- Μηνύματα
- 2,454
- Πόντοι
- 938
Τις τελευταίες μέρες ο @sultan of string ανέβασε 2 σχεδόν παράλληλα νήματα που άφορούσαν εφαπτομενικά το ζήτημα της ζωντανής αναπαραγωγής ενός μουσικού έργου απο κάποιον καλλιτέχνη και τη διάδραση με το ακροατήριο.
Με αφορμή διάφορες απόψεις που κατατέθηκαν στην ανάπτυξη ανοίγω το συγκεκριμένο για να συζητηθούν κάποια πράγματα σχετικά με αυτό το θέμα.
Με βάση τον τίτλο, η ζωντανή παράσταση ενός καλλιτεχνικού έργου αφορά την αναπαραγωγή του σε πραγματικό χρόνο ενώπιον του θεατή/ακροατή. Μερικά μουσικά είδη έχουν βασιστεί ακριβώς πάνω σε αυτή την παραδοχή. Ωστόσο ο ορισμός αυτός δεν προσδιορίζει αναγκαστικά ότι το καλλιτεχνικό έργο είναι μουσικό ή μόνο μουσικό. Επομένως χρήζει λίγης παραπάνω προσοχής. Τα τελευταία 70 χρόνια περίπου, και με την πρόοδο των τεχνικών μέσων οι καλλιτεχνες έχοντας τη δυνατότητα του editting και του overdubing έκαναν αυξημένη χρήση που μερικές φορές δυσκόλευε την ζωντανή αναπαραγωγή. Αυτό δεν ειναι αναγκαστκα κακό. Απλά μια παραδοχή που διαχωρίζει τη δουλειά στο στούντιο απο τη ζωντανή εκτέλεση. Απο την άλλη η πιστή ή όσο το δυνατό πιστότερη αναπαραγωγή ενός φαραονικού μουσικού έργου είναι δαπανηρή.
Τα τελευταία χρόνια επίσης και απο την εμφανιση των video clips στην pop μέχρι πολύ περισσότερο την εμφάνιση των Social Media, η δημιουργία προτύπων έχει επιβάλει πράγματα που ειναι αρκετά δύσκολα εως αδύνατα να αναπαραχθούν ζωναντά. Το σίγουρο δε είναι ότι μερικές φορές μια παραδοχή μπορεί να επιφέρει σημαντικές αλλαγές στο συνολικό αποτέλεσμα. Δηλαδή λόγου χάρη, εαν αποφασιστεί ότι η παράσταση θα περιλαμβάνει μια δυνατή σκηνική παρουσία οπως αυτές που βλέπουμε στην ποπ, με πολυπλοκους φωτισμούς, λειζερ, καπνογόνα και εντονο χορό απο τον ίδιο τον τραγουδιστή ή και spare χορευτές, τότε μοιραια το τραγούδι δεν μπορει να ειναι παρα πάρα πολύ απλό (συχνά παιδαριώδες) γιατι απλά είναι αδύνατο να μπορει καποιος να τραγουδαει κάντας συγχρονως πολυπλοκες χορευτικές κινήσεις.
Δεν ειναι μονο η pop ομως που βρισκεται σε αυτή την καμπή. Αλλά και η όπερα όπου πλέον οι σκηνοθεσίες γίνονται απο χορογράφους! και ειναι προφανώς πολύ έντονα σωματικές, δυσκολεύοντας το έργο των τραγουδιστών που αντιθετα με την pop εχουν να τραγουδήσουν standard ρεπερτόριο πολύ υψηλών απαιτήσεων (δεν αλλαξε η μουσική αλλά η σκηνοθεσία). Πλέον ο τραγουδιστής πρέπει να πει το ρετσιτατίβο και τις άριές του ενώ ταυτόχρονα τρέχει, πέφτει κάτω, κυλιέται, ξιφομαχεί, ανεβοκατεβαίνει σκάλες κλπ
Στις ροκ συναυλίες (όσες έχουν μεινει) το ίδιο. Το show είναι ο βασιλιάς.
