Παιδιά... έχω να γράψω τόσα πολλά που το απέφευγα μπας και μου περάσει... αλλά που...
Παμε λοιπον και ο Θεός βοηθός...
1. Όπως μου είχε πει κάποιος καθηγητής μου, συνθέτης γεννιέσαι δε γίνεσαι! Συμφωνώ λοιπον 100% σε αυτό. Παρ'όλη την ανάλυση που έριξα εδω μέσα, παρ'ολες τις "διαφωνίες" νομίζω ότι μπορεί κάποιος να μάθει τις τεχνικές σύνθεσης, κλπ, αλλά το αποτέλεσμα πάντα θα εξαρτάται απο άλλους παράγοντες που δεν μετριούνται, δεν φαίνονται, δε διδάσκονται! Αν και, όπως είπα και πριν, σε μικρό ποσοστό (ειδικά η έμπνευση, που φαίνεται να έχει κάποια σχέση με το τυχαίο, ή με κάτι το ουρανοκατέβατο...).
2. Για το τι είναι έμπνευση ακριβώς, έχω κάποιες περαιτέρω σκέψεις. Η έμπευση, αφού είναι κάτι το άυλο, δεν είναι επίσης εξαρτόμενο απο τον αποδέκτη; Δεν είναι ότι ο κάθε ακροατής αντιλαμβάνεται το "ποσό" (<-προσέξτε τα "") της έμπνευσης σε ένα κομμάτι; Και ειδικά στην κλασσική μουσική, αυτό δεν έχει να κάνει και με την εκτέλεση, τον εκτελεστή και την διαδραστικότητα μεταξύ του εκτελεστή και του κοινού, του κοινού μεταξύ τους, κοκ;
Τα πράγματα τείνουν να είναι πιο πολύπλοκα απ'ότι θα θέλαμε... (τουλάχιστον εγώ).
3. Η υπόσταση ενός έργου είναι μια τεράστια συζήτηση. Πότε υπάρχει το έργο; Κατα τη σύλληψη του στο μυαλό του συνθέτη (όπως θα ήθελε να είναι οι νόμοι περι πνευματικής ιδιοκτησίας); Στην παρτιτούρα; Στην ηχογράφηση; Στην ζωντανή εκτέλεση;
Τι περιλαμβάνει ένα έργο; Την "αγνή" μουσική; Την φιλοσοφική ιδέα πίσω από τη μουσική; Την επέκταση των μέχρι τότε ιδεών σε αισθητικά, συναισθηματικά και τεχνικά σημεία; Τις πολιτικές ιδέες του συνθέτη; Το imagine, έχω μια εντύπωση (απλή εντύπωση που μπορεί να είναι εντελώς λάθος) ότι έμεινε ΚΑΙ για τους στίχους (σε ένα μεγάλο ποσοστό). Το έργο περιλαμβάνει ως μέρος του το συνθέτη; Ώς δημιούργημα τους εκτελεστές του; Είναι το ίδιο κομμάτι ένα τραγούδι παιγμένο απο τους Doors και το ίδιο κομμάτι απο τους... Muse? (παραδείγματα είναι...).
Η μοναδικότητα κάθε εκτέλεσης, ΔΕΝ αλλιώνει την υπόσταση του έργου; Δεν είναι αρκετά πιθανό να ακούσουμε κάτι και να μη μας αρέσει, γιατί ο εκτελεστής είναι μάπας;
4. Ως άνθρωπος, επέλεξα κάποια πράγματα με έναν απλό γνώμονα: Αφού αρέσει σε όλον αυτό το κόσμο, κάτι θα λέει και σε μένα, ας επιμείνω. Το κάνω ακόμη και τώρα. Τις προτάσεις του κάθε ανθρώπου, εδω μέσα ή αλλού, της "μετράω" σύμφωνα με το ποιος τις λέει. Φυσικά πάντα υπάρχει νερό στο κρασί μου, και παίζει και το τι προτείνει, και το πως το προτείνει κλπ.
