Ξαναλέω οτι μιλάω μόνο για εμένα. Δεν νιώθω οτι στερούμαι κάτι που το δοκίμασα και αποφάσισα οτι δεν με αφορά. Και τα ψάρια δεν τα τρώω. Δε σημαίνει οτι τα μισώ, ούτε οτι τα στερούμαι. Τα δοκίμασα και αποφάσισα οτι δεν με αφορούν. Επίσης, όταν λέω "ξέρω πώς ακούγονται" εννοώ αυτό που είπα πρίν, οτι δεν έχουν χαρακτήρα. Δε χρειάζεται να δώ 200 βιντεάκια στο ΥΤ για να φτάσω σε αυτό το συμπέρασμα. Πώς να το πώ καλύτερα.. Είναι το culmination τόσων ετών που ασχολούμαι. Στην αρχή είχα ενα generic workstation, με generic ηχητικό χαρακτήρα, διότι κι εγώ ήμουν στο ψάξιμο, δηλαδή generic μουσικός. Προϊόντος του χρόνου και αποκτώντας επίγνωση του ήχου που θέλω να βγάζω, ε, βρήκα και τα εξειδικευμένα εργαλεία για να το κάνω. Και ναι, όλες αυτές οι λειτουργίες που λες (sequencer, sampler, multitrack recording κλπ) όντως δεν με ενδιαφέρει να περιέχονται στο μηχάνημα δημιουργίας μουσικής, τα καλύπτω αλλιώς, το έχω πεί κι άλλες φορές στα άλλα θρεντ, μη τα ξαναλέμε. Ήλθον, είδον, επέλεξον.
edit: Ήθελα επίσης να προσθέσω και οτι, όπως το κόβω, σιγά-σιγά θα φεύγουν και κάποια απο αυτά που έχω επιλέξει και έχω. Δηλαδή στενεύω τα όρια, ακόμα και σε όσα συνθ παραδέχομαι. Όσο περισσότερη αυτεπίγνωση αποκτώ τόσο θα λιγοστεύουν. Όπως και ο φτασμένος assasin, απο το τί κάνει με μαχαίρι μπροστά σου φαίνεται κι όχι απο το τί κάνει με τουφέκι στα 500 μέτρα. Κάπως έτσι.. με εξαναγκάζετε να περιαυτολογήσω και δε θέλω.. anyway.
Να στο ξαναπώ με άλλα λόγια, γιατί επιμένεις: ΤΙΠΟΤΑ δεν δοκίμασες παρά ΜΟΝΟ το Korg Triton. Αν νομίζεις ότι παίζοντας με ένα workstation στη ζωή σου κατάλαβες γενικά την φιλοσοφία όλων των workstations και έγινες γνώστης των δυνατοτήτων και ιδιαιτεροτήτων του κάθε ενός χωριστά, Λάθος νομίζεις. Είναι σαν να μας λες "Οκ παίδες, είχα για 10 χρόνια το DX7, και τελικά αποφάσισα ότι δεν με αφορούν τα synths, θα μάθω κλαρίνο".
ΠΟΙΑ δεν έχουν "χαρακτήρα" ρε φίλος?? Και τι σημαίνει "δεν έχουν χαρακτήρα"? Το να είναι αναγνωρίσιμα σημαίνει ότι έχουν "χαρακτήρα"? Σου έγραψα ήδη ποια synths είναι αναγνωρίσιμα και γιατί, μην το επαναλάβω. Τα σοβαρά synths δεν διαθέτουν "χαρακτήρα", η δουλειά ενός επιτυχημένου synth είναι να μην έχει κανέναν απολύτως χαρακτήρα, aka να έχει τις synthετικές δυνατότητες να δημιουργεί πολλούς και διαφορετικούς χαρακτήρες ώστε να μην καταλαβαίνει κανείς τι ακούει. Δεν μιλάμε για ακουστικές κιθάρες εδώ, για synths μιλάμε, δηλαδή για μηχανές δημιουργίας νέων και εντελώς διαφορετικών μεταξύ τους ήχων.
