Διαβάζω αυτές τις μέρες στο φόρουμ περι μουσικής παιδείας, σκυλάδικου κλπ. Προσπαθήτε να βγάλετε μια άκρη σε κατι που ουτε αρχη ούτε τέλος έχει. Τζαμπα πληκτρολόγιο ξοδέυετε αγαπητοί συνταξιδιώτες.
Υπάρχουν πάρα πολλα προβλήματα γενικά στον χώρο της ελληνικής μουσικής τα οποία απο οτι βλέπω δεν πρόκειται να διορθωθούν ποτέ. Τα έχουμε ανάγκη εμείς οι Έλληνες τα προβλήματα. Χωρίς αυτά δεν ζούμε. Είναι μια ανάγκη που είναι βαθειά ριζωμένη στο D.N.A. μας απο αρχαιοτάτων χρόνων.
και ξεκινάω:
Ενα απο τα πρόβληματα που έχει η ελληνική λαϊκή μουσική είναι και η μεγάλη ένταση στα μαγαζιά και οχι μόνο.
Π.χ. η κοπελίτσα που πέρασε πριν απο λίγο (Σάββατο, 27-11-2004, 10:32 πμ) με το ολοκαίνουργιο Citroen C2, με τα παράθυρα ολα ανοιχτά μες'το καταχείμωνο και είχε στην διαπασών το μοναδικό, το ανεπανάληπτο cd του της Καλομοίρας.(Αυτή η Καλομοίρα μου εχει γίνει εφιάλτης)
10:36. Α, νάτη πάλι. Ξαναπέρασε.
Μετά απο 8 λεπτά:
10:44, να και ο φαλακρός μάγκας με το RX7 και το γυαλί το διαστημικό. Αυτός είναι πιο χαί-τέκ. Ακούει Τερζή.
Μετά απο 5 λεπτά:
10:49, νάτο πάλι το C2. Δεν ακούει Καλομοίρα. Ακούει Έλλη Κοκκίνου.
Μετά απο 14 λεπτα:
11:03, να και ο Peugeot o Rally. Αυτός είναι πιο κούλ. Ακούει αυτά τα τζίου-μπίου-house music που είναι για κοριτσάκια κάτω των 12 ετών.
Αν κάτσω μέχρι της 14:00 που κλείνω το μαγαζί, θα καταγράψω πάνω απο 20 ανθρώπους που θα περάσουν με τα αυτοκίνητα τους έχοντας στην διαπασών τα στερεοφωνικά τους που στις περισσότερες περιπτώσεις είναι πιο ακριβά και απο ένα korg triton. Και ολοι τους με ανοιχτά παράθυρα για να τους ακούσει και ο feather που βρίσκετε σε κάποια φυλακή της Κίνας.
Οταν δούλευα στο μπουζουκερί ως ηχοληπτοφωτιστής (σταμάτησα να δουλεύω γιατι ειναι ντροπή να δουλεύεις σε τέτοια μαγαζιά και ευχαριστώ κάποια μέλη του ΝΟΙΖ που μου έδωσαν να το καταλάβω αυτό) κάποιοι πελάτες στον πηγαιμό για το μπουζουκερί έπαιρναν ενα ορεκτικό ακουγοντας σε ολη την διαδρομή σκυλάδικα. Και κατα της 07:00 στον πηγαιμό για τα σπίτια τους τους η για κανένα φαρμακείο (για ασπιρίνες) η σουπάδικο (για να στρώσει η στομάχα απο την μπόμπα) έπαιρναν ενα χωνευτικό ακούγωντας και πάλι σκυλάδικα, πάντα στην διαπασών και πάντα με τα παράθυρα ανοιχτά μες'το καταχείμωνο.
Και στο μπουζουκερί συνέβαινε ακριβώς το ίδιο στο θέμα της έντασης. Είχα εντολή απο τον ιδιοκτήτη του μπουζουκερί να παίζω πολύ δυνατά, γιατί όπως μου έλεγε, έτσι γουστάρει ο κόσμος. ¶σχετα αν ο ήχος ακούγονταν λες και είχε γρίππη ο μετροπόντικας.
