Η διαδικασία του να κλείνεις και να παίζεις live (τουλάχιστον ως metal μπάντα), είναι το λιγότερο τραγική στη χώρα μας. Υπάρχουν άτομα που πατάνε ακριβώς πάνω στην δίψα των μουσικών, θησαυρίζοντας εις βάρους τους. (σημαντικό ρόλο παίζει και το μονοπώλιο των 5-6 σκηνών στην Αθήνα, ακόμα λιγότερων σε άλλες περιοχές)
Τον τελευταίο καιρό έχω συναναστραφεί με τις περισσότερες μουσικές σκηνές που μια metal μπάντα μπορεί να παρουσιάσει ζωντανά την δουλειά της, καθώς κλείνουμε εμείς οι ίδιοι τα περισσότερα lives με το συγκρότημα στο οποίο παίζω. Σε όλες τις περιπτώσεις υπάρχουν 2-3 έτοιμα <<πακέτα>> (deals) που ορίζει και επιβάλλει το μαγαζί. Για πληρωμή ούτε λόγος, αφού στο 99% των περιπτώσεων μόνο αν κόψεις πάνω από 100 εισιτήρια, το μαγαζί σου δίνει 1 ευρώ για κάθε εισιτήριο, ποσό το οποίο όμως αντιστοιχεί για ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΜΠΑΝΤΕΣ. Έτσι, αν υποθέσουμε ότι κόβεις 100 εισιτήριο (πράγμα ΠΟΛΥ χλωμό στην underground σκηνή με τα 8 και 10 Ευρώ εισόδου που σου έχουν επιβάλλει), και έπαιξες με άλλες 3 μπάντες, οι 20 συνολικά μουσικοί θα μοιραστούν τα 100 Ευρώ, δηλάδή 5 ολόκληρα ευρώ ανα μουσικό για να πάρεις την τσίχλα που τόσο καιρό κοίταγες στο περίπτερο και δεν μπορούσες να αγοράσεις! Φυσικά, οι αφίσες και η διαφήμιση/προώθηση του εκάστοτε live είναι και πάλι δουλειά του συγκροτήματος.
Τα παραπάνω γίνονται χειρότερα στους <<διαγωνισμούς συγκροτημάτων>> που διοργανώνονται κατά καιρούς. Εκεί, η μπάντα καλείται να πουλήσει όσα περισσότερα εισιτήρια μπορεί (10 E έκαστο η τιμούλα, χωρίς ποτό), προκειμένου να παίξει σε καλύτερη θέση. Έτσι η ματαιοδοξία του "θα με δει περισσότερος κόσμος", κάνει τους μουσικούς (σε αυτήν την περίπτωση συχνά ανήλικους, και αυτό έχει σημασία) να ΔΟΥΛΕΥΟΥΝ ουσιαστικά για το μαγαζί, βγάζοντας αρκετές εκατοντάδες ευρώ από όσα πουλάνε στους φίλους τους, τα οποία πάνε κατ'ευθείαν στην τσέπη του μαγαζάτορα. Το αντάλλαγμα ένα μικρό ποσό ανάλογο του αριθμού των εισιτηρίων που πούλησε κάθε μπάντα, και μια καλύτερη θέση τη βραδιά του live.
Μην νομίζετε πως όλα αυτά τα υφίσταται μια <<χαζή μειοψηφία>>. Εϊναι κατεστημένο στον χώρο της εγχώριας σκηνής (αν υφίσταται τέτοιος όρος, σε πολλούς ίσως φέρνει γέλια το άκουσμά της, και ίσως όχι άδικα) Για να ξεφύγει μια μπάντα από όλα αυτά, θα πρέπει να σταματήσει τα lives στις γνωστές--αγνωστες μουσικές σκηνές, και να προσφύγει στο DIY και στις προσπάθειες από τις ίδιες τις μπάντες. Να συνειδητοποιηθούν σιγά-σιγά οι μουσικοί και να κινηθούν με αλληλεγγυη μεταξύ τους, ως μια υπολογίσιμη οντότητα, πράγμα καθόλου εύκολο, για άλλους ουτοπικό. Πολλοί έχουν κάνει ή κάνουν βήματα προς αυτήν την κατεύθυνση με τον έναν ή τον άλλον τρόπο. Είναι λοιπόν άτοπο να κατηγορούμε <<ελαφρά τη καρδία>> τους μουσικούς, ως <<θύματα>>, ειδικά αν προέρχονται οι κατηγορίες από άτομα εκτός του χώρου, με επιφανειακή, προφανώς, άποψη.
Cheers
