Ξεφυλλίζοντας το Guitar Player Νοεμβρη 1979

[sultan of string]

 

[D'Ailleurs]

άλλαξε τίποτα από τότε;

 

[sultan of string]

άλλαξε τίποτα από τότε;

Πολλά θα ελεγα

 

[Nestoras]

Πολλά θα ελεγα

Επί τω βελτίω;

 

[sultan of string]

Επί τω βελτίω;

τα περισσότερα ναι.

το 1980 δεν είχα την δυνατότητα να πάρω ούτε καν 4κάναλο.

Τώρα έχω 500κάναλο

Οι κιθάρες ήταν όλες αμερικάνικες και γιαπωνέζικες. Στην καλύτερη είχες μια ή δυο

και η πρόσβαση στη γνώση της μουσικής ήταν μόνο με γραμματόσημα και πολύυυυ ψάξιμο.

Σήμερα τα έχεις όλα στο πιάτο.

σήμερα αγοράζεις πολύ καλή κιθάρα με 200 δολάρια το αντίστοιχο των 50 τότε μη σου πω ότι αγοράζεις κάτι αξιοπρεπές με 100

Αλλά μουσική καινούργια δεν υπάρχει, η μουσική έχει γίνει μονοτονική ή και χωρίς καν τόνο. Μόνο ο χτύπος έμεινε

Η μουσική δεν περνάει από φίλτρα, βγαίνει έξω χύμα.

Σήμερα 50 χρόνια μετά το βρίσκω πολύ δύσκολο να διαλέξω σύγχρονη μουσική (υπάρχει σίγουρα κάπου) χωρίς κάποιον να με καθοδηγήσει όπως στα 15 μου...

 

[BillTrantos]

Δύσκολο να βγουν αντίστοιχα μεγέθη στις μέρες μας. Τότενες περνούσατε 2 μήνες με τον ίδιο δίσκο, λογικό να τον ακούσεις 50 φορές, να δεις και ξαναδείς και να ξαναματαδείς το οπισθόφυλλο με τα credits, λογικό και να διαβάσεις 30 φορές το Guitar Player του μήνα. Αυτό σε συνδυασμό με την έλλειψη social media σας επέτρεπε να φτιάξετε μύθους, να βάλετε καλλιτέχνες σε βάθρα και να τους γουστάρετε πιο πολύ απ'τις κοπέλες σας.

Σήμερα καλώς ή κακώς δε γίνεται αυτό. Πατάς "new releases" στο Spotify και βλέπεις χιλιάδες καλλιτέχνες, καλούς, μέτριους, κακούς και άθλιους, όλοι στο ίδιο σακί. Το τι θα ακούσεις εξαρτάται από το πού θα πάει το χέρι σου, ποιος έβαλε χρήμα να σπρώξει διαφημίσεις και ποιος ποστάρει από το πρωί μέχρι το βράδυ. Είναι καλύτερο αυτό; Σίγουρα είναι λιγότερο ρομαντικό, αυτό σας το δίνω. Πρόλαβα κι εγώ εποχές χωρίς smartphones ή ίντερνετ ως κοινό αγαθό και θυμάμαι να στήνομαι μπροστά στην τηλεόραση 2 ώρες κάθε μερικές μέρες μπας και δω Guns N Roses στο MTV. Θα σας σοκάρω, αλλά δε μου λείπει. Μπορεί να μην έβγαλε η φουρνιά μου Slash και Axl Rose, αλλά τουλάχιστον διαλέγω τι ακούω και δεν εξαρτώμαι από τα lobbies των δισκογραφικών, ή το stock του δισκάδικου της γειτονιάς.

Η δική μου η γνώμη είναι πως τα πράγματα είναι ΠΟΛΥ καλύτερα. Η δυνατότητα επιλογής είναι πολυτέλεια. Η ευκολία στην πρόσβαση ή στην ακρόαση είναι πολυτέλεια. Μαζί με αυτά έρχεται και η κατανάλωση αντί για την ακρόαση, αναγκαίο κακό, αλλά όποιος λαμβάνει το κάλεσμα από τη μουσική, θα τη βρει στο τέλος και όταν θα φτάσει στην ηλικία σας, θα γκρινιάζει για τους τότε νέους.

