Γράψτε την προσωπική σας μουσική ιστορία ως ακροατής

[Nestoras]

Ξέχασες το ...

"Και μετά ...."

Αύριο, πάω για σιέστα. Έχω live@Lazy απόψε.

 

[BillTrantos]

Ας πω κι εγώ την ιστορία μου, αν και διακόπτω ωραία κουβέντα.

Όλα ξεκίνησαν το 2003, όταν άκουσα στου πατέρα μου για πρώτη φορά Queen. Με το που τελείωσε το intro solo από το "I Want It All" είχα αποφασίσει ότι θέλω να μάθω κιθάρα. Δυστυχώς τότε υπήρχαν ακόμα αυτές οι απαρχαιωμένες απόψεις τύπου "ξεκίνα με κλασική και θα έρθει και η ηλεκτρική", οπότε "έχασα" 3 χρόνια πηγαίνοντας στο ωδείο, κάνοντας κάτι που τελικά δε μου άρεσε. Παράλληλα στη μάνα μου άκουγα mainstream Ελληνική μουσική της εποχής, Πλούταρχος, Ρουβάς, Ρέμος, Τερζής, κλπ, χωρίς να μου κάνει κλικ κάτι. Στον πατέρα μου ανάποδα, prog rock τύπου ELP, Santana, Al Di Meola, κλασικές μπάντες όπως Queen, AC/DC, συν κλασική μουσική, όπερες και λίγη τζαζ. Το 2005 πήγα στην πρώτη μου συναυλία, όπου είδα τους Scorpions στο Καραϊσκάκης και είχα πάθει την πλακάρα μου. Κάπου εκεί άρχισαν και τα πρώτα κολλήματα με film scores από Ennio Morricone, John Williams, Hans Zimmer και Danny Elfman, βλέποντας ταινίες με τους γονείς μου.

Το 2008 η συγχωρεμένη η γιαγιά μού πήρε την πρώτη μου ηλεκτρική κιθάρα, λίγους μήνες πριν μας αφήσει. Τότε άρχισα να μπαίνω πιο πολύ στην όλη φάση, άρχισα να παίζω σε μπάντες κουτσά-στραβά, αλλά και να κάνω τα πρώτα μου μαθήματα στην ηλεκτρική. Εκεί άρχισαν τα πιο σκληρά, τύπου Maiden, Sabbath, Metallica, Ozzy και από εκεί σε πιο κιθαριστική μουσική τύπου Buckethead, Malmsteen, Paul Gilbert. Όπως και ο Φούζιος, είχα αλλεργία σε οτιδήποτε ηλεκτρονικό, το οποίο το θυμάμαι τώρα και γελάω.

Από το 2009 έως το 2014 έπαιξα σε μία μπάντα που κάτι ψιλοέκανε τοπικά (Πειραιάς), παίξαμε σε 3-4 μαγαζιά, φτάσαμε τελευταία φάση οντισιόν για το Schoolwave, παίξαμε μπροστά στον Σάκη Τόλη (παράσημο για μένα αυτό τότε), αλλά έβλεπα ότι δεν είμαι "performer", το άγχος δεν έφευγε ποτέ και ήταν λογικό μιας και είχα από μικρός μη διαγνωσμένη αγχώδη διαταραχή. Εκείνη την περίοδο πέρασα δύσκολα γενικά, πήγα ακόμα σε πιο ακραίες μουσικές, όπως melodic death metal (Children of Bodom, Feared, the Agonist) και prog metal πλέον τύπου Dream Theater, Fates Warning και Gojira.

