θα ήθελα (αλήθεια) να το ακούσω και με ένα σόλο από τον καθένα (και με το δικό του στυλ εννοείται) από τους αξιόλογους κυρίους εν χορδαίς αδελφούς που ήδη σου είπαν την γνώμη τους εδώ... νομίζω ότι θα ήταν πολύ ενδιαφέρον και προσωπικά θα το απολάμβανα τα μάλα...
Αυτό θα ήταν το ιδανικό για μένα, και νομίζω θα ήταν 100% πιο ενδιαφέρον. Τώρα, επειδή δεν μπορώ να κάνω ουσιώδεις αυτοσχεδιασμούς (ούτε στα πλήκτρα, ούτε στην κιθάρα), αναγκάζομαι να κάνω μικροπράγματα για λίγο, ίσα που να μην είναι ολικό το ξεβράκωμα, και τόσο ώστε να μπορώ να φέρνω συνέχεια το Α, που έχει μεν την ασφάλεια του τούττι, αλλά καταντά αηηηηδία από την επανάληψη. Ενώ αν είχα όργανο να τραβήξει το κάρο, δε θα χρειαζόταν συνέχεια Α Α Α, φτάνει σώνει, "να φύγετε, να πάτε αλλού, κι εμείς είχαμε θέμα, αλλά δεν το παίζαμε όλη την ώρα." Θα είχε πολύ... όργανο, κι άνετα θα μπορούσε να φτάσει 8 λεπτά π.χ. αν έπαιρναν σόλο και οι πνευστοί, έστω και λίγο, ή αν ήταν 2 ή 3 οι κιθαρίστες.
Εεε, θέλει από την αρχή ένα πέρασμα στις στάθμες, γιατί άλλαζα/δοκίμαζα ήχους και σε δεύτερο χρόνο από την αρχική "στατική μίξη" που κάνω συνήθως, και τελικά μου βγήκαν όλα πολύ ψηλά, ιδιαίτερα οι κιθάρες. Μπορεί δηλαδή να βαράω και το μπρικγουολ του μάστερ αλύπητα, που για μένα είναι μεγάλη απρέπεια αυτό, τις περισσότερες φορές θέλω να μην πηγαίνω στο μάστερ πάνω από -1 dBFS. Ακούγεται και άγριο άλλωστε.
You funky motherfunker! Πολύ ωραίο. Μπράβο. Με πέτυχες και σε φάση που ακούω Cory Wong, όχι ότι μοιαζει πολύ το συγκεκριμένο, αλλά ένα groovy vibe το έχει ??
Αυτό δε θα το μάθουμε ποτέ όσο δε βρίσκεται μονοκατοικία απομονωμένη!
Αλλά νομίζω θα έγραφα όργανα μικροφωνάτα με πολλή πίεση κάθε δεύτερη βδομάδα τα πρωινά. 5 στις 7 μέρες θα έγραφα. Τσούμπους ούτια, τρες, τρομπόνια, τρομπέτες, σαξόφωνα, ζουρνάδες, θα τα έβαζα όλα μέσα θα τα έκανα αχταρμά. Ουαί και αλίμονο στον ακροατή!
Ευχαριστώ μπάμπη! Κοίτα, ο ήχος κι εμένα δε με ενόχλησε. Καλός ήταν. Τα προβλήματα ξεκίνησαν όταν άρχισα εγώ να παίζω με αυτόν τον ήχο. Δεεεεν ειναι για μενα αυτά, θέλει κιθαρίστα κιθαρίστα, να την πασπατεύει την κιθάρα!
Εχω τα πόδια μου πάνω στο κατάστρωμα του γιότ,φοράω ολώσομο μπλέ λευκό ριγέ μαγιό,φοράω γυαλια ηλίου και χαζεύω τον κόσμο που περνάει απο την προβλήτα με ένα μαρτίνι στο χέρι.Δουλεύει η μουσική,μπράβο.
Ας βγώ τώρα απο την μπανιέρα γιατί μπορεί να θέλει να μπεί και κανένας άλλος.
