ένα nazi-punk group αλλά ότι δεν είμαι ναζί, είναι κάπως κουλό, Αυτό λέω, - με την ίδια λογική που λες ότι σου αρέσουν π.χ. οι Clash.

Ρε σεις, αυτά τα video στο σάιτ των Olympoys δεν είναι demo... αλλά αποσπάσματα από συναυλίες. Λοιπόν, ο ήχος που παίζει ο Ηλίας στο βίντεο είναι ασύγκριτα hot, φοβερός ήχος. Αλλά από την άλλη, δεν έχω ακούσει και ποτέ να έχει άσχημο ήχο στους Blues Wire... Επίσης, μη με φάτε, αλλά έχω την εντύπωση ότι οι ολύμπιες Tele δεν είναι ακριβώς Tele στο σχήμα. Μπορεί να βλέπω λάθος -μάρτυς μου ο Διας- αλλά έτσι μου φαίνονται, τουλάχιστον στο πάνω μέρος. @TerryRoscoebeck Μα ακριβώς το ίδιο λέμε. ΄΄Εγραψα ότι δεν είναι άσπρο - μαύρο τα πράγματα. Και εννούσα ότι υπάρχουν πολλές διαβαθμίσεις. Για παράδειγμα, το γεγονός υπάρχουν αυτοί που άλλαξαν στην πορεία οικοδομώντας έναν διαφορετικό εαυτό (βλέπε π.χ. υπουργοποίηση Μίκη θεοδωράκη), άλλοι που ίσως αποκάλυψαν αυτό που έκρυβαν μέσα τους και απλά έγινε πιο φανερό (π.χ. Bod Dylan - και χριστιανισμός, Chuck Berry και porn) . Κάθε περίπτωση είναι διαφορετική και σηκώνει πολλή συζήτηση για τις συνθήκες, το πώς και το γιατί συνέβησαν τέτοιες (και αν ήταν τελικά) μεταλλάξεις. Συμφωνώ ότι τα στερνά τιμούν τα πρώτα, αλλά μπορεί κάποιος να αλλάξει "εαυτό" ή πολιτικές πεποιθήσεις - ιδιαίτερα οι καλλιτέχνες, - το έργο του Μίκη Θεοδωράκη ας πούμε, δεν ακυρώνεται επειδή άρχισε ξαφνικά να παρακολουθεί "Λάμψη" στην TV (το έχει δηλώσει ο ίδιος!) ή επειδή έγινε υπουργός επί κυβέρνησης ΝΔ. Και ο ακροατής έχει κάθε δικαίωμα να γουστάρει τον Σαββόπουλο μέχρι μια εποχή, αλλά να θεωρεί ότι από ένα σημείο και ύστερα ξέρω'γω'τι (δεν είναι του παρόντος). Επισημαίνω ότι μιλάμε πάντα για επιχειρήσεις, όχι για καλλιτέχνες. Είναι κατά τη γνώμη μου "τσουβάλιασμα" το να χρησιμοποιεί κάποιος ως παράδειγμα τους Clash ή τον Ezra Pound το παράδειγμα της "ιδεολογικής ασυνέπειας" ενός καλλιτέχνη για να αιτιολογήσει ότι ίσως και να μπορούμε να ψωνίζουμε και από εταιρίες που έχουν αντικοινωνικό προφίλ: π.χ. καταστρέφουν το Όζον ή χρηματοδοτούν ρατσιστικές ομάδες (όπως διέρρευσε πρόσφατα για τον διοργανωτή του Coachella), χρησιμοποιούν ρητορική μίσους εναντίον συνανθρώπων μας κλπ. κλπ.

