Με αφορμή τη γκρίνια των Σαλονικιών-Ρέει ;D στα περί μετάλλου, θυμήθηκα τα χρόνια που ζούσα μεταξύ Αθήνας και Σαλονίκης 83-88, αν ενθυμούμε ορθώς.
Νταξ η γκρίνια σε όλο της το μεγαλείο, εσείς οι Αθηναίοι, εσείς οι pixies οι δίξοι κλπ κλπ.
Αν ανήκα σε κάποια σκηνή εκείνα τα χρόνια, ήταν η Αθηναική, εκεί ανδρώθηκα, εκεί μεγαλούργησα ;D ;D ;D
Το θέμα είναι το εξής, πως με τη προσωπική μου αντικειμενική

ματιά και το γεγονός πως έζησα και τις 2 σκηνές της εποχής, οι Σαλονικείς είχανε καλύτερες μπάντες, απλά εμείς είχαμε τα μέσα της εποχής το τύπο. Βασικά στη μετά πανκ σκηνή, ήταν ο Ήχος, που οι δημοσιογράφοι του, ήταν και παραγωγοί στην ΕΡΤ-Ραδιόφωνο και κάποιοι από αυτούς έσπρωξαν κάποια Αθηναικά γκρουπ και τους έδωσαν παραπάνω αξία απ αυτή που είχαν.
Το γεγονός πάντως είναι πως οι ζαλονικείς, ήταν πιο εξωστρεφείς και οι Αθηναίοι πιο δεκτικοί. Το αποτέλεσμα είναι πως τότε, μέχρι τις αρχές με μέσα του 90 που ασχολιόμουν ακόμα με το σπορ, οι Σαλονικείς είχαν κάνει κανονική εισβολή στη σκηνή της Αθήνας και δικαίως είχαν κατακτήσει τη θέση που τους άξιζε. Οι Αθηναίοι, ήταν άφαντοι στο Βορρά.
Προχώρησαν και δικαιώθηκαν οι καλύτεροι και δεν θεωρώ τυχαίο το γεγονός με τις Τρύπες , ή ακόμα και τα Μωρά στη Φωτιά, τα Ξύλινα Σπαθιά κλπ.
Η Αθήνα έμεινε στους Last Drive για τους οποίους δεν θέλω να μιλήσω, ή να ακούσω κουβέντα 8). Εκείνα τα χρόνια τα Τέμπη, οι μόνοι Αθηναίοι που τα πέρναγαν, ήταν ο Πουλικάκος και οι Ταξιαρχίες και δεν ήταν θέμα σνομπισμού των Σαλονικιών, ήταν θέμα αξίας.