Να σου ξαναπώ ότι τα έχεις μπερδέψει τα πράγματα, γενικεύεις, "τσουβαλιάζεις" και κατηγοριοποιείς άσχετα μεταξύ τους synths, και δεν θα'πρεπε. Don't do that please.?
ΤΙΠΟΤΑ δεν δοκίμασες παρά ΜΟΝΟ το Korg Triton. Αν νομίζεις ότι παίζοντας με ένα workstation στη ζωή σου κατάλαβες γενικά την φιλοσοφία όλων των workstations και έγινες γνώστης των δυνατοτήτων και ιδιαιτεροτήτων του κάθε ενός χωριστά, Λάθος νομίζεις
Όπως το λες είναι, ακριβώς. Δοκίμασα ένα workstation και αποφάσισα οτι δεν με αφορά όλος ο τομέας, ο τρόπος λειτουργίας κλπ. Ήθελα να κάνω τα πράγματα με άλλο τρόπο. Δε λέμε κάτι διαφορετικό. Δεν νόμισα ποτέ οτι έγινα γνώστης τους, ακριβώς γιατι δεν θέλησα ποτέ.
Ακριβώς το αντίθετο κάνω. Τα workstations είναι ο ορισμός του τσουβαλιάσματος (ένα όργανο που τα έχει όλα τσουβαλιασμένα μέσα του) και γιαυτό τα αποφεύγω και χρησιμοποιώ την εξειδίκευση στις δυνατότητες που κάθε ένα ξεχωριστό συνθ προσφέρει.
(και τώρα νυστάζω. Άσε, θα το συνεχίσουμε σε κανα άλλο θρεντ απο αύριο..)
Αν είχες ασχοληθεί με τα synths από την εποχή που δεν διέθεταν ούτε...initial touch, τότε θα ήσουν ενήμερος για το ποια είναι η "global γνώση" επί του θέματος. Πάντως και για να μην ψάχνεις βραδιάτικα, σε ενημερώνω ότι η "global γνώση" συμφωνεί απολύτως με αυτά που γράφω. Δεν θα ξαναρχίσουμε πάλι απ'την προπαίδεια μετά από 40 χρόνια, έλεος...?
Η "global γνώση" θα σου έλεγε ότι το workstation είναι η φυσική εξέλιξη του synthesizer. θα το ήξερες αν αντί του 2004 άρχιζες να παίζεις synths το, πχ, 1984. Απ'την άλλη βέβαια σε κατανοώ κάπως, εδώ διανύσαμε πλέον τα 23 πρώτα χρόνια του 21ου αιώνα και η παγκόσμια synth κοινότητα (της οποίας το μεγαλύτερο μέρος αποτελείται από τραγικά άσχετους) έχει την εντύπωση ότι 16-voice polyphony και 4-part multitimbrality σε digital synth του 2023 αποτελεί "Wow Factor".?
Άντε, πέσε για ύπνο, η συζήτηση δεν βγάζει πουθενά απ'ότι βλέπω, τζάμπα γράφω ο δόλιος.? Αύριο να πάμε να γράψουμε σε κάνα κιθαριστικό θρεντ.?
1) Το moog modular, το oberheim obx, το DX7, το JD 800 κλπ εχουν χαρακτηρα, και ειναι σοβαροτατα synths.
2) Το triton le με το montage m δεν εχουν καμια απολυτως σχεση μεταξυ τους. Αν το μονο που μπορει να βγαλει καποιος απο το montage ειναι "generic ηχους", τοτε ειναι εντελως κουλος με τη συνθεση ηχου, ας παρει μια τελε καλυτερα ?
Αλλο να λεμε οτι τα workstation δεν ειναι optimized για τη λειτουργια μιας συγκεκριμενης μηχανης συνθεσης ηχου, και οτι αυτα τα (παρα πολλα ) λεφτα μπορουν να πανε σε καποιο αλλο hands on synth της αρεσκειας μας, και αλλο να λεμε οτι ενα workstation βγαζει μονο generic ηχους.
