Τα τελευταία 2-3 χρόνια παρατήρησα κάτι που πιθανότατα μπορεί να βοηθήσει όσους χρησιμοποιούν τος συγκεκριμένους μαγνήτες:
Ειδικά οι 1 & 2 είναι ιδιαίτερα ευαίσθητοι στο πως τους σετάρεις. Συνήθως η Gibson (αν τους χρησιμοποιείτε σε Gibson κιθάρες) τους σετάρει αρκετά κοντά στις χορδές και φλαταρισμένους ως πρός αυτές. Αυτός είναι ενας by the book τρόπος σεταρίσματος αλλα όχι ο ιδανικός αν θες οι μαγνήτες να ακούν την κιθάρα καλύτερα - χώρια που ο ήχος έτσι τείνει να γίνεται υπερβολικά επιθετικος και generic.
Διαπίστωσα λοιπόν πως ενας καλός τρόπος να αυξηθούν κατακόρυφα οι όποιες ποιότητες έχουν οι Burstbuckers είναι να τους χαμηλωσω αρκετά, σχεδόν στην ευθεία των rings και με τον neck να γέρνει λίγο ψηλότερα η treble πλευρά του και τον bridge ελάχιστα ψηλότερα απο το ring και ελαφρώς σηκωμένη την bass πλευρά του.
Διαπίστωσα επίσης πως είναι πολύ δεκτικοί στις αλλαγές πυκνωτών. Για παράδειγμα οι Bumblebees ή οι Jensen δίνουν αρκετά πιο γραμμική απόδοση στα pots κι έτσι οι μαγνήτες καθαρίζουν καλύτερα.
Τέλος, μετά απο πολλούς πειραματισμούς κατάλαβα πως πειράζοντας το ύψος των βιδών του κάθε μαγνήτη (αναφέρομαι στα pole screws) και χαμηλώνοντας αρκετά αυτές των Σολ και Μι (bass) το output είναι ακόμη πιο ισορροπημένο.
Εν κατακλείδι, οι Burstbuckers μάλλον είναι αδικημένοι απο πολλούς λόγω της έλλειψης σημασίας που δίνουν στο σεταρισμα τους και με τα παραπάνω ελπίζω να βοηθηθούν όσοι αισθάνονται πως η κιθάρα τους χρειάζεται κάτι καινούργιο και ετοιμάζονται να μπούν σε έξοδα
Ειδικά οι 1 & 2 είναι ιδιαίτερα ευαίσθητοι στο πως τους σετάρεις. Συνήθως η Gibson (αν τους χρησιμοποιείτε σε Gibson κιθάρες) τους σετάρει αρκετά κοντά στις χορδές και φλαταρισμένους ως πρός αυτές. Αυτός είναι ενας by the book τρόπος σεταρίσματος αλλα όχι ο ιδανικός αν θες οι μαγνήτες να ακούν την κιθάρα καλύτερα - χώρια που ο ήχος έτσι τείνει να γίνεται υπερβολικά επιθετικος και generic.
Διαπίστωσα λοιπόν πως ενας καλός τρόπος να αυξηθούν κατακόρυφα οι όποιες ποιότητες έχουν οι Burstbuckers είναι να τους χαμηλωσω αρκετά, σχεδόν στην ευθεία των rings και με τον neck να γέρνει λίγο ψηλότερα η treble πλευρά του και τον bridge ελάχιστα ψηλότερα απο το ring και ελαφρώς σηκωμένη την bass πλευρά του.
Διαπίστωσα επίσης πως είναι πολύ δεκτικοί στις αλλαγές πυκνωτών. Για παράδειγμα οι Bumblebees ή οι Jensen δίνουν αρκετά πιο γραμμική απόδοση στα pots κι έτσι οι μαγνήτες καθαρίζουν καλύτερα.
Τέλος, μετά απο πολλούς πειραματισμούς κατάλαβα πως πειράζοντας το ύψος των βιδών του κάθε μαγνήτη (αναφέρομαι στα pole screws) και χαμηλώνοντας αρκετά αυτές των Σολ και Μι (bass) το output είναι ακόμη πιο ισορροπημένο.
Εν κατακλείδι, οι Burstbuckers μάλλον είναι αδικημένοι απο πολλούς λόγω της έλλειψης σημασίας που δίνουν στο σεταρισμα τους και με τα παραπάνω ελπίζω να βοηθηθούν όσοι αισθάνονται πως η κιθάρα τους χρειάζεται κάτι καινούργιο και ετοιμάζονται να μπούν σε έξοδα

Τελευταία επεξεργασία από moderator: