blue είπε:
Οι κοινωνικοί ψυχολόγοι τσακώνονται με τους νευροεπιστήμονες, οπότε μάλλον το θέμα είναι πιο σημαντικό από τις απόψεις μας. Γιατί εγώ δεν μπορώ να διακρίνω ποιός ανήκει στη μια κατηγορία και ποιός στην άλλη. Εσύ μπορείς?
Φυσικά και όχι.
Αλλά δεν ξεκίνησε έτσι ακριβώς. Θέματα προκύπτουν καθώς η συζήτηση προχωρά.
Εγώ καταρχάς δεν κατάλαβα γιατί δημιουργήθηκε η εικόνα ότι αντιμετωπίζω την ψυχολογία υποτιμητικά.
Προσπάθησα να κάνω το διαχωρισμό (ο οποίος είναι γνωστός), όταν αρχικά ο Νίκος έδωσε ένα Link με μια ακραία περίπτωση που ακροβατούσε στα όρια "κλινικής" ψυχολογίας και ψυχιατρικής (ενώ ήταν σαφές- ή έτσι νόμιζα- διευκρινίσθηκε στη συνέχεια κατά την ανάπτυξη της συζήτησης- ότι εγώ μιλούσα για τις καθημερινές σχέσεις γονέα - τέκνου- (της μέσης αστικής τάξης) που φευ αν τις ανάγουμε σε αντικείμενο ψυχολογικής ή ψυχιατρικής μελέτης....π.χ. το παράδειγμα του party ή του play station)
και ακόμα μια φορά, όταν μέσα στην ίδια παράγραφο αναφέρθηκαν τα «φαρμακευτική αντιμετώπιση» και «ψυχολόγος».
Οι ψυχολόγοι δεν έχουν δικαίωμα συνταγογράφησης, οπότε την ξανά ανέφερα τη διάκριση , για να μην υπάρχει περίπτωση να λέμε το ίδιο, αλλά να μπερδευόμαστε με την ορολογία.
Μάλιστα είπα ότι
Ίσως πάλι να έχουμε και εδώ, το ίδιο θέμα ορισμών «ψυχολογίας» και «ψυχιατρικής».
Το ότι το ένα (το πρώτο) ενδέχεται να οδηγήσει στο άλλο (το δεύτερο) δεν αποκλείεται.
Το ότι (όπως είπε και ο Νίκος), ανάγουμε πλέον οιαδήποτε συμπεριφορά ως «ψυχολογικό θέμα» , χρείζουσας υποστήριξης ειδικού (ψυχολόγου), επίσης δεν αποκλείεται.
Για να πάρω σαφή θέση, η μέχρι τώρα εμπειρία μου , μου έχει δείξει ότι συνήθως συμβαίνει το δεύτερο.
Αυτό εννοώ ως "πολυτέλεια". Ότι αυτά τα προϋπήρχαν ακόμα και της ίδιας της επιστήμης της ψυχολογίας.
Δεν τα έδιναν τόση βαρύτητα στο παρελθόν , διότι είχαν άλλα θέματα ως προτεραιότητα. Θέματα «ζειν» και όχι «ευ ζειν».
Αφού εξασφάλισαν τα πρώτα , μερικοί επεκτάθηκαν και στα δεύτερα.
Υπό αυτή την έννοια «πολυτέλεια», εκτός αν και εδώ τίθεται συντακτικό ή γραμματικό θέμα μη συνεννοήσεις.
Θεωρώ για να σου δώσω να καταλάβεις, και το πρόβλημα που επιλύει ο ειδικός μηχανικός αυτοκινήτων, ως "πρόβλημα πολυτέλειας", χωρίς να χρειάζεται να πετάξω στον κάλαθο των αχρήστων την ειδικότητά του.
Αν μπορούσαμε όλοι να σκεφτούμε ότι το βασικό σε αυτή τη ζωή είναι να έχουμε την υγεία μας (ψυχική και οργανική) και μετά τα βασικά για να επιβιώσουμε, ίσως πολλά από τα ονομαζόμενα ¨ψυχολογικά προβλήματα" (σχώρα με Σπύρο ;D), να ενέπιπταν στις περιπτώσεις αυτό-ίασης.
Φιλικά
Το ξέρω. Και εγώ έτσι γράφω άλλωστε.
edit:
Σου εξηγώ οτι η βιολογική ψυχολογία εξηγεί ΚΑΘΕ συμπεριφορά οργανικά και οτι το τι είναι υγιές και τι όχι είναι μια κοινωνική απόφαση σύμφωνη με τις συνθήκες του πλαισίου.
Δηλαδή για να καταλάβω , πως το τι είναι υγιές είναι κοινωνική απόφαση;
Είναι κοινωνική απόφαση αν εγώ έχω π.χ. κίρρωση ήπατος;
Δεν είναι κάτι που το καθορίζει η επιστήμη;
Εκτός αν εννοείς ότι το δέχεται η κοινωνία σαν πάθηση π.χ. το παράδειγμα σου του αριστερόχειρα, αφού έχει αποδειχθεί επιστημονικά, ενώ πριν δεν το δεχόταν.
Αλλά εδώ τίθεται το ερώτημα:
Το ότι κάποιος γράφει με το αριστερό χέρι, είναι θέμα εγκεφάλου.
Δεν πρέπει να τον χτυπάμε για να μάθει να γράφει με το δεξί.
Αυτή καθ’ αυτή η διαπίστωση (και η εν συνεχεία κοινωνική αποδοχή της) είναι προϊόν/ αποτέλεσμα της ψυχολογικής επιστήμης και έρευνας ή της ιατρικής επιστήμης (νευροφυσιολογίας? ) ; .
