Αυτό ακριβώς. Δε νομίζω ότι άλλος κατάλαβε όσο εσύ την κατάσταση. Εγώ δεν είπα ότι δεν ξέρω την κατάσταση στην Ελλάδα αυτή τη στιγμή. Παιδιά υπάρχει κόσμος όποιος δεν παίρνει 800 €
Υπάρχει κόσμος όποιος ζει στην Ελλάδα και δουλεύει διαδικτυακά .
Θα σου γραψω ως καποιος που μπορει -πιστευω- να κατανοησει τη θεση σου ωντας σε παρομοιες συνθηκες. Οχι ιδιες, μιας και βρισκομαι στην Αγγλια (απο το '08) και -σημαντικο- δεν εχω παιδια ο ιδιος. Με τα χρονια προφανως εχω γνωρισει πολλους Ελληνες εδω που αποφασισαν, για x y λογους, να γυρισουν πισω, ειτε σολο ειτε με οικογενεια και παιδια πλεον.
Οι μονοι που ξερω που γυρισαν και δεν το μετανιωσαν ηταν ατομα που απλα δε μπορουσαν να ζουν εκτος της ελληνικης πραγματικοτητας. Δεν μπορουσαν ρε παιδι μου, το χρειαζονταν. Χρειαζονταν την αμεση οικογενεια τους να ειναι στον απικο για να τους κρατησουν το παιδι, για να τους μαγειρεψουν ενα φαι για να μην παιδευονται μετα τη δουλεια, χρειαζονταν το να μην ζοριζονται να "μεταφραζουν" στο κεφαλι τους απο τα Ελληνικα την καθε κουβεντα, χρειαζονταν τον φραπε και το τσιγαρο στη δουλεια, την παραλια το καλοκαιρι στα κοντα, τον ρυθμο και το χρωμα της ζωης στην Ελλαδα, το δικτυο στηριξης και οικειοτητας που εχεις (ή ισως νομιζεις οτι εχεις να σε περιμενει τοσα χρονια μετα) στον τοπο σου, το κοινο σημειο αναφορας με ολους γυρω σου.
Σε βαθμο ομως που να εισαι οκ με το να φας καθε παθογενεια, καθε ταλαιπωρια, καθε σαπιλα που συναδει με αυτο τον τροπο ζωης ομως ε? Και ισως και να γουσταρεις λιγο αυτη την κατασταση γιατι σου δινει και ενα πατημα να γκρινιαξεις, να κοιταξεις προς τα εξω αντι για προς τα μεσα για τις αρνητικες πτυχες της καταστασης σου, ενα αλλοθι για το που εισαι και που πας. Και για να μην παρεξηγηθω, επειδη ευκολα ο τονος που γραφω μπορει να φανει επικριτος ως προς αυτη την αντιμετωπιση, να ξεκαθαρισω οτι ΔΕΝ ειναι - την σεβομαι και την κατανοω απολυτα, ασχετως αν δεν την συμμεριζομαι. Απλα να μιλαμε ξεκαθαρα για να μην κοροιδευομαστε με τους εαυτους μας - να ξερουμε τι ειναι αυτο που οντως επιζητουμε.
Περιττο να σου πω οτι τα περισσοτερα ατομα που γνωρισα και θα ανηκαν σε αυτη την κατηγορια ειχαν συνηδειτοποιησει πληρως την κατασταση τους πολυ πριν κλεισουν δεκαετια και βαλε εδω, και πραξαν αναλογα χωρις πολλα πολλα. Ξερω ζευγαρι που γυρισε πισω με μωρο παιδι και με τους δυο να παρατανε τις δουλειες τους εδω χωρις να εχουν τιποτα στρωμενο πισω - ενα χρονο μετα ηταν με το ζορι στα 800Ε που περιγραφεις και οι 2 αλλα ξερεις τι? Ηταν κομπλε και χαρουμενοι, γιατι ειχαν βρει αυτα τα πραγματα που τους λειπαν.
