Δεν ξέρω αν είναι η μελωδία, η φωνή του αείμνηστου ή ο στίχος, αν το ακούσω υπό καθεστώς συναισθηματικής
φόρτισης, πάντα βάζω τα κλάματα. Το τραγουδούσαμε τις προάλλες με την δικιά μου στον καναπέ, σκέφτηκα
ότι την επόμενη φεύγει, σηκώθηκα και κλείστηκα στην τουαλέτα για να κλάψω. Το ξανακούω πριν λίγο μόνος μου,
συνειδητοποιώ ότι είμαι ερωτευμένος, μου λείπει και πλαντάζω. Της είπα να το βγάλει στο πιάνο, να μάθω να το
τραγουδάω άψογα και όταν ξαναέρθει να το βγάλουμε και να το ηχογραφήσουμε, οπότε μείνετε συντονισμένοι.