Το «Αξιον Εστί» από την άλλη, λόγω των με το αζημίωτο «αγωνιστικών» περγαμηνών του συνθέτη του κυρίως κι’όχι τόσο εξαιτίας της ποιητικής του αξίας που λίγοι αντιλαμβάνονται (μέχρι και ο Μπιθικώτσης είχε ομολογήσει σε συνέντευξή του ότι δεν καταλάβαινε τί τραγούδαγε), αποτελεί «ιερό» και «όσιο» διότι ταυτίστηκε με τους «λαϊκούς αγώνες», μπήκε στο πακέτο της «στρατευμένης τέχνης», των «τραγουδιών διαμαρτυρίας», «της πάλης» για το καθολικό δικαίωμα του διορισμού στο δημόσιο, του ψωμιού με Βιτάμ μαζί με λίγη αντίδραση στον πόλεμο του Βιετνάμ, της παιδείας των καταλήψεων και των σπουδών χωρίς τέλος – η πεμπτουσία του διανοούμενου άλλωστε, με την προσθήκη του «φρέντο» που τείνει να εξαφανίση τον «παραδοσιακό» φραπέ – και της ελευθερίας …Αρβανιτάκη έστω!