Οι Blues Wire γιορτάζουν τα 30 τους χρόνια στο πάλκο..

[epikouris]

Πρόκειται για δύο πολύ ιδιαίτερες βραδιές, στις 8 και 9 του Μάρτη στο Half Note όπου οι Blues Wire θα γιορτάσουν τα 30 τους χρόνια πάνω στη σκηνή. Τριάντα ολόκληρα χρόνια πάνω στο πάλκο παίζοντας μπλουζ. Στις 8/03 (Παρασκευή) τη σκηνή θα ανοίξει ο δικός μας Γρηγόρης Γιαρέλης (Gregg) με τη μπάντα του ενώ το Σάββατο 9/03, πριν τους Blues Wire, θα εμφανιστεί μια μπάντα από δικά μας παιδιά, παιδιά της Δυτικής Αττικής οι Daddy's Work Blues Band που αγαπούν και παίζουν τα μπλουζ τους σαν πραγματικοί εργάτες του είδους με σημαντική προσφορά στο μουσικό αυτό ιδίωμα.

Παραθέτω το δελτίο τύπου:

BLUES WIRE Live @ Half Note Jazz Club

08/03/2013 - 09/03/2013

"30 χρόνια blues!"

Οι Blues Wire συμπληρώνουν φέτος 30 χρόνια στη μουσική σκηνή του τόπου μας. Με μια σειρά συναυλιών κι έναν καινούργιο δίσκο στα σκαριά, γιορτάζουν αυτή την επέτειο και ξεκινούν από το Half Note για δύο βραδιές, την Παρασκευή 8 και το Σάββατο 9 Μαρτίου, παρουσιάζοντας υλικό από την δισκογραφία τους, γνωστά -και μη- κομμάτια του κλασσικού μπλουζ ρεπερτορίου και καινούργια δικά τους ακυκλοφόρητα τραγούδια.

Support:

Παρασκευή: 09/03/2013 Gregg Giarelis’ Band


Σάββατο  09/03/2013  Daddy’s Work Blues Band




Οι BLUES WIRE αποτελούν μια μοναδική περίπτωση για την Ελληνική πραγματικότητα. Έχουν χαρακτηριστεί ως το κορυφαίο συγκρότημα του είδους όχι μόνο στη χώρα μας αλλά και σε ολόκληρη την Ευρώπη.

Ένα σχήμα που διατηρείται για 30 χρόνια, είναι κάτι σπάνιο για τα παγκόσμια δεδομένα, πόσο μάλλον για τα ελληνικά, με την επισήμανση πως η μουσική είναι η δουλειά τους και όχι κάποιου είδους χόμπι ή παράλληλη ενασχόληση.

Στο ενεργητικό τους έχουν πάνω από 10 δίσκους, αμέτρητες συναυλίες στην Ελλάδα και το εξωτερικό, δεκάδες εμφανίσεις σε τηλεοπτικούς σταθμούς και το σπουδαιότερο, μια πλειάδα συνεργασιών με κορυφαία ονόματα του είδους αλλά και την εκτίμηση και αποδοχή των συναδέλφων τους.

Δημιουργήθηκαν το 1983 από τους Ηλία Ζάικο και Σωτήρη Zήση και οι αρχικές εμφανίσεις τους πραγματοποιήθηκαν ως BLUES GANG.  Με το όνομα αυτό ηχογράφησαν τους 3 πρώτους δίσκους τους – μεταξύ αυτών και ο πρώτος μπλουζ δίσκος της ελληνικής δισκογραφίας – και συνέχισαν ως το 1986 όταν και μετονομάστηκαν σε BLUES WIRE.

Έκτοτε με θαυμαστή συνέπεια και αφοσίωση συνεχίζουν μια πορεία μέσα και ανάμεσα στα μπλουζ, προσθέτοντας πινελιές προσωπικού ύφους με αποτέλεσμα μια κατάθεση με άποψη, άμεσα αναγνωρίσιμη και σεβαστή.

