Καλησπέρα σε όλους.
Από καιρό ήθελα να γράψω δυο λόγια για κάποια θέματα που συσχετίζονται με την μουσική. Εναποθέτω τις δικές μου απόψεις οι οποίες και ίσως χρήζουν αλλαγής και σε καμιά περίπτωση δεν είναι απόλυτες. Απλά αυτή είναι η οπτική μου γραμμένη με γρήγορη σκέψη και σύνταξη.
Πάμε λοιπόν χωρίς πολλά-πολλά :
Α) Εμείς, το youtube, και τα «παιδιά θάυματα»
Η έλευση του youtube έφερε μαζί με πολλές δυνατότητες και την επαφή του παγκόσμιου πληθυσμού σε όλων των ειδών θέματα. Μέσα σε αυτά και τα λεγόμενα «παιδιά θαύματα» ή prodigies.
Είδαμε να παίζονται άνετα πράγματα που θα θέλαμε οι πιο πολλοί δεκαετίες να μάθουμε και ίσως δεν θα έφταναν και αυτές…Από ονόματα πολλά , που ο καθένας μπορεί να φέρει αμέσως στο μυαλό του οπότε δεν τα αναφέρω.
Είναι όμως αυτός λόγος εμείς να « τα καψουμε» όπως θα λέγαμε και να πάψουμε να έχουμε βλέψεις και σχέδια για την μουσική?
Όχι βέβαια. Απλά πρέπει να δεχθούμε ότι κάποιοι άνθρωποι γεννιούνται με χαρίσματα της ανθρώπινης φύσης, όπως ο καθένας και το ζητούμενο δεν είναι να παίξουμε καλύτερα από αυτούς αλλά να απολαμβάνουμε την μουσική, την δημιουργία, την έκφραση άρα και την ηδονή μέσω αυτής.
Από αυτό το θέμα περνάμε στο επόμενο που είναι :
B) Η σύγκριση, ο «ανταγωνισμός», και ο «καλύτερος» στην μουσική.
Όλοι έχουμε βρεθεί στην θέση να συγκρίνουμε τον εαυτό μας με άλλους μουσικούς, να θέλουμε να είμαστε οι καλύτεροι του χωριού και να υπερέχουμε των άλλων. Εν μέρει φυσιολογικό γιατί πηγάζει από το «Εγώ» μας και ο αγώνας για την πραγματική μετριοφροσύνη έχει πολύ πόνο και κόπο.
Από την άλλη το ίδιο κάνουμε συγκρίνοντας ή αποδίδοντας σε μουσικούς και μουσικές της αρεσκείας μας τον τίτλο «καλύτερος» ή «καλύτερη».
Πιστεύω όμως ότι και τα δυο αυτά είναι ξένα προς το αληθινό σκοπό της μουσικής και απλά χρησιμοποιούνται κατά βάθος προς επιβεβαίωση της άποψής μας ,άρα και του «εγώ» μας.
Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν πρέπει να έχουμε άποψη σε αυτά αλλά και πάλι το να προσπαθείς να πείσεις τον καθένα για την αξία σου είσαι ελεύθερος να το κάνεις αλλά θα σε κρατά σε ένταση, θα δυσκολεύεσαι να μείνεις εστιασμένος στην δημιουργία και στο τέλος ίσως οδηγηθείς και σε «θυματοποίηση».
Έτσι και εδώ συμπερασματικά δεν είναι πρέπον για την μουσική να βάζουμε εύκολα «πρωταθλητικούς» τίτλους και όπως λέει και ο Weckl : “ in music there is not such a thing as “best” ….
Πάμε θέμα τρίτο :
Γ) Μουσική βιομηχανία
Και μόνο που βλέπεις τις δυο λέξεις μαζί πρέπει να χτυπά κόκκινος συναγερμός !
Το Θείον δώρο της μουσικής στον άνθρωπο γίνεται προιόν, πουλάει και πρέπει όταν πουλάει, να συνεχίζει να πουλάει…για να υπάρχει αυτό και ο «καλλιτέχνης».