Edit: Να προσθέσω και μια ωραία ιστορία που άκουσα πρόσφατα. Στο τελευταίο κεφάλαιο ενός audiobook για τον Bach, ο αφηγητής μίλησε για τη γνώμη που είχε ο Bach για τη μουσική εκείνης της εποχής, λίγο πριν πεθάνει δηλαδή. Και εκείνος τότε γκρίνιαζε, λέγοντας ότι το επίπεδο πέφτει διαρκώς, ότι ο κόσμος δεν ασχολείται με τη μουσική και για να μην τα πολυλογώ, "πού πάμε ρε παιδιά" ήταν το μήνυμα. Εεε, λίγα χρόνια αργότερα ο κόσμος είδε τον Mozart και λίγο αργότερα τον Beethoven. ?

 

[fusiongtr]

Δύσκολο να βγουν αντίστοιχα μεγέθη στις μέρες μας. Τότενες περνούσατε 2 μήνες με τον ίδιο δίσκο, λογικό να τον ακούσεις 50 φορές, να δεις και ξαναδείς και να ξαναματαδείς το οπισθόφυλλο με τα credits, λογικό και να διαβάσεις 30 φορές το Guitar Player του μήνα. Αυτό σε συνδυασμό με την έλλειψη social media σας επέτρεπε να φτιάξετε μύθους, να βάλετε καλλιτέχνες σε βάθρα και να τους γουστάρετε πιο πολύ απ'τις κοπέλες σας.

Σήμερα καλώς ή κακώς δε γίνεται αυτό. Πατάς "new releases" στο Spotify και βλέπεις χιλιάδες καλλιτέχνες, καλούς, μέτριους, κακούς και άθλιους, όλοι στο ίδιο σακί. Το τι θα ακούσεις εξαρτάται από το πού θα πάει το χέρι σου, ποιος έβαλε χρήμα να σπρώξει διαφημίσεις και ποιος ποστάρει από το πρωί μέχρι το βράδυ. Είναι καλύτερο αυτό; Σίγουρα είναι λιγότερο ρομαντικό, αυτό σας το δίνω. Πρόλαβα κι εγώ εποχές χωρίς smartphones ή ίντερνετ ως κοινό αγαθό και θυμάμαι να στήνομαι μπροστά στην τηλεόραση 2 ώρες κάθε μερικές μέρες μπας και δω Guns N Roses στο MTV. Θα σας σοκάρω, αλλά δε μου λείπει. Μπορεί να μην έβγαλε η φουρνιά μου Slash και Axl Rose, αλλά τουλάχιστον διαλέγω τι ακούω και δεν εξαρτώμαι από τα lobbies των δισκογραφικών, ή το stock του δισκάδικου της γειτονιάς.

Η δική μου η γνώμη είναι πως τα πράγματα είναι ΠΟΛΥ καλύτερα. Η δυνατότητα επιλογής είναι πολυτέλεια. Η ευκολία στην πρόσβαση ή στην ακρόαση είναι πολυτέλεια. Μαζί με αυτά έρχεται και η κατανάλωση αντί για την ακρόαση, αναγκαίο κακό, αλλά όποιος λαμβάνει το κάλεσμα από τη μουσική, θα τη βρει στο τέλος και όταν θα φτάσει στην ηλικία σας, θα γκρινιάζει για τους τότε νέους.

Edit: Να προσθέσω και μια ωραία ιστορία που άκουσα πρόσφατα. Στο τελευταίο κεφάλαιο ενός audiobook για τον Bach, ο αφηγητής μίλησε για τη γνώμη που είχε ο Bach για τη μουσική εκείνης της εποχής, λίγο πριν πεθάνει δηλαδή. Και εκείνος τότε γκρίνιαζε, λέγοντας ότι το επίπεδο πέφτει διαρκώς, ότι ο κόσμος δεν ασχολείται με τη μουσική και για να μην τα πολυλογώ, "πού πάμε ρε παιδιά" ήταν το μήνυμα. Εεε, λίγα χρόνια αργότερα ο κόσμος είδε τον Mozart και λίγο αργότερα τον Beethoven. ?

Μεγάλο θέμα ανοίγεις βρε Βασίλη, και λέω "ανοίγεις" γιατί εκεί που το πας, είναι για νέο θέμα.

Με τα περισσότερα που γράφεις συμφωνώ, όπως συμφωνώ και με το πνεύμα του post.

Υπάρχουν όμως και μερικά (όπως η πρώτη παράγραφος), με τα οποία ψιλοδιαφωνώ.