Στη διαδρομή αυτή είχαν την ευκαιρία να γνωρίσουν – και ν’ ανοίξουν συναυλίες τους – μυθικά ονόματα της παγκόσμιας σκηνής (Buddy Guy, Albert King, John Mayall, Otis Rush) αλλά και να επισκεφτούν πολλά ευρωπαϊκά φεστιβάλ (Γαλλία, Iταλία, Ουγγαρία, Αυστρία, Σλοβενία κ.α.).

Σήμερα οι BLUES WIRE συνεχίζουν καθοδηγούμενοι από τους ανθρώπους που είναι υπεύθυνοι για τη δημιουργία τους με αποτέλεσμα ένα γκρουπ με πίστη, ωριμότητα και ήθος, που κοσμεί την ελληνική μουσική σκηνή.

ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΕΣ (μεταξύ άλλων): John Hammond/ Louisiana Red/ Katie Webster/ Carey Bell/ Dave Kelly/ Angela Brown/ Larry Garner/ Dick Heckstall Smith/ Al Copley/ Guitar Shorty/ Johnny Mars/ Ann Rabson/ Eddie Burns/ Sherman Robertson / Dr Feelgood.

Οι BLUES WIRE είναι οι:

Ηλίας Ζάικος: κιθάρα, φωνή

Σωτήρης Ζήσης: μπάσο

Γιάννης Κανάλης: φυσαρμόνικα, φωνή

Νίκη Γουρζουλίδου: τύμπανα

ΕΓΡΑΨΑΝ – ΕΙΠΑΝ

• Οι Blues Wire είναι το καλύτερο συγκρότημα του είδους στην Ευρώπη. Τους αξίζει ν’ ακουστούν από μεγαλύτερα ακροατήρια. KATIE WEBSTER

• Δεν τους λείπει ούτε η αυθεντικότητα ούτε το καλό γούστο. INTERNATIONAL HERALD TRIBUNE

• Η άποψη των BluesWire είναι σίγουρα εφάμιλλη ή και καλύτερη απ’ όσες "λευκές" προχείρως μπορώ να θυμηθώ. ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ ΤΖΑΖ & JAZZ

• Ο Ηλίας Ζάικος είναι μια κινητή εγκυκλοπαίδεια της μπλουζ κιθάρας. MESSAGERO VENETO- ΙΤΑΛΙΑ

• Σκληροί, δεμένοι, σίγουροι. EΛEYΘEPOTYΠIA

ΔIΣKOΓPAΦIA

DIG IT! (1984) – file under BLUESGANG

ON A SECOND THOUGHT (1985) - file under BLUESGANG

FIVE LIVE (1985) - file under BLUESGANG WHO’S CALLING? (1987)

TRULY INTERNATIONAL (1989) with the International Blues Duo

BULLDOG BOOGIE (1993)

OFF THE BOX (1996) solo EZ

STEADY GIG (1999)

BETWEEN SPIRIT AND TIME (2000) solo EZ FENCE (2001)

LIVE AT THE GALLERY (2002) The Lo-fi kings

LIVE! (2003)

JIMI JAM (2004) solo EZ

TWO SHOWS - DVD (2006)

ΤΑΚΕ ΜΥ ΗΑΝD ΤΟ ΤΗΕ SΚΥ (2007)

 

[VAGTANPLAN]

Στις 9 θα ειμαι εκει εννοειται !!!  Τουρτα να φερω ;;;;

 

[Shelter]

Ομοίως. Λειπουν κάποια πράγματα απο τη δισκογραφια ε?

 

[Waterfall-K]

Great news!!

Θα κανω οτι μπορω για να ειμαι εκει.

Η καταλληλη μπαντα στο καταλληλο μερος.

 

[ez]

Ομοίως. Λειπουν κάποια πράγματα απο τη δισκογραφια ε?