Όταν μιλάμε για ονόματα όπως Bach, Beethoven, Brahms, Bartok, Berlioz, Beatles (έπιασα το Β... και;
) μου φαίνεται ότι, φυσικά έχουμε το δικαίωμα να μη μας αρέσει (πχ ο Bach, mr. Darshan), αλλά σίγουρα κάτι υπάρχει για να αρέσει σε τόσο κόσμο...
Είναι σχεδόν προσβλητικό και ανόητο, αλλά καμμιά φορά, ίσως καμμιά φορά, μπορεί απλά να μην έχει "πιάσει" ο άλλος το έργο, ή τον συνθέτη. Μπορεί το κάρμα του συνθέτη με τον ακροατή να μην ταιριάζει. Μπορεί οτιδήποτε... Αλλά σε τόσο τεράστια ονόματα όπως Bach, Bartok, το να φεύγεις απο το μέγαρο, μάλλον δείχνει άγνοια πέρα απο οτιδήποτε άλλο. Το συγκεκριμένο κομμάτι του Bartok, δεν είναι διάφωνο μέχρι εκνευρισμού, δεν είναι άτονο, δεν είναι 12φθογγικό, είναι πολύ φυσιολογικό έργο, και μάλιστα ένα απ'τα αριστουργήματα του 20ου αιώνα, κατά πάρα πολύ κόσμο! Ούτε προχωρημένη μουσική είναι, ούτε επαναστατική (πλέον) ούτε τίποτε. Ο Bartok ουδέποτε είχε επαναστάσης και τσαμπουκάδες στις συναυλίες του, όπως ο Stavinsky στην πρεμιέρα της "Ιεροτελεστίας της Ανοιξής" (πχ...).
darshan: Η γενική ιδέα έχει ως εξής: Από το να ακολουθήσει κάποιος τα μουσικά του ένστικτα, μπορεί να οργανώσει τα πράγματα. Μία ανεπτυγμένη αρχιτεκτονική μπορεί να αποδώσει καλύτερα αυτό που θέλει κάποιος να πει.
Η συγκεκριμένη μουσική φόρμα ξεκινάει απο πολύ παλιά (και πριν απ'τον Bach), αλλα με την φούγκα κορυφωνετε. Δε θα μπω σε λεπτομέριες (αυτά που είπε ο Μάνος είναι πολύ ωραία, και πολύ σωστά), αλλά σκέψου ότι αν μία φούγκα μπορεί να έχει λόγο ύπαρξης, τότε μπορεί και ένα σχήμα βασισμένο στη χρυση τομή και τη Fibonnaci Series.
Μια (ΤΟΣΟ) συγκερκιμένη μπορεί να μην ακούγεται στον ακροατή (και να λέει "πωπω... εδώ άκουσα το ln(sin(x)) μέσα! ΠΩΠΩ τι κάνει ο άνθρωπος"), αλλά σίγουρα η μέθοδος σύνθεσης αλλάζει, και άρα αλλάζει τελικά το κομμάτι το ίδιο. Όταν είσαι "υποχρεωμένος" να ακολουθήσεις κάποιο δρόμο, πράττεις διαφορετικά, ειδικά αν νομίζεις ότι ο δρόμος αυτός είναι ο προτειμότερος απο αισθητικής απόψεως, σύμφωνα με τα προσχέδια που έχεις κάνει...
(Μικρή σημείωση, πάλι προς τον darshan. Ο Bach ήταν ΕΚΠΛΗΚΤΙΚΟΣ στους αυτοσχεδιασμούς επίσης. Οι τοκάττες του είναι δείγματα αυτών που έκανε στο όργανο, και είναι εκπληκτικά. Δεν ήταν ΟΛΑ βασισμένα σε μαθηματικά μοντέλα και τέρατα, αν και του άρεσε τέτοια κόλπα...
)
