Γράψτε την προσωπική σας μουσική ιστορία ως ακροατής

[bouzoukleri]

Το έκλεψα στεγνά το θέμα και δεν ντρέπουμαι διόλου. Αμ' πώς !

Ένα ωραίο thread θα ήταν να γράψει ο καθένας την προσωπική του μουσική ιστορία ως ακροατής.

Πως ξεκίνησε, από που πέρασε, υπό ποιες συνθήκες και πότε, σχετικά με τις μουσικές που άκουγε.

Το πως σκεφτόταν/αντιμετώπιζε τα διαφορετικά είδη μουσικής, ανά τις εποχές.

Ξεκινώ.

Βρέφος άκουσα πολύ να πάρα πολύ :

Κλαρίνο Καρακώστα και Σούκα, βιολί Ζέρβα, τραγούδι Πυργάκη Λαμπράκη , Ζάχο και Παπασιδέρη.

Λαϊκά Μητσιά, Καζανζίδη και Μπέλλου.

Ξενόγλωσσα Latin & The Champs.

Παιδί άκουσα πολύ να πάρα πολύ :

Rory Galagher AC/DC Black Sabbath

Λαϊκά Αλεξίου , Μούτση, Ρεμπέτικα απαγορευμένα.

Κλαρίνα και λοιπά παραδοσιακά live το αυτί στο ηχείο.

Έφηβος άκουσα πολύ να πάρα πολύ :

Heavy Metal Heavy Metal Heavy Metal Heavy Metal Heavy Metal Heavy Metal όλα τα είδη υποκατηγορίες και φατρίες.

Κλαρίνα και λοιπά παραδοσιακά όπου τα πετύχαινα live, πρώτο τραπέζι πίστα.

Νίκο Παπάζογλου και λοιπούς ηχογραφούντες στο "Αγροτικόν"

Ενήλιξ μέχρι τούδε :

Heavy Metal όλα τα είδη υποκατηγορίες και φατρίες.

Συμφωνική μουσική Οπερετικά Soundtracks

Από ιθαγενείς ότι πετύχω και μου κάνει κλίιιιικ στο τζιέρι.

Λόγω inernet ανακαλύπτω διαμαντάκια από άλλους πολιτισμούς .

Κλαρίνα ότι έχει μείνει και δεν πρόλαβα να ακούσω προ ετών (σιγά μην προλάβω να ακούσω εν τη σύντομη ύπαρξη μου).

Άει γειά μας.

Δεν το βλέπετε αλλά έχω υψώσει μπύρα παγωμένη.

Εκτός από μπόμπιρας , το αισθητήριο μου δεν έχει αλλάξει ανά τις εποχές, να με κάνει να νιώθω όμορφα και ας είναι και trip hop underground acid jazz

 

[fusiongtr]

Είχαν οι γονείς μου πικάπ, έπιπλο κανονικό ήταν τότενες, και ένα σκασμό 45άρια.

Ήμουν 1 βία 1,5 χρονών, πήγαινα στο πικάπ, έβγαζα όλους τους δίσκους έξω, διάλεγα αυτούς που ήθελα (ακόμα μου λέει η μάνα μου "πώς στο διάολο τους ξεχώριζες?") και τους έδινα στους γονείς μου να τους βάλουν να ακούσω τα τραγούδια.

Μου άρεσαν τα "Βγήκε ο Χάρος να ψαρέψει" (Παπαιωάννου), "Άνοιξε πέτρα να διαβώ" (Μαρινέλλα) που το αποκαλούσα "Τα και Βα" (δεν μπορούσα ακόμα να μιλήσω καλά), Καζατζίδης, Διονυσίου, κλπ.

Αργότερα, ήρθαν οι ερασιτέχνες των FM, με τις κλασσικές rock επιτυχίες που έπαιζαν Jethro Tull, Dire Straits, Bad Company, κλπ

Στην προεφηβεία έπεσα στο rock/hard rock κατευθείαν.

AC/DC, Gallagher, Sabbath, Ozzy, Maiden (τότενες βγαίνανε αυτά, ήταν φρέσκα), Zeppelin, Status Quo, Purple, Rainbow, κλπ.

Έλα όμως που εμένα με τραβούσαν περισσότερο τα σκληρά ...

Όσο πιο σκληρά τόσο καλύτερα, και όσο πιο πολλά σόλα κιθάρας, τόσο τρελαινόμουν εγώ.

Μετά μπήκαν και οι Motorhead (δεν έφυγαν ποτέ), και επίσης όλο το New Wave Of British Heavy Metal.

Οπότε το γύρισα στο metal, χωρίς όμως να εγκαταλείπω τα υπόλοιπα.

Εκείνη την εποχή, είχα αλλεργία σε οτιδήποτε θύμιζε ποπ, ήταν εμπορικό χιτάκι, είχε ηλεκτρονικά τύμπανα, ήταν χορευτικό χωρίς να είναι metal.

Τα σόλα της κιθάρας με εκστασίαζαν, και σιγά σιγά ήρθα σε επαφή με τα blues που είχαν κι αυτά τεράστια σόλα, και από εκεί στα 70s που γινότανε χαμός, ξεκινούσε ο Frank Marino το σόλο σήμερα, και τελείωνε σ' ένα μήνα.

