Πιστεύω δεν μπορεί να δοθεί απάντηση στο ποια κιθάρα έχουν δει περισσότερο στη ζωή τους μη κιθαρίστες, 1) γιατί εξαρτάται από την ηλικία τους, 2) εξαρτάται από το μέρος που ζουν και το είδος μουσικής που προτιμούν. Ένας νέος στα 80'ς στην California (είτε LA είτε SF) δεν έβλεπε συχνά τις κιθάρες του poll γιατί στην περιοχή κυριαρχούσαν τα glam & thrash. Κάτω στον νότο με southern rock & country να είναι κυρίαρχα περισσότερες δυνατότητες είχε να βλέπει vintage (type) κιθάρες. Επίσης, άλλες κιθάρες έβλεπε κάποιος που μεγάλωσε με MTV και άλλες βλέπει κάποιος που μεγαλώνει τώρα με internet (forums, social media, YT), ο τελευταίος βλέπει στην κυριολεξία τα πάντα αν θέλει.
Αν μιλήσουμε καθαρά για παππούδες, δηλαδή εφήβους των δεκαετιών '50 - '70 αυτοί είδαν μόνο κλασικές κιθάρες, ελπίζω οι ανοιχτόμυαλοι να ασχολήθηκαν με τις πρώτες μπουτίκ εταιρείες όπως BC Rich & Hamer.
Στην ερώτηση ποια θα σχεδίαζε κάποιος πάλι δεν μπορώ να απαντήσω διότι οι μη κιθαρίστες δεν προσέχουν με τι παίζει ο κιθαρίστας οπότε μιλάμε για το τι έχει μείνει στο υποσυνείδητο κάποιου. Το στρογγυλοποιημένο σώμα της LP μου φαίνεται πιο εύκολο να το σχεδιάσει κάποιος από αυτό της στρατ της οποίας το τρέμολο και το μεγάλο pickguard είναι λεπτομέρειες που αν μείνουν εκτός έχεις άλλη κιθάρα και δύσκολα κάποιος τις θυμάται αν δεν τις έχει προσέξει. Αντιθέτως, το μικρό pickguard στις LP πολλές φορές βγαίνει από τους χρήστες οπότε δεν είναι σημαντικό μέρος της κιθάρας. Θυμάμαι πόσο με ενοχλούσε όταν ήμουν νεότερος και φίλοι μου έλεγαν για συναυλίες που παρερεύθηκαν και εγώ είχα χάσει. Δεν έφτανε ότι την είχα χάσει αλλά στην ερώτηση με τι έπαιζε η απάντηση ήταν "δεν ξέρω...δεν πρόσεξα". Κάποια στιγμή κατάλαβα ότι περισσότερος κόσμος περνούσε καλά και δεν προσπαθούσε να δει με τι πετάλια έπαιζε ο Χ κιθαρίστας. Τουλάχιστον τότε γιατί τώρα τα κινητά είναι υψωμένα για να μη χαθεί δευτερόλεπτο της εμπειρίας...
Ψήφισα LP πριν καν διαβάσω για σχεδιάσεις κλπ. Για μένα αυτή είναι η πιο iconic κιθάρα, αυτή μου έκανε κλικ τη δεκαετία του '80 όταν ήμουν παιδί παρότι μεγάλωσα βλέποντας συχνά κακές αισθητικά κόπιες της εποχής όπως Washburn, Soundcenter, Sanox και λοιπές. Οι Fender μου φαίνονταν πολύ πεζές αισθητικά συγκριτικά με τις
Gibson, αν βάλεις ότι στο μυαλό μου μόνο με διπλούς μαγνήτες έπαιζες τα είδη μουσικής που ήθελα να παίξω τότε για μένα μία ήταν η επιλογή.
Πάντως πρέπει να αφήσουμε στην άκρη ότι ο τάδε έπαιζε με την τάδε άρα αυτή είναι η iconic. Πολύς κόσμος δεν ασχολείται με το μουσικό παρελθόν και είμαι σίγουρος ότι η πλειοψηφεία των νέων σήμερα που ασχολούνται με την μουσική γενικότερα δεν γνωρίζει και δεν νοιάζεται για τους Clapton, Hendrix, Page κλπ. Ακόμα και στα 90's όταν έλεγα ότι ακούω μουσικούς του '60 πολλοί απορούσαν, η σημερινή φηφιακή γενιά είναι πολύ πιο μακριά από τα 60'ς απ' ότι ήταν η δικιά μου. Εξαιρέσεις φυσικά υπάρχουν αλλά επιβεβαιώνουν τον κανόνα. Σωστό ή λάθος, ο κόσμος προχωράει & αλλάζει, κι εγώ δεν έβλεπα τον λόγο να μάθω δημοτικούς χορούς όσες φορές και να το πρότειναν οι γονείς μου γιατί απλά αυτή η μουσική δεν μου έλεγε κάτι. Στην γκρίζα Αθήνα των 80'ς το rock μιλούσε μέσα μου. Οι Sex Pistols δηλαδή...