Τα πράγματα τα βλέπεις μόνο άσπρα ή μαύρα; Η στροφή του Εζρα Πάουντ δεν σημαίνει ότι δεν έγραψε σπουδαία πράγματα. Θα πρέπει λοιπόν να βρεις το θάρρος να πεις ότι ήταν φασίστας. Και το κάνεις. Και μπράβο. Όμως για το ότι οι Clash ή οι RATM είναι αυτό που λες (ή νομίζεις τέλος πάντων), θα πρέπει να ξέρεις ότι ήταν πάντα έτσι since day one! Και αν σου αρέσουν και συνεχίζεις να τους ακούς, ενώ καταδικάζεις όλα όσα πρεσβεύουν από την πρώτη στιγμή, τότε μάλλον κάποιο λάθος έχεις κάνει (μέσα σου). Για παιδεραστίες τώρα ή για ομοφοβικούς και μισάνθρωπους, που διαχωρίζουν τους άλλους με βάση το με ποιον πλαγιάζουν, φίλε, δεν θέλω να έχω όχι άλμπουμ τους αλλα ούτε να ξέρω ότι υπάρχουν. Ούτε σέντσι για τους αντικοινωνικούς αυτούς που μισούν ό,τιδήποτε τους έμαθε η μαμάκα τους και η σάπια αντρίλα του ελληναρά, ότι "δεν είναι φυσιολογικό" ενώ είναι απλά διαφορετικό. Ας φτάσει πρώτα το έργο τους να θεωρείται εφάμιλλο με ενός Leo Fender ή ενός Chuck Berry και πάλι θα το συζητήσουμε,.. Edit: Επίσης νομίζω ότι κάνεις ένα μεγάλο λάθος (και το έκανα κι εγώ απαντώντας σου): μιλάγαμε για φίρμες, για κατασκευαστριες εταιρίες, για εταιρική ευθύνη και εταιρικό προφίλ, όχι για καλλιτέχνες. Δε νομίζω ότι χωράνε αυτά στο ίδιο τσουβάλι. Δεν είναι το ίδιο η εκμετάλλευση που κάνει μια εταιρία που φτιάχνει ηλεκτρονικά σε συνθήκες σύγχρονου σκλαβοπάζαρου μέσα σε μια ζούγκλα της Ινδίας, με τους Clash (ακόμη κι αν δεχτώ τη λογική σου για τους τελευταίους).

mustafank, δεν πρέπει να παίζουμε ποτέ για τον ηχολήπτη, αλλά για το κοινό και τους ατζέντηδες! Odis, φοβερή ιστορία. Κουδούνια και ξυπνητήρια πιπ - πιπ -πιπ είναι τα δυο πράγματα που δεν αντέχει κανένας φυσιολογικός άνθρωπος! Στην ιστορία πάντως, όπως γράφει, ο συγκεκριμένος που ξεκούφανε τους άλλους, φορούσε ο ίδιος ωτασπίδες , γεγονός που το κάνει ακόμη πιο εξοργιστικό! :o

Μακάρι να είχαμε κουβέντες με τον Leo Fender... :) Φυσικά και με ενδιαφέρει το εταιρικό κοινωνικό προφίλ μια φίρμας. Ενδιαφέρει και τις ίδιες τις φίρμες επίσης ξέρεις! Και φροντίζουν να το κάνουν φιλικό προς τον πελάτη καταναλωτή, με προωθητικές ενέργειες, ενισχύοντας το κοινωνικό τους πρόσωπο, αποζητώντας θετική δημοσιότητα, κάνοντας χορηγίες, βάζοντας "φυσικά" χρώματα στα προϊόντα τους π.χ. πράσινο στη μαρκα μιας βενζίνης κλπ. Υπάρχουν άνθρωποι που δεν καταναλώνουν ας πούμε (τυχαίες μαρκες θα αναφέρω): Starbucks ή γερμανικά προϊόντα ή Apple ή Η&Μ ξερω γω. Για διαφορετικούς λόγους ο καθένας, που όλοι όμως έχουν να κάνουν με το προφίλ ή με κάτι που έχουν κάνει/κάνουν αυτές οι εταιρίες.

Μόλις έγραψα: α) δεν ανάφερα εγώ τα περί ομοφοβίας. β) δεν ποστάρω τις εικόνες γιατί είναι άσχετες γ) θεωρώ ότι πρέπει κάποιος να έχει ανοιχτά χαρτιά - όταν σου λέει ας πούμε με λένε Ραϋμόνδο - Αλκιβιάδη Αλεξίσφαιρο Τριανταφυλλάκη και έλειπα χρόνια, να μπορείς να ρωτήσεις "πως, που ρε μεγάλε;" γιατί όσο να ναι, είναι περίεργο και εξάλλου, στο είπε μόνος του. Εδώ υπάρχουν άνθρωποι που δεν αγοράζουν από συγκεκριμένες φίρμες για χ, ψ λόγους (καταναλωτική συνείδηση λέγεται αυτό), ποιος σου λέει ότι δεν υπάρχουν πολλοί που σκέφτονται έτσι; Ray, Συγνωμη κιόλας που έγραψα 15 ποστς (τα μέτρησες ρε θηρίο; είναι τόσα;) απαντώντας σε όσους μου την πέσατε! Δυστυχώς δεν έχω ταλέντο να γράψω ποιηματάκια κι εγώ! (τα οποία ειρήσθω εν παρόδω είχαν πλάκα) :) Καληνύχτα

Ray, επιμένεις να το τραβήξουμε και να το κάνουμε σώβρακο το θέμα; Ξαναδιάβασε τι έγραψα και μην κάνεις επιλεκτική ανάγνωση. Έγραψα ότι "πρέπει να έχει κανείς ανοιχτά χαρτιά", για να πείσει. Έγραψα: "...μετά την προηγούμενη αυτοκτονική του ενέργεια να χυδαιολογήσει μεσα από την "επίσημη" (RIP) σελίδα της φίρμας του. αν το πήγαινε όλο έτσι, στο τέλος θα το έκλεινε το μαγαζί και μπορεί όντως να έχει δυνατότητες ο άνθρωπος". Αυτό έγραψα. Δεν μου αρέσει που το έγραψα, θα ήθελα ο άνθρωπος αυτός να έλεγε που έμαθε την τέχνη του (γιατί υπάρχουν δυο τρεις John Harrisson στον κόσμο πυο φτιάχνουν όργανα -βιολιά, ηλεκτρικές κλπ), να μας έλεγε για το πώς στεγνώνει τα ξύλα, τι concept υπάρχει στον ήχο (αν υπάρχει), τι κιθάρες του αρέσουν να φτιάχνει κλπ. Ξέρεις τώρα. "Μουσικού ενδιαφέροντος πράγματα" και όχι ότι κόβει ξύλα από τον Όλυμπο "γιατί είναι ΕΛΛΗΝΑΣ" . Έγραψα επίσης (λες και το ήξερα) πως δεν σημαίνει τίποτα το να στηρίζουμε άκριτα οτιδήποτε "ελληνικής προέλευσης" και χρησιμοποίησα το παράδειγμα ότι "επειδή ο Blue Pedals και ο Jam φτιάχνουν πεταλάρες, αυτό δεν σημαίνει ότι αν φτιάξω κι εγώ , πως θα πρέπει να πειτε: έμπαινε μεγάλε, make Greece great again". Διαφωνείς σε κάτι από αυτά;

Ray, δε νομίζω ότι θα ήθελε κανείς (και το εννοώ το "κανείς") να αναρτήσω screenshots από αυτό που ανάφερε ο συμφορουμίτης μας για τα χυδαία ομοφοβικά σχόλια του Prapas-Γιάντζιου. Επίσης, δεν τα αναρτώ, γιατί είναι άσχετα με το αν αυτός ο άνθρωπος ξέρει να φτιάχνει καλές ή κακές κιθάρες. Εντάξει τώρα;

