Ακουσα ενα ιδιοφυες μινοροματζορο..
Ποιημα για μια ηλιολουστη μερα του Χειμωνα που καταλαγιασαν οι ανεμοι και η βροχη.
Σταγονες πεφτουν απο τα γυμνα απο φυλλα κλαδια..
Πιο περα,ο ξυλινος φραχτης(απο αλντερ) ξεχαρβαλωθηκε και θελει επισκευη...
Ειναι η καλυτερη σου συνθεση γιατι επιδεικνυει αρμονιες που ξεφευγουν απο τα τετριμμενα.Μουσικος νους που δραπετευει απο τη δωδεκαμετρη ψυχολογια που κουβαλαμε οι περισσοτεροι..
Ορισμενα διαστηματα-συνδυασμοι νοτων ειναι εκπληκτικα.
Το μπασο και τα ντραμς δεν τα σχολιαζω.Δε με νοιαξανε...
Ενω ο ηχος της κιθαρας στην αρχη με ξενισε,μετα τον συνεδεσα απολυτα με την χαρουμενη-ηδονικη μιζερια(μαζοχ) που μου περασε το ολον...
Αν στα γρηγορα σημεια σου κατεληγες πιο επιτυχημενα και οχι βιαστικα σα να τανε κοψε ραψε φρασεις παρμενες απο τζαζιστες του γιουτουμπ που δειχνουν τζαζ λικς,θα μπορουσα να πω οτι ξεπερασες το You dont let nobody down..
(To ξεπερασες αλλα δε θελω να επαναπαυτεις...

)
Τα σεβη μου ευγενικε κ ευαισθητε τροβαδουρε!
YΓ:Τα πνευστα,καλυτερα που ειναι σα στρινγκς.
Πρωτον γιατι τα δευτερα αρεσουν του Νεστορα και δευτερον γιατι θα γινοτανε βρετανικη ποπ υποκουλτουρα του ''Παιζουμε και τρομπετα-ειμαστε φεύγα''...