Αφότου έκανα 3 χρόνια ψυχοθεραπεία (2016-2019), άρχισα να ανακαλύπτω λίγο περισσότερο τον εαυτό μου και να μπαίνω σε ένα εσωτερικό ταξίδι, προσπαθώντας να απαντήσω ερωτήσεις του τύπου "ποιος είμαι", "γιατί είμαι εδώ", "γιατί νιώθω έτσι με το Α ή Β" και άλλα τέτοια υπαρξιακά. Έτσι άρχισα να φεύγω από τις μουσικές που ανέφερα προηγουμένως και να ακούω όλο και περισσότερα, όλο και πιο διαφορετικά πράγματα. Γύρισα πίσω στις πρώτες μου μνήμες, άκουσα ξανά prog rock από 70s, ανακάλυψα ξανά τη fusion της εποχής εκείνης, άρχισα να ακούω jazz, αλλά και πολλή κλασική μουσική (κυρίως Bach, Beethoven, Mozart, Prokofiev, Rachmaninoff, Chopin, Brahms). Παράλληλα με αυτά, άρχισα να αγαπώ την ηλεκτρονική μουσική, από disco house, house και techno, έως ambient. Πολύ πρόσφατα, απέκτησα ενδιαφέρον και για μοντέρνα blues-slide κιθάρα, οπότε ακούω και τέτοιους καλλιτέχνες. Εννοείται ότι όλα όσα ανέφερα προηγούμενως είναι τακτικά σε rotation, συνήθως τρώω 2-3 βδομάδες σκάλωμα με ένα είδος και μετά πάω σε άλλο, ανάλογα τη διάθεση. Αυτοί οι κύκλοι στο παρελθόν ήταν μεγαλύτεροι, ξεκίνησαν στα 6μηνα, πλέον είναι και στη βδομάδα.

Συνολικά, είμαι χαρούμενος που είμαι πιο δεκτικός σε διαφορετικά πράγματα σε σχέση με το παρελθόν και θεωρώ ότι μόνο καλό μου έχει κάνει αυτό, κι ας μην έχω εντρυφήσει τελικά σε ένα πράγμα ως μουσικός ή ως κιθαρίστας. Κάνοντας αυτή τη μικρή ανασκόπηση θυμήθηκα διάφορα πράγματα από τη ζωή μου και είμαι ευγνώμων για τη διαδρομή μου. Sorry για το σεντόνι μες τη μέση της κουβέντας και μπράβο για την ιδέα του Φούζιου που έκανε πράξη ο Μπουζουκλερής.

 

[fusiongtr]

Sorry για το σεντόνι ...

Τι "sorry" βρε ...

Ευχαριστούμε, αυτό είναι το νόημα του thread.

Ακριβώς αυτό.

 

[sultan of string]

εγω έγραψα λιγότερα, αλλά το σεντόνι ήταν μεγαλύτερο

 

[Rebel_Of_South]

μέχρι τα 12-13-14 δεν υπήρχε ιδιαίτερα η μουσική στη ζωή μου , δεν προέρχομαι από οικογένεια που άκουγαν και τόση πολλή μουσική 

άκουγα και δεν άκουγα μουσική . Θυμάμαι όμως εκτός από Ρέμους και Πλούταρχους ( τον έχω ακόμα σε εκτίμηση ) να έχω ένα sony walkman όπου άκουγα που και που κάτι κασέτες με όπερα Παβαρότι κλπ που τα είχε ο παππούς μου . Χωρίς να με ενθουσιάζει αλλά παράλληλα καταλαβαίνοντας ότι ακούω σπουδαίους καλλιτέχνες 

Ευτυχώς, τα ερεθίσματα από το σχολείο άρχισαν σιγά σιγά να με επηρεάζουν και να μπαίνω στον κόσμο της ροκ . Να σημειώσω εδώ ότι ειμαι η γενιά των 00'ς ουσιαστικά , γεννημένος το 1991 . Τι σημαίνει πρακτικά αυτό ;; Ενδεικτικά , limewire - "πειρατεία" , μούφα cd από Αφρικανούς συμπολίτες , mp3 κλπ ωραία . Είμαι η γενιά που δεν υπάρχει ούτε fanzines , ούτε tape trading , ούτε Metal Hammer , ούτε αγοράζω βινύλιο - cd στην κουλτούρα μας . Και δεν μπήκε ποτέ στη δική μου ακόμα και σήμερα 

