@Αετός δεν ξερω κατα ποσο (αν καθολου) σε ενδιαφερει η μεταπωλητικη αξια στην προκειμενη περιπτωση, αλλα γραφω το παρακατω μιας και εχουν αναφερθει EC, Wong, Edge και αλλες signature.
Μετα απο μια 20ετια βομβαρδισμου απο signature και limited run μοντελα απο τη σαρα και τη μαρα, ειναι πλεον ξεκαθαρο σε οποιον ακολουθει την second-hand αγορα πως τα artist-associated μοντελα τα πανε ιδιαιτερα καλα απο αποψη διατηρησης, μη πω αυξησης, της μεταπωλητικης αξιας τους. Ισως και αισθητα καλυτερα απο οποιαδηποτε αλλα οργανα συγχρονης παραγωγης.
Προφανως δεν μπορει κανεις να σου εγγυηθει οτι αν παρεις την Χ signature θα μπορεις σε 10 χρονια να την διωξεις με κερδος, αλλα λεμε τωρα - φαινονται γενικα να τα πηγαινουν πολυ καλυτερα απο αυτη την αποψη συγκριτικα με "standard" μοντελα (με τα οποια συχνα δεν εχουν και τρελες πρακτικες διαφορες ετσι?).
Ειδικα οταν προκειται για συνδυασμο δυνατου ονοματος και περιορισμενης παραγωγης.
Δες για παραδειγμα ποσο παει στην αγορα μια Epiphone Joe Perry Les Paul απο τα mid-2000s σε σχεση με μια τυπικη Epi LP της εποχης της. Τοτε αν δεν απατωμαι η Perry εκανε 150-200 ευρω παραπανω απο το standard μοντελο, με το οποιο πρακτικα διεφερε στο οτι ειχε
Gibson μαγνητες. Τωρα παει στο χιλιαρικο ενω οι standard βρισκονται πολυ ευκολα κατω απο 500ρικο. Δες τις τιμες για την Zakk Wylde Epiphone, ή την Gary Moore BFG σε συγκριση με την απλη BFG, ή την SRV strat απο τα late '90s κλπ...
Για να ξαναρθουμε στο thread, εγω θα πονταρα λεφτα οτι η Cory Wong ή η Edge σε 10-15 χρονια ανετα θα αξιζουν στην αγορα μεταχειρισμενων πολυ παραπανω απο μια American Professional II ή μια Ultra, και ας εχουν συγκρισιμη τιμη τωρα.