- Μηνύματα
- 277
- Πόντοι
- 628
Διάβασα το όλο thread, και μου έκανε πολύ μεγάλη εντύπωση το πόσο απόλυτη, πραγματική άγνοια έχουν κάποιοι άνθρωποι για άλλες μουσικές, και βέβαια συγκεκριμένα για τη jazz, και με την απολύτως ελληναράδικη νοοτροπία τολμούν, ενώ δεν έχουν ιδέα από το είδος, να έχουν άποψη για αυτό, να το κατηγοριοποιούν και να του βάζουν ταμπέλες, και με ύφος γνώστη να το περιγράφουν κιόλας, χωρίς να έχουν, επαναλαμβάνω, ιδέα του τι λένε. Η άγνοιά τους και η ελληναριά του «έχω άποψη και εμμένω σε αυτήν ενώ η άγνοιά μου βρωμάει και ζέχνει από παρσέκ απόσταση» επίσης βρωμάει και ζέχνει από παρσέκ απόσταση.
Επίσης, εξισώνουν τη δραματική ιδιότητα της μουσικής με τη χρήση της σε πομπώδη σημεία σε ταινίες (!) και αξιώνουν κάτι τέτοιο ως εισητήριο για μία μουσική να θεωρηθεί δραματική ή πομπώδης! Αυτό απλώς είναι το κερασάκι στην τούρτα.
Με αυτή τη νοοτροπία δεν πάμε πουθενά δυστυχώς.
Αν κύριοι δεν γνωρίζετε κάτι, ρωτήστε για να μάθετε, χωρίς να προβαίνετε σε χαρακτηρισμούς και κατηγοριοποιήσεις. Και μην προβάλετε αυθαίρετα κρητήρια δικής σας επινόησης για να επιβάλλετε μίαν άποψη που εμφανώς δεν έχετε δικαίωμα, λόγω άγνοιας, να έχετε.
Λες και η κλασσική σταμάτησε στο 1800 και λες και η jazz είναι μόνο το birth of the cool. Αν άκουγε ο Miles ότι η jazz είναι cool και στερείται δραματουργίας, θα σας απαντούσε ότι ακυρώνετε ότι έκανε από το 60 και πέρα. Ή ότι έκανε ο Coltrane από το Love Supreme και πέρα. Ή οι young lions το 80. Και όλο το small combo ρεπερτόριο από τότε μέχρι σήμερα. Και βέβαια όλο το μοντέρνο big band ρεπερτόριο που το γράφουν ως επί το πλείστον arrangers που είναι συγχρόνως και κλασσικοί συνθέτες. Αν η jazz έχει ένα πράγμα σήμερα, αυτό είναι ενέργεια. Και ενέργεια δεν είναι απαραίτητα decibel. Είναι η ενέργεια του να σε αρπάζει και να σε στήνει στον τοίχο, που λέει κάποιος για τη metal εδώ.
Και βέβαια, το κριτήριο του αν κάτι είναι soundtrack ή δεν είναι, είναι τελείως, μα τελείως αυθαίρετο. Η ανάγκη της ταινίας είναι κάτι που το κρίνουν οι δημιούργοί της. Δεν σημαίνει ότι είναι η μοναδική επιλογή, ούτε ότι είναι η καλύτερη. Αλλά σίγουρα είναι αυτό που θέλουν αυτοί και τους εξυπηρετεί. Δεν γίνεται ο σκηνοθέτης ή ο παραγωγός κρητήριο δραματουργίας ή πομπώδους ύφους!
Θα συμμετείχα, αλλά δεν νομίζω ότι υπάρχει νόημα σε αυτό. Αφού τα ξέρετε όλα και θεσπίσατε και κριτήρια επιλογής.
Τι να πει κανείς, πραγματικά...
Επίσης, εξισώνουν τη δραματική ιδιότητα της μουσικής με τη χρήση της σε πομπώδη σημεία σε ταινίες (!) και αξιώνουν κάτι τέτοιο ως εισητήριο για μία μουσική να θεωρηθεί δραματική ή πομπώδης! Αυτό απλώς είναι το κερασάκι στην τούρτα.
Με αυτή τη νοοτροπία δεν πάμε πουθενά δυστυχώς.
Αν κύριοι δεν γνωρίζετε κάτι, ρωτήστε για να μάθετε, χωρίς να προβαίνετε σε χαρακτηρισμούς και κατηγοριοποιήσεις. Και μην προβάλετε αυθαίρετα κρητήρια δικής σας επινόησης για να επιβάλλετε μίαν άποψη που εμφανώς δεν έχετε δικαίωμα, λόγω άγνοιας, να έχετε.
Λες και η κλασσική σταμάτησε στο 1800 και λες και η jazz είναι μόνο το birth of the cool. Αν άκουγε ο Miles ότι η jazz είναι cool και στερείται δραματουργίας, θα σας απαντούσε ότι ακυρώνετε ότι έκανε από το 60 και πέρα. Ή ότι έκανε ο Coltrane από το Love Supreme και πέρα. Ή οι young lions το 80. Και όλο το small combo ρεπερτόριο από τότε μέχρι σήμερα. Και βέβαια όλο το μοντέρνο big band ρεπερτόριο που το γράφουν ως επί το πλείστον arrangers που είναι συγχρόνως και κλασσικοί συνθέτες. Αν η jazz έχει ένα πράγμα σήμερα, αυτό είναι ενέργεια. Και ενέργεια δεν είναι απαραίτητα decibel. Είναι η ενέργεια του να σε αρπάζει και να σε στήνει στον τοίχο, που λέει κάποιος για τη metal εδώ.
Και βέβαια, το κριτήριο του αν κάτι είναι soundtrack ή δεν είναι, είναι τελείως, μα τελείως αυθαίρετο. Η ανάγκη της ταινίας είναι κάτι που το κρίνουν οι δημιούργοί της. Δεν σημαίνει ότι είναι η μοναδική επιλογή, ούτε ότι είναι η καλύτερη. Αλλά σίγουρα είναι αυτό που θέλουν αυτοί και τους εξυπηρετεί. Δεν γίνεται ο σκηνοθέτης ή ο παραγωγός κρητήριο δραματουργίας ή πομπώδους ύφους!
Θα συμμετείχα, αλλά δεν νομίζω ότι υπάρχει νόημα σε αυτό. Αφού τα ξέρετε όλα και θεσπίσατε και κριτήρια επιλογής.
Τι να πει κανείς, πραγματικά...
?