 

[sultan of string]

Σήμερα καλώς ή κακώς δε γίνεται αυτό. Πατάς "new releases" στο Spotify και βλέπεις χιλιάδες καλλιτέχνες, καλούς, μέτριους, κακούς και άθλιους, όλοι στο ίδιο σακί. Το τι θα ακούσεις εξαρτάται από το πού θα πάει το χέρι σου, ποιος έβαλε χρήμα να σπρώξει διαφημίσεις και ποιος ποστάρει από το πρωί μέχρι το βράδυ. Είναι καλύτερο αυτό; Σίγουρα είναι λιγότερο ρομαντικό, αυτό σας το δίνω. Πρόλαβα κι εγώ εποχές χωρίς smartphones ή ίντερνετ ως κοινό αγαθό και θυμάμαι να στήνομαι μπροστά στην τηλεόραση 2 ώρες κάθε μερικές μέρες μπας και δω Guns N Roses στο MTV. Θα σας σοκάρω, αλλά δε μου λείπει. Μπορεί να μην έβγαλε η φουρνιά μου Slash και Axl Rose, αλλά τουλάχιστον διαλέγω τι ακούω και δεν εξαρτώμαι από τα lobbies των δισκογραφικών, ή το stock του δισκάδικου της γειτονιάς.

Η δική μου η γνώμη είναι πως τα πράγματα είναι ΠΟΛΥ καλύτερα. Η δυνατότητα επιλογής είναι πολυτέλεια. Η ευκολία στην πρόσβαση ή στην ακρόαση είναι πολυτέλεια. Μαζί με αυτά έρχεται και η κατανάλωση αντί για την ακρόαση, αναγκαίο κακό, αλλά όποιος λαμβάνει το κάλεσμα από τη μουσική, θα τη βρει στο τέλος και όταν θα φτάσει στην ηλικία σας, θα γκρινιάζει για τους τότε νέους.

η δυνατότητα επιλογής μέσα από μια θάλασσα επιλογών ουσιαστικά αυτοαναιρείται.

Ετσι δεν πρόκειται ποτέ να βρεις αυτό που θα είναι πραγματικά καλό.

αυτό πριν 50 χρόνια το κάνανε οι dj.

Και σου προωθούσαν το καλό. Εντάξει που και που προωθούσαν και κάτι συμφεροντολογικά.

Αλλά γενικά το φίλτρο ήταν αποδεδειγμένα καλό.

Δες στο άλλο βίντεο που ανέβασα σήμερα τι παίζει στα πρώτα της αμερικής πριν 50 χρόνια. Και σύγκρινε με το σήμερα

 

[fusiongtr]

αυτό πριν 50 χρόνια το κάνανε οι dj.

Και σου προωθούσαν το καλό. Εντάξει που και που προωθούσαν και κάτι συμφεροντολογικά.

Αλλά γενικά το φίλτρο ήταν αποδεδειγμένα καλό.

Κι εσύ Βρούτε!!

Διαφωνώ οριζοντίως και καθέτως.

Αλλά η κουβέντα αυτή είναι τεράστια ρε παιδιά, δεν είμαι για σεντόνια σήμερα.

 

[sultan of string]

Κι εσύ Βρούτε!!

Διαφωνώ οριζοντίως και καθέτως.

Αλλά η κουβέντα αυτή είναι τεράστια ρε παιδιά, δεν είμαι για σεντόνια σήμερα.

γιατι δηλαδή έχω εγώ? ή οι άλλοι....

δεν υπάρχει πιο βαρετό από τα σεντόνια με πληκτρολόγια.

Ιδίως για πράγματα που δεν μπορείς να τον ξεκουνήσεις τον άλλον

 

[fusiongtr]

Πάνω στο βίντεο πάντως, έχω να κάνω τις εξής παρατηρήσεις.

- Από το 79 ήδη, το guitar player, ήταν 70%-80% διαφημίσεις. Τις οποίες γουστάραμε ως πεινασμένοι, και πολλές φορές αυτές ήταν το κίνητρο να το αγοράσουμε, μην δίνοντας σημασία στα πραγματικά ενδιαφέροντα μουσικά άρθρα που είχε κατά καιρούς, είτε σαν μόνιμες στήλες, είτε σαν θέματα τεύχους.

- Πέφτοντας στην "παγίδα", έκανες κι εσύ ακριβώς αυτό. Έμεινες δηλαδή στις διαφημίσεις, ακόμα και για προϊόντα που είναι πια ξεπερασμένα (έχουν βέβαια μια γοητεία, το αναγνωρίζω), παραλείποντας να μιλήσεις έστω και λίγο για κάποιο μουσικό άρθρο (εκτός ίσως από τον Nielsen, που και αυτό με gear είχε σχέση).

