Θεωρώ ότι τα συναισθήματα σε μια συναυλία δεν μπορεί να είναι ψεύτικα. Σίγουρα παίζει ρόλο η ψυχολογία της μάζας, απλά σε μένα έχει αντίστροφη επίδραση. Όταν είχα πάει σε μια συναυλία του Αλκίνοου Ιωαννιδη στην 1η Λυκείου (για τον έρωτα) αρνητικά προκατειλημμένος και είδα τις πιτσιρίκες να ξεμαλλιάζονται απλά τον αντιπάθησα ακόμα πιο πολύ! Από την άλλη, παίζει ρόλο και το πόσα shows έχεις δει. Οταν πήγα στην πρώτη "μεγάλη" συναυλία μου στο ΑΝ, στους Propagandhi, απλά είχα τρελαθεί. Μερικά χρόνια και πολλά live στο ΑΝ αργότερα, έπρεπε να είμαι με την κοπέλα μου και τους φίλους που έχω κρατήσει από τα εφηβικά μου χρόνια και να δω τους No Use For A Name ή τους Mad Caddies για να νιώσω το ίδιο. Αν είχα πάει μόνος στους Pelican δεν ξέρω πώς θα πέρναγα, με την κοπέλα μου όμως είχαμε μείνει και οι δύο με το σαγόνι στο πάτωμα. Όταν είδα τους Bad Religion και τους Hot Water Music στο Βέλγιο όμως, απλά ήξερα ότι ζούσα μια θρησκευτική εμπειρία και το γεγονός ότι ήμουν με την κοπέλα μου και τους φίλους μου με τους οποίους ανακαλύψαμε μαζί αυτή τη μουσική ...κάποτε, απλά το έκανε υπέροχο!
Εν κατακλείδι, πιστεύω ότι αυτό που ζεις όταν βλέπεις μεγάλους καλλιτέχνες στο κατάλληλο setting τα συναισθήματα δεν μπορούν να συγκριθούν με την αίσθηση του δίσκου, κι αυτό το είδα με τη σύγκριση των Bad Religion, Hot Water Music, Face to Face με τους Alkaline Trio. Καλοί οι Alkaline Trio, πολύ δυνατοί στους δίσκους, αλλά οι άλλοι με τρέλαναν πραγματικά... Και νιώθω πολύ τυχερός που μπορώ να τα μοιράζομαι αυτά με την κοριτσάρα μου!