Η επαφή μου με τα 70s, με πήγαινε όλο και πιο πίσω, στα 60s, την ψυχεδέλεια και τους hippies.

Εκεί (ίσα που έμπαινα στην εφηβεία) βρήκα και ιδεολογικό πάτημα στην μουσική.

Love, peace, flowers, κλπ.

Οτιδήποτε ποπ και εμπορικό συνέχιζε να μου προκαλεί εμετούς, και αν άκουγα ηλεκτρονικά τύμπανα και σύνθια, έφευγα από εκεί που ήμουν.

Έχω παρατήσει παρέες σύξυλες γι' αυτό τον λόγο.

Η μεγάλη μου ενασχόληση με τα blues με πήγε στον Tom Waits (από όπου δεν έφυγα επίσης ποτέ), δίνοντάς μου άλλη μια θεώρηση ζωής πέραν των hippies, μια άλλη άποψη της Αμερικής, τον δρόμο, το αλκοόλ, την απελπισία της καθημερινότητας, μαζί με τον ρομαντισμό του επαρχιώτη με μεγάλα όνειρα που όμως διαψεύδονται, του "βρώμικου" κόσμου και έρωτα, του μικροαπατεώνα χωρίς ελπίδα, κλπ.

Από τα 60s μπήκε και το rock'n'roll, ο Elvis,, ο Chuck Berry, κλπ.

Και ήρθε και το πανκ και το hardcore, ως σκληρές και επαναστατικές μουσικές.

Η ψυχεδέλεια από την άλλη και τα 70s ακούσματα, με τράβηξαν και προς το τεχνορόκ, τα τεράστια κομμάτια με τις πολλές και περίεργες αλλαγές, το απρόσμενο που ήταν πάντα εκεί και με μαγνήτιζε.

Σε όλο αυτό το διάστημα μόνο πρόσθετα πράγματα, χωρίς να εγκαταλείπω κάτι από όσα ήδη άκουγα.

Κάπου εκεί έσκασε το Kill them all, που με ταρακούνησε ευχάριστα.

Για μεγάλο χρονικό διάστημα το άκουγα συνέχεια, αλλά .....

Η συνέχεια του είδους άρχισε να μου φαίνεται κάπως ..

Μετά τους Metallica, τους Anthrax, τους Exodus, κλπ, μου φάνηκε να υπάρχει τέλμα στην σκηνή, ακόμα και στο Black Metal που μέχρι τότε παρακολουθούσα ανελιπώς, και άρχισα σιγά σιγά να αποστασιοποιούμαι.

Μεγάλωνα?

Ωρίμαζα από την επαφή μου και με άλλα πράγματα?

Ποιος ξέρει.

Ακούγοντας τα blues φανατικά, ήρθα σε επαφή με τα jazz blues, με πιο επιτηδευμένη αρμονία, με καινούριες μελωδίες, διαφορετικές, που όμως ταίριαζαν γάντι.

Έπρεπε να το ψάξω το θέμα, και το έψαξα.

Και πάνω λοιπόν που το έψαχνα, πέφτω πάνω σε κάτι που ήταν ίσως το μεγαλύτερο χαστούκι.

Άκουσα κάποια πιο σύγχρονα jazz κομμάτια, και ... έπαιζαν φάλτσα ... αλλά .... υπέροχα φάλτσα.

Πώς στο διάολα γίνεται?

Εδώ θέλει πολύ ψάξιμο.

Να καταλάβω την λογική.

Και το έψαξα.

Πολύ.

Και έφτασα να καταλάβω.

Μέσα όμως από αυτή την αναζήτηση, κατάλαβα πολύ περισσότερα από όσα περίμενα.

Ένα υπέροχο ταξίδι γεμάτο συγκινήσεις, απρόοπτα, ανακάλυψη νέων αντιλήψεων, κάθε μέρα και κάτι νέο στην σκέψη, άλλαξαν τα πάντα.

Και έφτασα σε ένα επίπεδο που να μπορώ πια να εκτιμήσω και την ποπ, την εμπορική μουσική, να μην ισοπεδώνω τα πάντα πίσω από μια ταμπέλα.

Να μπορώ να ξεχωρίσω το καλό και το κακό, ακόμα και σε είδη που δεν πολυάκουγα.

Να εκτιμήσω την αξία της κλασσικής μουσικής, της σύγχρονης μουσικής, της κινηματογραφικής μουσικής, της ηλεκτρονικής μουσικής.

Να αγαπήσω τρελά κάποιες λαϊκές μουσικές όπως την gypsy jazz.

Έμαθα να "βλέπω" μέσα τους κοιτάζοντας μέσα μου.

Και μπορώ πια, βλέποντας τα πράγματα από απόσταση, να πω ότι αυτό το ταξίδι με άλλαξε τελείως, και μένα, και την θεώρησή μου για τα πράγματα και την ζωή.

