Πώς σας επηρεάζει η ιδέα του ότι δεν θα βιώσετε ποτέ κάτι που θα θέλατε;

[Alex Raptakis]

Τις τελευταίες μέρες είμαι αρκετά πεσμένος, για διάφορους λόγους, μουσικούς και μη.

Μέσα στις όλες σκέψεις που με ρίχνουν, είναι και αυτές που σκάνε με την ιδέα ότι υπάρχουν πολλά που δεν έχω ποτέ τη δυνατότητα να κάνω, να βιώσω, να αποκτήσω, να εξερευνήσω, να καταφέρω.

Ο κύριος παράγοντας μάλλον είναι ο χρόνος, κυρίως αυτός που έχει ήδη περάσει. Δεν είμαι σίγουρα όσο μεγάλος όσο αρκετοί χρήστες στο φόρουμ, αλλά το μυαλό μου δεν παύει να πιστεύει ότι για κάποια πράγματα ο χρόνος έχει φύγει και δεν πίσω δεν ξαναγυρνά. Σίγουρα κάποια μπορούμε να τα κατακτήσουμε ανεξάρτητα την ηλικία μας, αλλά κάποια άλλα είναι πρακτικά αδύνατο να συμβούν.

Σας συμβαίνει κάτι ποτέ τέτοιο; Πώς διαχειρίζεστε τέτοιες ή παρόμοιες σκέψεις;

 

[Grey]

Πώς διαχειρίζεστε τέτοιες ή παρόμοιες σκέψεις;

Αποκτώντας βασικές γνώσεις κοσμολογίας.

 

[gkourmoul1]

Γενικά, είμαι της απόψης ότι πρέπει να μη μετανιώνουμε για τις πράξης και τις επιλογές του παρελθόντος. Ο,τι κάναμε κάναμε και καλώς το κάναμε. Δεν μπορεί να αλλάξει κάτι, άρα καλό είναι να είμαστε  πλήρως συμφιλιωμένοι με το χθες. Το παρελθόν μας κάνει σοφότερους και μας δίνει έναν μπούσουλα για να διαχειριστούμε το αύριο. 
Στο χέρι σου είναι το τι θα κανείς στο μέλλον. Όλα είναι πιθανά και να ξέρεις ότι δεν υπάρχει ταβάνι. Βάλε στόχους, προσηλώσου σε συτούς και θα πραγματοποιηθούν. Για τίποτα δεν είναι αργά.

 

[BillTrantos]

Σας συμβαίνει κάτι ποτέ τέτοιο; Πώς διαχειρίζεστε τέτοιες ή παρόμοιες σκέψεις;

Χωρίς να θέλω να μειώσω αυτό που βιώνεις, όταν μπαίνουν στη μέση θέματα υγείας, επιβίωσης, κλπ, στοχασμοί όπως αυτοί που αναφέρεις πάνε στο πίσω κάθισμα.

Είχα περάσει κι εγώ τέτοιες περιόδους, ειδικά με τη μουσική, αλλά μετά απέκτησα απτά προβλήματα και συνήλθα.

Τριαντάρης δεν είσαι; Καλά να είσαι και έχεις ακόμα 30-40 χρόνια μουσικής μπροστά σου. Μπορεί να μη γίνεις Τσαϊκόφσκι ή... Ζίμμερ, αλλά σίγουρα μπορείς να ικανοποιήσεις ρεαλιστικές φιλοδοξίες και να νιώθεις γεμάτος μέσα από αυτό που κάνεις.

 

[Superfunk]

Πώς διαχειρίζεστε τέτοιες ή παρόμοιες σκέψεις;

Μια καλη αρχη ειναι να εκτιμήσεις πρωτα ολα οσα έχεις ήδη ζησει ,οσα ήδη έχεις καταφέρει, όσα ήδη έχεις αποκτήσει.

Από εκεί και πέρα με το παρελθον μην ασχολεισαι και ιδιαίτερα (στο στυλ "επρεπε να κανω κατι και δεν το εκανα") εκτος φυσικά από τις αναμνήσεις που πρέπει να κρατας μια και αυτες ΕΙΝΑΙ η ζωη σου (και οι καλες και οι κακες μα σιγουρα οι καλές ειναι οι σημαντικοτερες), μετα από αυτο απλα ΖΗΣΕ..με  ΠΟΛΥ δουλειά (σε ολα τα επιπεδα) και ακόμα περισσοτερη ψυχραιμια. 

