- Μηνύματα
- 5,460
- Πόντοι
- 1,058
Το είχα δηλώσει ότι έχω χάσει τον ύπνο μου, οπότε την πήρα. Ακολουθεί ένα compact review.
Κατ' αρχήν να πούμε ότι η κιθάρα ανήκει στη δεύτερη, πιο πρόσφατη σειρά vintage reissue της Fender και για την ιστορία τα άλλα μοντέλα tele που βγαίνουν είναι τα 51, 72, 75, 77. Από αυτά μόνο οι 51 και 63 έχουν το κλασσικό setup με δύο μονούς.
Specs:
Alder body
Maple neck
Round laminated rosewood fingerboard
Clay Dot ffingerboard inlays
Neck profile: 1963 "C
Scale: 648 mm (25.51")
Fingerboard radius: 184.1 mm (7.25")
Nut width: 42 mm (1.650")
Bone nut
21 Vintage Tall frets
Pickups: 2 Pure Vintage '63 Tele single coils
Master volume and master tone controls
3-Way switch
3-Ply parchment pickguard
Pure Vintage 3-saddle Tele bridge with threaded steel tailpieces
Pure Vintage Single Line "Fender Deluxe" machine heads
Nickel/Chrome hardware
Finish: Gloss Nitrocellulose over Polyurethane Lacquer
Πρώτη εντύπωση:
Το γνωστό πολύ όμορφο vintage flight case, με την πορτοκαλί επένδυση και την εθιστική μυρωδιά του λούστρου που δε φεύγει ποτέ. Μέσα στη θήκη του case, τα καλούδια δεν είναι πια χύμα αλλά σε ένα βολικό, μαύρο τσαντάκι με το λογότυπο. Μέσα βρίσκονται τα διάφορα certificates, manuals, οδηγίες κλπ. συν το ashtray της γέφυρας. Θετικό ότι πλέον δε δίνουν μαζί με αυτά τα μοντέλα ζώνη, καθότι αυτές που έδιναν ήταν κάτι vintage correct, άθλιες για χρήση.
Πριν καν μπει στον ενισχυτή, έκανα ένα γρήγορο inspection για να διαπιστώσω ότι η κιθάρα είναι άψογη. Κατ' αρχήν είναι πολύ ελαφριά και αν και δεν τη ζύγισα ακόμα, την κράτησα μαζί με την άλλη τέλε μου που είναι πούπουλο (2 kg) λόγω ελαφρύτατου ξύλου κατασκευής και δεν είναι πολύ βαρύτερη. Έχει, για τα γούστα μου, πολύ βολικό μανίκι και radius (έχω και στρατ με 7,25 και είναι μάλλον το αγαπημένο μου) ενώ αυτά τα vintage tall frets που έχει βάλει η Fender σε αυτά τα μοντέλα, ουδεμία σχέση έχουν με τα παραδοσιακά vintage frets που είχε σε παλιότερες σειρές όπου πήγαινες να παίξεις στη μι καντίνι και ήσουν μόνιμα εκτός fretboard.
Ταστοδουλειά, φινίρισμα αψεγάδιαστα. Εργοστασιακό setup πολύ καλό, δεν υπάρχουν τριξίματα ή κούφιες νότες σε σηκώματα ακόμα και μετά το 12ο τάστο. Ελαφρύ relief στο μπράτσο όπως πρέπει και action μέτριο. Το τελευταίο είναι και το μόνο που ενδέχεται να πειράξω μια και στο θέμα του action είμαι ακραίος μεταλάς. Επίσης πολύ σημαντικό: η κιθάρα έρχεται με δεκάρες χορδές αλλά το feel είναι πάρα πολύ μαλακό. Θα ορκιζόμουν ότι είναι 9άρες αν δεν επιβεβαίωνα το εργοστασιακό gauge. Το μοντέλο δε που τους βάζει η Fender είναι Nickel Plated Steel 010 - .046. Αξιοπρεπέστατες.
Ήχος:
Εδώ τα πράγματα είναι λίγο-πολύ αναμενόμενα για όποιον έχει ακούσει αυτούς τους μαγνήτες. Αν μπορούσε να συμπεριληφθεί σε μία λέξη η ηχητική εμπειρία της κιθάρας, αυτή είναι twang. Να φάνε κι οι κότες για την ακρίβεια.
Ο neck μαγνήτης είναι ζεστός και "straty" με πολύ ωραίο σκάσιμο και ισορροπημένος σε όλο το εύρος. Ο bridge είναι αρκετά hot για vintage style, πράγμα που μου αρέσει ιδιαιτέρως. Παρόλα αυτά ούτε ξυρίζει, ούτε τσιρίζει παρά κρατάει τον κρουστό, twangy χαρακτήρα του οργάνου 100%.
Ακολουθούν τα clips όπου ηχογραφήθηκαν με τις εξής παραμέτρους:
- Οι χορδές είναι οι εργοστασιακές.
- Ενισχυτής Deluxe Reverb RI στο 2,5.
