Αγγελίες
- Μηνύματα
- 2,296
- Πόντοι
- 36
Λοιπόν εδώ είμαστε….
Στην τρίτη ημέρα του Rockwave (3/7) έπαιξαν τα εξής συγκροτήματα με τη σειρά που εμφανίστηκαν: Οι Έλληνες Dirt Spawn Disease, oι Μy Dying Bride, οι Mastodon και φυσικά οι Metallica.
Ήμουν με μεγάλη παρέα και έφτασα πριν αρχίσουν οι Dirt Spawn Disease. Έξω πολύς κόσμος (όπως μου είπαν -επειδή εγώ δεν ήμουν στη δεύτερη μέρα- καμία σύγκριση με τον κόσμο στους Sabbath) περίμενε να μπει μέσα. Ευτυχώς δεν είχαμε μεγάλη ταλαιπωρία μπαίνοντας και φτάνουμε όπως προείπα στον χώρο των θεατών λίγο πιο πριν την εμφάνιση των Dirt Spawn Disease....Tελικά οι θεατές με το εισητήριο των 88 ευρώ βρίσκονταν μπροστά και οι "100ρηδες" στις θέσεις των vip που ήταν δεξιά της σκηνής, οπότε τα πράγματα εξελίχθηκαν ιδανικά σ 'αυτόν τον τομέα. Υπήρχαν λοιπόν κάγκελα που χώριζαν τους θεατές με τα 88 και αυτούς με τα 60 που ήταν πιο πίσω.
Οι Dirt Spawn Disease βγαίνουν στη σκηνή με κέφι και ανοίγουν μια -σύμφωνα με τους καλούς οιωνούς ( :lol: )- πολύ καλή μέρα. Λίγος κόσμος μαζεμένος μπροστά που ακόμα και αυτός δεν έδειχνε να διασκεδάζει και πολύ στο άκουσμα και τη θέα των Dirt Spawn Disease. Προσωπικά μου φάνηκαν παντελώς αδιάφοροι για τα γούστα μου.
Τεσπα συνεχίζουμε μετά από τα 30-40 λεπτά του σετ τους με τους doom-άδες My Dying Bride. Βλέπετε οι διοργανωτές είχαν τη φαεινή ιδέα να βάλουν με ντάλα ήλιο doom συγκρότημα. Δε την πάλεψα με τη καμία και πήγα προς τα πίσω να αράξω και να περιμένω τους Mastodon. Γενικά καλή απόδοση είχαν, όμως η ώρα ήταν άκρως ακατάλληλη για τέτοια γκρουπ. Κάποιοι τους απόλαυσαν πάντως, εγώ όχι. Για setlist μη ρωτάτε. Είμαι παντελώς άμπαλος από δαύτους.
Ώρα για Mastodon και όλοι πέρνουμε τις τελικές θέσεις για μια πολύ καλή προθέρμανση εν όψει Metallica. Βγαίνουν με απίστευτα κέφια και κυριολεκτικά τα σπάσανε επί 50 λεπτά περίπου....Tα πιτ έχουν ήδη αρχίσει να λαμβάνουν χώρα και το σπρωξίδι αρχίζει. Ιδίως στα πιο thrash ξεσπάσματα γίνεται αφόρητο (υπόψιν βρισκόμασταν 1-2 μέτρα από τα μπροστινά κάγκελα). Τεσπα ήταν οπωσδήποτε απολαυστικοί με ένα εξίσου πολύ καλό setlist που περιελάμβανε τα εξής χωρίς ακριβή σειρά (μπορεί να μου διαφεύγουν κάποια): Iron Tusk, March of the Fire Ants, Circle Cysquatch, Aqua Dementia, Sleeping Giant, The Wolf Is Loose, Crystal Skull, Capillarian Crest, I Am Ahab, Siberian Divide, Bladecatcher, Colony Of Birchmen, Megalodon και Blood and Thunder. Eν πάσει περιπτώσει μας ζέσταναν με τον καλύτερο δυνατό τρόπο για αυτό που θα ακολουθούσε.