 

[Terry RoscoeBeck5]

Νομίζω ότι εμείς οι κάποιας... ηλικίας, λίγο-πολύ θα έχουμε στην αφετηρία των ακουσμάτων μας (ακούσια) και από έναν... Καζατζίδη ?

Για να μην απεραντολογήσω, και εγώ μέσες άκρες, μια από τα ίδια με τους προλαλήσαντες. 

Όλα ξεκίνησαν από rock, hard rock και heavy metal- και ως έναν βαθμό αυτά παραμένουν και σήμερα.

Αλλά όταν ξεπεράστηκαν τα «στεγανά», άνοιξαν τα αυτιά και ήρθε η μουσική από πολλές και διαφορετικές πλευρές και εκεί ήταν που το θέμα απέκτησε ενδιαφέρον.  

 

[fusiongtr]

Αλλά όταν ξεπεράστηκαν τα «στεγανά», άνοιξαν τα αυτιά και ήρθε η μουσική από πολλές και διαφορετικές πλευρές και εκεί ήταν που το θέμα απέκτησε ενδιαφέρον.  

Το ζήτημα είναι πώς έγινε αυτό.

Υπό ποιές συνθήκες, και τι άλλαξε σε σένα στον τρόπο που αντιμετωπίζεις την μουσική και όχι μόνο.

 

[bouzoukleri]

Εγώ άλλαξα όταν γρατσούνισα μια ακουστική παρέα με καναδυοτρείς σωστούς επαγγελματίες μουσικούς. Ένας μεταλάς , εγώ, ένας μπουζουκίστας ένας του εντέχνου και καναδυο κλασικής παιδείας βρεθήκαμε σε ορχήστρα. Θα τους ευγνωμονώ για πάντα. Σε δέκα πρόβες κατάλαβα την αξία της συμμετοχής σε σύνολο , την αξία των άλλων μουσικών ειδών δια αντιπροσώπου και την τεράστια αξια της ζωντανής εμφάνισης για τον οργανοπαίκτη.

 

[Terry RoscoeBeck5]

Υπό ποιές συνθήκες, και τι άλλαξε σε σένα στον τρόπο που αντιμετωπίζεις την μουσική και όχι μόνο.

Χμμμ...

Προσωπικά για εμένα ένα «κομβικό» σημείο πρέπει να ήταν το «αγροτικό» μου με τα Παιδιά από την Πάτρα. Και αυτό γιατί ήρθα σε επαφή (παικτικά) με έναν... σκασμό διαφορετικών μουσικών, διαφορετικών ρυθμών (και δεν αναφέρομαι μόνο στα λαϊκά). 

Από εκεί και πέρα, όταν κυριαρχήσει η μουσική περιέργεια, θες και επόμενο και το επόμενο- και νομίζω ότι κάπως έτσι το ένα φέρνει το άλλο. 

Λες πχ, για να δω αυτό το είδος- α, ενδιαφέρον αυτό. Και προσπαθείς να αφομοιώσεις κάτι από αυτό το είδος στο παίξιμο, στον ήχο σου...

Και μετά κάτι άλλο και κάτι άλλο...

Και από εκεί που τα πράγματα ήταν «μονοδιάστατα» (ας πούμε μόνο heavy metal), step by step έχεις βρεθεί σε νέους (μουσικούς) κόσμους, που θα λειτουργήσουν επάνω σου συνδυαστικά.

Και τότε το πράγμα έχει γίνει πολύ ενδιαφέρον.

 

[fusiongtr]

Και μετά κάτι άλλο και κάτι άλλο...

Να ρωτήσω εγώ τώρα.

Ο Jaco πώς μπήκε στην ζωή σου, υπό ποιες συνθήκες, και πώς επηρέασε τον ήχο σου, και τον τρόπο που ακούς το μπάσο (που ξέρω ότι τον επηρέασε πολύ, όπως και οι Rush)?

 

[Alex Raptakis]

Μικρός άκουγα ότι έπαιζε το ράδιο και η μάνα μου - αυτό που σήμερα λέμε ελληνική trash. Βίσση και Πλούταρχος ήταν οι αγαπημένοι της, ενώ σίγουρα υπήρχε και η Βανδή και φυσικά ο Σάκης στο ρεπερτόριο.

Όσο μεγάλωνα, όταν βλέπαμε μια φορά τη βδομάδα τον μπαμπά, στο σπίτι θα μας έπαιζε στο μπουζούκι κάτι σε παλιά λαϊκά, και στο αυτοκίνητο θα μας έβαζε mixtapes με Johnny B, Der Kommissar, Lemon Tree, I Turn to You, και ένα σωρό άλλα της εποχής του.

Με είχαν κερδίσει περισσότερο τα λαϊκά, οπότε κάπου στην ηλικία των 9 μου πήραν ένα μπαγλαμαδάκι (επειδή ήμουν μικρόσωμος) και ξεκίνησα να παίζω κομμάτια τύπου Φραγκοσυριανή, Το Άγαλμα, Θα Ζήσω Ελεύθερο Πουλί κτλ. Όταν μπήκα στο μουσικό σχολείο, επιτέλους μου πήραν και ένα μπουζούκι, και εκεί έπιασα μέχρι και Χιώτη. Ταυτόχρονα μπορεί να άκουγα και καμιά μπαλάντα του Χατζηγιάννη (κλαίω).

