Rebel_Of_South είπε:
Σωστά. Εννοουσα ότι η ροκ/μέταλ θα είναι πάντα πιο προσιτή και δημοφιλής γιατί είναι πιο "ευπεπτη" και πιο "κατανοητή" στον απλό ακροατή(σε σχέση με τζαζ). Και θεωρώ τη τζαζ πιο απαιτητικό είδος μουσικής και ως άκουσμα και ως τρόπο μελέτης ενός οργάνου. Αυτό την καθιστά μουσική για κάπως λιγότερο κοινό. Και ενώ εκτιμώ την τελειότητα, βρίσκω πιο γοητευτική την απλότητα. Όσο παικταρας κι αν είναι κάποιος σημασία για μένα έχει η όμορφη μελωδία, η πορωση που προκαλεί και γενικά τα συναισθήματα που προσφέρει.
Βέβαια υπήρξε μια εποχή που η τζαζ ήταν η προσιτή, δημοφιλής , hip μουσική.
Σύμφωνα με τη λογική σου, ο απλός ακροατής σήμερα είναι, μάλλον, πιο ηλίθιος. Επίσης,
υπήρξε και μια εποχή που οι νεολαίοι, τα φιλαράκια, οι παρέες, αντί να κάνουν
χεντμπάγκινγκ σε συναυλίες των Τρισατάνικ Ντιαβολέητορ, έπαιζαν ξύλο στις
συναυλίες του Στραβίνσκι. Γεγονός που, πάλι σύμφωνα με τη λογική σου, δείχνει
πως ο απλός ακροατής σήμερα είναι, σίγουρα, πιο ηλίθιος.
Τα ερωτήματα, δηλαδή, είναι...τι ακριβώς είναι ο απλός ακροατής? Υπάρχει κάτι τέτοιο,
και αν ναι, μπορείς εσύ, δικαιούσαι να μιλάς εκ μέρους του?
Τι ακριβώς είναι η προσιτή μουσική? Η απλή μουσική? Δεν υπάρχει απλή τζαζ?
'Η απλή κλασική μουσική? Η ποπ είναι απλή? Όλη η ποπ? Φα-Σολ-Λα, ξανά και ξανά,
με στίχους που πραγματεύονται την ίδια θεματολογία, ξανά και ξανά, με τα ιδια
licks, ξανά και ξανά και ξανά μέχρι το τέλος της Ζωής, του Σύμπαντος και των
Πάντων...είναι αυτό η απλή, προσιτή μουσική? Ή πρόκειται για κάποιο είδος
εγκεφαλικής αναπηρίας?