Η παρτιτούρα συχνά χρειάζεται εκτός από το πεντάγραμμο ακόμη 3 και 4 βοηθητικές γραμμές, και πάνω αλλά και κάτω, χαλώντας τη συμμετρία και εικόνα όλης της σελίδας με τη παρτιτούρα.
Η εικόνα είναι αυτή που είναι, ανάλογα με τη μουσική που καταγράφεται. Για ποια συμμετρία, και ποια εικόνα μιλάμε;
Άς τό έκαναν επτάγραμμο καλύτερα μπάς και τούς χωρέσουν οι νότες! Γιατί πέντε γραμμές δηλαδή;
Και σκεφτείτε ότι το πεντάγραμμο περιέχει ΜΟΝΟ τις 7 νότες κι όχι και τις 12. Τις υπόλοιπες τίς αναφέρει με το σύμβολο της δίεσης ("#"). Φανταστείτε δηλαδή να τίς έγραφε και τις 12! Χαμός από βοηθητικές γραμμές!
Αν θες να γράψεις μουσική που πηδά τόσο πολύ και συνεχώς (τουλάχιστον διαστήματα 13ης δηλαδή, από το ντο κάτω από το πεντάγραμμο στο κλειδί του σολ π.χ. μέχρι το λα πάνω από το πεντάγραμμο στο κλειδί του σολ), ίσως να χρησίμευε το 7γραμμο. Ίσως. Ίσως... να βόλευε, αν δεν μπερδευόταν το μάτι από τις δύο μόνιμες έξτρα γραμμές. Επειδή όμως δεν είναι μόνο η κιθάρα το όργανο γύρω από το οποίο περιστρέφεται ο κόσμος, κι επειδή συνήθως οι φωνές έχουν μία έκταση 2 οκτάβων και επειδή οι φωνές είναι φωνές και δεν είναι τόσο πηδηχτούλες, μέσα σε ένα πεντάγραμμο φιλοξενείται όλη η έκταση της κάθε φωνής, με χρήση μόνο 1 ή δύο βοηθητικών γραμμών για τους 2 ή 3 φθόγγους στα δύο άκρα της έκτασης.
Τώρα που τό σκέφτομαι, αφού χρησιμοποιεί το "#", γιατί να μήν είναι...μονόγραμμο;!
Να έχει δηλαδή πχ μονο τη Ντο: η Ντο# θα είναι η "C#", η Ρε θα ειναι η "C##", η Ρε# θα είναι η "C###" η Μι θα είναι η "C####", κλπ!
Άν είναι χρησιμοποιούμε τη "#" άς τό πάμε all the way! Και θα γλιτώναμε και τις ασύμμετρες βοηθητικές.
Πολύ πρόχειρη τρολλιά αυτή. Υπάρχει λόγος που οι φθόγγοι είναι 7, και με τις αλλοιώσεις τους 12. Το γιατί μπορεί να το μάθει κανείς σχετικά εύκολα με κάποια ενασχόληση.
Και γιατί η εμμονή με τη παρτιτούρα;
Φίλε guitarist, έχω την εντύπωση ότι αυτοί που έχουν μεγαλύτερη εμμονή με την παρτιτούρα είναι αυτοί που δεν ξέρουν να διαβάζουν. Εγώ έμαθα, διαβάζω, με χίλια βάσανα, κι ακόμα το μάτι μου δεν κόβει όσο θα έπρεπε. Ό,τι μπορώ να το παίξω με το αυτί το παίζω. Παρτιτούρα θέλω μόνο αν δεν μπορώ να αποστηθίσω κάτι γρήγορα, για να μου το υπενθυμίζει. Αλλά και να μην διαβάζει κάποιος παρτιτούρα δε με ενοχλεί καθόλου. Δε σημαίνει τίποτα. Αρκεί να ξέρει μουσική για να μπορούμε να συνεννοηθούμε.
Τη στιγμή όμως που αυτός που δε διαβάζει έρχεται και μου λέει "τι θες μωρέ και διαβάζεις, μαλακίες είναι όλα", για μένα δε συμβαίνει τίποτα, πραγματικά δεν μου καίγεται καρφί. Απλά καταλαβαίνω ότι αυτός που το λέει είναι μουσικά ανώριμος, κι ότι τον τσούζει που δεν ξέρει να διαβάζει. Εμένα με νοιάζει; Καθόλου. Ξέρω να διαβάσω; Ξέρω. Ξέρω γιατί διαβάζω; ξέρω. Με ενδιαφέρει αν διαβάζεις εσύ; όχι. Εσένα, γιατί σε ενδιαφέρει που δεν ξέρεις να διαβάζεις τόσο πολύ ώστε να θες να καταστήσεις την παρτιτούρα κρεμαστάρι;
Πολύ απλα διότι, καθώς δεν είστε παραγωγικοί και δημιουργικοί μουσικά και καλλιτεχνικά, θέλετε να αισθάνεστε σπουδαίοι.
Έτσι, γίνεστε ελιτιστές και μάλιστα ΧΩΡΙΣ προσόντα που να δικαιολογούν ελιτισμό!
Έν προκειμένω, ελιτιστές με τη παρτιτούρα.
Αλλού, ελιτιστές με τα ξύλα.
Πάντα σε κάτι.
Κι εδώ ακριβώς είναι η απόδειξη. Κάτσε να το γράψω και με κεφαλαία να κάνει ΑΙΣΘΗΣΗ.
ΟΣΟ ΕΛΙΤΙΣΜΟΣ ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΞΕΡΕΙΣ ΝΑ ΔΙΑΒΑΖΕΙΣ ΓΡΑΜΜΑΤΑ, ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΤΟ ΝΑ ΞΕΡΕΙΣ ΝΑ ΔΙΑΒΑΖΕΙΣ ΠΑΡΤΙΤΟΥΡΑ.
Κι ας αναρωτηθούμε τώρα αν έχουμε γνωρίσει ποτέ κάποιον σοφό γέροντα που δεν ήξερε να γράψει το όνομά του. Ας αναρωτηθούμε αν έχουμε γνωρίσει κάποιον πολύ σπουδαγμένο, πολύ μορφωμένο, τραχύ μαλάκα. Προσωπικά τα έχω δει και τα δύο. Άρα;
Αν θέλετε να μάθετε να διαβάζετε, καθίστε να μάθετε να διαβάζετε. Αν δε θέλετε, μην κάθεστε. Αλλά παρακαλώ μην επιτίθεστε σε θεωρία μουσικής που βρίσκει εφαρμογή σε πληθώρα μουσικών ειδών, αιώνες τώρα. Σας αδικεί. Είναι σαν να χτυπώ το μπέτη μου και να λέω γιατί δηλαδή Χι τετράγωνο να είναι χι επί χι. Τόσο χάλια φαίνεται.