Όταν η αδερφή μου μπήκε γυμνάσιο ξεκίνησε να ακούει (δυνατά) Limp Bizkit, Linkin Park, Metallica, Iron Maiden, κτλ. Στην αρχή την κοροϊδευα, αλλά σιγά σιγά άρχισαν να μου αρέσουν. Εκεί ξεκίνησαν τα δικά μου mixtapes που ξεκινούσαν από Evanescence και Scorpions, και τελείωναν με Ζαμπέτα, Χιώτη και λίγο Ημισκούμπρια έτσι για το καλό. Αυτά παίζει να ταν 2004-2006.

Κάποια στιγμή της έδωσαν ένα CD με κάτι βίντεο κλιπ, εκ των οποίων τα 2 ήταν το Sweet Child 'O Mine και November Rain από Guns N' Roses. Κάπου στο 2007 πρέπει να ταν. Εκεί εγώ και η παρέα μου πάθαμε το 1ο κοκομπλόκο, σε σημείο να σχηματίσουμε μπάντα που ήταν σχεδόν tribute GnR. Άντε παίζαμε και λίγο AC/DC, Whitesnake, και κάτι ξέμπαρκα για να κάνουμε το χατήρι της αδερφής μου μας έκανε την τιμή να τραγουδάει.

Κάπου στο Λύκειο, ένα αμόρε της αδερφής μου της έδωσε ένα CD με Tool. Αυτή έτρεξε σε μένα με ενθουσιασμό και μου λέει "άκου να πάθεις πλάκα". Όντως έπαθα την πλακάρα μου, και εκεί ξεκίνησε το ταξίδι μου στην prog. Λίγο καιρό μετά ο συγχωρεμένος θείος μου έδωσε τη δισκογραφία των Dream Theater, και για πολύ (πολύ) καιρό, άκουγα ΜΟΝΟ Tool και Dream Theater.

Και κάτι που δε το χω αναφέρει ποτέ:
Το 3ο έτος στη σχολή (2011), σε ένα gaming φόρουμ έφτιαχνα κάτι εικονιδιάκια, και μου ζητούσαν συνέχεια να φτιάχνω κάποια με κάτι ασιάτισες. Έκατσα και τις έψαξα και είδα ότι ήταν μουσικό group. Το group αυτό ήταν οι Girls' Generation, και για κάποιο λόγο αυτή η μουσική, ονόματι K-Pop μου έφτιαχνε τη διάθεση, σε μια πολύ σκοτεινή φάση της ζωής μου. Έτσι λοιπόν ξεκίνησε μια μεγάλη εμμονή που έπαθα με την Κορέα σε όλα της, κουλτούρα, μουσική, κινηματογράφος. Φανταστείτε ότι έκατσα για πάνω από ένα χρόνο και μάθαινα Κορεάτικα σοβαρά, και έψαχνα τρόπο να πάω να μείνω εκεί.

Αυτό κράτησε μέχρι και λίγο πριν πάω στρατό (2016) που ξαναγύρισα στους Dream Theater. Τυχαία χάζευα κάποια βίντεο στα related του YouTube, και είδα ένα βίντεο με τη φράση Math Metal στον τίτλο. Ήταν ένα ολόκληρο album των Tesseract. Εκεί έπαθα άλλη μια μεγάλη πλακάρα. Με τον ίδιο τρόπο βρήκα του Contortionist, Periphery, Spiritbox, και άλλες μπάντες με παρόμοιο ύφος. Έκτοτε ακούω κυριολεκτικά μόνο Prog/Djent.

Γενικά τρώω κολλήματα. Το τελευταίο το έφαγα πρόσφατα με μια μπάντα ονόματι Caligula's Horse, και έχω 15 κομμάτια στο repeat όλη μέρα.

 

[fusiongtr]

Πόσο γοητευτικά είναι τα ταξίδια όλων μας ...

Και πόσο όμορφο να τα μοιραζόμαστε ...

Ευχαριστούμε Αλέξη!

 

[ez]

Μέχρι τα 16 μου περίπου, ελληνική μουσική, κυρίως ρεμπέτικα, κλασσικά λαϊκά και δημοτικά.