Στο γυμνάσιο Γαλάτσι μπαίνουν στη ζωή μου τα " ευκολάκια " . Scorpions .Και ένας κόσμος ανοίγεται μπροστά μου

Μεγαλώνω λιγάκι , αλλάζω περιοχή , έρχομαι Νέα Φιλαδέλφεια όπου τελειώνω την Γ΄ Γυμνασίου και το Λύκειο . Είμαι πιο ελεύθερος στις μετακινήσεις και είναι και πιο βολικές . Σκάει μια μέρα στο MAD TV το άλλο " ευκολάκι " . Σωτήριον έτος 2005 και Bon Jovi - Have a Nice Day . ΣΟΚ 

ο έρωτας με Bon Jovi θα με κάνει να αγοράσω όλη τη δισκογραφία τους . Από τον Σκλαβενίτη στην Αχαρνών που στο πρώτο όροφο είχε δισκοπωλείο . Φτάνω σε σημείο να βάζω τα cd και να αντιγράφω τις κινήσεις του Bon Jovi από τα dvd σα να παίζω εγώ playback . Ομοιως και για τον Richie Sambora . Συντροφιά σε ανεκπλήρωτους εφηβικούς έρωτες οι Bon Jovi ,  έρωτας που κρατάει ακόμα , όχι τόσο έντονος αλλά τους έχω ακόμα στα αγαπημένα μου γκρουπ 

Υπάρχει και άλλο σουπερ μαρκετ μεγάλο στην περιοχή με δισκοπωλείο . Μπαίνω μέσα , χαζεύω και πέφτω πάνω στον Ozzy , ένα dvd που ονομάζεται don't blame me . Ακόμα και σήμερα δεν καταλαβαίνω τι με ώθησε να το αγοράσω αφού δεν ήξερα τον καλλιτέχνη . ΤΕΡΑΣΤΙΟ ΣΟΚ . Άλλος νέος κόσμος ξεδιπλώνεται , είναι το turning point της ζωής μου  . Εκτίθεμαι στο μεγαλείο του Randy Rhoads . Χαζεύω τον Zakk Wylde να κάνει σβούρες και να κλωτσάει στον αέρα παίζοντας ταυτόχρονα παπάδες . Ροκσταριλίκι 

Παράλληλα ανοίγουν τα αυτιά μου , έχω φιλαράκι καλό που συναντάω μόνο τα καλοκαίρια στο χωριό με παρόμοια ακούσματα . Έχω και τον πρώτο ξάδερφο της μάνας μου , μόνο 10 χρόνια διαφορά από μένα που μου κάνει δώρο cd Ozzy , το Trash του Alice Cooper ( άλλο σοκ ) , Malmsteen - Rising Force , Van Hallen διάφορα άλλα . Στα πλαίσια καλής γειτνίασης με την πολυκατοικία , ο άνδρας της διπλανής οικογένειας και αυτός ροκάς που κάνει δώρο 3-4 cd . AC/DC , Journey , Pink Floyd . Πλέον δεν ξανακοίταζω πίσω

Όλα αυτά παράλληλα , πηγαίνω με τα πόδια από Φιλαδέλφεια Νέο Ηράκλειο και μπαίνω σε ένα τυχαίο μαγαζί με μουσικά όργανα . Αγοράζω μια ιδιοκατασκευή του γιου του μαγαζάτορα , μια στρατοκαστερ ,  ό,τι πιο φθηνό είχε και ξεκινάω το ταξίδι μου που κρατάει αισίως 16ετία , δεν βλέπω ότι θα ολοκληρωθεί και ποτέ βεβαια , αλλά με τρώει ακόμα μέσα μου μιας και δεν παίζω πλέον αλλά ..... με τρώει που δεν έγινα "κάτι "  . Πάντα θα με τρώει που δεν έπαιξα ποτέ με άλλους , δεν έκανα μπαντούλα όταν ήμουν μικρός , δεν έχω εκτεθεί σε κόσμο λόγω άγχους ( δεν έχω ποστάρει ούτε νότα εδώ μέσα , ε ; ) . Θα μου τρώει για πάντα τα σωθικά 

