Το θέμα κατ' εμέ είναι το εξής (και αυτό ισχύει για όλες τις αρμονικές αναλύσεις):
Αν ήμουν δάσκαλος κιθάρας και ο μαθητής μου ήθελε ένα popular παράδειγμα κομματιού mixolydian, θα του έδινα το Sweet Home Alabama. Κλασσικό mixolydian progression I - bVII - IV που το βρίσκουμε και σε πολλά άλλα ροκ κομμάτια. Τονικό κέντρο ρε, εκεί σε πάει η μελωδία, εκεί σου 'ρχεται να κλείσεις το κομμάτι, χαρακτηριστική βαθμίδα που δίνει το χρώμα του mode είναι το b7 δηλαδή το Ντο στην προκειμένη κλπ.
Αν τώρα συζητούσα σε θεωρητικό επίπεδο με άλλους μουσικούς για το πώς ακούει ο καθένας ένα modal κομμάτι και δεδομένου αυτού, τι πιστεύει ότι θα χρησίμευε με πρωτότυπο τρόπο για μελωδικά περάσματα ή σόλο κλπ. η κουβέντα θα πήγαινε αλλού και καλά θα έκανε δηλαδή.
Όταν μαθαίνεις μοντέρνα αρμονία, ο δάσκαλος σου λέει ότι αφού μάθεις καλά τους κανόνες, μετά πρέπει να τους ξεχάσεις. Με άλλα λόγια αποδόμηση αλλά όχι εξ αρχής, παρά μόνο αφού έχεις μάθει να δομείς πρώτα.
Δεδομένων των παραπάνω, εγώ προσωπικά (φυσικά υπάρχουν και άλλες αντιμετωπίσεις απολύτως δεκτές), όταν προσπαθώ να απαντήσω σε ερώτηση αρμονίας, τοποθετούμαι στην πρώτη περίπτωση του δασκάλου προς τον μαθητή δηλαδή. Και αυτό, όχι φυσικά γιατί θεωρώ τον εαυτό μου άρχοντα της γνώσης αλλά γιατί η πλειοψηφία των ερωτήσεων αρμονίας στο noiz προέρχονται από παιδιά που προφανώς τώρα μαθαίνουν.
Ο λόγος που δεν βουτάω κατευθείαν στα "βαθιά" είναι γιατί αυτά τα "βαθιά" αφήνουν μεγάλα περιθώρια για προσωπική ερμηνεία η οποία είναι απολύτως θεμιτή αλλά αν δεν έχουν εδραιωθεί τα βασικά, όσο περιοριστικά και να θεωρούνται από κάποιους, υπάρχει πολύ σοβαρή πιθανότητα για παρανοήσεις και συνολικά λάθος κατεύθυνση.
Επίλογος της πολυλογίας μου: Αν αρχικά μάθεις να κινείσαι άνετα μέσα σε σαφή όρια, μετά είναι ευκολότερο να κινηθείς όταν τα όρια φύγουν. Και αυτό δεν ισχύει μόνο για την αρμονία αλλά και για τη μελωδία και το ρυθμό.
Προσωπικές απόψεις βέβαια όπως είπα παραπάνω.