Μετά μου αγόρασαν πικαπ και μαζί κάποιους δίσκους, μερικοί ήταν: Barry White, Donna Summer, Eurovision Hits, Joe Dassin, Christophe κλπ. Κατόπιν (σύντομα) ήρθε ένα τεράστιο άλμα, αφού ο επόμενος δίσκος ήταν το Trick of the Tail (Genesis). Εκεί άρχισε η κατάδυση στο prog rock, άκουγα μανιωδώς τα πάντα, ό,τι μπορείτε να σκεφτείτε απο την 70ς κυρίως σκηνή, περπατούσα στην πλατεία Ναυαρίνου και απήγγειλα στίχους των Van Der Graaf Generator, καμμία σχέση με ροκ τύπου Περπλ, Ζέπελιν κλπ., ήμουν παντελώς άσχετος. Η αγάπη για το προγκ δεν πέθανε ποτέ, ακόμη και μέχρι σήμερα ακούω κατα καιρούς Camel, Zappa, ενώ παρακολούθησα μέχρις ενός σημείου και τη σκηνή του Neo Prog με τους Flower Kings να με εντυπωσιάζουν. Παράλληλα έβλεπα και άκουγα σιγά σιγά τη σκηνή της Θεσσαλονίκης, τους Apriori, A la carte, αμέτρητες συναυλίες του Παπάζογλου και διάφορες συναυλίες εδώ και στην Αθήνα, Pat Metheny, country σχήματα και ό,τι κυκλοφορούσε. Έφαγα ένα πολύ γερό κόλλημα με τη Ρέγγε και ειδικά με τον Μάρλευ που τον λάτρεψα. Αρχίζοντας να κάνω παρέα με μουσικούς, γοητεύτηκα και ψιλοάρχισα να γρατζουνάω. Εκεί συνάντησα τα μπλουζ και η ζωή μου άλλαξε. Στράφηκα σε αυτά κυρίως γιατί με γοήτευε η πλευρά του μουσικού - που τόσο στην απέξω ήταν στην ελληνική μουσική - και η πηγαία και αμόλυντη αίσθηση του αυτοσχεδιασμού σε μονοπάτια, ταχύτητες και δρόμους που μπορούσα να κατανοήσω. Παράλληλα ο κόσμος έτρεχε, ήρθαν στ αυτιά μου οι DrFeelgood & Dire Straits, οι Blues brothers & o Peter Green, ηχογραφούσαμε παράλληλα με γκρουπ όπως οι Τρύπες & Τα μωρά στη φωτιά, τα ακουστικά μπλουζ όμως των Skip James, Son House, John Hammond κλπ υπήρξαν αρχή και βάση ακούνητη. Στο πέρασμα των χρόνων, αξιώθηκα να συναντήσω (και να παίξω μαζί τους) πολλούς σπουδαίους μουσικούς, άκουσα και πολλά και διαφορετικά είδη, έθνικ, αφρικάνικα κλπ., τα μπλουζ όμως ήταν αυτά που με καθόρισαν σαν μουσικό και μου χάρισαν τη ζωή όπως την ξέρω.

 

[Rebel_Of_South]

Ήταν ένα ολόκληρο album των Tesseract. Εκεί έπαθα άλλη μια μεγάλη πλακάρα. Με τον ίδιο τρόπο βρήκα του Contortionist, Periphery, Spiritbox, και άλλες μπάντες με παρόμοιο ύφος. Έκτοτε ακούω κυριολεκτικά μόνο Prog/Djent.

Γενικά τρώω κολλήματα. Το τελευταίο το έφαγα πρόσφατα με μια μπάντα ονόματι Caligula's Horse, και έχω 15 κομμάτια στο repeat όλη μέρα.

Είσαι μέγιστος. Απίστευτη μπάντα οι Caligula's Horse ...και οι Tesseract 

 

[Jazzjoker]

Έξι κομβικά για μένα σημεία:

Chapter 1:

Όταν μικρός άρχισα να καταλαβαίνω τι εστί πικάπ (του πατέρα μου), ξεκίνησα να ψαχουλεύω τους δίσκους της αδερφής μου που είναι μεγαλύτερη. Εκεί βρήκα πολλά, αλλά 2 δίσκοι με ταρακούνησαν γερά και δε με έχουν αφήσει ακόμα:

- Μια συλλογή του Bob Dylan με τα γνωστότερά του, κυρίως σε ακουστικές εκτελέσεις.

- Το Brothers in Arms των Dire Straits.

Chapter 2:

Όταν ξεκίνησα μαθήματα κιθάρας στα 17 μου, ο δάσκαλος μου έγραψε μια κασέτα με διάφορα blues για δειγματοληψία, μια και ως τότε με ενδιέφερε σχεδόν αποκλειστικά να μάθω να παίζω Metallica και Sepultura. Στην κασσέτα, μεταξύ άλλων, είχε και το Boot Hill από Στίβι ρέι Βόγκαν (έτσι τον λέγαμε τότε), από το μετά θάνατον άλμπουμ/συλλογή The sky is crying. Τεράστιο σοκ που άλλαξε τα πάντα.

Chapter 3:

Κάπου στα 20, στο σπίτι φίλου που ήταν fan soul/funk/jazz, άκουσα Joe Pass από το Virtuoso 3. Τεράστιο σοκ νούμερο 2. Την επόμενη μέρα πήγα σε δισκάδικο και σήκωσα ό,τι υπήρχε από Pass. Το άλμπουμ αυτό όμως με στοίχειωσε.

Chapter 4:

Στα 24-25, σε μια εκδρομή στο Λουτράκι και φιλοξενούμενος στο σπίτι ξαδέρφης, ψαχουλεύοντας σκονισμένα cd του θείου, έπεσα πάνω στο Blue Valentine του Tom Waits. Η ακρόασή του, ήταν η αρχή ενός μεγάλου ταξιδιού που διήρκησε καμιά 15αριά χρόνια.

