Τέρρυ, πολύ καλή η συνέντευξη. Πράγματα που μου έκαναν εντύπωση:
- Η ταπεινότητα του ομιλούντος. Πως να το κάνουμε τώρα, έχουμε εδώ έναν που ανέβηκε στην ίδια σκηνή με τον Ντηπ Περπλ, νομίζω ότι έχει μία μοναδική αίγλη το επίτευγμα. Άλλοι θα τον είχαν πάρει πολύ ψηλά τον αμανέ.
- Το ότι ο συντάκτης χρειάστηκε να διευκρινήσει στους αναγνώστες ποιος είναι ο Παστόριους. Εντάξει δεν τους είχα για μουσικά μορφωμένους τους έλληνες ροκάδες, αλλά τι διάολο;
- Η αγάπη για τους Toto, τους οποίους ακούω από την πρώτη μέρα και ξέρω ότι έφαγαν πολύ άκαιρο σνομπισμό από τους (πάλι) έλληνες ροκάδες. Και μόνο που τους παραδέχεσαι δημόσια, συγχαρητήρια.
- Το ότι η συζήτηση δεν ξέφτισε στις γνωστές (και αδιάφορες για το κοινό) φλυαρίες για εξοπλισμό, ενισχυτές, χορδές, πετάλια, ενισχυτές και λοιπά πολλά.
Το βιβλίο δεν είναι καλή ιδέα, παρ' ότι το πρότειναν αρκετοί. Σε άλλες εποχές ίσως, σήμερα έχει ξεφτίσει, άσε που όντως δεν διαβάζει κανένας.
Αυτά.