Η ώρα που κατεβήκαν οι Mastodon ήταν 8 και 10 περίπου και οι τεχνικοί των Metallica βγαίνουν και αρχίζουν να ετοιμάζουν σκηνικά και να κάνουν soundcheck πιο μετά. Έχουν κρεμάσει ένα πανό όπου γράφει "Sick of the studio" όπως δηλαδή είναι το όνομα αυτής της mini περιοδείας τους, επειδή βγήκαν απ 'το στούντιο για κάποια σόου και μόνο, και οσονούπω ξαναμπαίνουν. Όλοι ανυπομονούμε για το μεγάλο γεγονός τη στιγμή που οι Metallica έχουν ήδη αργήσει κατά ένα τέταρτο. Από το video wall προβάλεται η κλασική σκηνή από τον «Καλό, τον κακό και τον άσχημο» και ακούγεται το Ecstasy of gold.....Νομίζω πως για το τι ακολούθησε μετά αρκεί να δείτε αυτό
Μπαίνουν με το καταιγιστικό Creeping Death και το Terra Vibe σείεται ολόκληρο. Δε μπορώ να πιστέψω στα μάτια μου. Το ξύλο έχει μόλις αρχίσει και τα πιτ ανοίγουν και όποιος θέλει μπαίνει στο χορό του θανάτου.....(πώς τα λέω ο άτιμος 8) ). Όλοι φωνάζουμε τους στίχους και η ηγετική και επιβλητική μορφή του Hetfield στέκεται έκπληκτη μπροστά μας παίρνοντας μια ιδέα για το τι θα ακολουθούσε στη συνέχεια της βραδιάς. Πολύ ξύλο και σπρωξίδι. Ευτυχώς προς το παρών είμαι πιο πέρα από το μπροστινό πιτ και μπορώ να παρακολουθήσω σχετικά καλά. Συνέχεια με Fuel και εν τέλει διαπιστώνω ότι αν θέλω να απολαύσω, χωρίς να φύγω με σπασμένα πλευρά, τη συναυλία θα πρέπει να πάω λίγο πιο πίσω και στο τέλος του κομματιού οπισθοχωρώ κατά 2-3 σειρές όπου ναι μεν δεν είναι ήρεμα αλλά τουλάχιστον μπορώ να παρακολουθήσω καλύτερα. Τεσπα μην πολυλογώ τα μέλη της μπάντας φαίνονται να έχουν πολλάαααααααα κέφια και διαρκώς αλωνίζουν τη σκηνή (όπως προείπε κάποιος, είχε δύο σκηνές με τη μία υπερυψωμένη, όπου «σύχναζε» ο Hetfield). Συνέχεια με Wherever I May Roam και οι ταχύτητες χαμηλώνουν προσωρινά, αλλά και πάλι γκάρισμα και ξύλο παραμένουν. Ο Hetfield ευχαριστεί πολλάκις το κοινό που ξεπέρασε σε αριθμό κάθε άλλο κοινό σε ελληνική συναυλία κατακλύζοντας όλο το Terra Vibe που φέτος μεγάλωσε ως γνωστόν. Ο Trujillo κάνει ένα mini bass solo (τα τεράστια πρίμα δε μου πολυάρεσαν αλλά σίγουρα είχαν τη χάρη τους) και ως συνήθως (μετά από bass solo)… For Whom the Bell Tolls. Δεν μπορώ να πιστέψω αυτό που βλέπω, είναι όνειρο, όχι δε γίνεται λέμε… Ο Hetfield φαίνεται να μη μπορεί να νιώσει αυτό που βλέπει. Το κοινό είναι κάτι παραπάνω από καταπληκτικό και δε σταματάμε να τραγουδάμε χαρίζοντας μικρά «διαλείμματα» στον Hetfield. Στο τέλος φεύγουν απ ‘τη σκηνή (αν θυμάμαι καλά εδώ ο Hammett έκανε ένα guitar solo το οποίο σπατάλησε σε καγκουριές με wah και τρέμολα και σε shredding -ο Θεός να το κάνει- που σου τρύπαγε τα αυτιά. Κοινώς για τον λούτσο…) για να επιστρέψουν με τον Hetfield να βαράει τις πρώτες αρμονικές του Welcome Home. Αναπτήρες βγαίνουν και φτιάχνεται και από τις δύο πλευρές (μπάντα και κοινό) μια τέλεια ατμόσφαιρα. Ηρεμούμε για λίγο αλλά πωρωνόμαστε και τραγουδάμε. Ακολουθεί μια έκπληξη. …And Justice for All και δίπλα μας ανοίγει ένας τεράαααστιος κύκλος, όπου με το που μπαίνει η βρώμα μετά το ακουστικό, δημιουργείται ένα ατελείωτο mosh pit. Είναι απλά τέλειοι παρόλα τα λάθη από Hammett και Ulrich η πώρωση ανεβαίνει +άπειρο… Παίζουν όλο το κομμάτι (περίμενα να το κόψουν κάπου στα 7 λεφτά που κόβει κάπως) και ο Hetfield ανεβαίνει στην υπερυψωμένη σκηνή και αφού μας ρωτήσει: «Are you alive?» πολλάκις, μας λέει να κάνουμε πιο σιγά και καλά, για να μας πει: «Say: Fuck no, James!» και τα λοιπά… Μας ζητά να τραγουδήσουμε όλοι μαζί στο επόμενο κομμάτι το οποίο είναι το The Memory Remains. Τι έρμο γκάρισμα ρίξαμε δε λέγεται. Στο τέλος έδειχνε να τα είχε παίξει κυριολεκτικά ο James και συνεχίζουν με Disposable Heroes και τα πιτ ανοίγουν και πάλι με ελεύθερη είσοδο για το κοινό :lol: :lol: Κοινό και μπάντα έχουν γίνει ένα και δε σταματάμε να ουρλιάζουμε τους στίχους. Στο τέλος ο Hetfield μας συστήνει τον Robert “caveman”(όπως τον είπε) Trujillo και ο τελευταίος ανεβαίνει στην πίσω εξέδρα και ξεκινά ένα (full length αυτή τη φορά) bass solo. Εδώ να πω πως οι Metallica από τότε που πέθανε ο Cliff δεν έπαιξαν ποτέ το Orion live παρά μόνο όταν συμπληρώθηκαν 20 χρόνια από το θάνατό του όπου το έπαιξαν στο Rock Am Ring το 2006 με ένα bass solo του Robert πριν το κομμάτι (όπως έκανε πάντα ο Cliff), και είχα αρχίζει να υποψιάζομαι για το τι θα ακολουθούσε. Orion. Οrion. Orion. Orion και πάλι Orion. Τα συναισθήματα δεν περιγράφονται όπως και η συγκίνηση….Δεν μπορώ να πιστέψω αυτό που ζω. Το μυαλό μου είναι διαρκώς στον μεγάλο Cliff…. Μετά το τέλος του κομματιού ο James λέει: God bless mister Cliff Burton και γυρνά στον ουρανό και του στέλνει ένα φιλί. Kάπου εκεί τα δάκρυα που τόσο προσπαθούσα να κρατήσω αρχίζουν να κυλούν (μα τι γράφω ο λούστης; :lol: :lol
. Anyway. Συνέχεια με Fade to Black και όλοι τραγουδάμε διαρκώς. Τα πάντα είναι απίστευτα. Μπάντα, κοινό, ατμόσφαιρα. H συνέχεια έμελλε να δημιουργήσει και πάλι ατελείωτα mosh pits. Master of puppets βεβαίως βεβαίως και προσπαθώ να μείνω ζωντανός. Επικρατεί πανικός παντού! Υπάρχει και συνέχεια. Mια thrash βόμβα που ακούει στο όνομα Battery. Στο ακουστικό δίπλα μας ανοίγεται και πάλι ένας κύκλος και με το που σκάνε τα πρώτα κοφτά και μαμηστερά riff του Battery, γίνεται πανζουρλισμός. Και φυσικά το κλασικό τρίπτυχο: ξύλο-ξύλο-ξύλο. Μας καληνυχτίζουν και τα “We want more” αρχίζουν. Κατά τα ‘άλλα παίρνουμε μια ανάσα… Είναι μακριά η νύχτα όμως. Σκάνε με το καταιγιστικό Sad but True και δε σταματάμε να ουρλιάζουμε. Ξαναλέω έχουν μείνει άφωνοι με αυτό που βλέπουν αυτοί όπως και εμείς με αυτό που βλέπουμε και ακούμε. Χαλαρώνουμε με Nothing Else Matters και η ατμόσφαιρα γίνεται απλά εκπληκτική και από τις δύο πλευρές. Οι Metallica φεύγουν απ ‘τη σκηνή και απ ‘τα ηχεία ακούγονται πυροβολισμοί και όλοι ξέρουμε τι ακολουθεί. Ένας προβολέας πέφτει πάνω στον Hetfield ο οποίος παίζει τις πρώτες νότες του One. Δεν έχω λόγια. Απλά δε συνεχίζω. Ακόμα δεν έχω καταλάβει αυτό που έζησα, δε το έχω νιώσει, δε το έχω συνειδητοποιήσει…. Συνέχεια με Enter Sandman. Ξελαρυγγιαζόμαστε για άλλη μια φορά με τους άπαντες στη σκηνή να μένουν άφωνοι με το τέλος του τραγουδιού. Ο Hetfield όλη τη βραδιά πρέπει να είχε βαρεθεί να λέει “thank you” και “you are fucking amazing” κλπ. Kάπου εκεί αρχίζουν να πετούν πένες και μπαγκέτες στο κοινό επί 5 με 10 λεπτά. Ο Hammett με τον Hetfield έβγαιναν με κουτάκια γεμάτα πένες και πετούσαν στο κοινό… με το κιλό. Εν τέλει είχαν μείνει κοκαλωμένοι χαζεύοντας το κοινό και σε κάποια φάση κάνουν νόημα να φέρουν κιθάρες και μπάσα για να παίξουν δύο κομμάτια που θα ορκιζόμουν ότι δεν τα είχαν προγραμματίσει. Μαζεύονται και οι τέσσερις στο drum kit του Lars και αφού πουν κάτι μεταξύ τους ο James πηγαίνει στο μικρόφωνο και λέει: “Do you like Kill ‘Em All?”….Μπαααα, τι λες τώρα….Whiplash και προσπαθώ να μαζέψω τα κομμάτια μου….Εδώ να πω πως στην PL 2 όπου ήμουν (δηλαδή στον μπροστά χώρο) υπήρχαν συνολικά καθ ‘όλη τη διάρκεια της βραδιάς τρία mosh pit. Ένα τέρμα μπροστά που απ ‘ότι έβλεπα απ ‘τις γιγαντοοθόνες, που έδειχναν που και που το κοινό, γινόταν της Κολάσεως και άλλα δύο λίγο πιο πίσω δεξιά και αριστερά όπου ήμουν εγώ και όπου πρέπει να ήταν και το πιο μεγάλο. Ε λοιπόν στο Whiplash που είναι πιο thrash και από το Battery καταλαβαίνετε τι έγινε. Στις ειδήσεις πρέπει να λέγανε για σεισμό 8 ρίχτερ κάπου στη Μαλακάσα Ο Ηetfield πηγαίνει στο μικρόφωνο και μας ρωτάει δις “Do you like more Kill ‘Em All?”….Την απάντηση την ήξερε πριν την πάρει και σκάει το πρώτο ριφ του Seek and Destroy….To refrain πρέπει να το τραγουδήσαμε τουλάχιστον 100 φορές μέχρι που έκλεισε η φωνή μας. Βλέποντας τον Hetfield και τους υπόλοιπους στο τέλος φαινόντουσαν να τα έχουν παίξει στην κυριολεξία. Έτρεχαν σε όλη τη σκηνή, φώναζαν στο κοινό, ευχαριστούσαν, έλεγαν διαρκώς “I can ‘t believe it” ώσπου μαζεύονται στο κέντρο της σκηνής και λένε: Πρώτα ο Hetfield: “Athens Greece make Metallica feel very welcome…’Tallica loves you…Fucking see you soon. Thank you Athens”, μετά ο Kirk: “You motherfuckers fucking rock!” o Trujillo στα ελληνικά “Ευχαριστώ!” ο Lars δεν κατάλαβα ακριβώς τι είπε πάντως στο τέλος είπε πως θα τους ξαναδούμε οπωσδήποτε με το νέο τους άλμπουμ….
And the story ends μάγκες…. Σας ευχαριστούμε, σας ευχαριστούμε, σας ευχαριστούμε. Όλους. James, Kirk, Lars, Robert. Θέλετε κι άλλο; Τι άλλο να σας πω για να μπορέσετε να νιώσετε αυτό που ζήσαμε την Τρίτη το βράδυ; Ό, τι και να πω θα είναι εξαιρετικά λίγο. Προσπαθήστε να βρείτε πολλά βίντεο στο youtube. Υπάρχουν άπειρα! Δεν αναφέρθηκα στα λάθη του Hammett πολύ (λίγη τσίπα δεν έχει αυτός ο άνθρωπος, τα είχε σκοτώσει τα σόλα μηδενός εξαιρουμένου), όπως και σε αυτά του Lars που ναι μεν ήταν λίγα αλλά χτυπητά. Φωτογραφίες προς το παρόν δεν έχω, άλλωστε μπορείτε να βρείτε στο νετ πολλές. Έπαιξαν συνολικά δυόμιση ώρες. Αυτά...
Ακριβές setlist:
Ecstasy of Gold
Creeping Death
Fuel
Wherever I May Roam
For whom the Bell Tolls
Welcome Home (Sanitarium)
...And Justice for All
The Memory Remains
Disposable Heroes
Orion
Fede to Black
Master of Puppets
Battery
-
Sad but True
Nothing else Matters
One
Enter Sandman
-
Whiplash
Seek and Destroy
Στην τρίτη ημέρα του Rockwave (3/7) έπαιξαν τα εξής συγκροτήματα με τη σειρά που εμφανίστηκαν: Οι Έλληνες Dirt Spawn Disease, oι Μy Dying Bride, οι Mastodon και φυσικά οι Metallica.
Ήμουν με μεγάλη παρέα και έφτασα πριν αρχίσουν οι Dirt Spawn Disease. Έξω πολύς κόσμος (όπως μου είπαν -επειδή εγώ δεν ήμουν στη δεύτερη μέρα- καμία σύγκριση με τον κόσμο στους Sabbath) περίμενε να μπει μέσα. Ευτυχώς δεν είχαμε μεγάλη ταλαιπωρία μπαίνοντας και φτάνουμε όπως προείπα στον χώρο των θεατών λίγο πιο πριν την εμφάνιση των Dirt Spawn Disease....Tελικά οι θεατές με το εισητήριο των 88 ευρώ βρίσκονταν μπροστά και οι "100ρηδες" στις θέσεις των vip που ήταν δεξιά της σκηνής, οπότε τα πράγματα εξελίχθηκαν ιδανικά σ 'αυτόν τον τομέα. Υπήρχαν λοιπόν κάγκελα που χώριζαν τους θεατές με τα 88 και αυτούς με τα 60 που ήταν πιο πίσω.
Οι Dirt Spawn Disease βγαίνουν στη σκηνή με κέφι και ανοίγουν μια -σύμφωνα με τους καλούς οιωνούς ( :lol: )- πολύ καλή μέρα. Λίγος κόσμος μαζεμένος μπροστά που ακόμα και αυτός δεν έδειχνε να διασκεδάζει και πολύ στο άκουσμα και τη θέα των Dirt Spawn Disease. Προσωπικά μου φάνηκαν παντελώς αδιάφοροι για τα γούστα μου.
Τεσπα συνεχίζουμε μετά από τα 30-40 λεπτά του σετ τους με τους doom-άδες My Dying Bride. Βλέπετε οι διοργανωτές είχαν τη φαεινή ιδέα να βάλουν με ντάλα ήλιο doom συγκρότημα. Δε την πάλεψα με τη καμία και πήγα προς τα πίσω να αράξω και να περιμένω τους Mastodon. Γενικά καλή απόδοση είχαν, όμως η ώρα ήταν άκρως ακατάλληλη για τέτοια γκρουπ. Κάποιοι τους απόλαυσαν πάντως, εγώ όχι. Για setlist μη ρωτάτε. Είμαι παντελώς άμπαλος από δαύτους.
Ώρα για Mastodon και όλοι πέρνουμε τις τελικές θέσεις για μια πολύ καλή προθέρμανση εν όψει Metallica. Βγαίνουν με απίστευτα κέφια και κυριολεκτικά τα σπάσανε επί 50 λεπτά περίπου....Tα πιτ έχουν ήδη αρχίσει να λαμβάνουν χώρα και το σπρωξίδι αρχίζει. Ιδίως στα πιο thrash ξεσπάσματα γίνεται αφόρητο (υπόψιν βρισκόμασταν 1-2 μέτρα από τα μπροστινά κάγκελα). Τεσπα ήταν οπωσδήποτε απολαυστικοί με ένα εξίσου πολύ καλό setlist που περιελάμβανε τα εξής χωρίς ακριβή σειρά (μπορεί να μου διαφεύγουν κάποια): Iron Tusk, March of the Fire Ants, Circle Cysquatch, Aqua Dementia, Sleeping Giant, The Wolf Is Loose, Crystal Skull, Capillarian Crest, I Am Ahab, Siberian Divide, Bladecatcher, Colony Of Birchmen, Megalodon και Blood and Thunder. Eν πάσει περιπτώσει μας ζέσταναν με τον καλύτερο δυνατό τρόπο για αυτό που θα ακολουθούσε.
Η ώρα που κατεβήκαν οι Mastodon ήταν 8 και 10 περίπου και οι τεχνικοί των Metallica βγαίνουν και αρχίζουν να ετοιμάζουν σκηνικά και να κάνουν soundcheck πιο μετά. Έχουν κρεμάσει ένα πανό όπου γράφει "Sick of the studio" όπως δηλαδή είναι το όνομα αυτής της mini περιοδείας τους, επειδή βγήκαν απ 'το στούντιο για κάποια σόου και μόνο, και οσονούπω ξαναμπαίνουν. Όλοι ανυπομονούμε για το μεγάλο γεγονός τη στιγμή που οι Metallica έχουν ήδη αργήσει κατά ένα τέταρτο. Από το video wall προβάλεται η κλασική σκηνή από τον «Καλό, τον κακό και τον άσχημο» και ακούγεται το Ecstasy of gold.....Νομίζω πως για το τι ακολούθησε μετά αρκεί να δείτε αυτό
Μπαίνουν με το καταιγιστικό Creeping Death και το Terra Vibe σείεται ολόκληρο. Δε μπορώ να πιστέψω στα μάτια μου. Το ξύλο έχει μόλις αρχίσει και τα πιτ ανοίγουν και όποιος θέλει μπαίνει στο χορό του θανάτου.....(πώς τα λέω ο άτιμος 8) ). Όλοι φωνάζουμε τους στίχους και η ηγετική και επιβλητική μορφή του Hetfield στέκεται έκπληκτη μπροστά μας παίρνοντας μια ιδέα για το τι θα ακολουθούσε στη συνέχεια της βραδιάς. Πολύ ξύλο και σπρωξίδι. Ευτυχώς προς το παρών είμαι πιο πέρα από το μπροστινό πιτ και μπορώ να παρακολουθήσω σχετικά καλά. Συνέχεια με Fuel και εν τέλει διαπιστώνω ότι αν θέλω να απολαύσω, χωρίς να φύγω με σπασμένα πλευρά, τη συναυλία θα πρέπει να πάω λίγο πιο πίσω και στο τέλος του κομματιού οπισθοχωρώ κατά 2-3 σειρές όπου ναι μεν δεν είναι ήρεμα αλλά τουλάχιστον μπορώ να παρακολουθήσω καλύτερα. Τεσπα μην πολυλογώ τα μέλη της μπάντας φαίνονται να έχουν πολλάαααααααα κέφια και διαρκώς αλωνίζουν τη σκηνή (όπως προείπε κάποιος, είχε δύο σκηνές με τη μία υπερυψωμένη, όπου «σύχναζε» ο Hetfield). Συνέχεια με Wherever I May Roam και οι ταχύτητες χαμηλώνουν προσωρινά, αλλά και πάλι γκάρισμα και ξύλο παραμένουν. Ο Hetfield ευχαριστεί πολλάκις το κοινό που ξεπέρασε σε αριθμό κάθε άλλο κοινό σε ελληνική συναυλία κατακλύζοντας όλο το Terra Vibe που φέτος μεγάλωσε ως γνωστόν. Ο Trujillo κάνει ένα mini bass solo (τα τεράστια πρίμα δε μου πολυάρεσαν αλλά σίγουρα είχαν τη χάρη τους) και ως συνήθως (μετά από bass solo)… For Whom the Bell Tolls. Δεν μπορώ να πιστέψω αυτό που βλέπω, είναι όνειρο, όχι δε γίνεται λέμε… Ο Hetfield φαίνεται να μη μπορεί να νιώσει αυτό που βλέπει. Το κοινό είναι κάτι παραπάνω από καταπληκτικό και δε σταματάμε να τραγουδάμε χαρίζοντας μικρά «διαλείμματα» στον Hetfield. Στο τέλος φεύγουν απ ‘τη σκηνή (αν θυμάμαι καλά εδώ ο Hammett έκανε ένα guitar solo το οποίο σπατάλησε σε καγκουριές με wah και τρέμολα και σε shredding -ο Θεός να το κάνει- που σου τρύπαγε τα αυτιά. Κοινώς για τον λούτσο…) για να επιστρέψουν με τον Hetfield να βαράει τις πρώτες αρμονικές του Welcome Home. Αναπτήρες βγαίνουν και φτιάχνεται και από τις δύο πλευρές (μπάντα και κοινό) μια τέλεια ατμόσφαιρα. Ηρεμούμε για λίγο αλλά πωρωνόμαστε και τραγουδάμε. Ακολουθεί μια έκπληξη. …And Justice for All και δίπλα μας ανοίγει ένας τεράαααστιος κύκλος, όπου με το που μπαίνει η βρώμα μετά το ακουστικό, δημιουργείται ένα ατελείωτο mosh pit. Είναι απλά τέλειοι παρόλα τα λάθη από Hammett και Ulrich η πώρωση ανεβαίνει +άπειρο… Παίζουν όλο το κομμάτι (περίμενα να το κόψουν κάπου στα 7 λεφτά που κόβει κάπως) και ο Hetfield ανεβαίνει στην υπερυψωμένη σκηνή και αφού μας ρωτήσει: «Are you alive?» πολλάκις, μας λέει να κάνουμε πιο σιγά και καλά, για να μας πει: «Say: Fuck no, James!» και τα λοιπά… Μας ζητά να τραγουδήσουμε όλοι μαζί στο επόμενο κομμάτι το οποίο είναι το The Memory Remains. Τι έρμο γκάρισμα ρίξαμε δε λέγεται. Στο τέλος έδειχνε να τα είχε παίξει κυριολεκτικά ο James και συνεχίζουν με Disposable Heroes και τα πιτ ανοίγουν και πάλι με ελεύθερη είσοδο για το κοινό :lol: :lol: Κοινό και μπάντα έχουν γίνει ένα και δε σταματάμε να ουρλιάζουμε τους στίχους. Στο τέλος ο Hetfield μας συστήνει τον Robert “caveman”(όπως τον είπε) Trujillo και ο τελευταίος ανεβαίνει στην πίσω εξέδρα και ξεκινά ένα (full length αυτή τη φορά) bass solo. Εδώ να πω πως οι Metallica από τότε που πέθανε ο Cliff δεν έπαιξαν ποτέ το Orion live παρά μόνο όταν συμπληρώθηκαν 20 χρόνια από το θάνατό του όπου το έπαιξαν στο Rock Am Ring το 2006 με ένα bass solo του Robert πριν το κομμάτι (όπως έκανε πάντα ο Cliff), και είχα αρχίζει να υποψιάζομαι για το τι θα ακολουθούσε. Orion. Οrion. Orion. Orion και πάλι Orion. Τα συναισθήματα δεν περιγράφονται όπως και η συγκίνηση….Δεν μπορώ να πιστέψω αυτό που ζω. Το μυαλό μου είναι διαρκώς στον μεγάλο Cliff…. Μετά το τέλος του κομματιού ο James λέει: God bless mister Cliff Burton και γυρνά στον ουρανό και του στέλνει ένα φιλί. Kάπου εκεί τα δάκρυα που τόσο προσπαθούσα να κρατήσω αρχίζουν να κυλούν (μα τι γράφω ο λούστης; :lol: :lol
. Anyway. Συνέχεια με Fade to Black και όλοι τραγουδάμε διαρκώς. Τα πάντα είναι απίστευτα. Μπάντα, κοινό, ατμόσφαιρα. H συνέχεια έμελλε να δημιουργήσει και πάλι ατελείωτα mosh pits. Master of puppets βεβαίως βεβαίως και προσπαθώ να μείνω ζωντανός. Επικρατεί πανικός παντού! Υπάρχει και συνέχεια. Mια thrash βόμβα που ακούει στο όνομα Battery. Στο ακουστικό δίπλα μας ανοίγεται και πάλι ένας κύκλος και με το που σκάνε τα πρώτα κοφτά και μαμηστερά riff του Battery, γίνεται πανζουρλισμός. Και φυσικά το κλασικό τρίπτυχο: ξύλο-ξύλο-ξύλο. Μας καληνυχτίζουν και τα “We want more” αρχίζουν. Κατά τα ‘άλλα παίρνουμε μια ανάσα… Είναι μακριά η νύχτα όμως. Σκάνε με το καταιγιστικό Sad but True και δε σταματάμε να ουρλιάζουμε. Ξαναλέω έχουν μείνει άφωνοι με αυτό που βλέπουν αυτοί όπως και εμείς με αυτό που βλέπουμε και ακούμε. Χαλαρώνουμε με Nothing Else Matters και η ατμόσφαιρα γίνεται απλά εκπληκτική και από τις δύο πλευρές. Οι Metallica φεύγουν απ ‘τη σκηνή και απ ‘τα ηχεία ακούγονται πυροβολισμοί και όλοι ξέρουμε τι ακολουθεί. Ένας προβολέας πέφτει πάνω στον Hetfield ο οποίος παίζει τις πρώτες νότες του One. Δεν έχω λόγια. Απλά δε συνεχίζω. Ακόμα δεν έχω καταλάβει αυτό που έζησα, δε το έχω νιώσει, δε το έχω συνειδητοποιήσει…. Συνέχεια με Enter Sandman. Ξελαρυγγιαζόμαστε για άλλη μια φορά με τους άπαντες στη σκηνή να μένουν άφωνοι με το