γενικά είναι πολύ εντέχνως πίσω, δεν ξέρω βέβαια ποσο εντέχνως είναι το εντέχνως.
Πάντως πέρα ότι όπως είπα μου άρεσε και μου θύμησε πολλά (καλά), υπάρχει μια έντονη σκληρότητα και τραχύτητα στην όλη παραγωγή (την έχω δει και σε άλλες σου δουλειές αλλά όχι πάντα, υπάρχουν πολλά πιό προσεγμένα), τα τύμπανα είναι κάπως και γενικά η κιθάρα είναι αγριωπή, το πλήκτρο βρώμικο....
Μυρίζει τσιγαρίλα μαζί με τζιν και σφουγγαρόπανο με χλωρίνη, αλλά γκρουβάρει....
Ο αλγόριθμος που ακολουθώ είναι, "κρύφτα μέχρι να μην κάνουν τελείως μπαμ ότι είναι ψεύτικα".
Είναι το εξής κόμπο:
Το brass section παίρνει τη βασική φωνή.
Η τρομπέτα επίσης.
Το τρομπόνι οκτάβα κάτω.
Το τενόρο μια τέταρτη πάνω από το τρομπόνι.
Το αλτο σαξ μια πέμπτη πάνω από το τρομπόνι.
Οπότε δημιουργείται μια sus συγχορδία στις εσωτερικές φωνές και γίνονται όλα μια υφή, θολώνουν τα ηχοχρώματα. Αυτό είναι καλό γιατί είναι μια πρώτη επιτυχημένη κοροϊδία, και ψιλοπερνάει. Ενορχηστρωτικά είναι κακό φυσικά. Αν αρχίσουν τα σαξ ανεξάρτηες κινήσεις, τα τρομπόνια ανεξάρτητες στάκες και οι τρομπέτες ανεξάρτητα σταμπς και κρατήματα, ξεβρακώνεται όλο αμέσως. Κάνει μπαμ ότι είναι σαμπλ. Σίγουρα κάποιος πολύ πιο έμπειρος από εμένα στο πρόγκραμμινγκ κάπως μπορεί να τα μασκάρευε καλύτερα και μόνα τους, εμένα πάντως μου ακούγονται. Και στην αττάκα, και στο λεγκάτο, και σε όλα.
Τα τύμπανα δεν μου έκαναν κάτι, τι έχουν; Λίγο ανισσόροπο είναι αυτό το σετ από θέμα τομ όπως τα έχουν πιάσει, και το ντέφι που ξυρίζει και πρόσεξα πολύ μέχρι να καταλήξω σε αυτή την ισσοροπία με το υπόλοιπο σετ. Η κιθάρα είπαμε. Έλειπε ο υπεύθυνος.? Το πλήκτρο, το παράκανα μάλλον με το ντράιβ, αλλά δεν μπορούσα να του εκμαιεύσω bite από το velocity σε νορμάλ συνθήκες, έβγαινε πολύ ήπιο. Δεν έσκαγε.
Πάντα θέλω να υπάρχει βρώμα και φθορά! Βέβαια τις περισσότερες φορές δεν μπορώ να πειθαρχήσω και είναι τόση η βρώμα που να έρθει το υγειονομικό να με κλείσει, αλλά οκ, το θετικό είναι ότι στον υπολογιστή είναι όλα αυτά, βγαίνουν όσο εύκολα μπήκαν, και το ξαναπιάνω από την αρχή αν χρειαστεί.
Το θέμα είναι να έχω καταλάβει και πού πρέπει να το πάω κάτι, που δεν μπορώ να πω ότι είναι συνειδητή διαδικασία της περισσότερες φορές. Μόνο κάποιες ιδέες χοντρικά - αυτό το θέλω κάπως έτσι, αυτό το θέλω έτσι - αλλά αν όλα αυτά τελικά ταιριάζουν και μαζί όπως "τα θέλω", αυτό... είναι θέμα τύχης για μενα. Δεν έχω τη γνώση και την εμπειρία να ξέρω από πριν πώς κάποιο "θέλω" μου μπορεί να επηρρεάσει άλλα συστατικά της μίξης εκ των προτέρων, να φυλαχτώ κάπως.