Απο εκει και περα, υπαρχει η κατηγορια του "μηπως?". Μηπως να γυρισω πισω? Αφου απο το σπιτι δουλευω συνεχεια, γιατι να καθομαι να πληρωνω τα παλαβα νοικια εδω πανω και να μην ειμαι στην Αθηνα/Θεσσαλονικη να δουλευω απο το μπαλκονι μου? Μηπως με το μισο μισθο πισω στην Ελλαδα εχω την ιδια ποιοτητα ζωης που εχω εδω? Αμα τα βαλεις κατω πες με τη διαφορα κοστους ζωης παλι ενα 10-20% θα μου μενει στην ακρη ειτε εδω ειτε εκει. Δε θα ειναι και καλα να ειμαι πισω σε φιλους και οικογενεια? Καλα θα ειναι μωρε. Θα πεταγομαι και στα νησια το καλοκαιρι, μπομπα.
Και μετα νταν, η καμπανα της ελληνικης πραγματικοτητας. Η διαφθορα, ο ωχαδερφισμος, τα κομπλεξ του καθενος να βγαινουν στην φορα επειδη δεν υπαρχουν οι κοινωνικες νορμες να θετουν βασικους κανονες συνυπαρξης σε μια κοινωνια, η νοοτροπια μπανανιας, οι εμεις και οι απεναντι στα παντα και παντου, γκρινια γκρινια γκρινια μικροτηρα και μουχλα. Μπορει να τα χωνεψεις, μπορει και να σε κανουν να θες να ανεβεις σε ενα βουνο και να μην ξαναδεις ανθρωπο ποτε σου.
Και αντε και τα αντεξες και δεν εφυγες τρεχωντας. Υπερβολες. Παθογενειες και μαλακες υπαρχουν παντου εξ'αλλου, θα την παλεψουμε. Πας να κανεις μια δουλεια σε μια δημοσια υπηρεσια και φευγεις με ανεβασμενη πιεση, ζωχαδιασμενος για την υπολοιπη μερα. Πασχιζεις να κανεις κατι μονο για να βρισκεις μπροστα σου καθε ζαβο με μπαρμπα στην Κορωνη. Βλεπεις οτι οκ, "με 1500 στην Αθηνα ζεις λες και επαιρνες 3500 εξω" αλλα οταν σου μενει το 10% στην ακρη καθε μηνα και πας στον Thomann το 10% του αλλου ειναι μεξικανα Fender και το δικο σου Harley Benton, αμα εισαι τυχερος. Ερχονται οι φιλοι σου απ'εξω για το καλοκαρι με τις οικογενεις τους για διακοπες και για να πας μαζι τους στην ιδια σου τη χωρα πρεπει να κανεις το σκατο σου παξιμαδι.
Kαι σιγα σιγα σε φθειρει αυτο το πραγμα, ακομα και αν νομιζες αρχικα οτι μπορεις να το αντιμετωπισεις/απομονωσεις. Δεν εχω γνωρισει εναν, ΕΝΑΝ, που να γυρισε πισω θεωροντας οτι "κοιτα δεν ειναι τα λεφτα τα παν, μπορουμε και με λιγοτερα να ερθουμε στα ισια, υπαρχουν πρωτερηματα που δεν εχεις εξω, χανεις εδω κερδιζεις αλλου, θα εχω την φουσκα μου, την remote δουλεια μου, μια χαρα θα ειμαι" και να μην βρεθηκε συντομα με αρνητικο το ζυγι.
'Η πρεπει να εισαι πισω, και το καταλαβαινεις και πληρωνεις το τιμημα ασυζητητι και εισαι χαρουμενος, ή γυρνας πισω και λες οτι εισαι χαρουμενος ενω βλαστημας απο μεσα σου. Ενδιαμεσο δεν εχει, ουτε σωστο και λαθος - απλα πρεπει να μαθεις που εισαι.