Δύσκολο θέμα αλλά πρέπει να έχουμε υπο όψιν ότι το να δημιουργούμε πραγματικά μουσική της αρεσκείας μας ,ελέυθεροι, χωρίς παρεμβάσεις πάνω μας, «ειδικών» στην κατανάλωση και ταυτόχρονα να πουλάμε «αβέρτα», είναι μάλλον όνειρο ειδικά στις μέρες μας.
Οπότε και εδώ επιστρέφουμε στην βάση μας που είναι η απόλαυση μας μέσω της μουσικής Κατα τα άλλα είμαστε ελεύθεροι να τα κάνουμε εφόσον είναι επιλογή μας ,αλλά η μουσική δεν ξέρω αν τελικά έχει το αποτέλεσμα που είχαμε στο μυαλό αρχικά.
Δ) Μουσική κατά «παραγγελία» ή επι πληρωμή
Δύσκολο θέμα, πολύ δύσκολο και το γράφω εγώ που στα 16 έβγαλα το πρώτο μεροκάματο ως ντράμερ παίζοντας τον Ζορμπά….και μετά σκυλάδικα, κώφωση προσωρινή,reset και πάλι εδώ και εκεί…Το πρόβλημα εδώ είναι ότι πέραν το ότι συνήθως θα παίξουμε πράγματα πιθανόν ξένα προς τα γούστα μας , θα καταλήξουμε να μην θέλουμε να ασχολούμαστε δημιουργικά με το όργανο. Ας θυμηθούμε τον εαυτό μας μετά από μουσικό ξενύχτι …δεν θέλεις να βλέπεις το όργανο για κάποιες μέρες και νιώθεις όλες τις δημιουργικές σου «υποδοχές» βουλομένες.
Τώρα το άλλο το «κατά παραγγελία» μουσική:
Δεν μπορούσα ποτέ να καταλάβω πως γίνεται ένα συμβόλαιο π.χ 5 δίσκων σε 5 χρόνια? Πως δηλαδή μπορώ να εγγυηθώ στον εργοδότη- μουσική εταιρία ότι θα έχω τις εμπνεύσεις που θέλουν σε ένα συγκεκριμένο διάστημα…
Θα μου πείς ότι γίνεται, απλά ή θα δώσεις «κονσέρβα» ή θα είσαι φαινόμενο.
Επίσης θα μου πέις « γίνεται» στα soundtrack. Ναι γίνεται όντως και απαιτεί πολύ ταλέντο αλλά σε μουσική «μαζικής κατανάλωσης» προτιμάται κονσέρβα και πάλι ή ανάλογο marketing και σπάνια μεγάλο ταλέντο.
Και πάλι δύσκολο να «εκβιάσεις» την έμπνευση που είναι ένας επισκέπτης που έρχεται όταν δεν τον περιμένεις….
Ε) Μουσική με το μυαλό ή την καρδιά ?
Ένα μεγάλο θέμα και εδώ.
Η αρτιότητα και οι γνώσεις , οι σπουδές, τα μέσα κτλ. είναι στο υψηλότερο επίπεδο σήμερα αν και δεν παράγεται μαζικά μουσική τέτοιου επιπέδου.
Όπως λέει και ο Metheny, «υπάρχουν σήμερα πολλοί που ασχολούνται με την μουσική αλλά λίγοι που μπορούν να σου πούν μια ιστορία»
Βλέπουμε ότι αναγνωρίζεται πάντα η τεχνική αρτιότητα , το γρήγορο παίξιμο και άλλα εντυπωσιακά δρώμενα τα οποία είναι φυσικά πλεονεκτήματα για έναν μουσικό αλλά δεν ξέρω αν γράφουν στο τελικό αποτέλεσμα και στο συναίσθημα αν δεν συνοδεύονται και από άλλα καλούδια του μουσικού.
Από την άλλη έχουμε το συναισθηματικό παίξιμο, αυτό που δεν βιάζεται, ίσως και να υπολείπεται αρτιότητας αλλά βρίσκει την καρδιά που είναι το κέντρο των συναισθημάτων, πολύ πιο άμεσα…
Όπως λέει και ο Ron Carter Μουσική για την καρδιά και όχι το μυαλό.