Να γιατί ενα μεγάλο ποσοστό αυτών που παει στα μουζουκερί είναι κουφοί, τζαζεμένοι και χαμογελούν χωρίς λόγο.
Η μουσική παιδεία που απέκτησαν οι μουσικοί που δουλεύουν σε τέτοια μαγαζιά, διαβάζοντας με τις ώρες και τρώγοντας τα ωραία λεφτουδάκια τους στα βιβλία και στα ιδιαίτερα μαθήματα, εξαφανίζετε μέσα σε 2-3 βραδυές. Συνήθως εξαφανίζετε μετά το πρώτο πρόγραμμα. Εκεί αποκτούν, θέλοντας και μη, άλλη μουσική παιδεία. Την μουσική παιδεία του:
Μπουζουξί, παίξε το μπουζούκι στην τσίτα και βάλε και βάθος πηγαδιού, α, και που είσαι, βάλε και όσο delay έχεις. Ντράμερ, ξέσκισε τα τα πιατίνια αγόρι μου. Κρουστέ, οτι βρίσκεις μπροστά σου χτύπα το ρε συ και ας μην κολλάει. Κιθαρίστα, βάλε λίγο βρωμιά ακόμα. Πληκτρά, μην αλλάζεις τον ήχο σε κάθε κομμάτι, μπερδευόμαστε. Και εσυ ρε τραγουδιστή, δεν ακούγεσε καλά. Μήπως πρέπει να βάλουμε λίγα κιλά πανηγυρτζίδικο βάθος ακόμα?. . . κτλ κτλ κτλ
Και ο καυμένος ο ηχολήπτης χαροπαλεύει με την σκονιζμένη και αρχαία κονσόλα για να τους φέρει στα ίσια τους και μόλις το καταφέρει, ξαφνικά ως δια μαγείας, ο άψογος ήχος που έφτιαξε μεταμορφώνετε παλι στον άρρωστο μετροπόντικα. Βλέπετε, ο καθένας έχει και απο μια κονσολίτσα (80% είναι behringer) δίπλα του που αν δεν της βάλουν χέρι κάθε 5 λεπτά θα αρρωστήσουν...τους πιάνει η στέρηση της βαβούρας. Ανεβάζει ο μπουζούκης την ένταση, ζηλεύει ο κιθάρας και την ανεβάζει και αυτός, πάιρνει χαμπάρι ο πληκτράς οτι του κάνουν σαμποτάζ και ανεβάζει και αυτός την ένταση.
και στο τέλος της βραδυάς παλκώνωντε και στο ξύλο γιατι ο ενας τάπωνε τον άλλον.
Αυτά ισχύουν για κάποια μικρά μαγαζιά και για κάποια μαγαζιά της επρχείας. υπαρχουν και μαγαζιά "υψηλής ραπτικής" οπου ο ήχος είναι αρκετά καλός και οι μουσικοί δεν μαλώνουν στα πρώτα τραπέζια μετα το κλείσιμο του μαγαζιού, αλλα στα καμαρίνια.
Και μην μου πείτε οτι δεν φταίνε οι μουσικοί και οτι φταίει ο μαγαζάτορας!!!
Βέβαια, καλο θα ήταν η μαγαζάτορες να παρακολουθούσαν και κανένα σεμινάριο περι ήχου και μουσικής η να κάνανε καμιά επίσκεψη στο Νόιζ, ίσως να διορθωνότανε κάποια πραγματάκια, όπως ο ήχος (αν και δεν το νομίζω).
Δυστυχώς κάποιοι έχουν μάθει να ακούνε και να παίζουνε μουσική σε μεγάλη ένταση που έχει σαν αποτέλεσμα την κακή ακουστική ποιότητα της Ελληνικής μουσικής, και κυρίως της λαϊκής.
Γιατι ρε γαμώτο τα λαϊκά πρέπει να ακούγονται δυνατά και κατα συνέπεια χάλια?