Και κάπου εκει σύβαινει εκτεταμένα το εξής εδώ και πολλά χρόνια. Πολλά μέρη ή και ολόκληρα κομμάτια είναι playback. Και στις rock συναυλίες που η μπάντα πρέπει να δώσει σωματικό performance (βλέπε rolling stones, zz top κλπ) και στην pop φυσικά που βλέπουμε choral parts να παιζουν με μεγαλειώδη τρόπο ενω μικρόφωνο κρατάει ένας πάνω στη σκηνη και ενα γκρουπ χορευτών ξεσκίζεται στην κίνηση, ή και στην opera που κατα τα άλλα μεγάλοι και εγνωσμένης αξίας μονωδοί έχοντας βαρύ προγραμμα εμφανισεων αποφασίζουν να μην τραγουδησουν συγκεκριμένα δύσκολα σημεία γιατι αν στοιβαξεις 5 παραστάσεις τη βδομάδα μαζί με τις πρόβες τους και ταξιδια, η καταπονηση ειναι τεράστια. Έτσι σου λεει (εχει γινει μπροστα μου) ο τενόρος στον ηχολήπτη που συνηθως ειναι κανονικος και καλος μουσικός. "στο 2ο μέρος, στη σελιδα 35. δευτερο σύστημα και μέτρο 150, εγώ αυτό το κόντρα ντο ΔΕΝ θα το δωσω" και έτσι το κάνει μια φορά στην πρόβα, ηχογραφείται, και στο τέλος μιξάρεται στην παράσταση real time.
Και αυτά τα παραπάνω είναι στο λαιβ. Δε μιλάμε για στουντιο που τα πάντα ειναι ηχογραφημένα κομμάτι κομμάτι και σε πολλά στυλ είναι εμφανεστατο γιατι απλά δεν γινεται αλλιώς.
Πολλά ειδη συγχρονης μουσικής είναι γραμμένα με parts stacking. Ειτε για να πετυχεις έναν συγκεκριμένο ήχο, ή όγκο ή ενα εφέ. Ή απλά γιατι ακολουθούν τεχνικές σύνθεσης που επαναλαβάνουν αυτούσια μουσικά μερη ενω προστείθενται άλλα πραγματα.
Ετσι η ζωντανή παράσταση είναι μια ξεχωριστή πλεόν τέχνη που λιγο εχει να κανει με τη δουλειά στο στούντιο, πολύ δε περισσότερο όταν το προιον ειναι το Βιντεο (μερος του οποιου ειναι η μουσικη) το οποίο δημιουργείται με γνώμονα την εντύπωση και μετά καλείσαι να λύσεις το πως και σε τι βαθμο μπορει αυτο να παρουσιαστει ζωντανα.
Σε διπλανό νήμα συζητείται η Γιουροβιζιον.... δείτε εκεί πόσα πράγματα είναι προηχογραφημένα και σε τι βαθμο τελικά υπάρχει ζωντανή παράσταση στη μουσικη...
Αυτά ειναι ήθη που ήρθαν για να μείνουν και δεν εχει σημασία αν κάποιος απο εμας (και εγώ ενδεχομένως) εχει πάρει την απόφαση ότι για τη δική του αισθητική ένας τύπος ντυμένος στα μαύρα και ακίνητος παιζει και προβάλει τη μουσική σύνθεση και εκτέλεση. Κατα πλειοψηφεία πλέον η εκτέλεση έχει ακολουθήσει την εικόνα και η απόδειξη είναι δυστυχώς ότι τα μέσα προβολής είναι πλέον οπτικο ακουστικά με εμφαση στο οπτικό.
Οσοι θελουν να ξεχωρισουν λοιπον εστιάζουν σε αυτό και δουλεύουν (πολύ) αναλόγως. Το performance είναι πλέον ενα show που η μουσική αποτελεί υποσύνολο και συχνά όχι τόσο μεγάλο. Η μουσική που συχνά θέλουμε να υποστηριζουμε οτι παιζει μεγάλο ρόλο, έχει υποβαθμιστεί και σε χρόνο αλλά κυρίως σε πολυπλοκότητα. Γιατί και ο χρόνος που της δίνεται είναι ελάχιστος. Η δε προσοχή που δινει το ακροατήριο πιο ελάχιστη απο ποτέ. Και αυτο ειναι ενα ακομα σημείο που αποτυπώνεται στη μουσική σύνθεση που τα κομμάτια έχουν όλα wall of sound με απότομες εναλλαγές σε "αδεια" κουπλέ και ρεφρεν αλλά phill spector με 6-7 hooks σε κάθε κομμάτι και 6-7 συνθέτες που ο καθενας αναλαμβάνει απο ένα μικρό σημείο 20-30'' και προσπαθεί να βάλει την Άρτα και τα Γιάννενα μέσα και έναν γενικο chief producer που προσπαθει να συνδέσει τα ασύνδετα στο τέλος. Οι ενορχηστρώσεις είναι αραβουργήματα και οι στάθμες έντασης σηκώνουν νεκρούς βαρύκοους απο τον τάφο για να κλεισουν τα ηχεία.
Αυτά τα παραπάνω αφορούν τις ζωντανές παραστάσεις και όχι τα βιντεο που κατασκευάζονται για να ανεβουν σε πλατφορμες και social γιατι όπως ξαναγραψαμε αυτό είναι άλλη περίπτωση και δεν υπάρχει τιποτα μεμπτο στο να ειναι γυρισμένα κομμάτι κομμάτι.