Chapter 5:

Ίδια περίπου εποχή, φίλος με εκλεπτυσμένο γούστο που τον κοροϊδεύαμε ως επιτηδευμένα κουλτουριάρη, με έπεισε να τον ακολουθήσω στο Μέγαρο όπου εμφανιζόταν ο Paco Pena με το τότε σύνολό του που αποτελούνταν από άλλους 2 κιθαρίστες και 2 τραγουδιστές/χορευτές, μια γυναίκα κι έναν άντρα. Έχοντας ακούσει μόνο περιστασιακά flamengo, έκατσα στη θέση μου με ειρωνικό χαμογελάκι "τι να μας πει τώρα ο μπάρμπας" και όταν τελείωσε η συναυλία είχα ρίξει τέτοιο κλάμα που δεν μπορούσα να ανοίξω τα μάτια μου.

Chapter 6:

Λυκαβηττός 2008. Στάθηκα μονοψήφιο αριθμό μέτρων μακριά από τον Mark Knopfler. Το θυμάμαι και ανατριχιάζω.

 

[Jet72]

Ειδική καρδούλα για την απόσταση από τον Knopfler !!

 

[sultan of string]

Από πολύ μικρός (υπολογίζω γύρω στα 2-3) μπήκα στα βαθειά της μουσικής καθώς ο πατέρας μου είχε σημαντική δισκοθήκη για την εποχή εκείνη, ειδικά για μοντέρνα μουσική θα έλεγα Elvis, LesPaul, Bill Haley κλπ,



ενώ άκουγε πολύ ορχήστρες όπως Xavier Cougat, jazz όπως Erroll Garner και κλασική Tchaikovsky, Rimsky Korsakov, Lalo κ.ά.

Ξημεροβραδιαζόμουν μπροστά στο πικάπ. Εδώ είμαι περίπου 3.



Το πικαπ ήταν αυτό. Υπάρχει ακόμα και παίζει όπως και ο ενισχυτής που έχει μετατραπεί σήμερα σε ενισχυτή κιθάρας



Προβολή συνημμένου 26027

Αργότερα λόγω μεγαλύτερου αδερφού ήρθαν οι Beatles που έρχονταν σπίτι από εγγονή φίλης της γιαγιάς (!) που ζούσε στην αγγλία.



Επίσης Stones, Animals, Troggs, Forminx κλπ κλπ. 

Σύντομα ήρθε το μαγνητόφωνο που φυσικά υπάρχει και λειτουργεί μέχρι σήμερα, και οι δίσκοι φίλων ερχονταν και ξαναέρχονταν αφού ηχογραφούνταν στις ταινίες.



αργότερα ήρθε αυτό



που (δυστυχώς εκλάπη) ήταν ο συνοδός της εφηβείας μου....

Στο μεταξύ εγώ είχα μάθει μουσική θεωρία και έπαιζα melodica στο δημοτικό (είχαμε δάσκαλο όχι αστεία rip)

και φυσικά το πρώτο μου live ήταν με melodica.



Απο την melodica μεταπήδησα στο ακορντεόν που έπαιζε ο πατέρας μου και σύντομα στην κιθάρα.... 

Εδώ βλέπετε το πρώτο μουσικό βιβλίο που υπήρχε στο σπίτι και το τελευταίο που αγόρασα εγώ πριν 10 χρόνια



Στα 13-14 τα ακούσματα έσφιξαν καθώς άρχισα να διαβάζω αυτό



Ενδεικτικά αναφέρω ότι στα 14 αγόρασα αυτό....



και ένα δυο χρόνια μετά αυτό



Περιττό να αναφέρω ότι ελάχιστα καταλάβαινα από αυτά που άκουγα. Πολύ δε λιγότερα από αυτόν εδώ που αργότερα αναζήτησα τα άπαντά του στην παρακάτω συλλογή



Βέβαια όπως όλος ο καλός κόσμος άκουγα φανατικά κιθαρίστες αλλά και οργανίστες όπως



Εκείνα τα χρόνια χωρίς ιντερνετ άκουγα φανατικά Γιάννη Πετρίδη (προ Pop club) και όλες τις προσφερόμενες εκπομπές του Σαββάτου που μετέδιδαν τέτοια μουσική (και όχι τα tupperware που παίζουν σήμερα), τη φωνή της αμερικής, μια φοβερή εκπομπή στη RAI που λέγονταν supersonic και εκεί άκουσα για πρώτη φορά τη μέρα που κυκλοφορούσαν Caravanserai, alladin sane, 50 ways to leave your lover...κλπ κλπ





και τέλος χρυσή δισκοθήκη με το Λ. Κογκαλίδη που τον είχα ταράξει και στις επιστολές στις στήλες των τότε εφημερίδων μέχρι που με κάλεσε στην τότε ΥΕΝΕΔ και κάναμε και μια εκπομπή μαζί....



Απο πολύ μικρός πήγαινα σε live (δυστυχώς τους forminx με τον Μαστοράκη στο Παλαί δεν τους πρόλαβα...λόγω ηλικίας, ούτε Johnny Halyday με Sylvie Vartan)....