Κάποια στιγμή δε, που πέτυχες παρτιτούρα, είπες (αυτό που έλεγαν οι περισσότεροι βέβαια) "πω πω, πολύ μαυρίλα" ή κάτι τέτοιο.

 

[sultan of string]

Πάνω στο βίντεο πάντως, έχω να κάνω τις εξής παρατηρήσεις.

- Από το 79 ήδη, το guitar player, ήταν 70%-80% διαφημίσεις. Τις οποίες γουστάραμε ως πεινασμένοι, και πολλές φορές αυτές ήταν το κίνητρο να το αγοράσουμε, μην δίνοντας σημασία στα πραγματικά ενδιαφέροντα μουσικά άρθρα που είχε κατά καιρούς, είτε σαν μόνιμες στήλες, είτε σαν θέματα τεύχους.

- Πέφτοντας στην "παγίδα", έκανες κι εσύ ακριβώς αυτό. Έμεινες δηλαδή στις διαφημίσεις, ακόμα και για προϊόντα που είναι πια ξεπερασμένα (έχουν βέβαια μια γοητεία, το αναγνωρίζω), παραλείποντας να μιλήσεις έστω και λίγο για κάποιο μουσικό άρθρο (εκτός ίσως από τον Nielsen, που και αυτό με gear είχε σχέση).

Κάποια στιγμή δε, που πέτυχες παρτιτούρα, είπες (αυτό που έλεγαν οι περισσότεροι βέβαια) "πω πω, πολύ μαυρίλα" ή κάτι τέτοιο.

βασικά τα βίντεο αυτά που για σας είναι 20 λεπτά για μένα είναι πολύ περισσότερο. Και είναι ήδη χωρίς να προσπαθήσω καθόλου. Εννοώ βάζω το τεύχος κάτω και ανοίγω και λέω. Δεν υπάρχει προετοιμασία άλλη. Και πάλι μόνο το στήσιμο και μετά το upload σου τρώει μια χαρά 2 ώρες.  Με σενάριο και προετοιμασία θα ήθελε μια μέρα το καθένα και ...δεν τρελλάθηκα τόσο, ακόμα.

Είναι ένα παράξενο "παιχνίδι" που κάνω με τα βίντεο αυτά, διότι δεν εξυπηρετούν σε τίποτα.

Απλά μοιράζομαι δημόσια τις σκέψεις μου με περιορισμένο κοινό συγκεκριμένων και ίδιων απαιτήσεων.

Το να αναλύσω τα μουσικά άρθρα και να σταθώ στα πιό σοβαρά (κι όχι ανάλαφρα) του κάθε τεύχους θα διώξει πιστεύω και τους ελάχιστους ακόμα και τους παθιασμένους. Το βίντεο θα πάει στη μιάμιση ώρα και θα αρχίσουν τα σχόλια "το είπες λα δίεση ενώ είναι σιμπεμολ"

 

[fusiongtr]

Δεν υπάρχει προετοιμασία άλλη. Και πάλι μόνο το στήσιμο και μετά το upload σου τρώει μια χαρά 2 ώρες.  Με σενάριο και προετοιμασία θα ήθελε μια μέρα το καθένα και ...δεν τρελλάθηκα τόσο, ακόμα.

Το να αναλύσω τα μουσικά άρθρα και να σταθώ στα πιό σοβαρά (κι όχι ανάλαφρα) του κάθε τεύχους θα διώξει πιστεύω και τους ελάχιστους ακόμα και τους παθιασμένους. Το βίντεο θα πάει στη μιάμιση ώρα και θα αρχίσουν τα σχόλια "το είπες λα δίεση ενώ είναι σιμπεμολ"

Ναι βρε dim, το ξέρω.

Αλλά δεν είπα να κάνεις καμιά φοβερή ανάλυση.

Δύο λόγια για το άρθρο είπα να πεις, όχι να κάτσεις να το διαπραγματευτείς κιόλας.

Από την άλλη, καλό είναι αυτό που κάνεις, γιατί αντικατοπτρίζει το πώς αντιμετώπιζε ο μέσος αναγνώστης τότε, το περιοδικό.

 

[sultan of string]

Ναι βρε dim, το ξέρω.

Αλλά δεν είπα να κάνεις καμιά φοβερή ανάλυση.