 

[Spyros Delta]

Τριαντάρης δεν είσαι; Καλά να είσαι και έχεις ακόμα 30-40 χρόνια μουσικής μπροστά σου. Μπορεί να μη γίνεις Τσαϊκόφσκι ή... Ζίμμερ, αλλά σίγουρα μπορείς να ικανοποιήσεις ρεαλιστικές φιλοδοξίες και να νιώθεις γεμάτος μέσα από αυτό που κάνεις.

Δηλαδή κάποιοι που κοντεύουν τα 60, είναι στα τελειώματα;  ?

Όταν φτάσεις κοντά κι εσύ, θα λες έχω να μάθω πολλά ακόμα. 

Όπως είπε και o Segovia απαντώντας σε ανάλογη ερώτηση, αφού είχε περάσει τα 90.

 

[Jet72]

Μιντλάιφ κράισις το λένε και είναι φυσιολογικό. Σε 30 χρόνια από τώρα θα σκέφτεσαι ότι κακώς σκεφτόσουν σήμερα τα όσα σκέφτεσαι.

Don't think, just do. 

 

[Shelter]

Βασικό στοιχείο είναι να μην σκέφτεσαι που πήγε ο "χαμένος" χρόνος στη ζωή που πέρασε. Και βάζω το χαμένος σε εισαγωγικά γιατι είναι όντως χαμένος μόνο εάν υπήρξε αντιπαραγωγικός χρόνος.

Ωστόσο εάν υποψιάζομαι σωστά, θα σε παρακινούσα να μη θεωρείς χαμένο το χρόνο που αφιέρωσες σε κάτι άλλο σημαντικό και πιο επείγον στη ζωή σου και αυτό σε έκανε να βάλεις πιο πίσω σε προτεραιότητα τη μουσική. Δηλαδή εάν αποφάσισες κάποια στιγμή ότι έπρεπε να κάνεις και μια δεύτερη δουλειά, πιο προσοδοφόρα για να τα βγάλεις πέρα, ή να σπουδάσεις και κάτι άλλο ή να επιλύσεις προσωπικά και οικογενειακά προβλήματα ή να αντιμετωπίσεις ένα θέμα υγείας, τότε αυτά είναι παράσημα στη ζωή σου και άξιζαν το κόπο.

Όσον αφορά τη μουσική, προσωπικά οι δικοί μου στόχοι άλλαξαν μέσα στο χρόνο και έγιναν πιο ρεαλιστικοί και πιο προσαρμοσμένοι στη ζωή μου όπως διαμορφώθηκε. Δεν τους έχω πετύχει ακόμα όλους, αλλά αν κοιτάξω συνολικά τη ζωή μου είμαι εντάξει και αυτή τη στιγμή με τα πράγματα όπως έχουν.

 

[Jazzjoker]

Στα πολύ ωραία που γράφουν οι συνάδελφοι από πάνω, να προσθέσω και το εξής:

Πολύ συχνά (αν όχι πάντα) τα όνειρα και οι φιλοδοξίες των πραγμάτων που δεν έχουμε πετύχει και νομίζουμε ότι επιθυμούμε, είναι πλάνες. Με λίγα λόγια, έχουμε μυθοποιήσει αυτά που δεν έχουμε (ακόμα) καταφέρει ενώ έχουμε συνηθίσει - απαξιώσει, αυτά που έχουμε ήδη κατακτήσει. 

Οπότε αν κανείς αναζητά το αίσθημα του κορεσμού ή αλλιώς την μακαριότητα της κορυφής ας πούμε, δηλαδή το σημείο που τα έχει κάνει όλα και αισθάνεται ολοκλήρωση, αυτοπαραμυθιάζεται γιατί τη στιγμή που φτάνεις στο υποτιθέμενο τελευταίο σκαλί, έχει ήδη φυτρώσει ένα επόμενο.

Τέλος και κλείνω. Αυτό που είμαστε, είναι αυτό που θέλουμε να είμαστε (δεν ισχύει προφανώς για ανθρώπους που αντιμετωπίζουν ακραίες καταστάσεις χαρακτήρα επιβίωσης). Όλα τα άλλα είναι αυτά που νομίζουμε ότι θέλουμε.

 

[John Goumis]

Από την περιγραφή σου είναι δύσκολο να καταλάβει κανείς τι ακριβώς σε ρίχνει και αν είναι κάτι που στην ηλικία σου εύκολα ''διορθώνεται'' ή όχι (αν και δεν νομίζω να υπάρχει τίποτα που να μην διορθώνεται αν είσαι 30... μην πω και 50).

