Ultimate Album - AC/DC - Back In Black

Να σαι καλά φίλε μου, αλλά να ρωτήσω, 1ο ποιο είναι; Γιατί εγώ νόμισα ότι ειναι το Back in Black πρώτο :)

Edit: Sorry, είναι πρώτο για στη Ροκ, αλλά γενικότερα πρώτο το thriller του MJ. ;D

 
alexmei είπε:
Να σαι καλά φίλε μου, αλλά να ρωτήσω, 1ο ποιο είναι; Γιατί εγώ νόμισα ότι ειναι το Back in Black πρώτο :)
Πρώτο το Thriller,pop-rock-RnB,Δευτέρτο το Dark Side of the moon,Prog Rock

Αν θέλουμε λοιπόν να χωρίσουμε τα Στύλ,πράγμα χαζό για μένα πρώτο είναι το D.S.O.T.M και δευτερό το Back in black

 
Ειπαμε Ray οτι εισαι μεγαλος?

Το ξαναλεμε.

Οποτε κατεβεις προς τα δω κερναμε μπυρες!

Παντως καθε φορα που το ακουω,σκεφτομαι ποσο καλη παραγωγη ειχε αυτος ο δισκος ακομα και για τα σημερινα δεδομενα.

freerock1974 είπε:
Ω ρε μανα μου..

Θα το δω το βραδυ με παγωτο... :D

Θενκς! :)
Πριν η μετα τις μπυρες το παγωτο? ;D ;D ;D

 
warwickplayer είπε:
Πρώτο το Thriller,pop-rock-RnB,Δευτέρτο το Dark Side of the moon,Prog Rock

Αν θέλουμε λοιπόν να χωρίσουμε τα Στύλ,πράγμα χαζό για μένα πρώτο είναι το D.S.O.T.M και δευτερό το Back in black
Σε πωλήσεις είναι το Back in Black πάντως. Αν και εγώ επίσης θεωρώ το Dark side of the moon πρώτο. Τέλος το off topic ;D

 
Τα στοιχεία μπορείτε να τα βρείτε εδώ:

http://en.wikipedia.org/wiki/List_of_best-selling_albums

Πάντως οφείλω να εξομολογηθώ, ότι το Back in Black - όπως και το Blizzard of Ozz - ήταν ένα άλμπουμ που το άκουσα καναδύο χρόνια αργότερα από όταν βγήκε αλλά και ότι μου προκάλεσε - όπως και το Blizzard of Ozz -  τρομερή ανατριχίλα όταν άρχισε να ακούγεται από τα ηχεία.

Βασικός λόγος ήταν ότι ήμουν τρομερά προκατειλημμένος με τους φανς των AC/DC. Έβλεπα το όνομα σε μπλούζες, τσάντες, παπούτσια, τοίχους, συνήθως συνοδευόμενο από την αντίστοιχη Gate της κάθε ποδοσφαιρικής ομάδας ενώ και τα άτομα που φαινόντουσαν ως οπαδοί τους ήταν οι Τεραστιοκάνγκουροι Rex της κάθε παρέας που ήταν επίσης φανατικοί του Ψάλτη και του Αδαμαντίδη (ή του αντίστοιχου σκυλά - δεν θυμάμαι ποιος μεσουρανούσε τότε).

Ένα απόγευμα είδα ότι ο αδερφός μου είχε δανειστεί το Back in black από έναν φίλο του και επειδή τέλος πάντων μου είχαν πει ότι πρέπει να το ακούσω και άτομα που ήξεραν καλή μουσική, το άκουσα. Ακόμα μου σηκώνεται η τρίχα στο πρώτο σκάσιμο του ομώνυμου και όταν μπαίνει η φωνή του Johnson...

 
Ο πρωτος δισκος που χα αγορασει το '83 στη Θεσ/νικη και θεωρουσα οτι η πρωτη πλευρα ειναι αυτη με το ομωνυμο-ετσι τον εβαζα παντα να παιξει,πρωτα Β και επειτα Α πλευρα.