αλλά πήγαινα σε όλα τα Φεστιβάλ Τραγουδιού...

Πάντως είδα αρκετά πραγματάκια...



Πιό αξιομνημόνευτη συναυλία....?

μάλλον αυτή...

6 μήνες πριν το μεγάλο του ταξίδι, έπαιξε για σχεδόν 60-70 άτομα στο Μύλο και ως γνήσιος μουσικός....τα έδωσε όλα!

 

[Terry RoscoeBeck5]

Ο Jaco πώς μπήκε στην ζωή σου, υπό ποιες συνθήκες, και πώς επηρέασε τον ήχο σου, και τον τρόπο που ακούς το μπάσο (που ξέρω ότι τον επηρέασε πολύ, όπως και οι Rush)?

O Jaco, όπως και ο Geddy, ήρθαν μέσω φίλων και συνεργατών που γούσταραν Weather Report και Rush. Οπότε υπήρξε διεύρυνση των ακουσμάτων με μουσικές που (μεταξύ άλλων) «αποθέωναν» το μπάσο. Εξάλλου, ο Jaco είναι ομολογημένη επιρροή του Geddy.  Μετά, «κοινός παρανομαστής» έγινε το jazz bass, που προσωπικά μου έγινε «εμμονή» (όπως και το alder). ?       

Αλλά δεν είναι μόνο αυτοί. Ήταν «λιγότερος» ο Rocco Prestia, ο Verdine White ή ο Mike Porcaro (για να αναφέρω μερικούς εν ζωή ή μη); Όλοι σε μπάντες που μας άφησαν μουσικές από άλλες... διαστάσεις και νομίζω μας επηρέασαν τα μάλα.

Το πώς και υπό ποιες συνθήκες, θα το συνόψιζα ως εξής: Ακούς και μένεις κάγκελο. Ακούς μετά, παραμένεις κάγκελο αλλά αρχίζεις να αντιλαμβάνεσαι κάτι από αυτό που ακούς. Τσούκου - τσούκου, όσο πιο πολύ αρχίζεις να αντιλαμβάνεσαι την «λογική» (δεν τολμώ να πω ότι θα μπορέσεις να το περάσεις στα χέρια σου), τότε νομίζω ότι αρχίζει η επιρροή.  

 

[gkourmoul1]

Μέχρι και σήμερα, δεν υπήρξα ποτέ σοβαρός ακροατής μουσικής. Επέλεγα και επιλέγω μουσική βάσει του mood που μου προκαλεί. Δεν ακούω/διαβάζω στίχο για κανένα κομμάτι. Δεν ξέρω καν για τι πράγμα μιλάει, ακόμα και τα ελληνικά. Μπορεί να τύχει να πρέπει να τα τραγουδήσω, αλλά δεν ξέρω για τι πράγμα μιλάνε. Δεν με ενδιαφέρει, και ποτέ δε με ενδιέφερε.

Η μουσική, η ενορχήστρωση, η φωνή, το γενικότερο mood είναι που μου "μιλάνε". Αυτό μόνο ακούω και το κάνω όταν είμαι στο αμάξι ώστε να "φτιαχτώ" μέχρι να φτάσω στον προορισμό μου. Όταν έχω νεύρα θα βάλω μεταλ. Όταν θέλω να χαλαρώσω θα βάλω gilmour ή camel. Οταν μυρίζει καλοκαίρι θα βάλω reggae. Όταν θέλω να προβληματιστώ θα βάλω depeche mode. Όταν έχω όρεξη θα βάλω Gary Moore, κοκ.

Δεν έχω εμβαθύνει σε κανένα είδος μουσικής. Ακόμα και συγκροτήματα ή καλλιτέχνες που μου αρέσουν, θα ακούσω επιλεγμένα κομμάτια και, πιο σπάνια, άλμπουμ ολόκληρα. Τελευταία 30 χρόνια αναμασάω τα ίδια και τα ίδια, με ελάχιστες προσθήκες. Είναι κάτι που μου το "έχω παράπονο", καθώς υπάρχουν τόσα πολλά ωραία είδη μουσικής, αλλά εάν δε νιώθω ανάγκη για κάτι, γιατί να πιεστώ. 

Εν ολίγοις, τι μου αρέσει να ακούω? Μπορώ να ακούσω τα πάντα εφόσον το mood μου είναι συγχρονισμένο με το mood της μουσικής που θα ακούσω. Δεν συμβαίνει συχνά, γι' αυτό και έχω το στικάκι στο αμάξι, ώστε να μην χρειάζεται να ψάχνομαι...

Κάτι ανάλογο συμβαίνει και όταν παίζω μουσική. Ανάλογα το mood, έρχεται και το παίξιμο, ο ήχος και οι νότες.

 

[sultan of string]

δεν έκανα αναφορά στην ελληνική μουσική.

Ακουγα παράλληλα πολλή ελληνική μουσική. Και αυτό διότι άκουγα ραδιόφωνο ή απλώς έπαιζε το ραδιόφωνο στο σπίτι.

