Για να μιλήσω και λίγο σοβαρά, κι εγώ με Μάρβελ μεγάλωσα.
Μιλάω για τα παλιά κόμικ της Μάρβελ, τον Σπάιντερμαν, τους 4 φανταστικούς (x-men), τον Μόρμπιους τον βρυκόλακα, τον Χούλτ, τον Άιρονμαν, τον Τιμωρό, κλπ.
Είχα μάλιστα και τα πρώτα (αρκετά) τεύχη του Σπάιντερμαν, και τις μάχες του με τον Δρ. Οκτάπους.
Σιχαινόμουν τον Κάπτεν Αμέρικα και τον Σούπερμαν.
Όταν πρωτοείδα Σπάιντερμαν στο σινεμά μου φάνηκε χαζομάρα, αλλά ήταν άλλες οι εποχές τότε.
Έκτοτε δεν έχω δει τίποτα ανάλογο, δεν με ενδιαφέρει.
Αλλά θεωρώ ότι ο Σκορτσέζε έχει ένα δίκιο, από την άποψη, ότι μάλλον αυτού του είδους οι ταινίες, είναι (κατά κάποιον τρόπο) άλλου είδους τέχνη από το κλασσικό σινεμά.
Νομίζω ότι και σκηνοθετικά αν το δει κανείς, δεν μπορεί να το κρίνει με όρους κλασσικού κινηματογραφιστή.
Σαν να λείπει η σκηνοθετική ματιά ένα πράγμα.
Είναι ένα σόου, δεν είναι σινεμά με την κλασσική έννοια του είδους.
Δεν το κατακρίνω, απλά θεωρώ ότι είναι άλλο πράγμα, και σαφώς έχει τους οπαδούς του.
Τα υπόλοιπα είναι περί ορέξεως.