Ray, λυπάμαι, αλλά άδικα με στοχοποιείς. Αν έκανα σε κάτι λάθος, είναι που το συνέχισα - έπρεπε να σταματήσω στο δεύτερο ποστ. Δεν βρίσκω και οτι ο κατασκευαστής απαντά σε τίποτα βέβαια, αλλά ως δείγμα καλής θέλησης και επειδή όντως το κουράσαμε, δεν θα θελα να το συνεχίσουμε. Εσέις βλέπω να επιμένετε να ρωτάτε "τι έκανες στον πόλεμο, Θανάση" - και όχι τον Θανάση τον ίδιο. Προσωπικά, θα ήθελα να μάθω περισσότερα για τους μαγνήτες και τα υπόλοιπα specs της κιθάρας. Τι κάνει ας πούμε μια Olympus custom καλύτερη ή εφάμιλλη μιας άλλης custom ; Κάποιοι από μας εδώ πιστεύουμε στα κσύλα ::) , υπάρχει να ακούσουμε κάτι σχετικό με ουσία να μάθουμε γι' αυτές τις κιθάρες; Κανένα demo; Edit: "δήθεν δηλώσεις" Να σου θυμίσω Mauromouris, ότι δεν αναφέρθηκα εγώ σε κάτι συγκεκριμένο, αλλά άλλος συμφορουμίτης. Ανάτρεξε στο thread να το βρεις.

Νταξ' τώρα. Το άτιμο το ίντερνετ... Τα ψαχτήρια δίνουν ότι οι Prapas είναι από τις παλαιότερες και πολυπληθέστερες οικογένειες της Αυστραλίας (μεταξύ άλλων) και οι Γιάντσιος από τις πιο κραταιές (με διοικητικές θέσεις κλπ) στην κοινωνία της Λεπτοκαρυάς, τι να κάνουμε τώρα... Που το κακό; Κούραση όντως.

Διαφωνώ, αν και μάλλον δεν θα έχω παίξει σε noise band όπως εσύ :D Αλλά δεν καταλαβαίνω τι θες να πεις. Εννοείς οτι κακώς στηλιτεύει τις on stage συμπεριφορές των δυο μουσικών που επισκίασαν με την έντασή τους τους τους άλλους; Εγώ νομίζω ότι τέτοια "προσέγγιση" είναι κακή για κάθε είδος μουσικής, αυτό λέω.

Νομίζω πάντως ότι όλο το άρθρο-σχόλιο, έχει ν ακάνει με την προσέγγιση σε ένα jam session και όχι με το ύφος της μουσικ΄ςη που παίζεται εκεί. Αντικαταστήστε τη λέξη noise music που αναφέρει με οποιοδήποτε άλλο είδος αυτοσχεδιαζόμενης μουσικής, και αυτό που περιγράφει για τους τύπους με τα χιλιάδες εφέ και τα τεράστια "εγώ", θα εξακολουθεί να είναι valid ως απευκταία συμπεριφορά.

Συμφωνώ γενικά με αυτό που λες για τη συγκεκριμένη μουσική, όμως διαφωνώ με το ότι ο συγγραφέας του άρθρου, ως μουσικός, μπορεί όντως να βιώνει έτσι αυτή τη μουσική ως "οργασμική εκδήλωση ωκεανού συναισθημάτων". Είναι σα να θέτεις όρια στο πώς αντιλαμβάνεται καθένας την T3xΝh (ή την τέχνη του).

Απολαυστικό και οδυνηρά αληθινό. ::) Πόσοι έχετε βρεθεί/ζήσει κάτι αντίστοιχο; "...ο πάγκος ήταν ασφυκτικά γεμάτος με τα πράγματα των 5 μουσικών, 2-3 απο αυτούς έδειχναν ότι είχαν φέρει εξοπλισμό για να βγάλουν ένα λάιβ μόνοι τους, όταν είναι να παίξεις με άλλους 5 δεν κουβαλάς 10 μασίνια μαζί σου, εκτός και αν προτίθεσαι να κάνεις το κομμάτι σου" :o H ΠΙΟ ΣΚΑΤΑ ΣΥΝΑΥΛΙΑ ΤΟΥ ΦΘΙΝΟΠΩΡΟΥ – exadrik

Η Οριάνθη με Ολύμπους. Ανθρώπινα τα λάθη... Δεν θα μπούμε και στα "οικογενειακά" τους! ;D