Μπαίνουν στη ζωή μου και οι συναυλίες. Τεράστιο σοκ . Δεν υπάρχει άλλη μοεφή διασκέδασης που μπορεί να με κάνει να νιώσω αυτά που νιώθω στα λαηβ αγαπημένων μπαντών . Από τις 12:00 έξω από το Καραϊσκάκη να δω Scorpions ... στις 22:00 !!! . 16 χρονών ..... Flash Forward στο 2018 από τη 13:30 στη Μαλακάσα για να βγουν οι Iron Maiden 22:00 , 28 και δεν σοβάρεψα ακόμα 

έρχονται και τα ερεθίσματ της εποχής , Linkin Park , System of a Down  , Bullet for my Valentine  . Δεν αποκλείω κανένα άκουσμα όλα ακούγονται όπως θέλω και  πρέπει 

Μην μακρηγορώ , δεν έχει αλλάξει τίποτα από τα 15 μέχρι τα 31 , το ταξίδι δεν σταματάει ποτέ , το μόνο που μένει σταθερό και θα μείνει μάλλον για πάντα είναι ο έρωτας μου με το ροκ και το μεταλ , με ελάχιστα φίλτρα που είναι θέμα γούστου  . Δεν έχει φτάσει η στιγμή ακόμα στη ζωή μου να με ενδιαφέρει να ακούσω κάτι διαφορετικό , δεν το απορρίπτω αλλά δεν με αγγίζει όσο αυτό το είδος . Πότε θα σοβαρευτείς ;; Τότε ?

 

[fusiongtr]

Ζωγράφισες κυρ Ρέμπελε, κανονικά όμως.

δεν παίζω πλέον

Ισχύει αυτό?

 

[Rebel_Of_South]

Ισχύει αυτό?

έχω μήνες να αγγίξω κιθάρα ? . Δεν έχω πλέον όρεξη , σαν κιθαροκατάθλιψη ένα πράμα τύπου " και τι θα αλλάξει , λες και θα κάνεις κάτι με αυτό στη ζωή σου " . Μεγάλη κουβέντα , ένα κεφάλιο - τοπικ από μόνο του 

 

[gkourmoul1]

ταξίδι μου που κρατάει αισίως 16ετία , δεν βλέπω ότι θα ολοκληρωθεί και ποτέ βεβαια , αλλά με τρώει ακόμα μέσα μου μιας και δεν παίζω πλέον αλλά ..... με τρώει που δεν έγινα "κάτι "  . Πάντα θα με τρώει που δεν έπαιξα ποτέ με άλλους , δεν έκανα μπαντούλα όταν ήμουν μικρός , δεν έχω εκτεθεί σε κόσμο λόγω άγχους ( δεν έχω ποστάρει ούτε νότα εδώ μέσα , ε ; ) . Θα μου τρώει για πάντα τα σωθικά 

Ενημερωτικά, σου ρίχνω μια δεκαετία. Ξεκίνησα να παίζω ηλεκτρική σε μεγαλύτερη ηλικία απ' ότι είσαι τώρα, έχω κάνω αρκετά λάιβ με άλλους δύο τρελούς, και τελευταία 5ετια μάζεψα πάρα πολλές εμπειρίες. Τώρα δεν έχω μπάντα, και μου έχει στοιχίσει, αλλά παίζω κάθε μέρα κιθάρα διοτι βλέπω μέλλον και βλέπω φως. Δεν το βλέπω μάταιο. Και μόνο η ευχαρίστηση που μου δίδει να γρατζουνω χορδές φτάνει. 