Οταν το πηρα σε cd μου φανηκε πολυ περιεργο που εμπαινε με το Hells bells και μου πηρε καιρο να το συνηθισω.

 
RayDTutto είπε:
Τα στοιχεία μπορείτε να τα βρείτε εδώ:

http://en.wikipedia.org/wiki/List_of_best-selling_albums

Πάντως οφείλω να εξομολογηθώ, ότι το Back in Black - όπως και το Blizzard of Ozz - ήταν ένα άλμπουμ που το άκουσα καναδύο χρόνια αργότερα από όταν βγήκε αλλά και ότι μου προκάλεσε - όπως και το Blizzard of Ozz -  τρομερή ανατριχίλα όταν άρχισε να ακούγεται από τα ηχεία.

Βασικός λόγος ήταν ότι ήμουν τρομερά προκατειλημμένος με τους φανς των AC/DC. Έβλεπα το όνομα σε μπλούζες, τσάντες, παπούτσια, τοίχους, συνήθως συνοδευόμενο από την αντίστοιχη Gate της κάθε ποδοσφαιρικής ομάδας ενώ και τα άτομα που φαινόντουσαν ως οπαδοί τους ήταν οι Τεραστιοκάνγκουροι Rex της κάθε παρέας που ήταν επίσης φανατικοί του Ψάλτη και του Αδαμαντίδη (ή του αντίστοιχου σκυλά - δεν θυμάμαι ποιος μεσουρανούσε τότε).

Ένα απόγευμα είδα ότι ο αδερφός μου είχε δανειστεί το Back in black από έναν φίλο του και επειδή τέλος πάντων μου είχαν πει ότι πρέπει να το ακούσω και άτομα που ήξεραν καλή μουσική, το άκουσα. Ακόμα μου σηκώνεται η τρίχα στο πρώτο σκάσιμο του ομώνυμου και όταν μπαίνει η φωνή του Johnson...
Ray έχει κάποιο περιορισμό αυτή η λίστα που αναφέρεις, στη δεύτερη παράγραφο λέει ακριβώς τι είναι αυτός ο περιορισμός με αποτέλεσμα να ξεγράφει κάποια άλμπουμ και μέσα σε αυτά το BiB. Ούτα. :)

 
Είναι και το πρώτο album μετά το θάνατο του Bon Scott. Το κοινό ανέμενε να ακούσει τον καινούριο τραγουδιστή, ενώ μερικοί απαισιόδοξοι είχαν ήδη αρχίσει να θρηνούν το τέλος της μπάντας.

Μετά, απλώς ακούστηκε η φωνή του Johnson και μας πήρε ο διάλος.

 
Βασικός λόγος ήταν ότι ήμουν τρομερά προκατειλημμένος με τους φανς των AC/DC. Έβλεπα το όνομα σε μπλούζες, τσάντες, παπούτσια, τοίχους, συνήθως συνοδευόμενο από την αντίστοιχη Gate της κάθε ποδοσφαιρικής ομάδας ενώ και τα άτομα που φαινόντουσαν ως οπαδοί τους ήταν οι Τεραστιοκάνγκουροι Rex της κάθε παρέας που ήταν επίσης φανατικοί του Ψάλτη και του Αδαμαντίδη (ή του αντίστοιχου σκυλά - δεν θυμάμαι ποιος μεσουρανούσε τότε).

Καθώς είμαι της τότε εποχής ηλικιακά, να επιβεβαιώσω πως γράφονταν παντού σχεδόν οι ac/dc μαζί με άλλα group της εποχής που άκουγαν οι metalfans όπως dio,maiden,scorpions,black sabbath κλπ.(τότε και γκρουπ όπως οι scorpions και οι ac/dc συμπεριλαμβάνονταν στο metal).Συνήθως έγραφαν και την θύρα των φανατικών της ομάδας τους.

