Αυριο κλείνουν δυο χρόνια.
Πότε πέρασαν ούτε που κατάλαβα, και απο την άλλη μεριά η ζωή γύρω μου άλλαξε σε τόσα πολλά.
Ίσως από τις πιο δημιουργικές και στοχευμένες περιόδους της ζωής μου, όσο και παράξενο μπορεί να φαίνεται σε κάποιους το να θελήσεις να κάνεις διασκευή σε μια μουσική 50 ετών, που δεν θέλει να ακούσει κανείς σήμερα.
Παρ όλα αυτά, αφήστε με να ευλογήσω τα γένια μου και να το χαρώ για άλλη μια φορά, μια και όταν περνάει το ποντίκι από εκεί και το πατήσω φευγαλέα για μια δοκιμή, συνήθως μπορει να το ακούσω σε όλα του τα 20 λεπτά και να αναρωτιέμαι ξανά και ξανά πώς έκανα αυτό και πως έκανα εκείνο και σιγά σιγά να μην μπορώ κάν να θυμηθώ τίποτα εκτός το ότι το έκανα.
Εκείνο που μένει για μένα τουλάχιστον είναι μια μουσική που φτιάχτηκε για μια εποχή που δεν υπάρχει πιά και όσο πρωτοποριακή και να ήταν τότε και σήμερα δυστυχώς δεν θα ξαναεπιστρέψει.