Τι ωραίο thread! Δεν ξέρω πόσοι από σας έχετε κρατήσει την πρώτη σας -σοβαρή- ηλεκτρική, προσωπικά την έχω ακόμη κι ας έχω έκτοτε αναγκαστεί να πουλήσω τα πάντα. Οι γονείς μου δεν ήθελαν ούτε να ακούσουν για μουσική. Αν εξαιρέσεις τα μαθήματα που πλήρωναν σε ένα γείτονά μας και γνωστό τους για κανα χρόνο, προεκιμένου να μάθω κλασική κιθάρα. Ήμουν 13 και δούλεψα εκεινο το καλοκαίρι σε ένα φαστφουντάδικο Σόλωνος και Ιπποκράτους, έτσι έβγαλα την πρώτη μου ηλεκτρική, μια Sanox Strat λευκή (σαν του Blackmore :) , δεν είχα καν ενισχυτή και συνέδεα στο Rec ενός κασετοφώνου. Παραμόρφωνε φριχτά. Έπαιξα στο πρώτο μου συγκρότημα στα 14κάτι - παίζαμε από Ελευσίνα μέχρι Νέα Λιόσια, σε σινεμά Κυριακές πρωί και σε φεστιβάλ - στο χαλάνδρι οι κνίτες μας είχαν δείρει επί σκηνής επειδή παίξαμε πανκο-σιδηρόπουλο στυλ "κάτι δικά μας", ήταν αρχές 80s, πριν τα γεγονότα του Χημείου. Το δεύτερο καλοκαίρι, πούλησα τη Sanox (φριχτή κιθάρα), σε έναν μαθητή του Δρόλαπα και αγόρασα μια άλλη κιθάρα, μεταχειρισμένη από κάποιον φίλο, φίλου στο Χαλάνδρι. Ήταν μια μαύρη Stagg, απομίμηση Les Paul, χωρίς pickguard ή θήκη. Ο μεγαλύτερος μου σε ηλικία κιθαρίστας του γκρουπ, ένας πολύξερος ελληνογάλλος που άκουγε Steely Dan και Skynyrd, με έψησε να αλλάξω μαγνήτες. Στο Ντο-ρε-Μι, μου πούλησαν (χρησιμοποιώ αυτό το ρήμα γιατί δεν ήξερα τίποτα τότε και ουσιαστικά δεν επέλεξα) δυο DiMarzio dual humbuckers που τους είχαν απομείνει. Ο ένας ήταν από τους πρώτους Steve Morse signature. Ο φίλος μου τους τοποθέτησε, και για να σπλιτάρουν τρύπησε την κιθάρα και έβγαλε 4 διακόπτες (!) on/off ανάμεσα στα pots. Η κιθάρα έμοιαζε με διαστημόπλοιο! Με αυτήν έβγαλα όλα τα επόμενα χρόνια, ηχογράφησα, έδωσα εκατοντάδες συναυλίες, κιτρίνισαν τα bindings και η γέφυρα κλπ, έγινε κανονικό relic. Από την πληθώρα ηχητικών επιλογών δεν χρησιμοποιούσα παρά ελάχιστες, ο bridge μαγνήτης του Steve Morse ακουγόταν πολύ πιο hot από τον neck , και όχι γλυκά /vintage, οπότε ουσιατσικά τον είχα σχεδόν καταργήσει. Αυτά, από το 1985 έως το 1994-5. Όταν όλοι από το γκρουπ πήγαμε στρατό στα mid'90s (είχαμε προλάβει κάτι 10χρονες αναβολές που έδινε τότε ο Τρίτσης) , το γκρουπ που έπαιζα τα τελευταία δέκα και βάλε χρόνια διέλυσε. Μετά πιάσαμε δουλειές, παιδιά, οικογένειες, σπατσάραμε. Επαιζα περιστασιακά με διάφορες cover μπαντες, μέλη των Blues Trick, των Babel 69, των Μικρών Περιιπλανήσεων, you name it, πάντα με τη Stagg. Πλέον εργαζόμουν αρκετές δουλειές και έβγαζα χρήματα - είχα αγοράσει εν τω μεταξύ αγοράσει μια Ovation 12χορδη, μια Tele original του 74 βαριά σαν έπιπλο, πιο πριν έναν Twin reverb από έναν αμερικανό στη βάση του Ελληνικού (θυμάμαι ότι επειδή είχε διαφορετικό ρεύμα τροφοδοσίας, ο τύπος μου είχε δώσει μαζί και έναν πασίβαρο μετασχηματιστή... ψυγείου). Αλλαγή σκηνικού. 