Εντάξει, η αναφορά στο πρώτο προσωπικό μου βινύλιο, το χριστουγεννιάτικο 45άρι και κάποιες συμμετοχές...είσαι ενημερωμένος, ε;  ;D

Με χαρά θα (ξανα)δώ -ελπίζω- αρκετούς φίλους, τέτοιου τύπου "γιορτές" ομορφαίνουν με τζαμαρίζματα  ;D, καλοδεχούμενα!

Τούρτα μην φέρετε, πρώτα να χάσω κανα κιλό... :-\

 

[epikouris]

Καλημέρα, όλη μέρα,

Άντε τώρα μετά το χτεσινό μπλουζο-περπάτημα, να βρω τις λέξεις να το περιγράψω. Θα το προσπαθήσω και βλέπουμε.

Τη χτεσινή βραδιά δεν έλεγε να τη χάσω με τίποτα. Είχα πολύ καιρό να δω τα φιλαράκια μου, να μάθω τα νέα τους, αλλά κυρίως να μπαρκάρω ξανά μαζί τους σ' αυτά τα ονειρικά μπλουζ ταξίδια που μονάχα αυτοί ξέρουν να σκαρώνουν. Από την προηγούμενη βδομάδα κιόλας, είχα απευθυνθεί στις αρμόδιες υπηρεσίες της διοικούσας αρχής του σπιτικού μου, είχα κάνει τις πρέπουσες αιτήσεις, τις είχα πρωτοκολλήσει, είχα πληρώσει και τα σχετικά παράβολα και ανέμενα την έγκριση του "στρατηγού" (της γυναίκας μου) για έξοδο. '"Άντε, να πας" απεφάνθη ο general και την έκανα στα γρήγορα μην της καρφωθεί καμιά αλλαγή στα πλάνα και είχαμε πισωγυρίσματα  (και μετά σου λένε γιατί ακούς μπλουζ).

Έφτασα στο Half Note την ώρα του soundcheck για να συναντήσω και να ξαναδώ από κοντά την άλλη μου την οικογένεια, τους δικούς μου τους ανθρώπους που όπως και να το κάνουμε, τους χρωστάω πολλά γιατί μονάχα μ' αυτούς μπορώ κάπου-κάπου να τραβάω και καμιά μαχαιριά στην ελεεινή μου καθημερινότητα, τα άγχη μου, τις στεναχώριες και τις ανησυχίες μου.

Χάρηκα που τους βρήκα όλους γεμάτους ζωντάνια και υγεία αλλά και όρεξη να συνεχίσουν αυτό που κάνουν για τουλάχιστον άλλα 30 χρόνια! Το να παίζει κανείς τη μουσική του χωρίς συμβιβασμούς και να ανεβαίνει στο πάλκο για 30 ολόκληρα χρόνια, δεν είναι καθόλου τυχαίο. Ο Λιάκος και η παρέα του, άνθρωποι χαρισματικοί όχι μονάχα στο κομμάτι της μουσικής αλλά και γενικότερα σε ότι αφορά την ίδια τους την ύπαρξη, είναι ένα μοναδικό φαινόμενο τουλάχιστον για τα ελληνικά δεδομένα. Μπορείς να τους ακούς κάθε μέρα και δεν θα πλήξεις ποτέ μιας και το ρεπερτόριό τους είναι τεράστιο και αγκαλιάζει όλα τα είδη του μπλουζ.

Την αρχή έκανε ο Γρηγόρης με τη μπάντα του και όσοι δεν τον είχαν ακούσει ξανά, έψαχναν να βρουν τα σαγόνια τους στο πάτωμα. Έχω αρχίσει να πιστεύω πως ο Γρηγόρης είναι υιοθετημένος και ότι ο πραγματικός του πατέρας είναι ο μεγάλος Ronnie Earl. Νιώθω πολύ περήφανος που είναι φίλος μου αλλά και δάσκαλος του γιου μου στη κιθάρα. Άντε να ανοίξει τα φτερά του για την άλλη όχθη του Ατλαντικού, όπως σχεδιάζει άλλωστε να κάνει στα τέλη του μήνα, γιατί αυτός ο τόπος δεν τον χωράει. Είναι λίγος γι' αυτόν.