Με αφορμή διάφορες απόψεις που κατατέθηκαν στην ανάπτυξη ανοίγω το συγκεκριμένο για να συζητηθούν κάποια πράγματα σχετικά με αυτό το θέμα.
Με βάση τον τίτλο, η ζωντανή παράσταση ενός καλλιτεχνικού έργου αφορά την αναπαραγωγή του σε πραγματικό χρόνο ενώπιον του θεατή/ακροατή. Μερικά μουσικά είδη έχουν βασιστεί ακριβώς πάνω σε αυτή την παραδοχή. Ωστόσο ο ορισμός αυτός δεν προσδιορίζει αναγκαστικά ότι το καλλιτεχνικό έργο είναι μουσικό ή μόνο μουσικό. Επομένως χρήζει λίγης παραπάνω προσοχής. Τα τελευταία 70 χρόνια περίπου, και με την πρόοδο των τεχνικών μέσων οι καλλιτεχνες έχοντας τη δυνατότητα του editting και του overdubing έκαναν αυξημένη χρήση που μερικές φορές δυσκόλευε την ζωντανή αναπαραγωγή. Αυτό δεν ειναι αναγκαστκα κακό. Απλά μια παραδοχή που διαχωρίζει τη δουλειά στο στούντιο απο τη ζωντανή εκτέλεση. Απο την άλλη η πιστή ή όσο το δυνατό πιστότερη αναπαραγωγή ενός φαραονικού μουσικού έργου είναι δαπανηρή.
Τα τελευταία χρόνια επίσης και απο την εμφανιση των video clips στην pop μέχρι πολύ περισσότερο την εμφάνιση των Social Media, η δημιουργία προτύπων έχει επιβάλει πράγματα που ειναι αρκετά δύσκολα εως αδύνατα να αναπαραχθούν ζωναντά. Το σίγουρο δε είναι ότι μερικές φορές μια παραδοχή μπορεί να επιφέρει σημαντικές αλλαγές στο συνολικό αποτέλεσμα. Δηλαδή λόγου χάρη, εαν αποφασιστεί ότι η παράσταση θα περιλαμβάνει μια δυνατή σκηνική παρουσία οπως αυτές που βλέπουμε στην ποπ, με πολυπλοκους φωτισμούς, λειζερ, καπνογόνα και εντονο χορό απο τον ίδιο τον τραγουδιστή ή και spare χορευτές, τότε μοιραια το τραγούδι δεν μπορει να ειναι παρα πάρα πολύ απλό (συχνά παιδαριώδες) γιατι απλά είναι αδύνατο να μπορει καποιος να τραγουδαει κάντας συγχρονως πολυπλοκες χορευτικές κινήσεις.
Δεν ειναι μονο η pop ομως που βρισκεται σε αυτή την καμπή. Αλλά και η όπερα όπου πλέον οι σκηνοθεσίες γίνονται απο χορογράφους! και ειναι προφανώς πολύ έντονα σωματικές, δυσκολεύοντας το έργο των τραγουδιστών που αντιθετα με την pop εχουν να τραγουδήσουν standard ρεπερτόριο πολύ υψηλών απαιτήσεων (δεν αλλαξε η μουσική αλλά η σκηνοθεσία). Πλέον ο τραγουδιστής πρέπει να πει το ρετσιτατίβο και τις άριές του ενώ ταυτόχρονα τρέχει, πέφτει κάτω, κυλιέται, ξιφομαχεί, ανεβοκατεβαίνει σκάλες κλπ
Στις ροκ συναυλίες (όσες έχουν μεινει) το ίδιο. Το show είναι ο βασιλιάς.
Και κάπου εκει σύβαινει εκτεταμένα το εξής εδώ και πολλά χρόνια. Πολλά μέρη ή και ολόκληρα κομμάτια είναι playback. Και στις rock συναυλίες που η μπάντα πρέπει να δώσει σωματικό performance (βλέπε rolling stones, zz top κλπ) και στην pop φυσικά που βλέπουμε choral parts να παιζουν με μεγαλειώδη τρόπο ενω μικρόφωνο κρατάει ένας πάνω στη σκηνη και ενα γκρουπ χορευτών ξεσκίζεται στην κίνηση, ή και στην opera που κατα τα άλλα μεγάλοι και εγνωσμένης αξίας μονωδοί έχοντας βαρύ προγραμμα εμφανισεων αποφασίζουν να μην τραγουδησουν συγκεκριμένα δύσκολα σημεία γιατι αν στοιβαξεις 5 παραστάσεις τη βδομάδα μαζί με τις πρόβες τους και ταξιδια, η καταπονηση ειναι τεράστια. Έτσι σου λεει (εχει γινει μπροστα μου) ο τενόρος στον ηχολήπτη που συνηθως ειναι κανονικος και καλος μουσικός. "στο 2ο μέρος, στη σελιδα 35. δευτερο σύστημα και μέτρο 150, εγώ αυτό το κόντρα ντο ΔΕΝ θα το δωσω" και έτσι το κάνει μια φορά στην πρόβα, ηχογραφείται, και στο τέλος μιξάρεται στην παράσταση real time.