Αυτό που σε προβληματίζει και στο οποίο δεν είσαι ο μόνος (εικάζω ότι) είναι ο χαμένος χρόνος και οι χαμένες ευκαιρίες της προηγούμενης δεκαετίας.

Ας με συγχωρήσουν οι άνω των 50, αλλά το να βγεις στην πολύ αρχή της επαγγελματικής σου σταδιοδρομίας (και στην πιο παραγωγική σου περίοδο) την ώρα που σκάει τεράστια οικονομική κρίση και στο καπάκι πάνω που (θεωρητικά) πάνε να στρώσουν τα πράγματα τρως και μια κρίση λόγω πανδημίας (σαν να σου κάνει κάποιος θεός φάρσα) είναι λογικό οι σημερινοί 30-40ρηδες να σκέφτονται έτσι...γιατί αυτή είναι η ηλικία που συνήθως θα κάνεις οικογένεια, σταδιοδρομία κτλ. Άλλο να σου τύχει αυτή η καταραμένη δεκαετία στα 30 και άλλο στα 50 ή στα 60, παρότι όλοι περάσαν δύσκολα.

Προσωπικά έχω διαγράψει τελείως εκείνη την περίοδο ως μη γενόμενη και κοιτάω μπροστά αφού θεωρητικά έχω άλλη τόση ζωή μπροστά μου

 

[LK]

 Σίγουρα κάποια μπορούμε να τα κατακτήσουμε ανεξάρτητα την ηλικία μας, αλλά κάποια άλλα είναι πρακτικά αδύνατο να συμβούν.

Δηλαδή;

Ποια είναι "πρακτικά αδύνατο να συμβούν";

 

[cos_dr]

Δηλαδή;

Ποια είναι "πρακτικά αδύνατο να συμβούν";

Να κάνω σχέση με τη DUA LIPA. 

 

[LK]

Να κάνω σχέση με τη DUA LIPA. 

Δεν την ξεύρω. Θα την μάθω...μικρός είμαι.

Edit:

Επίσης να τόνισω στον OP (αν είναι όντως 30αρης) ότι στα 50.....δεν θα τον νοιάζουν όλα αυτά?

 

[cos_dr]

Δεν την ξεύρω. Θα την μάθω...μικρός είμαι.

Είναι κάτι που θέλω και απλά το αποδέχομαι πως δεν μπορώ να έχω. Όσο και να προσπαθήσω απλά δεν γίνεται. Απλά συμβιβάζομαι με αυτά που έχω και προσπαθώ για πράγματα ρεαλιστικά αναγνωριζοντας αυτό που με δίδαξε η εμπειρία. Πως η ζωή είναι μικρή, όσο μεγαλώνεις περνα πιο γρήγορα και πως τίποτα δεν είναι δεδομένο 

 Μπορεί να μην είναι δυνατό να βιώσω όσα ήθελα αλλά είμαι ευγνώμων για όσα ήδη βίωσα, πως ο γιος μου είναι καλά και υγιής και ας με βασάνισε αρκετά η μάνα του ? και πως είμαι ακόμα υγιής, αρτιμελής και έχω την ευκαιρία να βάζω στόχους και να προσπαθώ είτε ανεπιτυχως είτε επιτυχώς, δεν έχει σημασία τόσο πια, σημασία έχει ο δρόμος. Εχω περάσει όπως όλοι μας κρίσεις συνείδησης που επηρέασαν μέχρι και την υγεία μου, ακκα στη πορεία και όσο μεγαλώνω μαθαίνω να τις διαχειρίζομαι μέσα μου καλύτερα και να ξεσπάω και στους γύρω λιγότερο. 

 Και πολλά videogames. Μια ώρα videogame την ημέρα κάνει τους προβληματισμούς λίγο παραπέρα ?

 

[Trolley]

Πώς διαχειρίζεστε τέτοιες ή παρόμοιες σκέψεις;

Όπως έχεις αναμφίβολα προσέξει, τις σκέψεις δεν τις διαχειρίζεσαι - σε διαχειρίζονται. Η μόνη λύση είναι να στρέψεις την προσοχή σου σε κάτι που συμβαίνει στον πραγματικό κόσμο, ένα δέντρο, τον ουρανό, την αναπνοή σου και πολλά-πολλά άλλα.

Όταν σε αφήσουν για λίγο ελεύθερο (οι σκέψεις σου), τότε συνέχισε να εργάζεσαι, αδιαφορώντας για το αποτέλεσμα, και το όποιο πιθανολογούμενο μέλλον. Το μέλλον φαντάζει πάντα σκοτεινό, διότι δεν ξέρουμε τίποτε για δαύτο. Δεν σημαίνει ότι θα είναι κιόλας.

