Λοιπόν το ρίχνω!δεν ειναι γκομενα μου η Lara..χααχχαχααχ
απλα την γουσταρω..
Αυτό που έβαλες από Scott Henderson ειναι γ.α.μ.ά.τ.ο. (ελπίζω να μη διαμαρτυρηθούν οι γείτονες, επειδή το ακούω στη διαπασών και εκείνοι συνήθως Κυριακή βράδυ παίζουν κάτι νυσταλέες ακαθόριστες μελωδίες στο πιάνο του πάνω ορόφου).
σε μένα δεν έπιασε... και πάλι....Είδες που το xanax κάνει δουλειά? :classic_biggrin:
Δεν εχεις κανενα αλμπουμακι του Scott Henderson εύκαιρο; ?σε μένα δεν έπιασε... και πάλι....
ο φουζιος ολο γενοσημα μου δινει....Δεν εχεις κανενα αλμπουμακι του Scott Henderson εύκαιρο; ?
Η μουσική είναι outlet για δημιουργικούς ανθρώπους.Η θεωρία μου είναι (αν και είναι αδύνατον να γενικευσεις) ότι χονδρικα οι κατηγορίες είναι δύο, οι mainstream που "ακούνε" απ'ολα ασυνειδητα, και οι άλλοι που ακούνε μουσική με έναν πιο συνειδητο τρόπο και συνήθως αφοσιωνονται σε ένα συγκεκριμένο είδος (δεν έχει σημασία ποιο, είτε μιλάμε για blues είτε για rock είτε για hip hop, εξάλλου όλα τα είδη συγγενευουν και έχουμε δει πολλάκις μπάντες να "παντρευουν" διαφορετικά μουσικά είδη).
Αυτό θεωρώ ότι συμβαίνει διότι η δεύτερη κατηγορία έχει μεγαλύτερη "συναισθηματικη ευφυΐα " από την πρώτη.
Τεράστιο disclaimer : όταν λέω "ευφυΐα" δεν εννοώ το iq ή ότι η πρώτη κατηγορία είναι βλακες, μπορεί κάποιος από την πρώτη κατηγορία να είναι πιο "έξυπνος", με την μαθηματική-επεξεργαστικη έννοια, από κάποιον της δεύτερης κατηγορίας. Απλά η δεύτερη κατηγορία έχει πιο πολλές φιλοσοφικές και άλλες ανησυχίες, ή τουλάχιστον πιο έντονες, ανάγκη για δημιουργικοτητα (καμία σχέση με την εργατικοτητα) κτλ, και ένα κυριο χαρακτηριστικό της είναι ότι "ταυτιζεται", "φανατιζεται" και "συνεπαιρνεται" περισσότερο όντας δέκτες ενός ερέθισματος που το βιώνουν πιο έντονα.
Επίσης οι παραπάνω κατηγορίες δεν περιοριζονται μόνο στο "τι μουσική ακούνε" αλλά πως "βιώνουν" σαν δέκτες ένα ερέθισμα, είτε αυτο είναι μουσική είτε ταινία είτε βιβλίο ή ακόμα και ένα βιντεοπαιχνιδι. Η μουσική δηλαδή είναι απλά μια πτυχη του όλου θέματος.
Όλα τα παραπάνω φυσικά μπορεί να είναι τελείως λάθος, καθότι είναι απλά μια χοντροκομμενη θεωρία-σκεψη μου πάνω στο θέμα.
Αυτό !!!Ας ξεκινήσουμε από τα βασικά: τους περισσότερους ανθρώπους, ΔΕΝ τους έλκει μόνο ένα είδος μουσικής.
Και το οξύμωρο είναι ότι ισχύει γενικά πως όσο λιγότερα σκαμπάζεις από μουσική, τόσο περισσότερο χαλαρά είναι τα γούστα σου στο τι σου αρέσει (βλέπε: "αχ εγώ καλέ ακούω τα πάντα") αλλά την ίδια στιγμή, όσο περισσότερα καταλαβαίνεις από τη μουσική, τόσο περισσότερο ευρείς ορίζοντες έχεις, με αποτέλεσμα να φτάνεις να ακούς (σχεδόν) τα πάντα.
Προσωπικά, δεν μπορώ να μπω στα καλουπάκια τέτοιων ερευνών.
Μου αρέσουν μέχρι συγκίνησης: o Τσιτσάνης, ο SRV, o Τom Waits, οι God Speed You! Black Emperor και η Macy Gray, oι Cure και ο Rachmaninoff, ο Bob Dylan, η PJ Harvey και ο Debussy. Ο Stephan Grapelli και οι Βlack Sabbath. Eίμαι καλά γιατρέ μου;
15 hours ago, Jazzjoker said:
Υπάρχει καλή και κακή μουσική όχι καλά και κακά είδη. Ορίστε και κομματάρα "σκυλάδικο" για παράδειγμα: