Παιδιά θα ήθελα να πρωτοτυπήσω, και ίσως σας φανεί αιρετικό, αλλά το πρόβλημα στην Ελλάδα δεν είναι ο δημόσιος τομέας (παρότι είναι πληγή σε πολλά θέματα). Το πρόβλημά μας είναι κυρίως ο ιδιωτικός τομέας. Και εξηγούμαι. Ο ιδιωτικός τομέας κοπιάζει φοβερά (είμαι ιδιωτικός υπάλληλος μια ζωή και δεν έχω πάρει ποτέ μία ώρα υπερωρία στο πορτοφόλι μου αλλά δουλεύω στάνταρ 10ωρο+). Αλλά ο ιδ. τομέας δεν παράγει πρωτογενώς, ούτε είναι όσο αποτελεσματικός θα μπορούσε να είναι, για λόγους που συχνά δεν είναι της ευθύνης του.
Ο δημόσιος τομέας της Ελλάδας από την άλλη, δεν είναι τόσο μεγάλος όσο νομίζουμε. Είναι ένα εκατομμύριο άτομα (μαζί με ΔΕΚΟ) που σε σχέση με τον πληθυσμό μας είναι κάτω από το μέσο όρο της ευρωζώνης (κάπου 12η από 17 χώρες). Ασφαλώς είναι κάργα διαφθαρμένος, δεν παράγει και παρέχει συχνά κακές υπηρεσίες. Η ποιότητα των υπηρεσιών όμως δεν έχει να κάνει με το μέγεθος. Με άλλα λόγια ο δημόσιος τομέας θέλει γενναία εξυγίανση, όχι απόλυση όλων και πέταμα στον Καιάδα, όπως μας έχουν κάνει να πιστεύουμε τελευταία (αναγνωρίζω τη δυσκολία από πού να τον πιάσεις και πού να τον αφήσεις για να τον εξυγιάνεις, αλλά αυτό χρειάζεται στην ουσία). Όλα τα άλλα είναι εκ του πονηρού για να πουληθούν τα "φιλετάκια".
Οι Σουηδοί έχουν 30% δημόσιους υπάλληλους και μαζί τρομερή ανάπτυξη. Το πρόβλημα είναι ότι εδώ έχουμε ένα άχρηστο κράτος που δεν επιβλέπει τον εαυτό του, πνίγει τον ιδιώτη και καθοδηγείται από θλιβερές ηγεσίες που δεν έχουν εφαρμόσει καμία στρατηγική αληθινής και όχι παπατζίδικης ανάπτυξης (η οποία θα ήταν μοιραία ιδιωτική).
Για να δούμε όμως τι κάναν και οι ιδιώτες. Οι αγρότες π.χ. που έτρωγαν τις επιχορηγήσεις και προτιμούσαν το μπαμπάκι από τα σπαράγγια για να ποτίζεται μόνο του και να παίζουν πρέφα στα καφενεία, δεν είναι δημόσιοι υπάλληλοι αλλά άθλιοι ελεύθεροι επαγγελματίες, δηλαδή ιδιώτες. Ο ιδιοκτήτης μικρής διαφημιστικής που γνωρίζω ότι έπαιρνε επιδότηση από τον ΟΑΕΔ για να προσλάβει προσωπικό, και τους παρακρατούσε χρήματα για να φτιάξει το εξοχικό του, είναι επίσης ιδιώτης.
Και ας μην ξεχνάμε το διεθνές περιβάλλον. Όταν μπήκαμε στο ευρώ και αποκτήσαμε ένα σκληρότατο νόμισμα, γίναμε πολύ λιγότερο ανταγωνιστικοί, στον τουρισμό π.χ. που είναι υπηρεσίες αλλά μπορεί να θεωρηθεί ισοδύναμο πρωτογενούς παραγωγής αφού φέρνει συνάλλαγμα. Αντί να φροντίσουμε να βελτιώσουμε υπηρεσίες και να προσελκύσουμε κόσμο, κοιτάξαμε να τα αρπάξουμε σηκώνοντας τις τιμές στα ύψη, ιδίως μετά την Ολυμπιάδα. Ε, τώρα όλοι πάνε στην Τουρκία. Άλλη μία περίπτωση κακής καθοδήγησης του ιδιωτικού τομέα αλλά και κακών επιλογών των επιχειρηματιών του. Σε όλα αυτά πού φταίει το δημόσιο;
Συμφωνώ και εγώ λοιπόν με τα σχόλια παραπάνω, ότι δεν είναι άλλη φυλή από εμάς ούτε η λύση είναι να στοχοποιούμε τον Α ή τον Β. Πρέπει να κάνουμε όλοι την αυτοκριτική μας ως πολίτες, ψηφοφόροι, υπάλληλοι κλπ και αμέσως μετά να αναζητήσουμε τον πραγματικό φταίχτη, τις ηγεσίες δηλαδή που σε κάθε άλλη χώρα θα είχαν εκτελεστεί. Και επειδή δεν μου αρέσει καθόλου η ιδέα και η ιδεολογία της θανατικής ποινής, θα πρότεινα σαν καλύτερη τιμωρία πλήρη και ισόβια στέρηση του εκλέγεσθαι από την παραμικρή θέση. Ούτε πρόεδροι πενταμελούς να μην κάνουν.