Οπότε δημιουργείται μια sus συγχορδία στις εσωτερικές φωνές και γίνονται όλα μια υφή, θολώνουν τα ηχοχρώματα. Αυτό είναι καλό γιατί είναι μια πρώτη επιτυχημένη κοροϊδία, και ψιλοπερνάει. Ενορχηστρωτικά είναι κακό φυσικά. Αν αρχίσουν τα σαξ ανεξάρτηες κινήσεις, τα τρομπόνια ανεξάρτητες στάκες και οι τρομπέτες ανεξάρτητα σταμπς και κρατήματα, ξεβρακώνεται όλο αμέσως. Κάνει μπαμ ότι είναι σαμπλ. Σίγουρα κάποιος πολύ πιο έμπειρος από εμένα στο πρόγκραμμινγκ κάπως μπορεί να τα μασκάρευε καλύτερα και μόνα τους, εμένα πάντως μου ακούγονται. Και στην αττάκα, και στο λεγκάτο, και σε όλα.
Τα τύμπανα δεν μου έκαναν κάτι, τι έχουν; Λίγο ανισσόροπο είναι αυτό το σετ από θέμα τομ όπως τα έχουν πιάσει, και το ντέφι που ξυρίζει και πρόσεξα πολύ μέχρι να καταλήξω σε αυτή την ισσοροπία με το υπόλοιπο σετ. Η κιθάρα είπαμε. Έλειπε ο υπεύθυνος.? Το πλήκτρο, το παράκανα μάλλον με το ντράιβ, αλλά δεν μπορούσα να του εκμαιεύσω bite από το velocity σε νορμάλ συνθήκες, έβγαινε πολύ ήπιο. Δεν έσκαγε.
Πάντα θέλω να υπάρχει βρώμα και φθορά! Βέβαια τις περισσότερες φορές δεν μπορώ να πειθαρχήσω και είναι τόση η βρώμα που να έρθει το υγειονομικό να με κλείσει, αλλά οκ, το θετικό είναι ότι στον υπολογιστή είναι όλα αυτά, βγαίνουν όσο εύκολα μπήκαν, και το ξαναπιάνω από την αρχή αν χρειαστεί.
Το θέμα είναι να έχω καταλάβει και πού πρέπει να το πάω κάτι, που δεν μπορώ να πω ότι είναι συνειδητή διαδικασία της περισσότερες φορές. Μόνο κάποιες ιδέες χοντρικά - αυτό το θέλω κάπως έτσι, αυτό το θέλω έτσι - αλλά αν όλα αυτά τελικά ταιριάζουν και μαζί όπως "τα θέλω", αυτό... είναι θέμα τύχης για μενα. Δεν έχω τη γνώση και την εμπειρία να ξέρω από πριν πώς κάποιο "θέλω" μου μπορεί να επηρρεάσει άλλα συστατικά της μίξης εκ των προτέρων, να φυλαχτώ κάπως.
Όπως και το καταλαβαίνω από όλους που θέλουν να ανεβάσουν κάτι γρήγορα, το παθαίνω και γω.
Είναι το σύνδρομο του ραπιταπ.
Όμως....νομίζω ότι με το παίδεμα πάμε ένα κλικ παραπάνω.
Όχι ότι δεν μαθαίνουμε και με το βιαστικό, κι αυτό τέχνη είναι, αλλά είναι μην σε πιάσει η τελειομανία.