Και αυτά τα παραπάνω είναι στο λαιβ. Δε μιλάμε για στουντιο που τα πάντα ειναι ηχογραφημένα κομμάτι κομμάτι και σε πολλά στυλ είναι εμφανεστατο γιατι απλά δεν γινεται αλλιώς.
Πολλά ειδη συγχρονης μουσικής είναι γραμμένα με parts stacking. Ειτε για να πετυχεις έναν συγκεκριμένο ήχο, ή όγκο ή ενα εφέ. Ή απλά γιατι ακολουθούν τεχνικές σύνθεσης που επαναλαβάνουν αυτούσια μουσικά μερη ενω προστείθενται άλλα πραγματα.
Ετσι η ζωντανή παράσταση είναι μια ξεχωριστή πλεόν τέχνη που λιγο εχει να κανει με τη δουλειά στο στούντιο, πολύ δε περισσότερο όταν το προιον ειναι το Βιντεο (μερος του οποιου ειναι η μουσικη) το οποίο δημιουργείται με γνώμονα την εντύπωση και μετά καλείσαι να λύσεις το πως και σε τι βαθμο μπορει αυτο να παρουσιαστει ζωντανα.
Σε διπλανό νήμα συζητείται η Γιουροβιζιον.... δείτε εκεί πόσα πράγματα είναι προηχογραφημένα και σε τι βαθμο τελικά υπάρχει ζωντανή παράσταση στη μουσικη...
Αυτά ειναι ήθη που ήρθαν για να μείνουν και δεν εχει σημασία αν κάποιος απο εμας (και εγώ ενδεχομένως) εχει πάρει την απόφαση ότι για τη δική του αισθητική ένας τύπος ντυμένος στα μαύρα και ακίνητος παιζει και προβάλει τη μουσική σύνθεση και εκτέλεση. Κατα πλειοψηφεία πλέον η εκτέλεση έχει ακολουθήσει την εικόνα και η απόδειξη είναι δυστυχώς ότι τα μέσα προβολής είναι πλέον οπτικο ακουστικά με εμφαση στο οπτικό.
Οσοι θελουν να ξεχωρισουν λοιπον εστιάζουν σε αυτό και δουλεύουν (πολύ) αναλόγως. Το performance είναι πλέον ενα show που η μουσική αποτελεί υποσύνολο και συχνά όχι τόσο μεγάλο. Η μουσική που συχνά θέλουμε να υποστηριζουμε οτι παιζει μεγάλο ρόλο, έχει υποβαθμιστεί και σε χρόνο αλλά κυρίως σε πολυπλοκότητα. Γιατί και ο χρόνος που της δίνεται είναι ελάχιστος. Η δε προσοχή που δινει το ακροατήριο πιο ελάχιστη απο ποτέ. Και αυτο ειναι ενα ακομα σημείο που αποτυπώνεται στη μουσική σύνθεση που τα κομμάτια έχουν όλα wall of sound με απότομες εναλλαγές σε "αδεια" κουπλέ και ρεφρεν αλλά phill spector με 6-7 hooks σε κάθε κομμάτι και 6-7 συνθέτες που ο καθενας αναλαμβάνει απο ένα μικρό σημείο 20-30'' και προσπαθεί να βάλει την Άρτα και τα Γιάννενα μέσα και έναν γενικο chief producer που προσπαθει να συνδέσει τα ασύνδετα στο τέλος. Οι ενορχηστρώσεις είναι αραβουργήματα και οι στάθμες έντασης σηκώνουν νεκρούς βαρύκοους απο τον τάφο για να κλεισουν τα ηχεία.
Αυτά τα παραπάνω αφορούν τις ζωντανές παραστάσεις και όχι τα βιντεο που κατασκευάζονται για να ανεβουν σε πλατφορμες και social γιατι όπως ξαναγραψαμε αυτό είναι άλλη περίπτωση και δεν υπάρχει τιποτα μεμπτο στο να ειναι γυρισμένα κομμάτι κομμάτι.
Δεν βλέπεις μουσικό πάνω στη σκηνή ούτε με... τηλεσκόπιο.
είτε τους... Νοιάζει η όχι)
