Αν μιλάμε αυστηρά για distortion κύκλωμα, τότε το Maxon SD-9. Αν το ερώτημα τέθηκε με τη γενικευμένη έννοια του πεταλιού που σου βγάζει τον πιο βρώμικό σου ήχο, τότε θα πω το T. Jauernig Gristle King v. 3.
Γενικότερα πάντως υπάρχουν άπειρα overdrives και distortions για όλα τα γούστα εκεί έξω, και πολλά από αυτά παράγουν αντίστοιχα καλά αποτελέσματα... Προσωπικά σε ό,τι έχει να κάνει με γκαζοπέταλα, εστιάζω στα εξής σημεία:
α) να μην είναι υπερβολικά θορυβώδες
β) να έχει λειτουργικό eq section ή tone knob (δηλ. μην είναι στο 1/10 του εύρους των ρυθμίσεων μουντό, και στα 9/10 τζιτζίκι... να υπάρχει μεγάλο και ουσιαστικό εύρος για κάθε αυτί και εξοπλισμό)
γ) να παράγει ωραία βρωμιά τόσο με single coil μαγνήτες όσο και με humbuckers (αυτό φυσικά προϋποθέτει και μια κιθάρα με ισορροπία στους ήχους των μαγνητών της)
δ) να έχει τέλειο bass response
Συνήθως αυτό που συμβαίνει όταν διαλέγεις προσεχτικά ένα φημισμένο overdrive ή distortion, είναι ότι σχεδόν πάντα θα σε ικανοποιήσει σε πρώτη φάση ηχητικά. Πολλές φορές όμως καταλήγεις να το εγκαταλείπεις, λόγω του ότι είτε συνειδητοποιείς ότι προτιμάς να παίζεις με το γκάζι του ενισχυτή σου, είτε γιατί βρίσκεις κάποιο άλλο αντίστοιχο πετάλι που σε καλύπτει κάπως παραπάνω σαν ηχόχρωμα ή feel στο παίξιμο. Όταν εντέλει κάνεις κάποιον κύκλο γκαζοπεταλοδοκιμών και αγορών, νομίζω ότι κάπως αρχίζεις και δίνεις παραπάνω βάση στα 4 σημεία στα οποία αναφέρθηκα πριν (τουλάχιστον αυτό συνέβη με μένα). Από τα γκαζοπέταλα που έχω παίξει μέχρι τώρα στη ζωή μου (Suhr Riot, Radial Tonebone Classic, διάφορα Fulltone, Zendrive, Maxon SD-9, διάφορα Boss, Mesa, Ibanez κλπ κλπ), νομίζω ότι ικανοποιούνταν τις περισσότερες φορές τα α, β, και γ. Ακόμα κι όταν αυτό δεν συνέβαινε με απόλυτη επιτυχία, εάν έβρισκα μια ρύθμιση που θα με ικανοποιούσε πολύ ηχητικά, τότε πιθανότατα κάποια από τα α, β, και γ, να έμοιαζαν ελαφρώς δευτερεύοντα.
Εκείνο το σημείο όμως που τελικά ίσως να κάνει και τη μεγαλύτερη διαφορά, σε ό,τι έχει να κάνει με συνολική παρουσία και ισορροπία μεταξύ των διαφορετικών ήχων που χρησιμοποιούμε, είναι το δ. Από τη μέχρι τώρα εμπειρία μου, έχω καταλάβει ότι σχετικά λίγα είναι τα gain πετάλια που σου δίνουν full bass response, ώστε όταν μεταβαίνεις από τον καθαρό ή crunchy ήχο σου στον αντίστοιχο high gain σου, αυτός να μην γίνεται έστω και λίγο μικρότερος σε όγκο και παρουσία. Π.χ. μια περίοδο είχα ταυτόχρονα το Hermida Zendrive 2 και το Maxon SD-9. Σαν χροιά, προτιμούσα λίγο παραπάνω το Zendrive 2. Σαν feel, το καθένα είχε τη δική του χάρη. Όμως όσο περνούσε ο καιρός, και έκανα δοκιμές, όπου μετέβαινα συνεχώς από το ένα στο άλλο χωρίς να σταματάω το παίξιμο, ώστε να ακούω το πόση και ποια είναι η διαφορά που βγαίνει προς τα έξω, έβλεπα ότι στην πράξη αυτή δεν ήταν μεγάλη. Αντιθέτως, αυτό που άρχισε να φαίνεται κάπως ξεκάθαρα, είναι ότι το φθηνότερο και ίσως λιγότερο sought after SD-9, είχε σαφώς μεγαλύτερη παρουσία (λόγω full bass response) από το πραγματικά boutique Zendrive 2. Κάπως έτσι το Maxon SD-9 "σκότωσε" το ένα μετά το άλλο τα overdrive και distortion πετάλια που κατά καιρούς αποκτούσα (και κατόπιν πουλούσα σε συνάδελφους νοϊζάδες), μέχρι που του χάλασε το μεγάλο σερί το Gristle King, που είναι απλά ένα τρομερό διπλό πετάλι boost/overdrive με όλα τα κομφόρ, και που είναι το ίδιο δυνατό σε θέμα bass response όπως το SD-9.