πχ εγώ τώρα έχω πιαστεί με 9 παλιά και τα χτενίζω, γιατί μου τα ζήτησε κάποιος και πάντα θεωρώ ότι τίποτα δεν είναι τελειωμένο. Θα τα χτένιζα σε 5 χρόνια, τώρα με έπιασε να τα τελειώσω σε μια βδομάδα και αρρώστησα. Χώρια που όταν έκανα τα mixdown τότε δεν τα κρατούσα όλα, έχασα και κάτι δίσκους, άνοιξα ξανά τον κουβάς να τα ξαναφτιάξω μαζί με τους δίσκους ψάχνω τις βιβλιοθήκες, και όχι μόνο, λέω κλαρινέτο στο όνομα του τρακ, μέσα υπάρχει μπασούν, η βιβλιοθήκη του μπασούν είναι φευγάτη και άντε να βρεις τι ήταν....
Ναι... Όχι, δε θεωρώ ότι αυτό είναι μια τελική μορφή του συγκεκριμένου κομματιού. Ήδη τώρα ας πούμε που το έχω ακούσει "τελειωμένο", και τα εισαγωγικά μπαίνουν για το γνωστό λόγο (ότι όσο είμαι στη ροή με ενδιαφέρει να παίξω, να πω και μετά και μετά;, να το βγάλω πέρα. Όταν το βγάλω πέρα, ακούω πιο ψύχραιμα.), τώρα λοιπόν που το ακούω τελειωμένο συνειδητοποιώ ότι μοιάζει αρκετά με άλλα 2 κομμάτια που δεν έχω ανεβάσει εδώ, μα τα θέματα, μα κάποιες ιδέες; Οπότε συντελείται μια διεργασία συνεχούς βελτίωσης στον τομέα "το φάνκυ κομμάτι που θα γράψει ο αλημπαρούτης". Το δε κομμάτι είναι απλά μια φωτογραφία του επίκαιρη. Τώρα αν η φωτογραφία αυτή είναι λίγο εκτός φόκους, αν την έβγαλα με το κινητό, ή με παλιά μηχανή με φιλμ με λάθος ΑΣΑ για την περίσταση, εμένα δεν με ενδιαφέρει ιδιαίτερα. Αυτό που με ενδιαφέρει είναι το αν αυτά τα 8 μέτρα του ενός θέματοςκαι οι δύο πιτσιλιές του άλλου θέματος τελικά συμμορφώθηκαν σε μία ιδέα που κατάφερε να μου κρατήσει το ενδιαφέρον και να αναπτύξω, έστω και με αυτόν τον τρόπο.
Σίγουρα δηλαδή αν μεθαύριο μου έλεγε ο Βασίλης, ξέρεις δε μου το δίνεις να γράψω κιθάρα; Θα είχε άλλο στήσιμο, άλλη μίξη, θα ήταν άλλο κομμάτι, ειδικά για την περίσταση. Το θέμα θα ήταν το θέμα οκ, η γέφυρα η γέφυρα, η μπασσογραμμή η μπασσογραμή, η γενική ατμόσφαιρα θα ήταν περίπου ίδια, αλλά δε θα ήταν καρμπον αυτό το τρακ, μείον κάποια πράγματα, συν χώρο για το βασίλη.
Γενικά εγώ έχω παρατηρήσει ότι ισχύει. Η αρχή ότι απαγορεύονται οι παράλληλες πάνω σε αυτό στηρίζεται θεωρώ. Δεν είναι ότι ακούγονται "άσχημα" οι παράλληλες, δεν υπάρχει άσχημα. Είναι ότι καταβαραθρώνουν την ανεξαρτησία των φωνών, όταν έχουμε φωνές. Όταν λέμε έχω 2 φωνές, θέλουμε 2 φωνές, ανεξάρτητες. Δε θέλουμε μία φωνή κι η δεύτερη να είναι μια φερτή αρμονική της πρώτης, σαν να παίζουμε όργανο και να τραβάμε drawbars. Άρα οι παράλληλες είναι κακές για την ανεξαρτησία και την κίνηση των φωνών. Για τη δημιουργία όγκου και υφών, είναι μάνα καημένη. Πάουερ κόρντζ αφού.