Δύο λόγια για το άρθρο είπα να πεις, όχι να κάτσεις να το διαπραγματευτείς κιόλας.

δυο λόγια για να πω πρέπει να προετοιμαστώ. Και α) δεν έχω την υπομονή β) δεν υπάρχει η πολυτέλεια. Διότι τα βίντεο αυτά δεν είναι παραγωγές. Είμαι ο άνθρωπος ορχήστρα και μοιράζομαι απλά κάτι που αγαπώ. Αν ήταν να το κάνω δουλειά "παραγωγή" ξέρω πως θα έπρεπε να γίνει και ...πως να αποδώσει. Αυτά κάνουν στην καλύτερη 30-40 θεάσεις με κοινό "ψαγμένο" υποτίθεται όπως του νοιζ. Και ποιός νοιάζεται από τους 30-40 για την παρτα του Rit ? εσύ, εγώ και ένας ακόμα....Δυστυχώς. Γι αυτό τα κάνω χωρίς προετοιμασία. Θέλω να φαίνεται το στοιχείο της έκπληξης και του μή στημένου.

Από την άλλη, καλό είναι αυτό που κάνεις, γιατί αντικατοπτρίζει το πώς αντιμετώπιζε ο μέσος αναγνώστης τότε, το περιοδικό.

Σαν μέσος αναγνώστης τότε, καθόμουν και νότα νότα προσπαθούσα να πορευτώ. Διότι ήταν η μόνη πηγή γνώσης μαζί με ένα δυο chord books. Σήμερα τέτοιες αναλύσεις θεωρητικές υπάρχουν χιλιάδες στο ίντερνετ. Το πως ήταν ένα ειδικό περιοδικό του τύπου αυτού πριν 40 χρόνια δεν το βρίσκεις. 

Είναι λίγο δονκιχωτισμός η όλη ιστορία. Αλλά και τι δεν είναι? Το ότι κάθομαι και φτιάχνω μουσική που ευχαριστεί κυρίως εμένα το ίδιο δεν είναι? Γιατί την κοινοποιώ? έλα ντε? φαύλος κύκλος. Και ατέλειωτη συζήτηση και ποιός έχει όρεξη αργάμιση....

 

[fusiongtr]

Σήμερα τέτοιες αναλύσεις θεωρητικές υπάρχουν χιλιάδες στο ίντερνετ.

Μην το βλέπεις έτσι, και το gear αυτό πια είναι ξεπερασμένο, αλλά έχει την γοητεία του.

Οι αναλύσεις όμως δεν είναι ξεπερασμένες.

Κι εγώ ξεροστάλιαζα για τα άρθρα πχ του Henderson, σχετικά με την mmaj7 και τα αρπέτζιος που έδειχνε (αν και εντελώς βασικά), τα είχα ξεκοκκαλίσει.

Όπως και για τα άρθρα πχ του Tedesco.

 

[sultan of string]

Μην το βλέπεις έτσι, και το gear αυτό πια είναι ξεπερασμένο, αλλά έχει την γοητεία του.

Οι αναλύσεις όμως δεν είναι ξεπερασμένες.

Κι εγώ ξεροστάλιαζα για τα άρθρα πχ του Henderson, σχετικά με την mmaj7 και τα αρπέτζιος που έδειχνε (αν και εντελώς βασικά), τα είχα ξεκοκκαλίσει.

Όπως και για τα άρθρα πχ του Tedesco.

ξεπερασμένο τι σημαίνει ? ξεχασμένο κυρίως.

είχα ξεχάσει ότι η ovation είχε φτιάξει solid body ή τις lead της fender...

τόσο ξεπερασμένα που σήμερα κανείς δεν γνωρίζει ότι υπήρξαν καν.

αυτο για μένα στο τεύχος αυτό ήταν πολύ πιό σημαντικό από το άρθρο του ritenour.

Και του Tedesco ήταν πάντα ένα γέλιο, όπως ήταν ο ίδιος ο άνθρωπος.

Αλλα σου είπα μιλάμε για πολύ dedicated γνώση.

Και αυτή θα ρίξει την όποια ....θέαση.

Θα μου πεις θα σε πειράξει που αντί για 30 θα πιάσει 20 ή 15?

Ναι, κατα βάθος θα με πειράξει.

Όπως με πειράζει που ανέβασα το tarkus και πάνω στον χρόνο ζήτημα να το δουν 1500 άνθρωποι. Εντάξει δεν περίμενα 1 μύριο, αλλά έτσι για το γμτ μπορει να περίμενα 5000.

