Είμαστε όλοι νοσταλγοί του παρελθόντος. Γιατί είναι συνυφασμένο με χρόνια πιο όμορφα, πιο αγνά, πιο ανέμελα, με καταστάσεις ζωής που είχαν λιγότερες σκοτούρες (πολυαναμενόμενο και καλοδεχούμενο incoming σχόλιο του superfunk για ΠΑΣΟΚ ?), και δεν σχετίζεται μόνο με τη μουσική, αλλά με τη ζωή γενικότερα.
Σκεφτείτε τα videogames. Όσο κ αν προχωρήσει η τεχνολογία, ποτέ δε θα μπορέσεις να εξηγήσεις σε έναν πιτσιρικά του σήμερα το πόσο συναρπαστικό ήταν το Super Mario που ο Mario ΔΕΝ ΠΗΓΑΙΝΕ ΑΡΙΣΤΕΡΑ ρε φίλε, με τη μουσική του σε midi και τη κονσόλα να λέγεται Atari, να κοστίζει 10.000 δραχμάς και αν έπαιζες ένα τρίωρο να έβγαζε καπνούς. Όμως σκαλώναμε, καιγομασταν και τότε. Αυτό δε σημαίνει ότι η επιστήμη δεν προχώρησε (και έχει πλεονεκτήματα και μειονεκτήματα).
Μιλώντας για τη μουσική, πάλι έχει πλεονεκτήματα και μειονεκτήματα, αλλά γενικά ο πλουραλισμός είναι υγεία. Με χαλάει το γκρουπ των 13χρονων που ακούνε ελληνικό τραπ και περνάνε δίπλα μου; Εντελώς, μου χαλάνε την υγεία. Όμως το πρόβλημα ειναι του μπαμπά τους που δεν τους ενέπνευσε να ακούσουν σωστή μουσική, όχι δικό μου. Λες και εμάς που ακούγαμε Guns n roses, Scorpions και Bon Jovi στην παιδική μας ηλικία, δε μας έλεγαν οι μπαμπάδες μας που μεγάλωσαν με Elvis, Beatles και Rolling Stones ότι ακούμε βλακείες...