Παραδείγματα πολλά, και ο καθείς μπορεί να σκεφτεί..
Συμπέρασμα :
Προσωπική μου άποψη είναι ότι ο άνθρωπος έχει στα χέρια του ένα μεγάλο θείο δώρο, την μουσική.
Είναι το φίλτρο του ψυχισμού μας, η παρηγοριά μας στον κόσμο που ζούμε, μια άλλη γλώσσα σε ένα πεδίο έκφρασης όπως όλες οι τέχνες.
Δεν έχει σημασία το πόσο καλά παίζουμε, αλλά αν παίζουμε αβίαστα και όταν το νιώθουμε, μακριά από κάθε άλλο σκοπό ή βλέψη.
Το πρώτο Λα- ενός αρχάριου, ισοδυναμεί στο ψυχικό αποτέλεσμα με την ευχαρίστηση που δίνει ένα Λα- 7#,9-,11# ,13 που παίζει ένας έμπειρος μουσικός.
Αυτό είναι το μεγαλείο της μουσικής.
Αν τώρα μοιραζόμαστε ως κοινωνικά όντα την δική μας έμπνευση ή δημιουργία είναι ωραίο και λογικό και ταιριαστό στην κοινωνική φύση του ανθρώπου.
Ο μέγας σκοπός όμως είναι η αρχική «διαδρομή» από το συναίσθημά μας, την καρδιά μας, προς το μουσικό όργανο και το ηχητικό αποτέλεσμα και τελικά προς την αποτύπωσή του που μας ελαφρώνει και κάποιες φορές γιατρεύει την ψυχή μας.
Ησύχαζε, μείνε σταθερός στον πρώτο και ουσιαστικότερο σκοπό:
Να απολαύσεις την μουσική .
Οτι άλλο θέλει έρθει είναι καλοδεχούμενο.
Αν αυτό δεν έρθει, θα έχεις ήδη εκπληρώσει τον πρώτο και ωραιότερο σκοπό…
Από καιρό ήθελα να γράψω δυο λόγια για κάποια θέματα που συσχετίζονται με την μουσική. Εναποθέτω τις δικές μου απόψεις οι οποίες και ίσως χρήζουν αλλαγής και σε καμιά περίπτωση δεν είναι απόλυτες. Απλά αυτή είναι η οπτική μου γραμμένη με γρήγορη σκέψη και σύνταξη.
Πάμε λοιπόν χωρίς πολλά-πολλά :
Α) Εμείς, το youtube, και τα «παιδιά θάυματα»
Η έλευση του youtube έφερε μαζί με πολλές δυνατότητες και την επαφή του παγκόσμιου πληθυσμού σε όλων των ειδών θέματα. Μέσα σε αυτά και τα λεγόμενα «παιδιά θαύματα» ή prodigies.
Είδαμε να παίζονται άνετα πράγματα που θα θέλαμε οι πιο πολλοί δεκαετίες να μάθουμε και ίσως δεν θα έφταναν και αυτές…Από ονόματα πολλά , που ο καθένας μπορεί να φέρει αμέσως στο μυαλό του οπότε δεν τα αναφέρω.
Είναι όμως αυτός λόγος εμείς να « τα καψουμε» όπως θα λέγαμε και να πάψουμε να έχουμε βλέψεις και σχέδια για την μουσική?
Όχι βέβαια. Απλά πρέπει να δεχθούμε ότι κάποιοι άνθρωποι γεννιούνται με χαρίσματα της ανθρώπινης φύσης, όπως ο καθένας και το ζητούμενο δεν είναι να παίξουμε καλύτερα από αυτούς αλλά να απολαμβάνουμε την μουσική, την δημιουργία, την έκφραση άρα και την ηδονή μέσω αυτής.
Από αυτό το θέμα περνάμε στο επόμενο που είναι :
B) Η σύγκριση, ο «ανταγωνισμός», και ο «καλύτερος» στην μουσική.
