Πάντως, με το χέρι στη καρδία (και για τα ίδια τα παιδιά μου, ή όπως προσπάθησα κι εγώ να κάνω) αυτό θα πρότεινα σε όποιον με ρωτήσει:
1. Να κάνει βασικές σπουδές στην Ελλάδα. Τα πράγματα (μακάρι) δε θα είναι για πάντα τόσο χάλια. Το χαρτί από πανεπιστήμιο, όσο και να χτυπιέται κανείς κάτω, κάτι αξίζει. Κάνεις επαφές. Γνωρίζεις κόσμο και πράγματα, και την Ελληνική πραγματικότητα. Ποτέ δε ξέρεις αν θα καταλήξεις πίσω, για όποιον λόγο. ΑΡΑ; Δεν κλείνεις καμία πόρτα.
2. Μετά την κάνεις για έξω. Κάνεις ένα μεταπτυχιακό, μπορεί και διδακτορικό, κλπ. Γνωρίζεις κι εκεί κόσμο, μαθαίνεις πως ζει ο υπόλοιπος κόσμος, κλπ.
3. Και μετά διαλέγεις. Εδώ ή εκεί, για όποιους λόγους μπορεί να έχεις!
Τα επιχειρήματά μου:
α. Τα Bachelor (τουλάχιστον σε Αγγλία) είναι ψιλομάπα. Και δε μιλάω ΜΟΝΟ για μουσική. Υπάρχουν, φυσικά, και εξαιρέσεις, αλλά δε σημαίνει ότι σε όποιο πανεπιστήμιο θα μπεις, θα βρεις την υγειά σου! Αντιθέτως!
β. Πολλά πτυχία του εξωτερικού δύσκολα, ή καθόλου, δεν αναγνωρίζονται από το ΔΟΑΤΑΠ. Καλώς ή κακώς! Άρα; Αν ΠΡΕΠΕΙ να γυρίσεις, σου μένει ένα χαρτί, που αλλιώς θα ήταν έστω... κάτι.
γ. Πας έξω για μεταπτυχιακά. Δε χάνεις ευκαιρίες, δε χάνεις χρόνο, πας κατευθείαν εκεί που θες, με εξειδίκευση! Ανοίγεις το κεφάλι σου, και τα μάτια σου με αυτά που βλέπεις έξω.
δ. Επειδή, πραγματικά, κανείς δε ξέρει τι θα του φέρει η ζωή, κάνεις ότι μπορείς για να έχεις όσες πιο πολλές πόρτες μπορείς ανοιχτές!
Στο εξωτερικό, θεωρώ, οτι ΠΡΕΠΕΙ να πάει κανείς! Αλλά όχι απ'την αρχή, έχοντας απορρίψει τα πάντα χωρίς γνώση, έχοντας κλείσει ένα σωρό ευκαιρίες εδώ (οποιουδήποτε είδους!)