Για τους Blues Wire, τι να πει κανείς; Λάθος! Έχει κανείς να πει πολλά. Ο Ηλίας είναι όντως μία κινητή εγκυκλοπαίδεια του μπλουζ με ιδιότητες διαδραστικού πίνακα. Ψάχνεις κάτι στην ιστορία του μπλουζ ακόμα και άγνωστο ή εξεζητημένο, και ο άνθρωπος με περισσή άνεση το εμφανίζει μπροστά στα μάτια σου. Ανεξάντλητος. Υπέροχοι όμως και οι υπόλοιποι. Η Νίκη, ο Σωτήρης, ο Γιάννης ο Κανάλης. Στον Γιάννη  βλέπει κανείς όχι μονάχα έναν βαθύ γνώστη του μπλουζ και έναν harp master αλλά και έναν εκπληκτικό stand up comedian που φτιάχνει ένα ιδιαίτερο κλίμα ζωντάνιας και ευθυμίας με τα χωρατά του και τις ατάκες του.

Χτες, πέρα από το Cigar Box που λάλαγε στα χέρια του Ηλία, εμφανίστηκε και ένα άλλο όργανο, απατεντάριστο από τη Fender (μέχρι στιγμής τουλάχιστον). Αναφέρομαι στη Tavlocaster, μία κιθάρα, ιδιοκατασκευή που το σώμα της είναι......ένα τάβλι!

Κάτι τέτοια βλέπω και συχνά-πυκνά αναρωτιέμαι τελικά τι μετράει περισσότερο στον ήχο ενός κιθαρίστα. Τα ξύλα της κιθάρας του; Οι μαγνήτες; Οι ενισχυτές; Η βαφή; Το συμπέρασμα που εγώ βγάζω είναι πως το καλύτερο δομικό υλικό μιας κιθάρας, είναι η ψυχή του κιθαρίστα!

Η βραδιά όμως, είχε και άλλες εκπλήξεις. Ανέβηκε στο πάλκο η Α' Εθνική του μπλουζ! Πέρα από το Γρηγόρη που έκανε ένα τρομερό guitar solo trading με τον αρχιμάστορα Ηλία Ζάϊκο, ήταν η εμφάνιση του Μιχάλη Καπηλίδη στα τύμπανα σε κάτι τρελές φανκιές,  η φυσαρμόνικα του Γιάννη του Παχύδη (Daddy'w Work Blues Band) και η βαθειά Soul φωνή, η φωνάρα μάλλον του αμίμητου Δημήτρη Ιωάννου,των Blues Cargo, μίας επίσης μπλουζ μπάντας θρύλου στην ιστορία του ελληνικού μπλουζ.

Στα αρνητικά της χτεσινής βραδιάς, θα έβαζα τον ήχο στην αρχή του live. Αν και το συγκεκριμένο μαγαζί, έχει τη φήμη στον πολύ καλό ήχο, χτες, στην αρχή τουλάχιστον, ο ήχος ήταν απαράδεκτος. Αυτό ευτυχώς, δεν κράτησε πολύ.

Ένα άλλο, ήταν το οικονομικό κομμάτι. Η είσοδος τσιμπημένη όπως και τα ποτά. Βέβαια, ο συγκεκριμένος χώρος απευθύνεται στο δικό του κοινό που προφανώς είναι αρκετά πάνω του μέσου όρου στο κομμάτι αυτό, αλλά, ρε παιδιά, μπλουζ βραδιά ήτανε! Αν πει κανείς ότι θα πήγαινε με τη γυναίκα του και θα έπινε και 2-3 ποτά, το κατοστάρικο θα έφευγε γρήγορα.