Και εάν εγώ μπόρεσα να τα κάνω αυτά σε ένα κωλοχωρι στην άκρη της Ελλάδας, σκέψου τι θα μπορούσες να κάνεις εσύ εκεί πάνω, αρκεί να το θελήσεις.

έχω μήνες να αγγίξω κιθάρα ? . Δεν έχω πλέον όρεξη , σαν κιθαροκατάθλιψη ένα πράμα τύπου " και τι θα αλλάξει , λες και θα κάνεις κάτι με αυτό στη ζωή σου " . Μεγάλη κουβέντα , ένα κεφάλιο - τοπικ από μόνο του 

Λεφτά δεν θα βγάλεις, είναι σιγουρο. Πιο πολλά θα δίδεις...

Αλλά αυτό δεν σε σταματάει από το να πραγματοποιήσεις τα όνειρα σου.  Βρες κάνα δυο φιλαράκια ή άγνωστους, και πήγαινε παιξε μαζί τους.

 

[Nekkon]

έχω μήνες να αγγίξω κιθάρα ? . Δεν έχω πλέον όρεξη , σαν κιθαροκατάθλιψη ένα πράμα τύπου " και τι θα αλλάξει , λες και θα κάνεις κάτι με αυτό στη ζωή σου " . Μεγάλη κουβέντα , ένα κεφάλιο - τοπικ από μόνο του 

Το ίδιο έπαθε φέτος κ ο Mateus Asato. Το παθαίνουν και οι επαγγελματίες. Θα αλλάξει. Η κιθάρα είναι στο DNA μας. Εγώ την άφησα 10 χρόνια, αλλά δεν ξεχνιέται 

 

[fusiongtr]

Δεν έχω πλέον όρεξη , σαν κιθαροκατάθλιψη ένα πράμα τύπου " και τι θα αλλάξει , λες και θα κάνεις κάτι με αυτό στη ζωή σου "

Ρέμπελέ μου, κάτι τέτοιο παθαίνω εγώ κάθε κάποια χρόνια.

Οι σκέψεις .... "γιατί να το κάνω, σάμπως θα γίνει τίποτα?", "τώρα πια μεγάλωσα", "μήπως δεν έχω τίποτα πια να πω?" είναι κλασσικές.

Κι εγώ την είχα παρατήσει για παραπάνω από 10 χρόνια, άνοιγα μόνο την θήκη, την έβλεπα και την ξανάκλεινα.

Και το έχω πάθει και τα τελευταία χρόνια.

Οπότε ξέρω ακριβώς για τι πράγμα μιλάς, και σε καταλαβαίνω απόλυτα.

Η γνώμη μου ... μην το πιέζεις, μόνο να εκτίθεσαι σε ακούσματα.

Θα ξανάρθει.

Τότε βέβαια θα έχεις κι άλλα (ψυχολογικής μορφής) προβλήματα να αντιμετωπίσεις, been there done that too, αλλά όταν με το καλό συμβεί αυτό τα ξαναλέμε.

 

[BillTrantos]

Συμπάσχω κι εγώ Ρέμπελε. Έχω περίεργη σχέση με την κιθάρα και συχνά απομακρύνομαι βλέποντας αποκλειστικά ματαιότητα. 
 

Νιώθω τώρα τελευταία να ξανάρχεται, αλλά δεν είναι κάτι δραστικό από τη μια μέρα στην άλλη, τουλάχιστον για μένα. 
 

Υπομονή και ανοιχτά αυτιά, θα ξανάρθει. 

 

[Alex Raptakis]

Συμπάσχω και εγώ με τον τρόπο μου. Παράτησα τη μουσική στα 19 όταν έσπασε η μπάντα, και μετά από 9 χρόνια την ξανάπιασα. Μετανιώνω που δεν συνέχισα, και ακόμη περισσότερο που δεν επικεντρώθηκα σε αυτή, για να είμαι εγώ ευχαριστημένος με τις ικανότητές μου. Νιώθω πολύ μειονεκτικά μπροστά σε άλλους, φίλους ή μη, γνωστούς και αγνώστους. Ειδικά η προβολή όλων αυτών μέσω του ίντερνετ μου λέει καθημερινά πόσο τρόμπας είμαι. Παρ'όλα αυτά κάτι κάνω, και ότι κάνω το απολαμβάνω - προσπαθώ τουλάχιστον.