Απο τη στιγμη που π.χ. ενα synth εχει την FMX, την ANX, αφθονες modulation πηγες με macros, motion sequences και controllers, ενα σκασμο διαμορφωσιμα εφε , και επιπλεον μια κορυφαια rompler μηχανη με δυνατοτητα εισαγωγης δικων μας δειγματων, αν λοιπον βγαζει μονο generic ηχους αυτο το τερας, ο μονος που πρεπει να κατηγορησουμε ειναι ο χρηστης.
3) Θα πρεπει να σεβαστουμε τις επιλογες του καθενος, διοτι υπαρχουν υποκειμενικες προτιμησεις. Και αυτες δεν περιοριζονται στον ηχο, για την ακριβεια ο ηχος ειναι το λιγοτερο οταν μιλαμε για μια τοσο περιπλοκη συσκευη οσο ενα συγχρονο synthesizer.
Ας πουμε ηχητικα τα soft synths συνουσιαζουν και χειροδικουν, αν ομως ο αλλος βλεπει το ποντικι και βγαζει σπυρια, με το ζορι θα κατσει στο DAW; Τα workstation ειναι τα hardware με τις κορυφαιες δυνατοτητες, αν ο αλλος ομως βλεπει οθονιτσες και μενου και βαραει επιληψια τι να τα κανει;
Ο καθενας εχει τη δικη του μεθοδο εργασιας, εδω λεει ο Πανος οτι με το midi εχει να ασχοληθει απο τη σχολη, εμενα αμα μου παρεις το midi θα φορεσω πλερεζα, τι να κανουμε τωρα.
Εντάξει παιδιά, δεν διαφέρουμε στο "τί πρέπει να γίνει". Διαφέρουμε μόνο στο "πώς". Όλοι καρφιά στο τοίχο καρφώνουμε. Απλώς εγώ επιλέγω ξύλινο σφυράκι, άλλος επιλέγει μεταλλικό, άλλος βαριοπούλα και άλλος επιλέγει σφυρί με σένορες στη λαβή για αναλόγως το χέρι και με αυξομειόμενη σκληρότητα για αναλόγως το καρφί και με αντικραδασμικό rebounce.
Ασε τον και αυτόν, ως επαγγελματίας κατέληξε να είναι presetάκιας και αυτός....
Γιατί όμως έχω την αίσθηση ότι (πάλι) ψάχνουμε το Χόλυ Γκρέιλ; Ελπίζω να μην υπάρχει γιατί μόνο έτσι θα συνεχιστεί το ενδιαφέρον. Γενικώς αυτές οι ιδέες του "αυτό είναι, τα κάνει όλα και τέλος" με... αγχώνουν.....
Όσο για τον χαρακτήρα, αυτός βασικά έχει να κάνει με την ανάμνηση. DX7 = pop 80s = τα νιάτα μας = μας αρέσει όταν το αναγνωρίζουμε........
Δεν νομίζω οτι οι μουσικοί ψάχνουν το holy grail. Μάλλον οι εταιρείες το ψάχνουν, αλλά δε ντο βρίσκουν και μας ταλαιπωρούν. Κι αυτό το "τα κάνει όλα" ισχύει, όντως τα κάνει όλα, αλλά για λίγο καιρό και μετά απο μερικά χρόνια θεωρείται obsolete και εξυπηρετούμε το marketing ψάχνοντας το επόμενο που τα κάνει όλα κι είναι αέναος φαύλος κύκλος. Ενώ ένα συνθ που κάνει ΕΝΑ πράγμα, το κάνει καλά και δεν σε αγχώνει να κυνηγάς το next best thing. Τον Jarre τον συγχωρώ διότι ναι μεν πρεσετάκιας ήδη απο το 83, αλλά έκανε πολύ σωστή χρήση των presets. Αναδεικνυόταν καί το κομμάτι καί το preset (βλεπε laser harp..) και τον έσωζε και το γεγονός οτι τα πανάκριβα τα είχε μόνο αυτός και αργήσαμε να πάρουμε χαμπάρι τί γίνεται. Για το θέμα των αναμνήσεων σε σχέση με τη μουσική, νομίζω αξίζει ένα ξεχωριστό θρεντ, ας το ανοίξει κάποιος.. πά ν'ακούσω λίγο Tangerine Dream τώρα.