Όλοι έχουμε βρεθεί στην θέση να συγκρίνουμε τον εαυτό μας με άλλους μουσικούς, να θέλουμε να είμαστε οι καλύτεροι του χωριού και να υπερέχουμε των άλλων. Εν μέρει φυσιολογικό γιατί πηγάζει από το «Εγώ» μας και ο αγώνας για την πραγματική μετριοφροσύνη έχει πολύ πόνο και κόπο.
Από την άλλη το ίδιο κάνουμε συγκρίνοντας ή αποδίδοντας σε μουσικούς και μουσικές της αρεσκείας μας τον τίτλο «καλύτερος» ή «καλύτερη».
Πιστεύω όμως ότι και τα δυο αυτά είναι ξένα προς το αληθινό σκοπό της μουσικής και απλά χρησιμοποιούνται κατά βάθος προς επιβεβαίωση της άποψής μας ,άρα και του «εγώ» μας.
Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν πρέπει να έχουμε άποψη σε αυτά αλλά και πάλι το να προσπαθείς να πείσεις τον καθένα για την αξία σου είσαι ελεύθερος να το κάνεις αλλά θα σε κρατά σε ένταση, θα δυσκολεύεσαι να μείνεις εστιασμένος στην δημιουργία και στο τέλος ίσως οδηγηθείς και σε «θυματοποίηση».
Έτσι και εδώ συμπερασματικά δεν είναι πρέπον για την μουσική να βάζουμε εύκολα «πρωταθλητικούς» τίτλους και όπως λέει και ο Weckl : “ in music there is not such a thing as “best” ….
Πάμε θέμα τρίτο :
Γ) Μουσική βιομηχανία
Και μόνο που βλέπεις τις δυο λέξεις μαζί πρέπει να χτυπά κόκκινος συναγερμός !
Το Θείον δώρο της μουσικής στον άνθρωπο γίνεται προιόν, πουλάει και πρέπει όταν πουλάει, να συνεχίζει να πουλάει…για να υπάρχει αυτό και ο «καλλιτέχνης».
Δύσκολο θέμα αλλά πρέπει να έχουμε υπο όψιν ότι το να δημιουργούμε πραγματικά μουσική της αρεσκείας μας ,ελέυθεροι, χωρίς παρεμβάσεις πάνω μας, «ειδικών» στην κατανάλωση και ταυτόχρονα να πουλάμε «αβέρτα», είναι μάλλον όνειρο ειδικά στις μέρες μας.
Οπότε και εδώ επιστρέφουμε στην βάση μας που είναι η απόλαυση μας μέσω της μουσικής Κατα τα άλλα είμαστε ελεύθεροι να τα κάνουμε εφόσον είναι επιλογή μας ,αλλά η μουσική δεν ξέρω αν τελικά έχει το αποτέλεσμα που είχαμε στο μυαλό αρχικά.
Δ) Μουσική κατά «παραγγελία» ή επι πληρωμή
Δύσκολο θέμα, πολύ δύσκολο και το γράφω εγώ που στα 16 έβγαλα το πρώτο μεροκάματο ως ντράμερ παίζοντας τον Ζορμπά….και μετά σκυλάδικα, κώφωση προσωρινή,reset και πάλι εδώ και εκεί…Το πρόβλημα εδώ είναι ότι πέραν το ότι συνήθως θα παίξουμε πράγματα πιθανόν ξένα προς τα γούστα μας , θα καταλήξουμε να μην θέλουμε να ασχολούμαστε δημιουργικά με το όργανο. Ας θυμηθούμε τον εαυτό μας μετά από μουσικό ξενύχτι …δεν θέλεις να βλέπεις το όργανο για κάποιες μέρες και νιώθεις όλες τις δημιουργικές σου «υποδοχές» βουλομένες.
Τώρα το άλλο το «κατά παραγγελία» μουσική:
Δεν μπορούσα ποτέ να καταλάβω πως γίνεται ένα συμβόλαιο π.χ 5 δίσκων σε 5 χρόνια? Πως δηλαδή μπορώ να εγγυηθώ στον εργοδότη- μουσική εταιρία ότι θα έχω τις εμπνεύσεις που θέλουν σε ένα συγκεκριμένο διάστημα…
Θα μου πείς ότι γίνεται, απλά ή θα δώσεις «κονσέρβα» ή θα είσαι φαινόμενο.