 

[Jazzjoker]

Βάλτε κι εμένα στο κλαμπ. Κάθε 20 μέρες κανά μισάωρο κι αυτό είναι όλο.

 

[fusiongtr]

είχα από μικρός μη διαγνωσμένη αγχώδη διαταραχή.

Δεν είσαι ο μόνος παλικάρι μου.

Υπάρχουν κι άλλοι που εκτός από αυτό είχαν και κρισάρες πανικού, και άλλα σχετικά, όλα μαζί.

 

[Nekkon]

Από μικρός το άκουσμα της κιθάρας με κέντριζε. Όπου κ αν ήμουν, ότι κ αν άκουγα. Μπορώ να ακούσω τα πάντα, από πολύ σκληρά μέχρι πολύ απαλά. Αρκεί να έχει ωραία κιθάρα μέσα. 

Μεγάλωσα μαζί τη γενιά που κατέστρεψε την καλή μουσική, αυτούς που έκαναν τη hip hop και την trance να συγκαταλέγονται στα είδη μουσικής (είμαι 33). Ευτυχώς δεν ήμουν ένας από αυτούς. Μη με παρεξηγείς, δεν τα τσουβαλιαζω όλα. Απλά δε θεωρώ τον ράπερ μουσικό. Είναι καλλιτέχνης, αλλά ζει σε άλλον μουσικό κόσμο από το δικό μου.

Η πρώτη ανατριχιλα ήρθε στο αμάξι του θείου μου, όταν άκουσα το It's my life από Bon Jovi. Εκεί κατάλαβα ότι μου αρέσει η ηλεκτρική κιθάρα. Μεγαλώνοντας, στα 9 μου ξεκίνησα κλασική κιθάρα. Μετά από 5 χρόνια δεν άντεξα άλλο. Πήγα ηλεκτρική, έχοντας ωστόσο μάθει αρκετά. Κυρίως να διαβάζω νότες δηλαδή. Και να κρατάω την κιθάρα σε εργονομική θέση. Έλεος πια, κλασικοί.

Αντέγραφα ότι κασέτα και cd έβρισκα. Scorpions, Maiden, Guns n roses, πανικός. Είχα καμία 300 cd και 65 DVD από live συναυλίες. Πλέον όλα στο κινητό. Guns n roses πιθανότατα all-time favourite μπάντα και το November rain αγαπημένο άσμα. Είχα μια μπάντα μέχρι τα 20, περνούσαμε καλά, αλλά ως εκεί. Χόμπι.

Ποτέ δεν ακολούθησα το lifestyle. Ποτέ δεν αγόρασα κάτι απ' το μάρκετινγκ που προωθούν οι μπάντες και οι δισκογραφικές. Και ποτέ δεν το κατάλαβα.

Κ εκεί είναι το ζουμί. Έβλεπα τον Axl Rose να τραγουδάει με το βρακί μονο κ έλεγα πως είναι έτσι ο τρομπας. Ο εκατομμυριούχος και φτασμένος μουσικά τρομπας. Ποτέ δεν ντύθηκα σα φρικιό. Τελειωσα τις σπουδές μου, έκανα οικογένεια κ έχω φίλους επιστήμονες που ακούνε τα ίδια με μένα. Αλλα δεν κατάλαβα ποτέ τη νοοτροπία του ροκά και του μεταλλά. Γιατί να κάνεις μπαμ από χιλιόμετρα εμφανισιακά; Δεν υπάρχει λόγος. Αλλάζω λίγο το θέμα, αλλά είναι σχετικό.

