Μουσικά, είναι ο ορισμός του ντεμοντέ ήχου.
Στιχουργικά, είναι γραμμένο στο δεύτερο πρόσωπο και με "διδακτικό" χαρακτήρα του στύλ "κοίτα που έφτασες, κρίμα δεν είναι;".
Τελικά, το μόνο ενδιαφέρον είναι η φωνή, από την άποψη ότι έχει μία κάπως πρωτόγονη ποιότητα που σώζει το κομάτι (στο τσακ) από το να χαρακτηριστεί ως ελληνικό ροκ της συμφοράς.
Το σόλο της κιθάρας καλό είναι (αν βέβαια νοιάζεται κανείς μετά τα λεπτά που προηγούνται) αλλά έχουμε ξανακούσει και λειτουργεί έτσι ώστε να ενισχύσει το ντεμοντέ χαρακτήρα του κοματιού.