Το πρόβλημα είναι ότι ο άνθρωπος τείνει να θέλει να ιεραρχεί τα πάντα, ακόμα και αν δεν υφίσταται σύγκριση. Ακόμα και αν θεωρίσουμε ένα πλασματικό μοντέλο μιας κοινωνίας, που όλα τα άτομα είναι πανομοιότυπα αλλά έχουν μόνο μια διαφορά, πχ χρώμα ματιών, η κοινωνία θα χωριστεί σε δύο ομάδες, προσπαθώντας να δείξει ότι η μία ομάδα είναι καλύτερη από την άλλη. Η ανταγωνιστικότητα είναι ένα πρωτόγονο ένστικτο που αφορά την επιβίωση και την αναπαραγωγή, και αυτό συνεχίζει να υπάρχει και στην μοντέρνα κοινωνία, προφανώς με πιο έμμεσο τρόπο.
Δε χρειάζεται να ξεπεράσουμε αυτό το ένστικτο. Πρέπει να δεχτούμε το ότι είμαστε διαφορετικοί. Διαφορετικοί όμως δε σημαίνει άνισοι. Βέβαια οι ίδιες οι γυναίκες δεν ξέρουν τι ακριβώς είναι η ισότητα - όχι ότι οι άντρες ξέρουν δηλαδή. Αλλά αν ρωτήσεις 10 γυναίκες αν αισθάνονται ίσες, σίγουρα οι περισσότερες θα σου πουν όχι. Αλλά αν τους πεις να δουλέψουν στα ορυχεία, στα πετρέλαια ή σε άλλες "αντρικές" δουλειές, θα πουν, όχι δεν είναι για μένα. Και είναι αλήθεια, βιολογικά δεν είναι φτιαγμένες γι αυτό.
Βιολογικά μιλώντας, υπάρχουν και πάντα θα υπάρχουν διαφορές. Η γυναίκα είναι διαφορετικά φτιαγμένη από τον άντρα. Μόνο και μόνο που κάθε μήνα πρέπει να ματώνουν για κάμποσες μέρες με πόνους και ορμονικές διαταράξεις, τότε σίγουρα μας καθιστά πολύ διαφορετικούς βιολογικά. Ο άντρας είναι "φτιαγμένος" για να κυνηγάει και η γυναίκα για να γεννά και να τρέφει (βλέπε τύπος σώματος, όπως πχ μεγαλύτερη λεκάνη, δυνατότητα θηλασμού, κτλ). Βέβαια στη μοντέρνα κοινωνία, εφόσον υπάρχουν νέα ανεπτυγμένα μέσα και υποδομές, έχουμε ξεφύγει αρκετά από τα πρωτόγονα ένστικτα - όχι πλήρως, αλλά αρκετά. Γι αυτό και πρέπει η κάθε κοινωνία να είναι ανοιχτή και έτοιμη να αντιμετωπίσει κάθε διαφορά.
Αυτό δε σημαίνει βέβαια ότι πρέπει να πάρουμε τον κανόνα και να τον επιβάλλουμε, γιατί κάθε κανόνας έχει εξαιρέσεις, και ένα σωρό μεταβλητές που δεν μπορούμε να κατανοήσουμε πλήρως. Για να μη λέμε λόγια του αέρα, έχουν γίνει πάρα πολλές πρακτικές έρευνες στις Σκανδιναβικές χώρες για μέγιστη forced ισότητα, και τα αποτελέσματα έδειξαν ότι η παραγωγικότητα πέφτει κάθετα όσο βεβιάζουμε αλλαγές (Scandinavian Gender Equality Paradox).