Μεγαλώνοντας άλλαξαν τα ακούσματα μου, ηρέμησαν λίγο. Πλέον ακούω καθαρή Strat ή Tele σε λαμπάτο Fender και ανατριχιαζω. Στα 31 μου έμαθα τον John Mayer (ντρέπομαι). Αλλά σκαλωσα χοντρά και βάζω το reverb στο 11. Μαζί με Mateus Asato και Chris Buck είναι οι αγαπημένοι μου μοντέρνοι κιθαρίστες. Και το ταξίδι συνεχίζεται...

 

[Nekkon]

Συμπάσχω και εγώ με τον τρόπο μου. Παράτησα τη μουσική στα 19 όταν έσπασε η μπάντα, και μετά από 9 χρόνια την ξανάπιασα. Μετανιώνω που δεν συνέχισα, και ακόμη περισσότερο που δεν επικεντρώθηκα σε αυτή, για να είμαι εγώ ευχαριστημένος με τις ικανότητές μου. Νιώθω πολύ μειονεκτικά μπροστά σε άλλους, φίλους ή μη, γνωστούς και αγνώστους. Ειδικά η προβολή όλων αυτών μέσω του ίντερνετ μου λέει καθημερινά πόσο τρόμπας είμαι. Παρ'όλα αυτά κάτι κάνω, και ότι κάνω το απολαμβάνω - προσπαθώ τουλάχιστον.

Αδερφέ η επιτυχία ή αποτυχία των άλλων δε μειώνει τη δική σου προσπάθεια. Εφόσον απολαμβάνεις αυτό που κάνεις, είσαι άρχοντας. Ξέρεις πόσοι επιτυχημένοι μουσικοί δεν το απολαμβάνουν;

 

[Alter]

Εγώ άρχισα να ακούω μέταλ κάπου στο τέλος του Δημοτικού, αρχές γυμνασίου. Στο σπίτι δεν έπαιζε πολύ μουσική, υπήρχαν όμως δίσκοι με κλασική (που μου άρεσε πολύ), και έντεχνη Ελληνική (που μου προκαλούσε καταστολή - εκτός εξαιρέσεων όπως του Χατζή που μου άρεσε και μου αρέσει ακόμη πολύ). Αγαπημένα γκρουπ Priest, Acdc, Venom, Motorhead, Metallica, οτιδήποτε Thrash, έχω ακόμη άπειρα βινύλια..

Μετά άρχισα να παίζω κιθάρα, οπότε άρχισε να μου αρέσει οτιδήποτε κιθαριστικό. Στο λύκειο άκουγα πολύ μπλουζ, ρόκ, Zeppelin, Floyd, λίγη τζαζ, φλαμένκο (μετά το Friday night in San Francisco), Hendrix (πόρωση μεγάλη), Bloomfield, τέτοια. Έβλεπα τα πρώτα λάιβ στην Θεσσαλονίκη, Blues Wire, τζαζ,  μέταλ, πανκ, γενικά ότι είχε. Άρχισα να παίζω σε μέταλ και νοιζ μπάντες. Άκουγα πολύ τζαζ (ότι μπορούσα να ανακαλύψω), μπλουζ, αλλά και πολύ alternative, death και ηλεκτρονική μουσική, industrial, κινηματογραφικά, κλασική, γενικά άκουγα πολύ μουσική.

Αρχίζοντας να παίζω τζαζ λαιβ, τα ακούσματα έγιναν κυρίως τζαζ, και μετά άρχισε να μου αρέσει όλη η μαύρη μουσική. Αποφασίζοντας (μετά από χρόνια που έπαιζα κιθάρα όλη μέρα κι όλη νύχτα και αρκετά λαιβ) να γίνω μουσικός, βρέθηκα κάποια χρόνια Αμερική για σπουδές, όπου είδα και άκουσα πολύ τζαζ, φανκ, gospel, RnB, rap, soul, πολύ Motown και Stax, οτιδήποτε μαύρο. Έπαιξα και λίγο λάιβ τζαζ και gospel σε μικρές εκκλησίες (το τελευταίο ήταν το πιο συγκινητικό πράγμα που έχω δει στη ζωή). Με εξαίρεση τη Βραζιλία, δεν έχω δει ανθρώπους με στενότερη σχέση με τη μουσική από τους μαύρους Αμερικανούς.