Η ισχύς και όλο το τεχνικό μπακράου είναι για εμένα ψιλά γράμματα που έρχονται δευτερότριτα. Το καλύτερο συνθ για εμένα είναι το σύνθ που είναι:
1) Σκέτο τρακτέρ. Όχι ένα τρακτέρ μέσα σε ένα διαστημόπλοιο.
2) Αβέρτα cntrollers. Ροδάκια, joystiks, aftertouch, timetrip pads, ribbons, knobs, sliders, macros, d-beams, usb κοντοσούβλια, the works.
3) Να μην ψάχνω. Όλα εδώ μπροστά μου. το γνωστό knob per function, αλλά όχι με πολλαπλά functions..
4) Χαρακτήρας στον ήχο. Μόνο το Virus ακούγεται σαν Virus, μόνο το hydrasynth ακούγεται σαν hydrasynth κλπ. Όχι generic ηχόχρωμα.
5) Να θέλω να το ακουμπήσω at first sight. Είναι πολύ λίγα τα συνθ που το έχουν καταφέρει αυτό το, σχεδόν λιμπιντικό, request απο μεριάς μου. Και έχουν υπάρξει και μερικά που το ικανοποιούσαν αυτό, αλλά δεν είχαν να μου πούν τίποτε άλλο.
Εν κατακλείδι, το μόνο συνθ που κάπως τα παντρεύει όλα αυτά και θα με ικανοποιούσε απόλυτα να έχω κι ας μην είχα τίποτα άλλο, είναι το Solaris του John Bowen. Αλλά επειδή έχει αστρονομική τιμή, φτιάχνω το παζλ του τέλειου συνθ με αυτά που έχω και προανέφερα. Τα workstations είναι έτοιμα παζλ, αλλά τα κομμάτια τους δεν φτιάχνουν το τελικό προϊόν που ψάχνω και που θα ικανοποιήσει όλα τα παραπάνω. Για εμένα.
To DX7 βγάλ'το απ'έξω. Όσο και αν αυτό ακούγεται παράξενο σε μερικούς, δεν έχει συγκεκριμένο ηχητικό χαρακτήρα. Ένα FM synth με 6 operators (oscillators) και 32 algorithms όπως είναι το DX7, δεν έχει κάποιον standard χαρακτήρα. Μπορεί να ακουστεί πολύ "ψυχρό" και ταυτόχρονα πολύ "ζεστό"/αναλογικό. Αυτό που είχε χαρακτήρα πάνω του ήταν οι -για τα πανηγύρια- preset ήχοι του, ήχοι που δυστυχώς χρησιμοποιήθηκαν κατά κόρον σε χιλιάδες ηχογραφήσεις και είναι αναγνωρίσιμοι πλέον και στις γάτες. Δεν ξέρω τι σκατά σκέφτονταν οι προγραμματιστές αυτών των presets, αλλά χάρη σε αυτούς βγήκε η απόλυτα στρεβλή εικόνα για τον ηχητικό χαρακτήρα του DX7.
Πρώτη φορά που άκουσα σοβαρούς ήχους από DX7 ήταν στο soundcheck ενός live που θα γινόταν από τη Yamaha για τους μαθητές του Πρότυπου Κέντρου Αρμονίου που είχε στα 80s. Σαν μαθητής του Κέντρου τότε κι εγώ, πάω στο soundcheck που γινόταν σε ένα σινεμά της πόλης και βλέπω φάτσα κάρτα ένα DX7 (το holy grail της εποχής σε παγκόσμιο επίπεδο) στημένο πάνω στην σκηνή μόνο του και συνδεδεμένο με κάποιες μονάδες εφέ, drum machine, sequencer κλπ. Ναι, τότε όλα αυτά και άλλα πολλά τα αγόραζες ξεχωριστά, ανεβάζοντας το budget σε απίθανα ύψη. Αυτό το σημαντικό και πολυέξοδο πρόβλημα ήρθε να λύσει εν μέρει η δημιουργία των workstations.