2012 μένω άνεργος. Ευτυχώς δεν είχα (δεν έχω) φτιάξει οικογένεια, γιατί τότε θα ήταν πιο ζόρικα τα πράγματα. Ωστόσο, μέσα στα όλα που πήγαν χάλια λόγω της κρίσης - τσακωμοί και χωρισμός(κλασικά), άγχος - απόκτησα πρόβλημα με το στομάχι, ψευτοδουλειές για 50 ευρώ τη βδομάδα, ξαναρχιζω να καπνίζω ύστερα από 10 και βάλε χρόνια κλπ- αναγκάζομαι να πουλήσω τα πάντα. Το μόνο για το οποίο λυπάμαι πια είναι η Tele που την έδωσα στον Κωνσταντίνο στο Vibrato για 700 ευρώ. ¨Εδωσα τα πάντα , εκτός από τη Stagg. Κι αυτό, όχι για λόγους συναισθηματικούς (εδώ δεν είχαμε να φάμε!) αλλά γιατί θεωρούσα ότι "είναι Stagg και δεν θα την πάρει κανένας" ή ότι θα πιάσει πολύ λίγα λεφτά. Την εποχή αυτή πάνω κάτω, ανακαλύπτω το Noiz (κι αυτό λόγω των αγοραπωλησιών που είχα αναγκαστεί να κάνω). Δεν είχα καμία σχέση με τα εγκόσμια ο άνθρωπος! Βρήκα ένα μάστορα μέσα από τις αγγελίες, και άνεργος ων, λέω, θα πάω να μου σετάρει τη Stagg, να κυνηγήσω καμιά δουλειά πάλι ως μουσικός - ήδη έπαιζα μπάσο σε μια cover band (βλέπε: μεροκάματο και τζάμπα φαϊ) και DJ και σκέφτηκα να κάνω ό,τι ήξερα και μπορούσα για να βγάλω κανένα extra έσοδο. Του ζήτησα να δει ηλεκτρικά, να αλλάξει τάστα (πρώτη φορά ύστερα από τόσα χρόνια) και αν μπορεί να ρυθμίσει τα παντα - μαγνήτες κλπ ώστε να με βγάλει όσο το δυνατόν πιο επαγγελματικά. Όταν με πήρε τηλέφωνο μου είπε: "Την πουλάς;" -Ρε φίλε του λέω, σου είπα ότι είναι η μόνη κιθάρα που μου έχει απομείνει. -Αν σου έδινα ένα χιλιάρικο; -Πλάκα κάνεις. του απαντάω. -Καθόλου πλάκα. Ενα χιλιάρικο χωρίς τους μαγνήτες. Πήγα από εκεί. Την είχε λύσει στα εξ ων συνετέθη, βίδες μιλάμε. Γκρίνιαξε: τι της κάνατε της κιθαρίτσας με τις τρύπες , χάθηκε ο κόσμος να βάζατε push/pull διακόπτες; (καθώς σας είπα, δεν ξέραμε την τύφλα μας στα 80s) Την αποκατάστησε άριστα πάντως ο άνθρωπος -εκλεισε τις τρύπες με καβίλιες, και ταίριαξε τη βαφή απο πάνω, με αποτέλεσμα να μη φαίνεται καν μπάλωμα- και έκτοτε είναι ο στάνταρ τεχνικός για τις κιθάρες μου ακόμη και τώρα που έχω φύγει από Ελλάδα. Να μη σας πολυλογώ, μου εξήγησε ότι η κιθάρα αυτή ήταν μασίφ, όλη ένα κομμάτι ασιατικό μαόνι, είχε σκαφτεί με το χέρι, με ρώτησε πότε την πήρα (1982-3, second