Με τίποτα όμως δεν ήταν φανατικοί του Ψάλτη και του Αδαμαντίδη...το αντίθετο.

 
alexmei είπε:
Ray έχει κάποιο περιορισμό αυτή η λίστα που αναφέρεις, στη δεύτερη παράγραφο λέει ακριβώς τι είναι αυτός ο περιορισμός με αποτέλεσμα να ξεγράφει κάποια άλμπουμ και μέσα σε αυτά το BiB. Ούτα. :)
Αν προσέξεις λίγο παραπάνω θα δεις ότι μιλάει για το "Back TO Black" (http://en.wikipedia.org/wiki/Back_to_Black) και όχι για το "Back IN Black" που το έχει παρακάτω στη λίστα.

 
Πολυ καλο ινφο μας εδωσες Ray !!!

Τρελλαμενος με το γκρουπ απο οσο θυμαμαι τον εαυτο μου να ακουει μουσικη....Εννοειται οτι υπαρχουν απαντα...Και σε οριτζιναλ κασσετες εποχης χεεχεχεχε !!

 
Τεραστιο συγκροτημα και μια απο τις καλυτερες συναυλιες που εχω παει.Δεν θα μπορουσαν να βρουν καταλληλοτερο αντικαταστατη στου Bon Scott!!!

Με αφορμη αυτο το ντοκυμαντερ,σκεφτομουν ποσες συγκυριες και ποσες συμπτωσεις πρεπει να συμβουν,ωστε να διαπρεψει ενα συγκροτημα (περα απο την τεραστια αξια των μουσικων βεβαιως βεβαιως)!Ποσοι μεγαλοι μουσικοι υπαρχουν,που ισως να μη βρεθηκαν στο καταλληλο μερος,την καταλληλη στιγμη και ετσι ποτε δεν απεκτησαν τη φημη των πολυ μεγαλων συγκροτηματων!!!

 
Ήταν το 1979 στη Γερμανία, όταν πρωτοάνοιξαν τα αυτιά μου και ανιτλήφθηκα τον ήχο και τη μουσική. Και το πρώτο που άκουσα ήταν το Highway to Hell. Ε, αυτό ήταν.

Το δυσκολότερο για μένα ήταν να εκφράσω το θαυμασμό μου για αυτά τα τραγούδια, μιας και στην Ελλάδα δεν ήταν ακόμα γνωστό το συγκρότημα (επαρχία λέμε) και τα σχόλια ήταν “Σαν γατιά ακούγονται”. Άσε που τόνιζαν το όνομα του συγκροτήματος διαρκώς λάθος. Ποτέ δεν μπόρεσα να φορέσω μπλούζα συγκροτήματος ή επώνυμου αθλητή. Αισθανόμουν ότι θα τους προσέβαλα. Αντί αυτού “σφυρίζω” τα τραγούδια τους στο μυαλό μου.

Τώρα στα 45 μου είμαι το ίδιο τρελαμένος. Βέβαια η έλλειψη του Bon Scott δεν αναπληρώνεται με τίποτα.

Τον Μάιο του 2009, που ήρθαν για συναυλία στην Ελλάδα δεν κατάφερα να τους δω και… μαράθηκα! Μα ημέρα Πέμπτη; Πώς να αφήσω την δουλειά μου (Βόρεια Ελλάδα) και να κατέβω; Χάθηκε μια σχόλη;  >:(

Δυνατός ρυθμός, ύπαρξη μελωδίας, ακόμα και στίχος έχει κάτι να πει. Ακούγεται από όλες τις ηλικίες.  Μπράβο παλικάρι μου RayDTutto για το post.

 
noe13 είπε:
Με αφορμη αυτο το ντοκυμαντερ,σκεφτομουν ποσες συγκυριες και ποσες συμπτωσεις πρεπει να συμβουν,ωστε να διαπρεψει ενα συγκροτημα (περα απο την τεραστια αξια των μουσικων βεβαιως βεβαιως)!
Και πόση προσπάθεια, δουλειά, επιμονή και υπομονή!

Το είπαν και οι ίδιοι "It's a long way to the top, if you wanna rock 'n' roll". ;)

 

Trending...

Νέα θέματα

Back
Top