Το ηλεκτρικό πιάνο είναι υποκατάστατο του ακουστικού σε όλα, και σε ήχο και σε αίσθηση κτλ. Σαφώς οι καλοί sampled ήχοι έχουν κάνει τεράστια άλματα, και εγώ στο σπίτι μου silent έχω με MIDI, κάρτα ήχου και βιβλιοθήκες, και ακούγεται σούπερ. Αλλά η αίσθηση του πλήκτρου της ουράς, που είναι βαριά, είναι όλη η διαφορά. Έχεις την κανονική αίσθηση, ως και λίγο σκληρότερη. Άρα, για μη φυσικό ήχο, που είναι το ιδανικό για να μάθει κανείς σοβαρό έλεγχο στον ήχο (αυτό εγώ προσωπικά δεν το συζητώ, αν δεν αρέσει σε κάποιους ας μην αρέσει, πραγματικά δεν είναι υπό συζήτηση αν μιλάμε σοβαρά, δηλαδή σε σοβαρό πιανιστικό επίπεδο, αλλιώς μιλάμε για να μιλάμε.), το silent είναι μακράν ότι καλύτερο.
Το ότι ο πιανίστας αυτός παίζει τόσο ωραία δεν οφείλεται στη μελέτη του σε ηλεκτρικά πιάνα, εκτός ίσως από το στάδιο εκμάθησης του να μάθει τις νότες, το οποίο είναι και το συντομότερο από όλα τα επόμενα στάδια (ήχος, phrasing, λεπτομέρεια στις δυναμικές, κτλ) σε αυτά τα έργα. Οφείλεται στη μελέτη του σε ακουστικά πιάνα, και μάλιστα, από ένα επίπεδο και πάνω, σε κάποιας καλής ποιότητας πιάνα. Έχοντας λοιπόν μελετήσει σε ακουστικά πιάνα καλής ποιότητας, μπορεί να παράγει καλό αποτέλεσμα στο κλιπάκι. Για να ξέρουμε τι λέμε.
Κατά τα άλλα, όπως έχω πει ήδη, και εγώ silent έχω. Και έχω και ηλεκτρικά, λόγω αναγκαιότητας σε ορισμένες περιπτώσεις. Αυτό δε σημαίνει ότι δεν ξεχωρίζουμε τι είναι καλό και τι δεν είναι.
Αν κάποιος είναι πιανίστας, έχει άποψη. Αν δεν είναι, μάλλον δεν έχει. Ή μάλλον έχει, όση άποψη θα έχει ένας που δεν είναι κιθαρίστας για τη διαφορά ενισχυτού με POD ή κάτι τέτοιο. Έκαστος στο είδος του.