- Πετάλι για τα βρώμικα Twimble της Mad Professor σε πολύ mild ρύθμιση
Edit: ο δαίμων της ηχογράφησης μας έφαγε τον bridge στο καθαρό. Το προσθέτω παρακάτω:
clean bridge:
bridge.mp3
clean:
clean.mp3
overdrive:
dirty.mp3
Και τέλος, μια φωτογραφία στον καναπέ με την ξαδέρφη της (σόρυ για το orientation αλλά έτσι τις ανεβάζει αυτόματα το forum):
Κατ' αρχήν να πούμε ότι η κιθάρα ανήκει στη δεύτερη, πιο πρόσφατη σειρά vintage reissue της Fender και για την ιστορία τα άλλα μοντέλα tele που βγαίνουν είναι τα 51, 72, 75, 77. Από αυτά μόνο οι 51 και 63 έχουν το κλασσικό setup με δύο μονούς.
Specs:
Alder body
Maple neck
Round laminated rosewood fingerboard
Clay Dot ffingerboard inlays
Neck profile: 1963 "C
Scale: 648 mm (25.51")
Fingerboard radius: 184.1 mm (7.25")
Nut width: 42 mm (1.650")
Bone nut
21 Vintage Tall frets
Pickups: 2 Pure Vintage '63 Tele single coils
Master volume and master tone controls
3-Way switch
3-Ply parchment pickguard
Pure Vintage 3-saddle Tele bridge with threaded steel tailpieces
Pure Vintage Single Line "Fender Deluxe" machine heads
Nickel/Chrome hardware
Finish: Gloss Nitrocellulose over Polyurethane Lacquer
Πρώτη εντύπωση:
Το γνωστό πολύ όμορφο vintage flight case, με την πορτοκαλί επένδυση και την εθιστική μυρωδιά του λούστρου που δε φεύγει ποτέ. Μέσα στη θήκη του case, τα καλούδια δεν είναι πια χύμα αλλά σε ένα βολικό, μαύρο τσαντάκι με το λογότυπο. Μέσα βρίσκονται τα διάφορα certificates, manuals, οδηγίες κλπ. συν το ashtray της γέφυρας. Θετικό ότι πλέον δε δίνουν μαζί με αυτά τα μοντέλα ζώνη, καθότι αυτές που έδιναν ήταν κάτι vintage correct, άθλιες για χρήση.
Πριν καν μπει στον ενισχυτή, έκανα ένα γρήγορο inspection για να διαπιστώσω ότι η κιθάρα είναι άψογη. Κατ' αρχήν είναι πολύ ελαφριά και αν και δεν τη ζύγισα ακόμα, την κράτησα μαζί με την άλλη τέλε μου που είναι πούπουλο (2 kg) λόγω ελαφρύτατου ξύλου κατασκευής και δεν είναι πολύ βαρύτερη. Έχει, για τα γούστα μου, πολύ βολικό μανίκι και radius (έχω και στρατ με 7,25 και είναι μάλλον το αγαπημένο μου) ενώ αυτά τα vintage tall frets που έχει βάλει η Fender σε αυτά τα μοντέλα, ουδεμία σχέση έχουν με τα παραδοσιακά vintage frets που είχε σε παλιότερες σειρές όπου πήγαινες να παίξεις στη μι καντίνι και ήσουν μόνιμα εκτός fretboard.
Ταστοδουλειά, φινίρισμα αψεγάδιαστα. Εργοστασιακό setup πολύ καλό, δεν υπάρχουν τριξίματα ή κούφιες νότες σε σηκώματα ακόμα και μετά το 12ο τάστο. Ελαφρύ relief στο μπράτσο όπως πρέπει και action μέτριο. Το τελευταίο είναι και το μόνο που ενδέχεται να πειράξω μια και στο θέμα του action είμαι ακραίος μεταλάς. Επίσης πολύ σημαντικό: η κιθάρα έρχεται με δεκάρες χορδές αλλά το feel είναι πάρα πολύ μαλακό. Θα ορκιζόμουν ότι είναι 9άρες αν δεν επιβεβαίωνα το εργοστασιακό gauge. Το μοντέλο δε που τους βάζει η Fender είναι Nickel Plated Steel 010 - .046. Αξιοπρεπέστατες.
Ήχος:
Εδώ τα πράγματα είναι λίγο-πολύ αναμενόμενα για όποιον έχει ακούσει αυτούς τους μαγνήτες. Αν μπορούσε να συμπεριληφθεί σε μία λέξη η ηχητική εμπειρία της κιθάρας, αυτή είναι twang. Να φάνε κι οι κότες για την ακρίβεια.
Ο neck μαγνήτης είναι ζεστός και "straty" με πολύ ωραίο σκάσιμο και ισορροπημένος σε όλο το εύρος. Ο bridge είναι αρκετά hot για vintage style, πράγμα που μου αρέσει ιδιαιτέρως. Παρόλα αυτά ούτε ξυρίζει, ούτε τσιρίζει παρά κρατάει τον κρουστό, twangy χαρακτήρα του οργάνου 100%.
Ακολουθούν τα clips όπου ηχογραφήθηκαν με τις εξής παραμέτρους:
- Οι χορδές είναι οι εργοστασιακές.
- Ενισχυτής Deluxe Reverb RI στο 2,5.
- Πετάλι για τα βρώμικα Twimble της Mad Professor σε πολύ mild ρύθμιση
Edit: ο δαίμων της ηχογράφησης μας έφαγε τον bridge στο καθαρό. Το προσθέτω παρακάτω:
clean bridge:
bridge.mp3
clean:
clean.mp3
overdrive:
dirty.mp3
Και τέλος, μια φωτογραφία στον καναπέ με την ξαδέρφη της (σόρυ για το orientation αλλά έτσι τις ανεβάζει αυτόματα το forum):
Τελευταία επεξεργασία από moderator:
