Έγραφε πάντα παιδιά, μέχρι το τέλος, τραγούδια και ποιήματάκια σατρικά. Όταν τον ρωτούσαν γιατί δεν ξανακάνει άλμπουμ έλεγε "γράφω αλλά δεν διαθέτω - τα συμβόλαια των δισκογραφικών είναι μεσαιωνικού τύπου".
Ο Τζίμης ήταν μοναδικός στο είδος του και σαν καλλιτέχνης και σαν άνθρωπος, είτε συμφωνούσες είτε διαφωνούσες μαζί του και θα λείψει απέραντα και καλλιτεχνικά.
Εδώ ένα από τα αγαπημένα μου σε στίχους του, "Σαν Φεγγαράκι"
Σαν φεγγαράκι θα σου δείχνω μόνο φάτσα
δε θα γυρίσω την πλευρά τη σκοτεινή,
γιατί δεν είναι το κορμάκι μου ταράτσα
να μου απλώνεις της μαμάς σου το σκοινί
Πάρε τα λόγια σου τα φωταγωγημένα
και τα τραγούδια με τις λέξεις τις φτηνές
δεν είσαι τίποτα, αγάπη μου, για μένα
σ’ αναβοσβήνω σαν τις λάμπες τις κοινές
Είσαι επισκέπτης στης ζωή μου το μπαλκόνι,
είσαι επισκέπτης στο θαμμένο λίβιγκρούμ
Το ματωμένο το νυφιάτικο σεντόνι
το `χω στρωμένο για τη χάρη του Θεού
Είναι η ψυχή μου σε σκυλάδικο γαρδένια,
παραγγελία μεθυσμένου νταβατζή,
μου την πατάνε μανεκέν ξεσαλωμένα
την τραγουδάνε καλλιτέχνες τραβεστί
Θέλω να φύγω όπως έφυγε η λατέρνα
Να ξεψυχήσω σαν ρεμπέτης χασικλής
Και να μου παίζουνε στον τάφο μου μοντέρνα,
να βγουν βρικόλακες να κάνουνε στριπτίζ
Έχει γυρίσματα ο χρόνος και τουμπάρει
κι οι καλικάντζαροι πετούν στον ουρανό
Το μαύρο δέντρο που κρατούσε το ντουβάρι
γυρνάει ανάσκελα με ρίζες στο κενό.
:'(