hand, του είπα) και μου τη χρονολόγησε γύρω στο 1976, όταν οι Ιάπωνες έκαναν πιστές αν όχι ανώτερες απομιμήσεις της Gibson. Τότε πρωτάκουσα και για τη lawsuit era. Δεν του την πούλησα, μη σας πω ότι ένιωσα και λιγάκι τυχερός μπάσταρδος που μεσα στην ατυχία μου, μου είχε μείνει αυτό το όργανο. :P Οι δε DiMarzio μαγνήτες, που επίσης εν εγνοία μου είχα αγοράσει, ήταν άλλη αποκάλυψη. Ήμουν τόσο άσχετος τότε, ώστε α) όχι μόνο είχα αγοράσει δυο μαγνήτες που δεν ταίριαζαν μεταξύ τους - έναν κεραμικό και έναν Alnico V, αλλά και β) αυτός που είχα βάλει στο bridge (ο κεραμικός του Steve Morse) ήταν μαγνήτης neck, ενώ ο άλλος (ένας Alnico V με καπάκι και το sun logo της DiΜαρζιο επάνω) μπορούσε να παίξει είτε neck είτε bridge... Τους αλλάξαμε θέση - να παρει! Ο Sτ. Morse φύσαγε στη θέση neck όπου έπρεπε να βρίσκεται από την πρώτη στιγμη! Είχαν όμως τόση μεγάλη διαφορά στο output που δεν ματσάρανε με τίποτα... 14 περίπου ο Morse, 8-9 ο άλλος... Μου λέει : αποφάσισε ποιον από τους δυο θέλεις να κρατήσεις, για να βρουμε κάποιον άλλον να τον ταιριάξουμε, έτσι δεν βγαίνεις. Λέω ΟΚ, θα βγάλουμε να πουλήσουμε τον έναν από τους δυο κάτσε να γράψω στην Di Marzio, να βρούμε τι στην ευχή είναι αυτός με το καπάκι και το σκαλιστό σήμα επάνω γιατί στο Ίντερνετ δεν βρίσκω τίποτα, για να δω τι θα γράψω στην αγγελία! Έστειλα στην DiMarzio και φωτογραφία του μαγνήτη... ::) Όταν έλαβα την απάντηση, έπεσα από τα σύννεφα: όπως με πληροφόρησαν, ο μαγνήτης με το "sun logo" ήταν handwired από τον ίδιο τον Larry DiMarzio και με προειδοποιούσαν να μην του βγάλω το καπάκι γιατί έχει στερεωθεί με κόλλα και θα τον καταστρέψω! επειδή ήταν κιόλας σε πολύ καλή κατάσταση, μου πρότειναν 200-250 δολλάρια για να τον αγοράσουν. :o Έτσι αποφάσισα να δώσω τον Steve Morse. Ο DiMarzio με το sun logo έμεινε τελικά στη θέση που ήταν τα τελευταία 20 και βάλε χρόνια, στο neck, και ύστερα από πολλούς πειραματισμούς (με Seymour Duncan Custom 5, άλλους Di Marzio κλπ) τελικά τον ταίριαξα με έναν PRS Dragon II στο bridge, αλλά... και αυτή τη φορά με το μοντέλο του Dragon II που προορίζεται κανονικά για... neck. ;D Old habits die hard I guess και μου ακούγεται καλύτερα από το bridge μοντέλο του, βγάλε συμπέρασμα. Η κιθάρα μου σήμερα είναι αυτή η κούκλα, και δυστυχώς ή ευτυχώς, παρότι έπαιζα μια ζωή μαζί της, δεν την παίζω πια. Από τότε που έφυγα στο εξωτερικό, την έχω αφήσει στην Αθήνα, όπως και όλο το παρελθόν μου. Πάμε για άλλα... Θενκς για το βήμα και σόρι για το σεντονοπόστ