Χαρά μεγάλη που είδα τον "αφεντικό" μας, το Yameth εκεί όπως επίσης και το Σπύρο (Jazzjocker). Χαρά επίσης που γνώρισα από κοντά και τον Κώστα (Waterfall-K) και τα είπαμε δίνοντας την αμοιβαία υπόσχεση πως θα ξαναβρεθούμε. Προφανώς, θα ήταν και άλλοι συμφορουμίτες παρόντες αλλά δεν κατάφερα να συναντηθώ μαζί τους και να τα πούμε.

Σαν επίλογο, θα έλεγα πως η χτεσινή βραδιά με ταξίδεψε, με γαλήνεψε, με ξεσκότισε!

Από σήμερα, θα βλέπω τον εφοριακό μου με μεγαλύτερη συμπάθεια αν και δεν ξέρω αυτό αν θα κρατήσει πολύ!

Την καλημέρα μου σε όλους και πάλι και πάντα τέτοια!

 

[epikouris]

Την καλησπέρα μου σε όλους.

Επιλέγω να κρατήσω τους ήχους και τις εικόνες που μάζεψα χτες χωρίς να σημαίνει πως αδιαφορώ ή δεν βρίσκω λογική στις προαναφερθείσες ενστάσεις που διατυπώθηκαν.  

Κατ' αρχήν να ευχαριστήσω όλους τους φίλους που τιμούν και στηρίζουν τα μπλουζ και ειδικότερα μία μπάντα όπως η Blues Wire που κάθε φορά που παίζει, γράφει ιστορία.

Ο σκοπός αυτής μου της παρέμβασης, είναι μία πρόταση που θέλω να κάνω και που τριγυρνάει μέσα στο μυαλό μου σαν σκέψη εδώ και αρκετό καιρό. Ο Σπύρος (jazzjocker) θυμάται στα σίγουρα τη συνάντηση Βορά-Νότου στο Vinilion πριν κάποια χρόνια, όταν συναντήθηκαν για πρώτη φορά σαν σχήματα οι Wire με τους Cargo πάνω στο πάλκο. Εκείνη όμως η συνάντηση έγινε κάτω από πολύ αντίξοες συνθήκες και έπασχε οργανωτικά και "χωροταξικά" (ας μου επιτραπεί η έκφραση) λόγω της εξαιρετικά μικρής σκηνής στο εν λόγω μαγαζί.

Θα ήθελα λοιπόν να μοιραστούμε, γνώμες, απόψεις, προτάσεις και γιατί όχι και λύσεις για να οργανωθεί εκ νέου μία συνάντηση Βορά-Νότου με τις δύο αυτές ιστορικές μπάντες και φυσικά ένα NOIZ Blues Jam με όλα τα καλά παιδιά εδώ μέσα που αγαπούν και στηρίζουν τα μπλουζ. Αν κάποιοι μοιράζονται μαζί μου αυτή τη σκέψη, τότε να το δούμε συλλογικά και συμφορουμικά μήπως και θα μπορούσαμε να το υλοποιήσουμε.

Ξέρω πως έχουν διοργανωθεί παρόμοια NOIZ happenings από τα οποία δυστυχώς ήμουν απών λόγω οικογενειακών υποχρεώσεων. Ίσως λοιπόν όντως να υπάρχει μια εμπειρία σε τέτοιου είδους events από κάποιους συμφορουμίτες και να είναι τα πράγματα περισσότερο εύκολα. Το είπα και στο Yameth αυτό παρόντος του Ηλία ο οποίος μάλιστα πρότεινε και τη δημιουργία ενός ΝΟΙΖ blues guitar workshop που θα μπορούσε να τρέξει παράλληλα ή ανεξάρτητα με αυτό που προτείνω.

Πολλές ιδέες, πολλές προτάσεις, πολλές επιθυμίες από πολλούς φίλους. Αυτές τις εποχές, αν κάποια ιδέα/πρόταση  υλοποιείται και  οι άνθρωποι συνεργάζονται και  δημιουργούν μαζί ,τότε ομορφαίνει και η ζωή όλων μας ειδικά όταν φτιάχνονται πράγματα που αντέχουν στο χρόνο.

Να είσαστε όλοι καλά.