τέλος του τραγουδιού. Ο Hetfield όλη τη βραδιά πρέπει να είχε βαρεθεί να λέει “thank you” και “you are fucking amazing” κλπ. Kάπου εκεί αρχίζουν να πετούν πένες και μπαγκέτες στο κοινό επί 5 με 10 λεπτά. Ο Hammett με τον Hetfield έβγαιναν με κουτάκια γεμάτα πένες και πετούσαν στο κοινό… με το κιλό. Εν τέλει είχαν μείνει κοκαλωμένοι χαζεύοντας το κοινό και σε κάποια φάση κάνουν νόημα να φέρουν κιθάρες και μπάσα για να παίξουν δύο κομμάτια που θα ορκιζόμουν ότι δεν τα είχαν προγραμματίσει. Μαζεύονται και οι τέσσερις στο drum kit του Lars και αφού πουν κάτι μεταξύ τους ο James πηγαίνει στο μικρόφωνο και λέει: “Do you like Kill ‘Em All?”….Μπαααα, τι λες τώρα….Whiplash και προσπαθώ να μαζέψω τα κομμάτια μου….Εδώ να πω πως στην PL 2 όπου ήμουν (δηλαδή στον μπροστά χώρο) υπήρχαν συνολικά καθ ‘όλη τη διάρκεια της βραδιάς τρία mosh pit. Ένα τέρμα μπροστά που απ ‘ότι έβλεπα απ ‘τις γιγαντοοθόνες, που έδειχναν που και που το κοινό, γινόταν της Κολάσεως και άλλα δύο λίγο πιο πίσω δεξιά και αριστερά όπου ήμουν εγώ και όπου πρέπει να ήταν και το πιο μεγάλο. Ε λοιπόν στο Whiplash που είναι πιο thrash και από το Battery καταλαβαίνετε τι έγινε. Στις ειδήσεις πρέπει να λέγανε για σεισμό 8 ρίχτερ κάπου στη Μαλακάσα Ο Ηetfield πηγαίνει στο μικρόφωνο και μας ρωτάει δις “Do you like more Kill ‘Em All?”….Την απάντηση την ήξερε πριν την πάρει και σκάει το πρώτο ριφ του Seek and Destroy….To refrain πρέπει να το τραγουδήσαμε τουλάχιστον 100 φορές μέχρι που έκλεισε η φωνή μας. Βλέποντας τον Hetfield και τους υπόλοιπους στο τέλος φαινόντουσαν να τα έχουν παίξει στην κυριολεξία. Έτρεχαν σε όλη τη σκηνή, φώναζαν στο κοινό, ευχαριστούσαν, έλεγαν διαρκώς “I can ‘t believe it” ώσπου μαζεύονται στο κέντρο της σκηνής και λένε: Πρώτα ο Hetfield: “Athens Greece make Metallica feel very welcome…’Tallica loves you…Fucking see you soon. Thank you Athens”, μετά ο Kirk: “You motherfuckers fucking rock!” o Trujillo στα ελληνικά “Ευχαριστώ!” ο Lars δεν κατάλαβα ακριβώς τι είπε πάντως στο τέλος είπε πως θα τους ξαναδούμε οπωσδήποτε με το νέο τους άλμπουμ….And the story ends μάγκες…. Σας ευχαριστούμε, σας ευχαριστούμε, σας ευχαριστούμε. Όλους. James, Kirk, Lars, Robert. Θέλετε κι άλλο; Τι άλλο να σας πω για να μπορέσετε να νιώσετε αυτό που ζήσαμε την Τρίτη το βράδυ; Ό, τι και να πω θα είναι εξαιρετικά λίγο. Προσπαθήστε να βρείτε πολλά βίντεο στο youtube. Υπάρχουν άπειρα! Δεν αναφέρθηκα στα λάθη του Hammett πολύ (λίγη τσίπα δεν έχει αυτός ο άνθρωπος, τα είχε σκοτώσει τα σόλα μηδενός εξαιρουμένου), όπως και σε αυτά του Lars που ναι μεν ήταν λίγα αλλά χτυπητά. Φωτογραφίες προς το παρόν δεν έχω, άλλωστε μπορείτε να βρείτε στο νετ πολλές. Έπαιξαν συνολικά δυόμιση ώρες. Αυτά...
Ακριβές setlist:
Ecstasy of Gold
Creeping Death
Fuel
Wherever I May Roam
For whom the Bell Tolls
Welcome Home (Sanitarium)
...And Justice for All
The Memory Remains
Disposable Heroes
Orion
Fede to Black
Master of Puppets
Battery
-
Sad but True
Nothing else Matters
One
Enter Sandman
-
Whiplash
Seek and Destroy