Κι αν εγώ επεδίωκα να ακούω ξένη, αυτή ήταν σε μικρό ποσοστό. Το 1970 πχ υπήρχαν όλες οι προσφερόμενες εκπομπές όλων των εταιρειών μαζί αλλά μόνο στο Β πρόγραμμα που έφτανε στην επαρχία μόνο με FM, και τα FM τότε ήταν...ακριβή υπόθεση.

Συνεπώς καθημερινά εκτός από την Χρυσή Δισκοθήκη του Λ. Κογκαλίδη στην ΥΕΝΕΔ, και τους αμερικάνους ή ιταλούς (σε βραδυνές ώρες) ΟΛΗ τη μέρα το ράδιο έπαιζε ελληνική μουσική. Και δεν είχα πρόβλημα, άκουγα τα πάντα. Βέβαια μιλάμε όταν δεν ήταν ο πατέρας στο σπίτι να επιλέξει τα δικά του. Μην ξεχνάμε ότι σε τέτοια ηλικία ζούσαμε και με γιαγιάδες που είχαν προτιμήσεις.

Στο σχολείο ήμουν στις μειοψηφίες. Όταν στις εκδρομές στέλναμε κασέτες στον οδηγό, οι δικές μου δεν παίζονταν ποτέ. Περνούσε ο Μητσιάς, ο Μητροπάνος, η Αλεξίου και ο Βιολάρης. Οι πιθανότητες ήταν 20:1. Και αν έμπαινε ένα κομμάτι, σε 2 λεπτά είχε βγεί. Ετσι τα άκουσα όλα. 

Τον Θοεδωράκη τον έμαθα στην μεταπολίτευση, Χατζηδάκη, Ξαρχάκο ψώνιζα παράλληλα. Αλλά έως εκεί. Και Νιόνιο.

Φυσικά πέρασα απο όλες τις βαθμίδες του νέου κύματος, Αρλέττα, Χωματά, Ρωμανό, όπως επίσης και στην κλασική κιθάρα, Φάμπα, Μηλιαρέση, Ζωη, Ασημακόπουλο λόγω αδερφού.

Αργότερα λίγο η ορχήστρα στο στρατό, λίγο τα πανηγύρια ήρθε κι ο Μαργαρίτης κι ο Ζαγοραίος κι ο Γαβαλάς κι ο Στέλιος

 

[cigaret13]

 Σπίτι μικρός μόνο λαϊκά (Καζαντζίδης κ.τ.λ) ακουγόταν, δεν μου άρεσαν ποτέ παρά μόνο μετά τα σαράντα μου και πάλι όμως λίγα και συγκεκριμένα πράγματα (Καζαντζίδης...). Κάποτε άκουγα μπουζούκι κι έφευγα..

 Γεννήθηκα και μεγάλωσα σε χωριό, οπότε οι μόνες μου πληροφορίες περί μουσικής ήταν από μεγαλύτερα μου ξαδέρφια, τους φίλους τους και φυσικά το ραδιόφωνο. Μιλάμε για τέλη 70's. 

 9-10 χρονών άκουγα σε ένα μονοφωνικό ραδιοκασετόφωνο Abba, Boney M, Disco της εποχής και το smoke on the water.

 10-13 Scorpions (τα παλιά, τα καλά, in trance, dark lady, the sails of charon e.t.c.) και κάποια light ροκάκια-ποπάκια της εποχής κι όχι μόνο..

 14 χρονών το μεγάλο μπαμ... PINK FLOYD! Το LP Wall το αγόρασα τρεις φορές μέσα σε 2 χρόνια (λιωμένα αυλάκια...).  To 1981 14 χρονών, έμαθα από πρώτο χέρι τον Rory (συναυλία παλέ ντε σπορ) πλέον αρκετά μεγάλος ώστε να πηγαίνω με το τραίνο στην Θεσσαλονίκη και τα δισκάδικα της....  

 15 χρονών το 2ο μεγάλο μπαμ NEIL YOUNG, DAVID BOWIE & TIM BUCKLEY (μεγάλη αγάπη)! 

 16+ AC/DC, CAMEL, RAY CHARLES, B.B. KING και ολίγον από Blues.

 18 και μέχρι σήμερα εκτός από κάποια ονόματα που έμαθα από δω κι από κει αλλά και στο Νοιζ, τα ίδια και τα ίδια....

Edit: Heavy metal δεν άκουσα ποτέ, το πιο "βαρύ" ας πούμε που έχω ακούσει είναι οι Ac/dc  και κάποια στιγμή και για λίγους μήνες λίγο Motorhead αλλά μου πέρασε...  

 

[sultan of string]

 16+ AC/DC, CAMEL, RAY CHARLES, B.B. KING και ολίγον από Blues.

 18 και μέχρι σήμερα εκτός από κάποια ονόματα που έμαθα από δω κι από κει αλλά και στο Νοιζ, τα ίδια και τα ίδια....

Edit: Heavy metal δεν άκουσα ποτέ, το πιο "βαρύ" ας πούμε που έχω ακούσει είναι οι Ac/dc  και κάποια στιγμή και για λίγους μήνες λίγο Motorhead αλλά μου πέρασε...  

Το πιο σημαντικο δεν ειπες....