Θα πω καποιους που δεν νομιζω οτι εχουν αναφερθει
Pete Townshend
Πατερας των power chords, πειραματιστηκε με feedback και απλετο distortion 2 χρονια πριν τον Hendrix, εδωσε τεραστια βαση στο ρυθμικο παιξιμο, τι αλλο
Keith Richards
Ισως ο riff-οποιος του 20ου αιωνα. Δεν μιλαω για το ποσο αρεσουν τα ριφφ του στον καθενα, μιλαω για το γεγονος οτι η εννοια riff θα ειχε αλλη σημασια στη ροκ χωρις αυτον. Αληθεια, υπαρχει ατομο στην ροκ που δεν εχει επηρεαστει απο το da-da/da-da-da/da-da-da-da του γνωστου ασματος? Επισης, οπως και ο απο πανω, τεραστια προσφορα σαν ρυθμικος κιθαριστας
Jimmy Page
Μαστορας στον ηχητικες δυνατοτητες της κιθαρας (και οχι μονο), παικτικα μπορουσε να εναλλασσει μεταξυ fingerpicking, ρυθμικης και σολο στο αψε σβησε.
Ritchie Blackmore
Λυπαμαι, αλλα διαφωνω με τον αποκλεισμο των "κλασσικιζοντων" απο το thread. Ειναι δυνατον να μην εχει σημασια για την κιθαρα ο ανθρωπος που επαιξε πρωτος και με τα τεσσερα δαχτυλα και με κλασσικη παιδεια ροκ μουσικη οταν οι καλυτεροι επαιζαν ακομη με τρια δαχτυλα και με τον αντιχειρα απο πανω? Αν αυτο δεν ειναι μια βασικοτατη καινοτομια (που εδωσε εναυσμα και στους prog κιθαριστες να προχωρησουν και αυτοι με το παιξιμο τους) τοτε δεν ξερω τι ειναι.