Το θέμα του ίσου/άνισου μισθού είναι πολύ τραβιγμένο. Σπάνια μπορούμε να συγκρίνουμε δύο πανομοιότυπες περιστάσεις για να πούμε ότι μόνο ο μισθός είναι διαφορετικός. Αλλά ακόμα και να είναι όλα ίδια, μόνο το maternity leave να βάλουμε, αυτό για μια εταιρία είναι χιλιάδες ευρώ διαφορά. Σίγουρα όμως υπάρχει. Υπάρχουν αυτοί οι μεγάλοι χοντροί λεφτάδες που βλέπουν γυναίκα και γελούν υποτιμητικά, επιβάλλοντας την ανισότητα. Θα φτάσω και σ'αυτό παρακάτω.
Βέβαια ο Νικόλας θέτει και το θέμα της τέχνης, που οκ, η τέχνη δεν είναι και η πιο χειρονακτικά απαιτητική εργασία. Πιο συγκεκριμένα, τα Όσκαρ είναι ένας τίτλος αρκετά πουλημένος. Για να βγει μια ταινία υποψήφια χρειάζεται εκατομμύρια δολλάρια σε καμπάνιες, και οι ίδιοι συμμετέχοντες γνωρίζουν ότι είναι αρκετά στυμμένο το παιχνιδάκι. Και εφόσον τα λεφτά κάνουν τη διαφορά, σημαίνει ότι, εφόσον το Hollywood είναι κάτι αρκετά νέο για την κοινωνία, οι παλιοί δεν έχουν φύγει ακόμα. Είμαι σίγουρος ότι στα επόμενα 10-20 χρόνια τα πράγματα θα είναι πολύ διαφορετικά.
Το καλό είναι ότι τα πράγματα γίνονται καλύτερα. Αν κοιτάξουμε γραφήματα που αναλύουν συντελεστές κάθε είδους, θα δούμε ότι όλες οι μεταβλητές φαίνονται να καλυτερεύουν, αρκετές φορές εκθετικά (μια εξαίρεση είναι το κλίμα). Όλες οι κοινωνίες βρίσκονται σε καλύτερο στάδιο απ'ότι παλαιότερα, και χρόνο με το χρόνο η βελτίωση είναι φανερή. Από ισότητα, δικαιώματα, επίπεδο ζωής/πείνα, παιδική εργασία, παιδική θνησιμότητα, γενικό προσδόκιμο ζωής, καταπολέμιση ασθενιών, πρόσβαση στην εκπαίδευση, μετάδωση πληροφορίας, - αυτά και άλλα πολλά βαδίζουν προς το καλύτερο, χρόνο με το χρόνο.
Κλείνω με το να πως, σεξισμός και ανισότητα υπάρχει ναι, και θα υπάρχει για πολύ καιρό ακόμα. Εδώ υπάρχουν ολόκληρες χώρες, που όλη τους η κουλτούρα είναι βασισμένη στο σεξισμό και στην πλήρη ανισότητα. Ακόμα και μοντέρνες οικογένιες του Δυτικού κόσμου, συνεχίζουν να ζουν τυφλά, με ήθη και έθιμα του παρελθόντος, μόνο και μόνο γιατί "πρέπει να τιμάμε τους προγόνους μας", ή "είναι καλό να θυμόμαστε από πού ήρθαμε". Υπάρχουν οι μπαμπάδες που μεγαλώνουν τα αγοράκια τους να είναι ΑΝΤΡΕΣ, λες και ζούμε στο 1850.
Εγώ προσωπικά μισώ κάθε είδους έθιμο. Πιστεύω ακράδαντα ότι οποιοδήποτε έθιμο το μόνο που μπορεί να μας κάνει είναι να μας κρατήσει πίσω. Η κοινωνία σαν σύνολο, αλλά και ο άνθρωπος σαν άτομο, θα αλλάξει μόνο όταν καταφέρει να ξεφύγει από το παρελθόν. Ναι, να γνωρίσουμε το παρελθόν, ναι, να το εξετάζουμε, αλλά όχι να ζούμε με αυτό. Ας εστιάσουμε μόνο στην παιδεία, και στην πραγματική γνώση του ποιοί είμαστε και ποια είναι τα όριά μας σαν είδος.
Ήθελα να πω και κάτι άλλο αλλά το ξέχασα...