Καταλήγω, λέγοντας ότι είμαστε μειοψηφίες. Και συ με τον Henderson και γω με τον Lagrene.

Και ιδίως σε μια χώρα με 0 αποτύπωμα πουθενά και σε τίποτα.

 

[BillTrantos]

Αυτό το ζηλεύω ας πούμε. Είχες ένα μήνα -τουλάχιστον- να μελετήσεις 3-4 licks και άντε 1-2 θεωρητικά concepts. Υπήρχε το περιθώριο να περάσεις πολύ χρόνο, να τα κανεις δικά σου, να εντρυφήσεις.

Τώρα γίνεται να κατεβάζεις και κάτι άλλο καθημερινά, από licks μέχρι βιβλία ολόκληρα. Για κάποιον με τη δική μου προσοχή είναι κατάρα αυτό. 

 

[fusiongtr]

Αυτό το ζηλεύω ας πούμε. Είχες ένα μήνα -τουλάχιστον- να μελετήσεις 3-4 licks και άντε 1-2 θεωρητικά concepts. Υπήρχε το περιθώριο να περάσεις πολύ χρόνο, να τα κανεις δικά σου, να εντρυφήσεις.

Τώρα γίνεται να κατεβάζεις και κάτι άλλο καθημερινά, από licks μέχρι βιβλία ολόκληρα. Για κάποιον με τη δική μου προσοχή είναι κατάρα αυτό. 

Α γεια σου, κατάλαβες την προηγούμενη διαφωνία μου.

Ότι ισχύει με τα licks, ισχύει και με την ακρόαση.

 

[sultan of string]

Α γεια σου, κατάλαβες την προηγούμενη διαφωνία μου.

Ότι ισχύει με τα licks, ισχύει και με την ακρόαση.

το ίδιο ισχύει και με την "υπερπροσφορά" της "μουσικής" σήμερα.

(Τα εισαγωγικά προφανώς είναι σκόπιμα)

σήμερα παίρνεις ένα βιβλίο και θες σε μια μέρα να τελειώσεις 10 μαθήματα.

Όταν έχεις 1 με 1 δάσκαλο, αναγκαστικά 1 θα κάνεις.

Δεν συζητάμε για γκουγκλάρισμα....

 

[fusiongtr]

το ίδιο ισχύει και με την "υπερπροσφορά" της "μουσικής" σήμερα.

(Τα εισαγωγικά προφανώς είναι σκόπιμα)

Λέμε το ίδιο πράγμα αλλά με διαφορετική οπτική και πιθανόν με διαφορετικά συμπεράσματα.

Κοίταξε να δεις τις διαφορές.

Πόσο εύκολο είναι σήμερα να μπεις στο YT και να ακούσεις κάτι που ξέρεις ότι σου αρέσει, ενώ παλαιότερα θα έπρεπε να πληρώσεις πολλά λ7, και αν το έβλεπες/άκουγες?

Πανεύκολο.

Πόσο εύκολο είναι σήμερα να βρεις κάτι νέο/καινούριο που να σου αρέσει?

Πολύ δύσκολο.

Πόσο εύκολο ήταν παλιά να βρεις κάτι νέο/καινούριο που να σου αρέσει?

Πιο εύκολο. Γιατί?

Μήπως η μουσική που ήταν mainstream παλιά σου άρεσε περισσότερο?

Είχες περισσότερη πληροφόρηση για αυτά που κυκλοφορούσαν? Όχι.

Είχες μεγαλύτερη πρόσβαση σ' αυτά? Όχι.

Ήξερες, εκτός από τα γνωστά που κυκλοφορούσαν και σου άρεσαν, αυτά που κυκλοφορούσαν και θα μπορούσαν να σου αρέσουν? Όχι.

Οπότε έμενες (οι περισσότεροι) σ' αυτά που τους άρεσαν, χωρίς να ψάχνουν πολύ περισσότερο, τους αρκούσαν αυτά.

Γιατί τους άρεσε η μουσική της εποχής.

Αν (λέω αν), η σημερινή mainstream μουσική ήταν επιπέδου beatles, θα είχες μεγάλο πρόβλημα να βρεις κάτι που να σου αρέσει μέσα στην υπερπληροφόρηση?

Δεν το πιστεύω.

Γι' αυτό λέω, η κουβέντα αυτή είναι τεράστια.