Μήπως είμαι ο σούπερμαν και τα ακούω δυνατά και δεν εχω ιδέα απο ποιότητα?!
Υπάρχουν πάρα πολλα προβλήματα γενικά στον χώρο της ελληνικής μουσικής τα οποία απο οτι βλέπω δεν πρόκειται να διορθωθούν ποτέ. Τα έχουμε ανάγκη εμείς οι Έλληνες τα προβλήματα. Χωρίς αυτά δεν ζούμε. Είναι μια ανάγκη που είναι βαθειά ριζωμένη στο D.N.A. μας απο αρχαιοτάτων χρόνων.
και ξεκινάω:
Ενα απο τα πρόβληματα που έχει η ελληνική λαϊκή μουσική είναι και η μεγάλη ένταση στα μαγαζιά και οχι μόνο.
Π.χ. η κοπελίτσα που πέρασε πριν απο λίγο (Σάββατο, 27-11-2004, 10:32 πμ) με το ολοκαίνουργιο Citroen C2, με τα παράθυρα ολα ανοιχτά μες'το καταχείμωνο και είχε στην διαπασών το μοναδικό, το ανεπανάληπτο cd του της Καλομοίρας.(Αυτή η Καλομοίρα μου εχει γίνει εφιάλτης)
10:36. Α, νάτη πάλι. Ξαναπέρασε.
Μετά απο 8 λεπτά:
10:44, να και ο φαλακρός μάγκας με το RX7 και το γυαλί το διαστημικό. Αυτός είναι πιο χαί-τέκ. Ακούει Τερζή.
Μετά απο 5 λεπτά:
10:49, νάτο πάλι το C2. Δεν ακούει Καλομοίρα. Ακούει Έλλη Κοκκίνου.
Μετά απο 14 λεπτα:
11:03, να και ο Peugeot o Rally. Αυτός είναι πιο κούλ. Ακούει αυτά τα τζίου-μπίου-house music που είναι για κοριτσάκια κάτω των 12 ετών.
Αν κάτσω μέχρι της 14:00 που κλείνω το μαγαζί, θα καταγράψω πάνω απο 20 ανθρώπους που θα περάσουν με τα αυτοκίνητα τους έχοντας στην διαπασών τα στερεοφωνικά τους που στις περισσότερες περιπτώσεις είναι πιο ακριβά και απο ένα korg triton. Και ολοι τους με ανοιχτά παράθυρα για να τους ακούσει και ο feather που βρίσκετε σε κάποια φυλακή της Κίνας.
Οταν δούλευα στο μπουζουκερί ως ηχοληπτοφωτιστής (σταμάτησα να δουλεύω γιατι ειναι ντροπή να δουλεύεις σε τέτοια μαγαζιά και ευχαριστώ κάποια μέλη του ΝΟΙΖ που μου έδωσαν να το καταλάβω αυτό) κάποιοι πελάτες στον πηγαιμό για το μπουζουκερί έπαιρναν ενα ορεκτικό ακουγοντας σε ολη την διαδρομή σκυλάδικα. Και κατα της 07:00 στον πηγαιμό για τα σπίτια τους τους η για κανένα φαρμακείο (για ασπιρίνες) η σουπάδικο (για να στρώσει η στομάχα απο την μπόμπα) έπαιρναν ενα χωνευτικό ακούγωντας και πάλι σκυλάδικα, πάντα στην διαπασών και πάντα με τα παράθυρα ανοιχτά μες'το καταχείμωνο.
Και στο μπουζουκερί συνέβαινε ακριβώς το ίδιο στο θέμα της έντασης. Είχα εντολή απο τον ιδιοκτήτη του μπουζουκερί να παίζω πολύ δυνατά, γιατί όπως μου έλεγε, έτσι γουστάρει ο κόσμος. ¶σχετα αν ο ήχος ακούγονταν λες και είχε γρίππη ο μετροπόντικας.
Να γιατί ενα μεγάλο ποσοστό αυτών που παει στα μουζουκερί είναι κουφοί, τζαζεμένοι και χαμογελούν χωρίς λόγο.