Μετά γύρισα Ελλάδα, έγινα μουσικός, και συνέχισα να ακούω βασικά οτιδήποτε μαύρο. Πέρασα μια περίοδο που μελετούσα φλαμένκο, πήγα λίγο Ισπανία (μουσικός παράδεισος!), μετά κάποια περίοδο πήρα πτυχίο κλασικής (οπότε πολύ Μπαχ ). Εκτός από τζαζ, έχω μεγάλη δισκοθήκη από φλαμένκο, ακουστική κιθάρα, βραζιλιάνικη και RnB (από παλιά έως μοντέρνα neo soul κτλ) μουσική (γύρω στα χίλια άλμπουμ από κάθε είδος), που είναι είδη που αγαπώ πολύ. Ταυτόχρονα, δουλεύοντας στο θέατρο και χοροθέατρο, συνεχίζω να ακούω αρκετά ambient, μινιμαλιστικές και "περιγραφικές" μουσικές, που δεν έχουν σχέση με "κανονική" μουσική.

Γενικά η μουσική είναι ατελείωτη. Όπως και το βιβλίο, το σινεμά, οι άλλες τέχνες.. Πάντα θεωρούσα τη μουσική παιδεία, το να ακούς τα πάντα γύρω από τα είδη που σε ενδιαφέρουν, εξίσου απαραίτητο με το να μελετάς. ΠΙΟ απαραίτητο από τη μελέτη βασικά. Ανάμεσα σε κασέτες, δίσκους, cd, minidisc, mp3 πρέπει να έχω γύρω στα 15000 άλμπουμ. Τώρα βέβαια με τα Spotify και YouTube είμαι πολύ χαρούμενος που γλίτωσα από τον όγκο και το βάρος των αντικειμένων, και υπάρχει μόνο η μουσική. 

Αν θέλει κανείς να παίξει μουσική, πρέπει πρώτα να ακούσει. Ειδικά στην Ελλάδα, όπου δεν υπάρχει μεγάλη λάιβ σκηνή σε μη ελληνικά είδη. Και το να αφιερώσεις την προσπάθεια και το χρόνο να βρεις και να ακούσεις χίλια άλμπουμ και καλλιτέχνες αντί για πενήντα, σε έχει κάνει ήδη πολύ καλύτερο μουσικό (βασικά αλλιώς δε γίνεται...).

 

[Jet72]

Το ξεκίνημα: θυμάμαι πολύ καθαρά το πρώτο μουσικό κομμάτι που συνειδητά έβαζα μόνος μου στο κασσετόφωνο για να παίξω με τα διαστημοπλοιάκια μου ( ! ), πρέπει να ήμουν κάπου στις πρώτες τάξεις του δημοτικού:





Και κάπου στην Πέμπτη δημοτικού γράφομαι στο Ωδείο και αλλάζει πλέον ο τρόπος που άκουγα μουσική αφού όλα έγιναν κώδικας προσεγγίσιμος. Χάθηκε δυστυχώς η μαγεία του παντελώς αγνώστου, αυτό που ακούς με το συναίσθημα και μόνο, ενώ - κακά τα ψέματα - όταν αρχίζεις και μαθαίνεις μουσική ακούς με το μυαλό.............

Και μετά ήρθαν (μαζί με το Γυμνάσιο και την εφηβεία) τα φοβερά γκλαμ μεταλ-ροκ των 80z που (όσοι είστε κοντά στα δεύτερα "-ήντα") θέλετε να ξεχάσετε (*) .... Κλαψ! 

(*) αλλα εγώ ως αιώνιος έφηβος - παρά τον μισό αιώνα στην πλάτη - δεν ξεχνώ ποτέ............!