Επίσης θα μου πέις « γίνεται» στα soundtrack. Ναι γίνεται όντως και απαιτεί πολύ ταλέντο αλλά σε μουσική «μαζικής κατανάλωσης» προτιμάται κονσέρβα και πάλι ή ανάλογο marketing και σπάνια μεγάλο ταλέντο.
Και πάλι δύσκολο να «εκβιάσεις» την έμπνευση που είναι ένας επισκέπτης που έρχεται όταν δεν τον περιμένεις….
Ε) Μουσική με το μυαλό ή την καρδιά ?
Ένα μεγάλο θέμα και εδώ.
Η αρτιότητα και οι γνώσεις , οι σπουδές, τα μέσα κτλ. είναι στο υψηλότερο επίπεδο σήμερα αν και δεν παράγεται μαζικά μουσική τέτοιου επιπέδου.
Όπως λέει και ο Metheny, «υπάρχουν σήμερα πολλοί που ασχολούνται με την μουσική αλλά λίγοι που μπορούν να σου πούν μια ιστορία»
Βλέπουμε ότι αναγνωρίζεται πάντα η τεχνική αρτιότητα , το γρήγορο παίξιμο και άλλα εντυπωσιακά δρώμενα τα οποία είναι φυσικά πλεονεκτήματα για έναν μουσικό αλλά δεν ξέρω αν γράφουν στο τελικό αποτέλεσμα και στο συναίσθημα αν δεν συνοδεύονται και από άλλα καλούδια του μουσικού.
Από την άλλη έχουμε το συναισθηματικό παίξιμο, αυτό που δεν βιάζεται, ίσως και να υπολείπεται αρτιότητας αλλά βρίσκει την καρδιά που είναι το κέντρο των συναισθημάτων, πολύ πιο άμεσα…
Όπως λέει και ο Ron Carter Μουσική για την καρδιά και όχι το μυαλό.
Παραδείγματα πολλά, και ο καθείς μπορεί να σκεφτεί..
Συμπέρασμα :
Προσωπική μου άποψη είναι ότι ο άνθρωπος έχει στα χέρια του ένα μεγάλο θείο δώρο, την μουσική.
Είναι το φίλτρο του ψυχισμού μας, η παρηγοριά μας στον κόσμο που ζούμε, μια άλλη γλώσσα σε ένα πεδίο έκφρασης όπως όλες οι τέχνες.
Δεν έχει σημασία το πόσο καλά παίζουμε, αλλά αν παίζουμε αβίαστα και όταν το νιώθουμε, μακριά από κάθε άλλο σκοπό ή βλέψη.
Το πρώτο Λα- ενός αρχάριου, ισοδυναμεί στο ψυχικό αποτέλεσμα με την ευχαρίστηση που δίνει ένα Λα- 7#,9-,11# ,13 που παίζει ένας έμπειρος μουσικός.
Αυτό είναι το μεγαλείο της μουσικής.
Αν τώρα μοιραζόμαστε ως κοινωνικά όντα την δική μας έμπνευση ή δημιουργία είναι ωραίο και λογικό και ταιριαστό στην κοινωνική φύση του ανθρώπου.
Ο μέγας σκοπός όμως είναι η αρχική «διαδρομή» από το συναίσθημά μας, την καρδιά μας, προς το μουσικό όργανο και το ηχητικό αποτέλεσμα και τελικά προς την αποτύπωσή του που μας ελαφρώνει και κάποιες φορές γιατρεύει την ψυχή μας.
Ησύχαζε, μείνε σταθερός στον πρώτο και ουσιαστικότερο σκοπό:
Να απολαύσεις την μουσική .
Οτι άλλο θέλει έρθει είναι καλοδεχούμενο.
Αν αυτό δεν έρθει, θα έχεις ήδη εκπληρώσει τον πρώτο και ωραιότερο σκοπό…