Η μουσική παιδεία που απέκτησαν οι μουσικοί που δουλεύουν σε τέτοια μαγαζιά, διαβάζοντας με τις ώρες και τρώγοντας τα ωραία λεφτουδάκια τους στα βιβλία και στα ιδιαίτερα μαθήματα, εξαφανίζετε μέσα σε 2-3 βραδυές. Συνήθως εξαφανίζετε μετά το πρώτο πρόγραμμα. Εκεί αποκτούν, θέλοντας και μη, άλλη μουσική παιδεία. Την μουσική παιδεία του:
Μπουζουξί, παίξε το μπουζούκι στην τσίτα και βάλε και βάθος πηγαδιού, α, και που είσαι, βάλε και όσο delay έχεις. Ντράμερ, ξέσκισε τα τα πιατίνια αγόρι μου. Κρουστέ, οτι βρίσκεις μπροστά σου χτύπα το ρε συ και ας μην κολλάει. Κιθαρίστα, βάλε λίγο βρωμιά ακόμα. Πληκτρά, μην αλλάζεις τον ήχο σε κάθε κομμάτι, μπερδευόμαστε. Και εσυ ρε τραγουδιστή, δεν ακούγεσε καλά. Μήπως πρέπει να βάλουμε λίγα κιλά πανηγυρτζίδικο βάθος ακόμα?. . . κτλ κτλ κτλ
Και ο καυμένος ο ηχολήπτης χαροπαλεύει με την σκονιζμένη και αρχαία κονσόλα για να τους φέρει στα ίσια τους και μόλις το καταφέρει, ξαφνικά ως δια μαγείας, ο άψογος ήχος που έφτιαξε μεταμορφώνετε παλι στον άρρωστο μετροπόντικα. Βλέπετε, ο καθένας έχει και απο μια κονσολίτσα (80% είναι behringer) δίπλα του που αν δεν της βάλουν χέρι κάθε 5 λεπτά θα αρρωστήσουν...τους πιάνει η στέρηση της βαβούρας. Ανεβάζει ο μπουζούκης την ένταση, ζηλεύει ο κιθάρας και την ανεβάζει και αυτός, πάιρνει χαμπάρι ο πληκτράς οτι του κάνουν σαμποτάζ και ανεβάζει και αυτός την ένταση.
και στο τέλος της βραδυάς παλκώνωντε και στο ξύλο γιατι ο ενας τάπωνε τον άλλον.
Αυτά ισχύουν για κάποια μικρά μαγαζιά και για κάποια μαγαζιά της επρχείας. υπαρχουν και μαγαζιά "υψηλής ραπτικής" οπου ο ήχος είναι αρκετά καλός και οι μουσικοί δεν μαλώνουν στα πρώτα τραπέζια μετα το κλείσιμο του μαγαζιού, αλλα στα καμαρίνια.
Και μην μου πείτε οτι δεν φταίνε οι μουσικοί και οτι φταίει ο μαγαζάτορας!!!
Βέβαια, καλο θα ήταν η μαγαζάτορες να παρακολουθούσαν και κανένα σεμινάριο περι ήχου και μουσικής η να κάνανε καμιά επίσκεψη στο Νόιζ, ίσως να διορθωνότανε κάποια πραγματάκια, όπως ο ήχος (αν και δεν το νομίζω).
Δυστυχώς κάποιοι έχουν μάθει να ακούνε και να παίζουνε μουσική σε μεγάλη ένταση που έχει σαν αποτέλεσμα την κακή ακουστική ποιότητα της Ελληνικής μουσικής, και κυρίως της λαϊκής.
Γιατι ρε γαμώτο τα λαϊκά πρέπει να ακούγονται δυνατά και κατα συνέπεια χάλια?
Μήπως είμαι ο σούπερμαν και τα ακούω δυνατά και δεν εχω ιδέα απο ποιότητα?!
Τελευταία επεξεργασία από moderator:
τσαμπουκά και πάντα τα καταφέρνουμε.
