Απόσπασμα απο το άρθρο του Παύλου Τσίμα στα Νέα
(Δεν το βάζω ολόκληρο γιατί το πήρα από το site τους ως συνδρομητής - νομίζω όμως - αφού η εφημερίδα είναι σε κοινή θέα στα μανταλάκια ότι μπορώ να το μοιραστώ)
Γράφει, λοιπόν ο Τσίμας
«Το Ουκρανικό δράμα, όμως, μπορεί κανείς να το δει και σε μια άλλη του διάσταση, πέραν της γεωπολιτικής. Μια διάσταση πολιτιστική. Τα πρώτα χρόνια της δεκαετίας του 90 ήταν χρόνια δημοκρατικής ευφορίας. Οι δημοκρατικοί θεσμοί κέρδιζαν έδαφος στον κόσμο, η δημοκρατία ήταν το διεθνές υπόδειγμα προς μίμηση, ο κόσμος έμοιαζε να έχει εμπεδώσει ως μάθημα από τα χρόνια του ψυχρού πολέμου πως δεν υπάρχει ειρήνη ούτε ευημερία χωρίς δημοκρατική πρόοδο. Τριάντα χρόνια αργότερα, η δημοκρατία είναι σε υποχώρηση. Το ίδρυμα Bertelsman, στην ετήσια έκθεσή του για την κατάσταση της δημοκρατίας στον κόσμο, υπολογίζει ότι το 2021 για πρώτη φορά από τις αρχές της δεκαετίας του 90, τα αυταρχικά καθεστώτα είναι περισσότερα από τις δημοκρατίες (67 έναντι 70). Και το ίδρυμα Freedom house, που ιδρύθηκε το 1941 ως φάρος για την συμμετοχή των ΗΠΑ στον αντιφασιστικό αγώνα, υπολογίζει ότι φέτος ήταν η 16η συνεχόμενη χρονιά υποχώρησης του δείκτη που μετρά το επίπεδο δημοκρατικής ελευθερίας στον κόσμο. Η ελευθερία βρέθηκε σε υποχώρηση σε 60 χώρες του κόσμου, ενώ μόνον 25 χώρες κατέγραψαν πρόοδο. Η εισβολή στην Ουκρανία, ιδίως αν καταγραφεί στην διεθνή συνείδηση ως νίκη του Πούτιν, είναι βέβαιο ότι θα επιδεινώσει την εικόνα.
Τριάντα χρόνια πριν, στην ατμόσφαιρα της μετά-ψυχροπολεμικής ευφορίας, ο Fukuyama είχε διατυπώσει τον περίφημο (και παρεξηγημένο) αφορισμό του για το «τέλος της ιστορίας». Την πρόβλεψη ότι θα ζήσουμε μια μακρά πληκτική περίοδο κυριαρχίας της φιλελεύθερης δημοκρατίας στην γη. Ο ίδιος αποδίδει την αποτυχία της πρόβλεψής του σε δύο παράγοντες. Υποτίμησα, λέει, δύο στοιχεία: «την δυσκολία, πρώτον, της δημιουργίας όχι μόνο μιας δίκαιης δημοκρατίας, αλλά και ενός σύγχρονου, αμερόληπτου και αδιάφθορου κράτους» στις νέες χώρες. Και, δεύτερον, «την πιθανότητα εσωτερικής παρακμής της δημοκρατίας», και μάλιστα εκεί όπου εμφανιζόταν βαθιά και στέρεα ριζωμένη- στις ΗΠΑ για παράδειγμα.
Είναι αδύνατο να προβλέψει κανείς τις επιπτώσεις του αδιανόητου που ξεκίνησε στην Ουκρανία τα ξημερώματα της Πέμπτης. Τις επιπτώσεις στις εμπλεκόμενες χώρες τις ίδιες, την Ουκρανία και την Ρωσία. Τις μακροπρόθεσμες συνέπειες της κατάλυσης του μεταπολεμικού υποδείγματος και των κανόνων που κυβερνούσαν τις διεθνείς σχέσεις. Τους κινδύνους μετάδοσης του «αναθεωρητικού» ιού και σε άλλες περιοχές, ακόμη πιο κοντά μας ή τις επιπτώσεις στην ευρωπαϊκή ασφάλεια ή στην ευρωπαϊκή οικονομία. Μα υπάρχει ένα πεδίο στο οποίο οι επιπτώσεις είναι προβλέψιμες και εξαιρετικά επικίνδυνες: το πεδίο της δημοκρατίας. Ο αγώνας για την ανάσχεση της παρακμής της δημοκρατίας στον κόσμο- αυτός είναι στ αλήθεια «ο πόλεμος της γενιάς μας».-