Κλασάρουν, αλλά εδώ που είναι πεντατονικές, δημιουργείται μια μόνο σκληρή τριβή περαστική στο ντάνιασμα που συμβαίνει στο σι φυσικό (σι μι φα#) και το φα φυσικό (φα σιβ ντο) αλλά κι εκεί ακόμα, το φα# λόγω της όλης πεντατονικής φάσης και της αλητείας δεν με ενοχλεί ιδιαίτερα, θα μπορούσε πάνω από ρε να έρθει ως μπλου νοουτ, ενώ στην περίπτωση του σιβ, το δίνει το μπάσο στο μοτίβο του, σε κενό χωρό, που δεν εναρμονίζεται, οπότε υπάρχει στο αυτί ήδη. Λεπτομέρειες.
Κλασάρουν, αλλά εδώ που είναι πεντατονικές, δημιουργείται μια μόνο σκληρή τριβή περαστική στο ντάνιασμα που συμβαίνει στο σι φυσικό (σι μι φα#) και το φα φυσικό (φα σιβ ντο) αλλά κι εκεί ακόμα, το φα# λόγω της όλης πεντατονικής φάσης και της αλητείας δεν με ενοχλεί ιδιαίτερα, θα μπορούσε πάνω από ρε να έρθει ως μπλου νοουτ, ενώ στην περίπτωση του σιβ, το δίνει το μπάσο στο μοτίβο του, σε κενό χωρό, που δεν εναρμονίζεται, οπότε υπάρχει στο αυτί ήδη. Λεπτομέρειες.
Κλασάρουν, αλλά εδώ που είναι πεντατονικές, δημιουργείται μια μόνο σκληρή τριβή περαστική στο ντάνιασμα που συμβαίνει στο σι φυσικό (σι μι φα#) και το φα φυσικό (φα σιβ ντο) αλλά κι εκεί ακόμα, το φα# λόγω της όλης πεντατονικής φάσης και της αλητείας δεν με ενοχλεί ιδιαίτερα, θα μπορούσε πάνω από ρε να έρθει ως μπλου νοουτ, ενώ στην περίπτωση του σιβ, το δίνει το μπάσο στο μοτίβο του, σε κενό χωρό, που δεν εναρμονίζεται, οπότε υπάρχει στο αυτί ήδη. Λεπτομέρειες.
Το ίδιο είναι, η τριβή είναι τριβή σε κάθε τέμπο. Η διάκριση (για μενα) είναι αν κάτι πρέπει να εναρμονιστεί, στα αλήθεια, λειτουργικώς να εναρμονιστεί, ή αν το ζητούμενο είναι ο εμπλουτισμός της βασικής φωνής με υπερκατασκευές και συννημένα. Η ιεροτελεστία της άνοιξης είναι φουλ γεμάτη από τέτοιες κατασκευές, και στα πολύ αργά μέρη. Ποτέ δε μου δόθηκε η εντύπωση ότι μιλάμε για "αρμονία". Ή η στάνταρ εναρμόνιση που κάνουν οι πιανίστες στις μινόρε μεγάλη 6η κλίμακες που φέρνουν κάθε βαθμίδα και ντιμινουίτα εκτός από την τρίτη, την τέταρτη και την έκτη. Δεν περνάει για "αρμονία" αυτό, είναι μια υφή. Η οποία στέκεται και περνάει ακριβώς λόγω της επανάληψης, είναι λίγο σαν τις αρμονικές αλυσίδες, όσο κουφές και να είναι, αν είναι αλυσίδες περνάνε.
Το αν ταιριάζουν αυτά τα κόλπα παντού και πάντοτε, φυσικά και δεν ταιριάζουν. Παν μέτρον άριστον.
Αυτός ο ιστότοπος χρησιμοποιεί cookies για να σας βοηθήσει να εξατομικεύσετε το περιεχόμενο, να προσαρμόσετε την εμπειρία σας και να σας κρατήσει συνδεδεμένους εάν εγγραφείτε.
Συνεχίζοντας να χρησιμοποιείτε αυτόν τον ιστότοπο, συναινείτε στη χρήση των cookies από εμάς.
Αγγελίες
