To SLTS είναι στεγνή αντιγραφή του Gigantic των Pixies' date=' όχι μόνο ως δομή, όχι μόνο εξαιτίας του γεγονότος ότι στηρίζεται στη ίδια λογική (ίδια ακόρντα σε κουπλέ-ρεφρέν, αλλά με διαφορετική μελωδία στη φωνή -και ξέσπασμα κιθάρων στο ρεφρέν), αλλά και στο θρυλικό "Hello, hello, hello, how low" που είναι καρμπόν του "Hey Paul, Hey Paul, Hey Paul, Let's Have a Ball" (μάλιστα δεν έφτανε ότι το πήρε, αλλά το έβαλε και στην ίδια θέση -τη γέφυρα ανάμεσα σε verse-chorus). Εξάλλου, ο ίδιος ο Cobain είχε πει "basically, I was trying to rip off the Pixies"
[/quote']
ναι άσχετα απο το τί είχε πει, σίγουρα δεν το πέτυχε. εκτός απο το hello hello... το μπάσο στο κουπλέ είναι πολύ πιο απλό, τα μέτρα είναι τέσσερα αντί για τρία στο gigantic στο hey paul, αρχίζει τελείως διαφορετικά, εχει διαφορετικό solo, εχει κιθάρα στο κουπλέ...
μπορείς να πείς οτι το hello είναι εμπνευσμένο απο το hey paul, αλλα δεν λες ΟΛΟ το τραγούδι στενή αντιγραφή.
Έχεις ενδιαφέρουσα, αλλά λανθασμένη άποψη σχετικά με το τι μπορεί να θεωρηθεί αντιγραφή.
Αν πάντως, διαπιστώσω ότι, εν τέλει, υπάρχουν κι άλλοι με τη δική σου λογική (για το συγκεκριμένο θέμα), λέω να πάρω πχ τα πρελούδια του Μπαχ, να αφαιρέσω 2-3 μέτρα ενδιάμεσα, να αλλάξω και κανένα όγδοο σε τέταρτο, να αλλάξω οπλισμό κλειδιών, να τα πλασάρω για δικά μου και να πάω για τεκίλες στη Γουαδελούπη.
εστω λοιπον οτι SLTS= στενη αντιγραφή GIGANTIC. αλλα τραγούδια στενές αντιγραφές? απο το bleach/incesticide/in utero?
Πρωτ' απ' όλα' date=' δεν είπα "στενή", αλλά "στεγνή". :lol:
Το γεγονός ότι στο In Uterο πήραν τον Albini (βάσει Pixies) τι σου λέει;
Εξάλλου, αυτήν την πατέντα που ανέφερα για το SMTS την ακούμε και σε άλλα κομμάτια τους.
το όλο "grunge" χρησιμοποιήθηκε καθαρα απο τα media και τις δισκογραφικές για να προωθήσουν τα συγκροτήματα, σαν το Punk του 90'. Αυτό θα μας το πεί και ο lost highway που ζούσε τοτε.
Αν και λαμβάνω την ελαφρά ειρωνία, θα απαντήσω.
Έχεις απόλυτο δίκιο. Βέβαια, και σήμερα αν ακούσει κανείς Alice In Chains, Nirvana, Pearl Jam, δεν νομίζω να βρει κάτι κοινό ηχητικά (πέρα από το ότι ήταν αρκετά φωνακλάδικα γκρουπ -εν είδει εκτόνωσης, ενδεχομένως κατά της άδικης καινονίας που τους ανάγκασε να δέχονται βραβεία από το MTV).
--------------------------------------------------------------------------------
Λοιπόν, θα γράψω και κάτι τελευταίο, ως άνθρωπος του οποίου η "μουσική αφύπνιση" είχε ξεκινήσει πριν από την εποχή των Nirvana. Διαβάστε το, απλά για ενημέρωση (όχι ότι λείπει κάτι τέτοιο από το Internet, αλλά το 99% των δημοσιεύσεων για τους Nirvana, τους αντιμετωπίζει ως θεούς).
Εγώ και η τότε παρέα μου έτυχε να είμαστε από τους κατάπτυστους του σχολείου, επειδή ακούγαμε από Sonic Youth, JAMC και Birthday Party έως Public Enemy και ακραίες μορφές του Metal. Όλα αυτά, πριν τα nineties (και πριν έρθει στην Ελλάδα η μόδα του Grunge).
Όταν έσκασαν μύτη οι Nirvana, δεν άνοιξε ούτε ρουθούνι (στην παρέα μου, που είχε ακούσει και κάτι παραπάνω) και μάλιστα λέγαμε για αυτούς: "οι μελωδίες του frank Black (στο λιγότερο εμπνευσμένο, βέβαια) και οι κιθάρες του Thurston Moore". Μάλιστα, o Cobain μάς προκαλούσε γέλιο (με την καλή έννοια) με τις δηλώσεις του ("βάζω χορδές πιάνου στην κιθάρα μου" κλπ) και τη συμπεριφορά του στα live (φτύσιμο στην κάμερα κλπ -τα έχετε δει πλέον όλοι). Δεν ψηνόμασταν ούτε από τη συμπεριφορά του (το οτι έσπαγε τις Strat που αγόραζε με το κιλό μόνο για να τις καταστρέφει (κι όχι την "καλή" του κιθάρα), μας έκανε κάτι σε "σπάω πιάτα στο σκυλάδικο"), ούτε κι από τα "ανεπανάληπτα και ιστορικά" τραγούδια του.
Όταν ο Cobain, τα τίναξε (και μάλιστα λίγο αργότερα, κατά το καλοκαιράκι) αρχίσαμε να βλέπουμε εξωφρενικά πράγματα: τα ίδια τυπάκια που μέχρι πρότινος μας κοροϊδεύανε κι ακούγανε Rick Astley και τα συναφή, ράψανε στο πετσί τους μπλούζες Nirvana, δήλωναν οργισμένα νιάτα και προσκυνούσαν το θεό Kurdt. Από κει και πέρα η ιστορία είναι γνωστή.
Θέτω μια ρητορική ερώτηση: αν ο Cobain δεν τα τίναζε το 1994 κι αν ο Layne Staley είχε πεθάνει το '93 κι όχι το 2002, πώς θα ήταν τα πράγματα σήμερα, σχετικά με τη θέση των δύο γκρουπ στη "συνείδηση του κόσμου";
Εν κατακλείδι, συνιστώ ψυχραιμία.
Και φυσικά, περί ορέξεως, κολοκυθόπιτα.
), θεωρώ ότι κάτι έκανα κι αυτοί είτε με τη βοήθεια του Albini είτε με τη βοήθεια του Butch Vig.