Τέσπα, ο τύπος που θα έκανε το live ήταν ένας synth pro της Yamaha, ένα απίστευτο παιχτρόνι που έπαιζε Jazz (δυστυχώς δεν θυμάμαι το όνομα του), και σε κάποια φάση αρχίζει να παίζει το DX7 με ήχους που είχε προγραμματίσει ο ίδιος. Heaven & Hell! Όσοι παρακολουθούσαμε μάς σηκώθηκε η τρίχα κάγκελο, μην μπορώντας να πιστέψουμε ότι αυτοί οι ήχοι έβγαιναν από ένα DX7. Μου είχε κάνει θυμάμαι ιδιαίτερη εντύπωση μεταξύ άλλων ένας ήχος timpani, o οποίος είχε απίστευτη πιστότητα, ήταν λες και άκουγες ήχο από sampler.
To παπάκι το έγραψα σαν τυχαίο παράδειγμα, και "δρόμου" να σου έγραφα πάλι στο ίδιο συμπέρασμα καταλήγουμε: δεν μπορεί κανείς να έχει άποψη για όλες τις μοτοσικλέτες, μόνο και μόνο επειδή κάποτε οδηγούσε μία από κάποιον συγκεκριμένο τύπο μοτοσυκλέτας.
Δεν κατέληξε έτσι, έτσι ήταν από την αρχή. Αν βγάλουμε έξω τους custom sampled ήχους που είχε φτιάξει (στο Zoolook πχ), σχεδόν όλοι οι υπόλοιποι synth ήχοι είναι ελάχιστα ως και καθόλου πειραγμένα presets. Αυτό βέβαια δεν το κάνει μόνο ο Jarre, σχεδόν όλοι το κάνουν. Έχουν γραφτεί άπειρες σελίδες σε φόρουμς του χώρου με αναφορές σε presets από synths που έχουν χρησιμοποιηθεί από διάσημους μουσικούς/συνθέτες σε πλήθος γνωστών ηχογραφήσεων. Ο δικός μας Βαγγέλης Παπαθανασίου δεν αποτελούσε εξαίρεση, τα presets τα είχε ξετινάξει. Όλοι αυτοί βέβαια συνήθως χρησιμοποιούσαν παράλληλα και δικές τους custom βιβλιοθήκες ήχων που είχαν φτιάξει για τα samplers τους, πχ, η custom sampled βιβλιοθήκη ήχων των Yello είναι θρυλική, οι τύποι έχουν κάνει απίστευτη δουλειά.
Δεν υπάρχει synth που να τα κάνει όλα, ούτε θα υπάρξει ποτέ. Αλλά όσα περισσότερα μπορεί να κάνει ένα synth τόσο το καλύτερο. Προσωπικά έρχομαι από μία εποχή που όλα αυτά που σήμερα θεωρούνται standards τότε ή δεν υπήρχαν καν, ή υπήρχαν σε μορφή ξεχωριστής συσκευής που για να την αποκτήσεις έπρεπε να βάλεις πολύ βαθιά το χέρι στην τσέπη. Sequencers, arpeggiators, μονάδες εφέ, drum machines, vocoders κλπ, όλα αυτά κόστιζαν ένα κάρο επιπλέον χρήματα. Συνήθως μιλάμε για τα synths της τάδε εποχής, αλλά σχεδόν ποτέ δεν αναφερόμαστε σε όλα τα υπόλοιπα έξτρα πράγματα που τα συνόδευαν και τα έκαναν να ακούγονται όπως τα ξέρουμε. Πόσοι έχετε ακούσει τα αγαπημένα σας αναλογικά synths χωρίς κανένα απολύτως εφέ? Αν τύχει και ακούσετε "στεγνά" μερικά από αυτά , θα απογοητευτείτε.