Καλή επιτυχία

 

[Alex Raptakis]

Κατ' αρχάς να ξεκαθαρίσω πως το δικό μου θέμα προσωπικά δεν είναι μουσικής φύσης, όπως εικάζουν οι @John Goumis  @BillTrantos @Shelter, ίσως και όλοι οι υπόλοιποι. Δεν χρειάζεται να μπω σε λεπτομέρειες για το δικό μου προβλημα, δεν περιμένω να μου το λύσει μαγικά κάποιος έτσι κι αλλιώς.

Τη μουσική τη βάζω μέσα γιατί μιας και το Noiz είναι μουσικό forum, κάποιοι μπορεί να έχουν παρόμοια συναισθήματα όπως πχ να κάνουν ένα παγκόσμιο tour, να ήθελαν να παίξουν live με έναν μεγάλο καλλιτέχνη που δεν είναι πλέον εν ζωή, ή να πάρουν ένα ακριβό όργανο που δεν τους το επέτρεψε ποτέ η τσέπη τους. Ή όπως λέει και ο μέγας @cos_dr, να είχε σχέση με τη Dua Lipa, ξέρω γω;

Πιο πολύ με ενδιαφέρει ο τρόπος σκέψης γύρω από αυτό το θέμα.

Ο @Grey πχ μίλησε για κοσμολογία. Είναι μεγάλο το φάσμα βέβαια αλλά θα ήθελα να μάθω που το πάει.

@gkourmoul1

Δικό μου λάθος ο τρόπος που το έθεσα, αλλά στην πραγματικότητα δεν ήθελα να δώσω την εικόνα ότι μετανιώνω για το παρελθόν, ούτε με αυτό που λέει ο @Superfunk περί των "έπρεπε".

Από την άλλη δυσκολεύομαι να το θέσω ακριβώς με λόγια αυτό που έχω στο μυαλό μου. Midlife crisis δε θα το λεγα σίγουρα, γιατί αυτό που νιώθω είναι κάτι που μου συμβαίνει όσο πίσω και να γυρίσω στο χρόνο. Μου άρεσε η απάντησή σου @trolley, με τη μόνη διαφορά ότι μου είναι πρακτικά αδύνατο να σταματίσω αυτές τις σκέψεις, ειδικά όσο περνάει ο καιρός.

Ο τρόπος που το αναφέρω στον ψυχολόγο μου είναι ότι φαντάζει σαν να έχω 2 εγκεφάλους, όπου ο δεύτερος το μόνο που κάνει είναι να μου υπενθυμίζει αυτό που με προβληματίζει. Δεν σταματάει ποτέ, πο-τε. Έχω μάθει να ζω με αυτό αλλά δεν παύει να με ρίχνει αρκετές φορές και να βγαίνει προς τα έξω, ειδικά το τελευταίο 4μηνο.

Ξαναλέω, το θέμα δεν το άνοιξα για να βρω λύση στο πρόβλημά μου, αλλά για να δω πώς εσείς, μεγαλύτεροι ή μικρότεροι μπορεί να έχετε διαχειριστεί κάτι αντίστοιχο στο παρελθόν (ή και στο παρόν φυσικά).

 

[Trolley]

ότι μου είναι πρακτικά αδύνατο να σταματίσω αυτές τις σκέψεις, ειδικά όσο περνάει ο καιρός

Γιατί να σταματήσεις τις σκέψεις; Όταν σκοπεύεις να οδηγήσεις ένα όχημα από το ένα σημείο στο άλλο, προσπαθείς προηγουμένως να σταματήσεις τα υπόλοιπα αυτοκίνητα;

?

 

[Χάρης Ο]

Να υποθεσω, οτι εισαι μονος;

 

[Alex Raptakis]

Γιατί να σταματήσεις τις σκέψεις; Όταν σκοπεύεις να οδηγήσεις ένα όχημα από το ένα σημείο στο άλλο, προσπαθείς προηγουμένως να σταματήσεις τα υπόλοιπα αυτοκίνητα;

?

Δεν ξέρω καταλαβαίνω την αναλογία.

Η απάντηση στο γιατί να σταματήσω τις σκέψεις, είναι γιατί αυτές οι σκέψεις με ρίχνουν ψυχολογικά και τελευταία με κάνουν μη-λειτουργικό κοινωνικά. Φαίνεται δηλαδή ότι είμαι χάλια και στους γύρω μου. Παλαιότερα δεν ήταν τόσο εμφανές.