Το πρώτο μου synth ήταν ένα Yamaha DX21, ένα FM synth δηλαδή. Άρχισα το ταξίδι στον κόσμο των synths με τον hard way, το ξέρω, αλλά αυτό σε βάθος χρόνου μού έκανε καλό. Όταν ο υπόλοιπος νορμάλ κόσμος έπαιζε με τα cutoff του φίλτρου του ΧΨ synth, εγώ "έπαιζα" με αλγόριθμους, carriers και modulators...?
Το DX21 λοιπόν δεν διέθετε κανένα sequencer, κανένα arpeggiator, καμία μονάδα εφέ, κανένα drum machine, κανένα vocoder, κανένα φίλτρο (yeap, οι πρώτες γενιές FM synths δεν διέθεταν φίλτρα?), No aftertouch, No initial touch! Το μόνο έξτρα που είχε πάνω του ήταν ένα Chorus εφέ, κι αυτό φυσικά δεν ήταν προγραμματιζόμενο, ένα On/Off είχε και τέλος.? Α, το synth ήταν και μερικώς bitimbral, μπορούσε δηλαδή να παίξει ταυτόχρονα σε dual ή split mode δύο ξεχωριστούς ήχους, κάτι το πρωτοποριακό για την εποχή (το DX7 ήταν monotimbral). Γράφω "μερικώς bitimbral" γιατί σε dual/split mode οι δύο ήχοι μοιράζονταν το ίδιο LFO!? Ακόμα και έτσι όμως, η bitimbrality του synth ήταν μεγάλο ατού για την εποχή. Και σήμερα, εν έτει 2023, σου έρχεται η Χ εταιρεία και σου βγάζει...8-φωνικό bitimbral digital synth στα (σχεδόν) €5Κ, και οι "ειδήμονες" της synth κοινότητας το βρίσκουν απόλυτα λογικό. Ρε ΟΥΣΤ!?
Γι αυτό κι εμείς οι παλαιότεροι synth χρήστες με "κατοχικό σύνδρομο" ξέρουμε να εκτιμάμε καλύτερα τα all-in-one synth-τέρατα τύπου Montage M.???
Δεν κατέληξε έτσι, έτσι ήταν από την αρχή. Αν βγάλουμε έξω τους custom sampled ήχους που είχε φτιάξει (στο Zoolook πχ), σχεδόν όλοι οι υπόλοιποι synth ήχοι είναι ελάχιστα ως και καθόλου πειραγμένα presets.
Αν και συμφωνώ για τη πλειονότητά των δίσκων, να πούμε για την ιστορία ότι για τους τρεις πρώτους δίσκους τουλάχιστον δε μπορεί να ισχύει καθότι τα synths που αναφέρονται στα albums δεν έχουν presets.
Βέβαια να πούμε ότι ο Jarre, τουλάχιστον μέχρι τα 90s, δεν ήταν μόνος του. Είχε μια ολόκληρη ομάδα από collaborators. Με πρώτο και καλύτερο τον Michel Geiss ο οποίος έπαιξε σημαντικό ρόλο στη δημιουργία του χαρακτηριστικού ήχου του Jarre. Το μισό sound design αν όχι περισσότερο το έκανε ο Michel Geiss. Δεν είναι τυχαίο που στα τέλη του 90 όταν ψιλοχοντροτσακώθηκαν και πλέον αποχώρησε ο συγκεκριμένος ο Jarre άρχισε τη κάτω βόλτα και έχει να κάνει επιτυχία από τότε. Εκεί βλέπουμε και την υπερβολική χρήση των Preset νομίζω.
Δίδαγμα: Να εκτιμάτε τους καλούς συνεργάτες όταν σας τύχουν ?
Αυτός ο ιστότοπος χρησιμοποιεί cookies για να σας βοηθήσει να εξατομικεύσετε το περιεχόμενο, να προσαρμόσετε την εμπειρία σας και να σας κρατήσει συνδεδεμένους εάν εγγραφείτε.
Συνεχίζοντας να χρησιμοποιείτε αυτόν τον ιστότοπο, συναινείτε στη χρήση των cookies από εμάς.
